Η εικονογράφηση του τον περασμένο Απρίλιο για μια ιδανική μέρα στην Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα για το T, το περιοδικό των New York Times, ήταν η αφορμή για να μια ψηφιακή συνομιλία με τον εικονογράφο Ilya Milstein. Ανακάλυψα έναν ταλαντούχο νεαρό άνθρωπο που έζησε και μεγάλωσε σαν πολίτης του κόσμου ο οποίος θέλει η τέχνη του να μείνει διαχρονική.
Τώρα που όλοι μιλούν και αναπαράγουν τις εικόνες του «An ideal day in early 1980’s New York City», της ουσιαστικά πρώτη του μεγάλη δουλειά,ο Ilya Milstein μίλησε από την Νέα Υόρκη στο LIFO.gr για την ζωή και το έργο του. Ας ακούσουμε τι έχει να μας πει ένας illustrator από τον οποίο περιμένουμε πολλά στο μέλλον.
Θα ακουστεί κλισέ αλλά με διάλεξε η καριέρα μου. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας σχεδιάζοντας εμμονικά και παρά το ότι σπούδασα αρχιτεκτονική και καλές τέχνες , οι άνθρωποι ενδιαφερόντουσαν να με προσλάβουν σε δουλειές για να σχεδιάζω.
— Πες μας λίγα πράγματα για εσένα και το οικογενειακό σου background
Γεννήθηκα στο Μιλάνο και μεγάλωσα στην Μελβούρνη σήμερα ζω και δουλεύω ως illustrator στην Νέα Υόρκη. 
Έχω ένα background με ρίζες στην Ανατολικοευρωπαϊκή κοινότητα των Εβραίων τους Ασκεναζίτες. Οι συγγενείς μου είναι αρκετά δημιουργικοί άνθρωποι αλλά δεν είναι καλλιτέχνες-είναι/ήταν οι περισσότεροι επιστήμονες ή επιχειρηματίες.
Οι γονείς μου έδειξαν ατέλειωτη τέχνη και σινεμά κατά την διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας, και με ενθάρρυναν αρκετά τόσο εμένα όσο και την μεγαλύτερη αδερφή μου από μικρή ηλικία(η αδερφή μου είναι τώρα διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων) να εξερευνήσουμε την δημιουργικότητα μας.
Ενδιαφέρομαι αρκετά για θέματα που σχετίζονται με το περιβάλλον και για κοινωνικά θέματα , είμαι ένας φανατικός ποδηλάτης και μου αρέσει να μαγειρεύω γιαπωνέζικα φαγητά.
— Ποια είναι η πιο ζωηρή ανάμνηση που έχεις από την παιδική σου ηλικία;
Οι περισσότερες από τις έντονες παιδικές μου αναμνήσεις περιλαμβάνουν κάτι που αρχικά φαινόταν ως αληθινό ενώ στην συνέχεια αποδεικνυόταν ότι δεν ήταν.
Είχα την τύχη να ταξιδέψω αρκετά ως παιδί, έτσι θα έλεγα ότι η επίσκεψη μου στο Ισραήλ ήταν αποκαλυπτική και μου έδωσε την δυνατότητα να καταλάβω πως οι άνθρωποι μπορεί να ζουν σε μια σύγχρονη εποχή δίπλα στην κληρονομιά της αρχαίας ιστορίας του τόπου τους, πέρασα χρόνο στην Νότια Αφρική, όπου κατάλαβα πως ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος μπορεί να περιθωριοποιείται από τους συνανθρώπους (και να βγαίνει με την θέληση του άθικτος από αυτό).
— Γιατί έγινες εικονογράφος;
Θα ακουστεί κλισέ αλλά με διάλεξε η καριέρα μου. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας σχεδιάζοντας εμμονικά και παρά το ότι σπούδασα αρχιτεκτονική και καλές τέχνες , οι άνθρωποι ενδιαφερόντουσαν να με προσλάβουν σε δουλειές για να σχεδιάζω.
Ήμουν απρόθυμος αρχικά στο να γίνω ένας εμπορικός καλλιτέχνης, όμως αργότερα συνειδητοποίησα ότι μπορώ να συνδυάσω μια δονκιχοτική δημιουργικότητα με ένα νηφάλιο επαγγελματισμό. Φέτος τον Ιανουάριο αποφάσισα να ασχοληθώ ολοκληρωτικά με την εικονογράφηση.
Θα πρέπει να σημειώσω ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν την ενθάρρυνση και την στήριξη των γονιών τους από την παιδική ηλικία, αυτός είναι πιστεύω ο λόγος που ανέπτυξα και εξέλιξα τις δυνατότητες μου στο σχέδιο, επειδή οι γονείς μου με αγάπησαν και πίστεψαν σε εμένα
— Πως ορίζεις το style σου;
Μαύρες γραμμές σχεδιασμένες με το χέρι, ρεαλιστικά χρώματα, προσοχή στην λεπτομέρεια. Ελπίζω η δουλειά μου να έχει μια αναγνωρίσιμη ποιότητα που θα αντέξει στο χρόνο. Δεν χρησιμοποιώ τα αποτελέσματα του Photoshop στην δουλειά μου, έτσι έχει μια χάρτινη υφή, θα ήθελα τα σχέδια μου να δίνουν την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να έχουν γίνει οποιαδήποτε στιγμή τα προηγούμενα 100 χρόνια.
— Θυμάσαι την πρώτη σου μέρα στην Νέα Υόρκη;
Φυσικά! Επισκέφτηκα την Νέα Υόρκη για πρώτη φορά όταν ήμουν παιδί το 2004- Είχα το καλύτερο μπέιγκελ που είχα φάει ποτέ και με είχε αφήσει άφωνο οι πανταχού παρούσες τεράστιες γραμματοσειρές στις βιτρίνες, τα τζιν παντελόνια με δερμάτινες θήκες για τα τηλέφωνα και οι Αμερικάνικες σημαίες που μετά το χτύπημα τις 11ης Σεπτεμβρίου ήταν παντού. Ήταν το πιο περίεργο μέρος που είχα βρεθεί. Το αγάπησα με την πρώτη ματιά
— Η δουλειά σου για το Time to Open the Machine για το άλμπουμ των Boats είναι μια από τις αγαπημένες μου. Μου δημιουργεί την εντύπωση ότι θες να κάνεις ένα σχόλιο για την μεταναστευτική πολιτική.
Σε ευχαριστώ! Έχεις δίκιο το ότι επικεντρώθηκες σε αυτό το θέμα- η αόριστη αφήγηση του εξώφυλλου περιγράφει μια πόλη η οποία έχει γίνει μη βιώσιμη για τους κατοίκους της, τους εξαναγκάζει να δραπετεύσουν από αυτή με σχεδίες σε ένα ασφαλέστερο μέρος. Είναι μια Ευρωπαϊκή πόλη και υπάρχει μια ποικιλομορφία στον πληθυσμό των κατοίκων σύμφωνα με τους κανόνες ηθικής δεοντολογίας, όμως έχω την πρόθεση να δείξω ότι είναι από την Μέση Ανατολή ή από την Νότια Ασία.
Δεν ήμουν έτοιμος να κάνω ένα σχόλιο για την μεταναστευτική πολιτική αρχικά, όμως πιστεύω ότι σε μια δημοκρατία επιβάλλεται να προσφέρεις άσυλο σε πρόσφυγες, και ως Αυστραλός λίγα πράγματα με κάνουν να ντρέπομαι τόσο πολύ για την χώρα μου όσο η πρόσφατη ιστορία της υποχρεωτικής προφυλάκισης όσων ζητούν άσυλο.
Το 1939, ένα υπερωκεάνιο μετέφερε περίπου 1000 Γερμανούς Εβραίους που ζητούσαν άσυλο στο οποίο είχαν αρνηθεί πολλές φορές την είσοδο στην Βόρεια Αμερική και τους επέβαλαν την επιστροφή στην Ευρώπη. Πάνω από το ένα τρίτο των ξένων του MS St.Louis σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου. Πολλά από τα μέλη της οικογένειας μου ήταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, έτσι σκέφτομαι συχνά αυτή την ιστορία μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο για την μεταναστευτική πολιτική.
Σήμερα βλέπουμε αυτό το γεγονός με τρόμο, όμως η αλήθεια είναι ότι ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει και σήμερα, μόνο που οι Εβραίοι έχουν περισσότερο αφομοιωθεί μέσα στη Δυτική κοινωνία σε σχέση με την δεκαετία του τριάντα.
— Ποιοί είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες και πως επηρέασαν την δουλειά σου;
Oι Hieronymus Bosch και Pieter Bruegel the Elder με έχουν επηρεάσει από την ηλικία των 6 ετών όταν για πρώτη φορά είδα δουλειές τους εξαιτίας της πυκνής και άγριας φαντασίας των έργων τους, παραμένοντας μέχρι σήμερα το έργο τους πυξίδα στην δουλειά μου.
Μου αρέσει η εικονογράφηση για την οικονομία (ουσιαστικά μπορείς να δημιουργείς χωρίς περιορισμούς) και για την αποτελεσματικότητα της (μπορείς να δημιουργείς όλους αυτούς κόσμους πολύ πιο γρήγορα σε σύγκριση με άλλα οπτικά μέσα), έτσι μου αρέσουν αρκετοί εικονογράφοι/ δημιουργοί κόμιξ όπως: King, Yves Chaland, Joost Swarte, Rutu Modan, Lyonel Feininger, Will Elder, Hergé, Dupuy and Berberian, Mark Smeets, Rodolphe Töpffer, κ.τ.λ
Εκτός από αυτούς, επηρεάζομαι με άλλους τρόπους από δημιουργούς που εξερευνούν διαφορετικά θέματα και προέρχονται από διαφορετικά μέσα όπως οι:W.G. Sebald, Claire Denis, Kara Walker, Cy Twombly, Ingmar Bergman, Warren Zevon, Donald Fagen. Μπορώ να συνεχίσω για πάντα.
— Πες μας τα πάντα για την δουλειά σου «An ideal day in early 1980’s New York City» που έκανες για τους New York Times. Θα μπορούσες να περιγράψεις μια ιδανική σου μέρα την δεκαετία του ογδόντα;
Στην εικονογράφηση μια γυναίκα της εποχής επισκέπτεται την Νέα Υόρκη και περνά την μέρα της σε διαφορετικές γειτονιές της Νέας Υόρκης και βρίσκεται γύρω από διασημότητες της εποχής.
Ήρθα σε επαφή με τον Daniel Wagner ,τον καλλιτεχνικό διευθυντή του New York Times Style magazine , για να δημιουργήσω ένα προτζεκτ σχετικά με την Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα. Είχα μόνο έξι μέρες για να δημιουργήσω το προτζεκτ, όμως ήταν η πρώτη μου μεγάλη δουλειά – είχα υπάρξει εικονογράφους full time απασχόλησης για μερικούς μήνες- έτσι ερεύνησα και σχεδίασα για πάνω από εκατό ώρες εκείνο τον καιρό. Πιστεύω ότι οι εικονογραφήσεις περιγράφουν την δική μου ιδανική μέρα στην Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα!
Ωστόσο, Θα ήθελα να προσθέσω την επίσκεψη μου σε κάποιες γκαλερί και μουσεία, και ένα μεγάλο ταξίδι με αυτοκίνητο -θα ενδιαφερόμουν πάρα πολύ να δω τις Δυο Γέφυρες στο Μανχάταν και το πώς φαινόταν εκείνη την εποχή το Μπρούκλιν.
Η Νέα Υόρκη εξακολουθεί να παραμένει εκπληκτικά επαναστατική για μια παγκόσμια πόλη η οποία θεωρείται πολιτιστική και οικονομική πρωτεύουσα του κόσμου, έτσι με γοητεύει το ότι παραμένει το στατους των δεκαετιών εβδομήντα και ογδόντα όπου ήταν περισσότερο βρώμικη και επικίνδυνη. Είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι σε εκατό χρόνια από σήμερα θα κοιτάζουν τις εικόνες της Νέας Υόρκης και θα είναι κάπως μπερδεμένοι όπως είμαστε σήμερα με το Παρίσι του Μεσαίωνα
— Σκέψου τον εαυτό σου ως ταξιδιώτη μέσα στο χρόνο. Τι θα έλεγες στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου;
Να προσέχεις περισσότερο την φυσική και πνευματική σου κατάσταση. Το να είσαι σε φόρμα θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και καλλιτέχνη.
— Θα μπορούσες να μας στείλεις μια φωτογραφία με κάτι που αγαπάς πολύ;
Συλλέγω Notgeld - χρήματα για περιπτώσεις ανάγκης που η Γερμανία παρήγαγε κατά την διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης της εποχής πόλεις, κωμοπόλεις και δήμοι εκτύπωναν χαρτονομίσματα και όχι η κεντρική τράπεζα. Κάποια από αυτά είναι εξωπραγματικά έργα τέχνης, συχνά σχεδιασμένα από πραγματικές διασημότητες(π.χ ο νεαρός Herbert Bayer- o Βauhaus γραφίστας- σχεδίασε Notgeld για την Βαϊμάρη). Κάποια από τα αγαπημένα μου είναι σχεδιασμένα από τον ασυνήθιστο και λιγότερο γνωστό καλλιτέχνη Wenzel Hablik για μια πόλη που ονομάζεται Itzehoe στο Schleswig-Holstein.
Όλες οι σειρές που σχεδίασε είναι εκπληκτικές , αλλά η αγαπημένη είναι για αυτό το νόμισμα αξίας ένα Μάρκο, στο οποίο το κεντρικό νούμερο είναι σχηματισμένο από την αφόδευση ενός καπνιστή πίπας που κάθεται οκλαδόν. Τα οικονομικά ιδρύματα ήταν χωρίς ουσία στην Γερμανία του 1921 που ήταν πρόθυμα να εξισώσουν τα χρήματα με κόπρανα. Όπως θα έλεγαν στα Plautdietsch “not kennt kein gebot!” που σημαίνει «Η ανάγκη δεν υπόκειται σε νόμους».
Λειτουργεί ως προσωπική υπενθύμιση για το ότι δεν έχει σημασία πόσο δύσκολη και παράδοξη μπορεί να είναι η ζωή, η έξυπνη και όμορφη εικονογράφηση μπορεί πάντα να φέρει την μαγεία στον κόσμο
Info:
Όλες οι εικονες δόθηκαν απο τον εικονογράφο στο LIFO.gr για αποκλειστική χρήση. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσιεύση τους χωρίς την άδεια του.
σχόλια