Οι ταινίες της χρονιάς, του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου

Οι ταινίες της χρονιάς, του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου Facebook Twitter
3

Ρόμα

Αλφόνσο Κουαρόν

Με κομψά πανοραμικά πλάνα που καλύπτουν διαυγώς και αδιαλείπτως τον «πραγματικό χρόνο», που μονίμως αναζητά στις συνθέσεις του, ο άνθρωπος που στις δύο προηγούμενες ταινίες του, τα Παιδιά των Ανθρώπων και το Gravity, ατένισε εξεταστικά και κριτικά το μέλλον και το Διάστημα αντίστοιχα, ψάχνοντας τις κατάλληλες απαντήσεις στις ανησυχίες του, βρήκε καταφύγιο στη ζεστή αγκαλιά μιας όχι πάντα ανέφελης παλιότερης εποχής, δηλώνοντας απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα για πρώτη φορά στην καριέρα του. Ταυτόχρονα, και διόλου συμπτωματικά, υπογράφει την καλύτερη ταινία του, ένα μαεστρικό ποίημα ψηφιακού νεορεαλισμού (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Κλέφτες Καταστημάτων

Χιροκάζου Κορε-έντα

Συνθέτοντας περίτεχνα μια ανθολογία της θεματικής του γύρω από τις εύθραυστες, ελάχιστα παγιωμένες οικογενειακές σχέσεις, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Χιροκάζου Κορε-έντα πλάθει ένα πρωτεϊκό σπιτικό που αποκαλύπτεται στο πέρασμα του χρόνου. Τα σχήματα αλλάζουν, το ίδιο και η δυναμική των δεσμών ανάμεσα στα παλιά και στα νέα μέλη, και μόνο μετά από δραματικά περιστατικά ενήλικοι και μικροί είναι σε θέση να αρθρώσουν τις λέξεις που χαρακτηρίζουν τους εξ αίματος δεσμούς και που στην αρχή μόνο προσποιούνταν πως κατέχουν (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Κορίτσι

Λούκας Ντοντ

Η πραγματική τόλμη της ταινίας Κορίτσι δεν οφείλεται στο σκληρό φινάλε, που ίσως σοκάρει και σίγουρα θα στενοχωρήσει τον θεατή που παρακολουθεί την καθημερινότητα της διεμφυλικής Λάρα, η οποία γεννήθηκε αγόρι, αλλά θέλει να γίνει μπαλαρίνα, ούτε στην εμπιστοσύνη που έδειξε ο σκηνοθέτης Λούκας Ντοντ για τον απαιτητικό, πρωταγωνιστικό ρόλο σε έναν χορευτή, τον Βίκτορ Πόλστερ, με μηδενική εμπειρία υποκριτικής, αλλά στην ηθελημένη, δεξιοτεχνική απουσία προσέγγισης ενός λεπτού θέματος με τη λογική του θριάμβου και τα αναμενόμενα στεγανά της τραγωδίας ενός περιθωριοποιημένου ατόμου (ολόκληρη η κριτική εδώ.

 

Ψυχρός Πόλεμος

Πάβελ Παβλικόφσκι

Το φορμάτ που χρησιμοποίησε στην Ίντα ο Πάβελ Παβλικόφσκι, το ασπρόμαυρο ένα επί ένα, φυλακίζει τους αθεράπευτα και αδιέξοδα ρομαντικούς εραστές στον Ψυχρό Πόλεμο, ένα ακόμα εξαιρετικό έργο, αισθητικά συγγενές με το προηγούμενο, αλλά δραματικά αυτόνομο. [...] Απροκάλυπτα μελαγχολικός, ελλειπτικά μονταρισμένος και αιθέριος στα 88 λεπτά της διάρκειάς του, ο μεταξένιος Ψυχρός Πόλεμος βγάζει συνεχώς στην επιφάνεια τον τραχύ πυρήνα του, μιλώντας για τα σύνορα του έρωτα σε μια νοσηρή ιστορική περίοδο (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου

Λούκα Γκουαντανίνο

Η κλάση του Άιβορι αμβλύνει τους ακροβατικούς παροξυσμούς του Γκουαντανίνο και το Να με φωνάζεις με το όνομά σου έχει την υφή μιας απαλής καταιγίδας, χωρίς θορύβους, φιοριτούρες και περιττά κλισέ. Αναδυόμενο μέσα από μια ονειρική πάχνη, γιορτάζει την απλότητα της ψυχικής προσέγγισης και το πάθος για σωματικό σμίξιμο, χωρίς να αναλώνεται σε ταξικές ανισορροπίες, χρονικούς προσδιορισμούς ή γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, τοποθετημένο στην εξιδανικευμένη αρμονία που αναδίδει η φυσική καλλονή της Κρεμόνα (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Black Panther

Ράιαν Κούγκλερ

Το ντεμπούτο του Μαύρου Πάνθηρα συνέπεσε με την εμφάνιση του κινήματος black power, 50 χρόνια πριν, και χρειάστηκε μισό αιώνα για να ανακεφαλαιωθούν ψυχαγωγικά οι κοινωνικές εκκρεμότητες που ως έναν βαθμό ισχύουν και σήμερα. Ταυτόχρονα, η ταινία του Κούγκλερ, μια ονειρώδης ουτοπία για τη μεγάλη υπόσχεση της Γης της Επαγγελίας, ξεκουνάει τη Marvel από τον λήθαργο του αυτόματου πιλότου, βάζοντας μπροστά έναν διαφορετικό μηχανισμό με οικεία υφή, αλλά διαφορετικά υλικά (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Αόρατη Κλωστή

Πολ Τόμας Άντερσον

Με τα γνωστά άλματα στην αφήγηση, ο Άντερσον δεν γίνεται flashy, δεν πειραματίζεται, δεν παρεκκλίνει. Φιλοτεχνεί μεθοδικά έναν χαρακτήρα που δεν θέλει να πολυφαίνεται, αρκείται σε μια ρουτίνα ποιότητας, λακωνικό, σίγουρα δανδή, εμπνευσμένο από τους Βρετανούς μεταπολεμικούς ράφτες όπως ο Έιμις και ο Χάρτνελ, ιδιότροπο αλλά και διακριτικό, απότομο και αυτόνομο, ο οποίος καταλύεται από μια φρέσκια, αδούλευτη, ταπεινής καταγωγής, αλλά αριστοκρατικής όψης κοπέλα, ένα άψυχο μοντέλο που σταδιακά αποκτά πνοή, διεκδικεί και εκφράζει μια ενοχλητική άποψη, τον σπόρο που ο δημιουργός πρώτα ηράσθη, μετά απώθησε και στο τέλος εκτίμησε στην πραγματική του διάσταση, έκπληκτος για την ανακάλυψη της σκοτεινής ηδονής που τόσα χρόνια απωθούσε σαν να πενθούσε παρατεταμένα και να αντιδρούσε με αποστειρωμένη εργασιομανία (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ του Μισούρι

Μάρτιν Μακ Ντόνα

Το τέλος εποχής, που ενδεχομένως συμβαίνει τώρα στην Αμερική, σχολιάζεται από τον Μακντόνα με ευφυΐα και διακριτικότητα. Δεν είναι ανάγκη να μπουν τα τανκς για να ισοπεδώσουν το άντρο της παραβατικότητας (ο Μακντόνα κατανοεί τα ημιτόνια της δράσης, σε αντίθεση με τους αδρούς χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν), γιατί τον άχαρο ρόλο της μπουλντόζας έχει καπαρώσει η Χέιζ και εκτελεί υποδειγματικά η σπουδαία Φράνσις Μακντόρμαντ στην παράσταση της χρονιάς (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Ακρότητες

Πολ Σρέιντερ

Προσέχοντας ιδιαίτερα την ιστορία και τις επιπτώσεις της στις Ακρότητες (είχε σοκαριστεί με τις επιθετικές αντιδράσεις στον Πειρασμό του Σκορσέζε, με τον θρησκευόμενο πατέρα του να μετέχει στις διαδηλώσεις εναντίον της ταινίας στο Μισούρι!), ο Σρέιντερ δεν κάνει μόνο μια ταινία για την πίστη, την ελπίδα και την ενοχή αλλά ταυτόχρονα ένα σοβαρό και σκεπτόμενο αντιμιλιταριστικό δράμα με ανοιχτές ερωτήσεις για να αποφύγει την ευκολία του διδακτισμού (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Η Διαδοχή

Άρι Άστερ

Κι ενώ ο Εξορκιστής δείχνει από την αρχή τις επιθετικές του διαθέσεις με τον τρόπο που ο Γουίλιαμ Φρίντκιν αντιπαραθέτει την άρνηση της λογικής να δεχτεί τον διάβολο με τη θρησκεία και την ενοχή, ο Άστερ παίρνει μια απόσταση από την πνευματική διάσταση της πίστης και ενδιαφέρεται κινηματογραφικά για τα δύο πρόσωπα της απώλειας και του πένθους, το πραγματικό και το υπερφυσικό, προτείνοντας σε δεύτερο χρόνο το δεύτερο ως εξιλέωση (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Πρόσωπα και Ιστορίες

Ανιές Βαρντά

Το ακαταμάχητο όπλο της Βαρντά είναι η περιέργειά της, ο ενθουσιασμός της να αφήσει ανοιχτό το παράθυρο για να μπει η πραγματικότητα, η πίστη της στο τυχαίο, μια ζωηρή φιλομάθεια που δεν στρέφεται προς αυτήν, δεν ομφαλοσκοπεί ψυχαναλυτικά, αλλά ανθεί, όπως το τρελιάρικο πορφυρό χρώμα στα τελειώματα της κόμης της ακυρώνει ειρωνικά (αλλά πόσο μελετημένα...) το σοφό λευκό του κέντρου της κεφαλής της. Αντί να κυνηγά ανθρώπους για να απαντήσουν σε κρίσιμες ερωτήσεις, σπέρνει διαλόγους και θερίζει συναίσθημα (ολόκληρη η κριτική εδώ).

 

Vice

Άνταμ Μακ Κέι

Η ταινία ανήκει στον σκηνοθέτη και σεναριογράφο της, τον Άνταμ Μακ Κέι. Ακολουθεί ξανά την προσέγγιση του στο «Μεγάλο Σορτάρισμα». Εκεί, είχε ξεσκίσει το χρηματιστηριακό πλιάτσικο, σπάζοντας τον τέταρτο τοίχο, συνδυάζοντας κωμωδία και δράμα, ρίχνοντας πολλά πρόσωπα στην αρένα της πλοκής. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό, φιλόδοξο, αν και πολύ περιγραφικό και ελάχιστα εγκάρδιο. Το Vice είναι πολύ πιο εύστοχο, διαφωτιστικό και ψυχαγωγικό. Αλλάζει συχνά οπτικές αφήγησης, με αποκορύφωμα την εξιστόρηση των πεπραγμένων του Τσέινι από έναν χαρακτήρα που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιον ακριβώς ρόλο θα διαδραματίσει στη συνέχεια.

 
Οθόνες
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Στα εννιά μου προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε το λεωφορείο με την Μπλανς Ντιμπουά» / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Μυθολογίες / «Το Λεωφορείο ο πόθος ήταν η πρώτη μου ακατάλληλη ταινία»: Oι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιάννη Ξανθούλη

Η κινηματογραφική λίστα του Έλληνα συγγραφέα είναι συγκινησιακά φορτισμένη και γεμάτη παιδικές αναμνήσεις όπως και τα βιβλία του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Μυθολογίες / «Μου αρέσουν οι ιστορίες εκδίκησης στο σινεμά»: Οι 10+1 αγαπημένες ταινίες του Σπύρου Στάβερη

Από το φιλιππινέζικο σινεμά και τον Ζακ Τατί, μέχρι μια ταινία με μαχητές kung-fu που εξεγείρονται ενάντια στη γραφειοκρατία -και μία που τον ώθησε να ζητήσει από τη Marthe Keller να τον κάνει φίλο στο Facebook- η λίστα του φωτογράφου είναι γεμάτη εκπλήξεις.
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ