Μιχάλης Οικονόμου: Η αλχημεία της ζωγραφικής
Εκατόν δεκαέξι πολύτιμα έργα του κορυφαίου ζωγράφου Μιχάλη Οικονόμου, που γεννήθηκε το 1884 στον Πειραιά και πέθανε στο Δρομοκαΐτειο το 1933, στα 49 του χρόνια. Πρόκειται για ευφάνταστα έργα, τα οποία αντανακλούν άμεσα τη βαθιά επιθυμία του ίδιου του ζωγράφου, ο οποίος τόνιζε: «Θέλω να δώσω αίσθημα, όσο μπορώ περισσότερο αίσθημα….». Η υπαιθριστική του έρευνα (φως-χρώμα-γραμμή) αποτυπώνει με τον πιο δυνατό εκφραστικό τρόπο όχι μόνο τη φυσιολογία του εδάφους αλλά και την αίσθηση του κλίματος. Αυτή η αισθητηριακή του αντίληψη με τη μυστηριακή υγρή ατμόσφαιρα, την απόλυτη ομορρυθμία ανάμεσα στο φως και στον αιθέρα, στο φως και στην ομίχλη, ολοκληρώνει την αυτόνομη εικαστική του έκφραση. Έτσι, τα τοπία του, άλλοτε ως φυσικός χώρος και άλλοτε ως προβολή «ζωντανών» κτισμάτων με την αυτονομία της ιδιόμορφης πινελιάς και τη δύναμη του σχεδίου, τον κατατάσσουν σε έναν από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους ζωγράφους.
Επιμέλεια: Αφροδίτη Κούρια
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Επιφάνειες, οδηγίες χρήσης* Η διαλεκτική ανάμεσα στην καθημερινότητα και την ύλη»
Συνεχίζεται η έκθεση με έργα της Ρένας Παπασπύρου που αντιπροσωπεύουν όλα τα στάδια της δουλειάς της από το 1976 μέχρι σήμερα και η οποία περιλαμβάνει δύο νέα έργα που δημιούργησε ειδικά για αυτήν. Η Παπασπύρου στο σύνολο του έργου της θέτει θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από την πολλαπλότητα της εικόνας, τη σχέση της ύλης (αντικειμενικός κόσμος) με το βλέμμα (υποκειμενικότητα), την αισθητική εμπειρία της καθημερινής ζωής και τη δυνατότητα του ανθρώπινου νου να δημιουργεί εικόνες και να κάνει ελεύθερους συνειρμούς. Η έκθεση εστιάζει επίσης στο γεγονός ότι η ίδια ως γυναίκα, μάνα, καλλιτέχνης και πρώτη γυναίκα καθηγήτρια σε εργαστήριο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς της μετατρέποντάς τη σε καλλιτεχνικό πεδίο έρευνας και δημιουργίας. Και έτσι, την υπερβαίνει.
Επιμέλεια: Σοφία Ελίζα Μπουράτση
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Γιάννης Τσαρούχης
«Ήμουν και έμεινα ένας ερευνητής και ένας μαθητής»
Αντιπροσωπευτικά και αγαπημένα έργα του ζωγράφου από διαφορετικές εποχές, κάποια από τα οποία δεν παρουσιάζονται συχνά. Οι οκτώ θεματικές ενότητες που έχουν επιλεγεί αναπτύσσονται στους δύο ορόφους του κτιρίου του Ιδρύματος Τσαρούχη και το κάθε θέμα εκτίθεται ξεχωριστά. Πρόκειται για τις θεματικές ενόνητες «Τοπία», «Σπίτια», «Στολές και Φορεσιές», «Πορτρέτα», «Θρησκευτικά», «Μυθολογικά», «Άνθρωποι με φτερά» και τέλος «Νεκρές Φύσεις». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρώτη ενότητα στην οποία αναδεικνύονται τα στοιχεία που καθόρισαν τη σχέση του ζωγράφου με τη φύση για τη μελέτη των χρωμάτων. Ο επισκέπτης βλέπει στο θέμα «Τοπία» το έργο «Ανατολή από το λιμάνι της Χίου», έργο εκ του φυσικού, και δίπλα σκηνικά, όπως οι «Βάκχες», και φανταστικά τοπία («Νέος κοιμισμένος δίπλα στη θάλασσα») με ουρανούς εμπνευσμένους από εκείνους του παραπάνω έργου.
Επιμέλεια: Νίκη Γρυπάρη, πρόεδρος Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Ο νεοϊμπρεσιονισμός στα χρώματα της Μεσογείου»
Η έκθεση είναι αφιερωμένη στον νεοϊμπρεσιονισμό όπως άνθισε στα παράλια της Μεσογείου, παρακολουθώντας την εξέλιξη των Paul Signac, Henri-Edmond Cross, Maximilien Luce, Théo van Rysselberghe, αλλά και των Henri Matisse, Henri Manguin και Louis Valtat, προς μια ζωγραφική πιο ελεύθερη και πιο τολμηρή, μια παλέτα καθαρών χρωμάτων, που εξελίχθηκε ακόμα πιο σφριγηλή και ζωντανή, αποτυπώνοντας μοναδικά το μεσογειακό κλίμα, το φως και το μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Παρουσιάζονται 55 έργα, τα περισσότερα εκ των οποίων έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
The Condition of (Im)-Possibility: The Invaders
Ομαδική εικαστική έκθεση που πραγματεύεται τη συνθήκη των άπειρων πιθανοτήτων σε ένα μαθηματικό αρχικά πλαίσιο, εντός του οποίου υπάρχουν άπειρες νέες δυνατότητες. Το θέμα της έκθεσης είναι κάθε νέα συνθήκη, γεγονός ή περιστατικό που εισβάλλει ή μπορεί να εισβάλλει δυνητικά στη ζωή μας. Συμμετέχουν οι Χλόη Ακριθάκη, Άγγελος Αντωνόπουλος, Αύγουστος Βεϊνόγλου, Γιώργος Δρίβας, Πέγκυ Κλιάφα, Χριστίνα Μήτρεντσε, Πάνος Παπαδόπουλος, Διαμαντής Σωτηρόπουλος, Τόλης Τατόλας, Πάνος Χαραλάμπους και Θάλεια Χιώτη.
Επιμέλεια: Εύα Κέκου
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Ρίκα Πανά: Προς το φως
Η βαθιά ανθρωποκεντρική ζωγραφική της Ρίκας Πανά διαμορφώθηκε από τον εμφύλιο πόλεμο, την Κατοχή, τη δικτατορία των συνταγματαρχών, καθώς και από τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε. Στην αναδρομική έκθεση του έργου της θα παρουσιαστούν περίπου 80 ακρυλικά σε καμβά και σε χαρτί, από τις πρώιμες δημιουργίες της έως τα τελευταία της έργα του 2010. Με τη χρήση μιας έντονα χειρονομιακής γραφής σε μονοχρωματικό συνήθως φόντο, τα έργα της αναδεικνύουν σχηματοποιημένη την ανθρώπινη μορφή για να επικεντρωθούν στην ουσία των ζητημάτων που απασχολούν την καλλιτέχνιδα. Η διαμαρτυρία για την έλλειψη ελευθερίας, η καταγγελία της διάβρωσης του πολιτισμού, η αναζήτηση ταυτότητας, η απόγνωση και η ελπίδα του ανθρώπου αποτελούν τους βασικούς άξονες της ζωγραφικής της Ρίκας Πανά, 95 ετών σήμερα.
Επιμέλεια: Ελισάβετ Πλέσσα
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Στέργιος Στάμος: Γόρδιοι Δεσμοί
Μια έκθεση σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας-Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, που συμπεριλαμβάνει έργα τα οποία εντάσσονται σε δύο μεγάλες ενότητες δουλειάς του καλλιτέχνη των τελευταίων χρόνων. Στην πρώτη, εκκινεί από μια πραγματικότητα που είναι δίπλα μας, την πραγματικότητα της μετανάστευσης και της αναζήτησης μιας φανταστικής «Γης της Επαγγελίας» από χιλιάδες ανθρώπους, του εγκλωβισμού τους σε δομές φιλοξενίας, όπου έρχονται αντιμέτωποι με την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και την απόρριψη. Στη δεύτερη θεματική ενότητα, ο Στάμος επικεντρώνεται στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων, αλλά και στην Ελλάδα της αναζήτησης νέων μορφών αλληλεγγύης, ενότητας και συνύπαρξης. Παρουσιάζεται επίσης μια νέα σειρά γλυπτών.
Επιμέλεια: Γιάννης Μπόλης
Κτίριο Α΄ Πινακοθήκης Δήμου Αθηναίων
22 Φεβρουαρίου - 24 Μαρτίου 2024
Renée Revah: TEHOM
Η αφήγηση της επώδυνης διαδρομής της απώλειας των μελών μιας εβραϊκής οικογένειας από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς, η οποία πλαισιώνεται από φωτογραφίες, βίντεο και κείμενα. Μοναδικός επιζών από την οικογένεια της Ρενέ Ρεβάχ ο παππούς της Αλβέρτος Ρεβάχ, ο οποίος είχε διαφύγει στην Αθήνα και μέχρι το τέλος του πολέμου τους περίμενε, προετοιμάζοντας την επιστροφή τους. Τον συναντά τη στιγμή της συντριβής του, όταν μαθαίνει πως η οικογένειά του είχε αφανιστεί και υπόσχεται με το έργο της «Tehom» (μια βιβλική εβραϊκή λέξη που σημαίνει το αρχέγονο βάθος) να τον οδηγήσει στον τόπο του εγκλήματος, τον οποίο ο ίδιος μέχρι τον θάνατό του δεν βρήκε το κουράγιο να επισκεφτεί. Θα ακολουθήσουν δύο διαδοχικά ταξίδια της στα στρατόπεδα Μπίρκεναου και στο Άουσβιτς. Σε κάθε βήμα της διαδρομής της απευθύνεται νοερά στον παππού της, του στέλνει φωτογραφίες και μοιράζεται μαζί του τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«άνδρα πολύτροπον». Αφιέρωμα στον Γιάννη Κωστόπουλο
Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών ετών από τον θάνατο του Γιάννη Κωστόπουλου, η έκθεση τιμά την παρουσία και τη συμβολή του και σε άλλους τομείς, πέραν του τραπεζικού. To αρχιτεκτονικό περιβάλλον της έκθεσης είναι εμπνευσμένο από τον στίχο του Διονυσίου Σολωμού στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» «Με λογισμό και μ’ όνειρο», ο οποίος του ήταν ιδιαίτερα αγαπητός. Η έκθεση είναι δομημένη σε πέντε ενότητες, οι οποίες προβάλλουν με άρτιο τρόπο τα πολυσχιδή ενδιαφέροντα και τις πολλαπλές δραστηριότητες του Γιάννη Κωστόπουλου.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Μαρία Μεθυμάκη: «amen, για όσα δεν είναι»
Αντλώντας από γραπτά μνημεία η Μεθυμάκη κινείται στον χώρο της σύγχρονης τέχνης δημιουργώντας μια σειρά εικαστικών έργων φιλοσοφικής πνοής σε μορφή βιβλίου. Επενδύοντας στην αισθητική της εικόνας και του κειμένου, μορφοποιεί στα έργα αυτά έναν βιβλικό, μυστηριακό κόσμο μεταφυσικών προεκτάσεων. Η έκθεση δημιουργήθηκε ως ένα συνολικό έργο τέχνης με δομή εγκατάστασης που φιλοδοξεί, όπως διαφαίνεται από τον τίτλο της, να εγείρει στον θεατή της ερωτήματα περί του «είναι». Σ' αυτήν η καλλιτέχνιδα θεματοποιεί την ίδια τη μέθοδο εργασίας της, την προσθετική, και τη διευρύνει περνώντας από το μεμονωμένο έργο στην εγκατάσταση. (Από σημειώσεις της ιστορικού τέχνης Μαρίας Σφενδουράκη).
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Χριστιάνα Σούλου: Στερέωμα
Στη νέα της ατομική έκθεση η καλλιτέχνιδα διαμορφώνει μια διάταξη αποτελούμενη από περίπου 25 έργα, βασισμένα σε μελέτη σχεδίων της προηγούμενης δουλειάς της, «Water», και σε επιλογή παλαιότερων σχεδίων της σειράς «Φανταστικά Όντα – μετά τον Borges». Ο κοινός παρονομαστής και το σημείο που ενώνει τα έργα αυτής της παρουσίασης είναι το ζήτημα της σχέσης κίνησης - έμψυχης μορφής, όπως αυτή αποτυπώνεται με μολύβι σε χαρτί. Ο τίτλος της έκθεσης, «Στερέωμα», προκύπτει από την απόσταση που παίρνει η καλλιτέχνιδα από κάθε αναπαραστατική αφήγηση για να φτάσει σε μια αλήθεια που δεν διαδραματίζεται μέσα στον χρόνο, αλλά σε μία στιγμή που ξεφεύγει από κάθε διάρκεια.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Εδουάρδος Σακαγιάν: Les Toits de Paris
Μια σειρά έργων ζωγραφισμένων εκ του φυσικού από το παράθυρο του καλλιτέχνη στο Παρίσι, που θυμίζουν ημερολογιακές σημειώσεις της ρευστότητας του φωτός και των εναλλαγών του κατά τη διάρκεια της ημέρας. Έργα παρατήρησης έως και εξισορρόπησης με τα φανταστικά έργα του «Πανηγυριού», των «Δεσποτών» και γενικότερα των «Θεατών» που συμπληρώνονται με καθημερινές σκηνές από τους δρόμους όπου άνθρωποι περπατούν, από τους κολυμβητές όπου οι γεωμετρίες των θέσεων αντικαθίστανται από τη ρευστότητα της θάλασσας, τον μαριονετίστα, τα αυτοκίνητα με τα ζευγάρια, τα λεωφορεία με τους ανθρώπους, τους διάφορους χώρους και τέλος το «Ηφαίστειο», θεμελιώδες κεφάλαιο της ζωγραφικής του.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Γιάννης Αδαμάκης: Passepartout
Ο Jean Passepartout, αντιήρωας του Ιούλιου Βερν, δανείζει το όνομά του σε αυτή την ατομική έκθεση του Αδαμάκη, ως σύμβολο της αιώνιας δοκιμασίας, της πολυμήχανης «ζαβολιάς», του ατέρμονου ταξιδιού που χαρακτηρίζουν όλη τη ζωγραφική πορεία του καλλιτέχνη. Στα έργα της νέας του δουλειάς συναντά κανείς εικόνες από το μεγαλύτερο μέρος της ζωγραφικής του πορείας. Σπαρμένες στον καμβά, εικόνες από τον Βερν, φωτογραφικές μνήμες, παιχνίδια που ανασύρουν την περιπέτεια που ξεκινά από την παιδική ηλικία. «Παιδικά αλογάκια, ψάρια που ξανασαίνουν, πλοία που στέκουν, μπουνάτσες, ακίνητες θάλασσες, επίμονες φωτογραφίες, βασανιστικές αναμνήσεις».
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Laure Mary {Couégnias}: Spleen
Στη δεύτερη ατομική της έκθεση στην Αθήνα η Laure Mary καλεί τους θεατές να ξεφύγουν στιγμιαία από την πραγματικότητα και να βυθιστούν σε ένα ονειρικό τοπίο, σαν σε έναν ανέμελο περίπατο σε ένα φανταστικό και εξαιρετικά οικείο μέρος. Η καλλιτέχνιδα ξεκινά τη δημιουργική της διαδικασία γράφοντας ποιήματα τα οποία στην πορεία τα μεταφράζει σε εικαστικά αριστουργήματα, ενσωματώνοντας με μαεστρία τεχνικές εμπνευσμένες από κλασικούς Ευρωπαίους ζωγράφους. Αντλώντας επιρροές από γνωστούς σουρεαλιστές, απεικονίζει αριστοτεχνικά καθημερινές σκηνές και τοπία μέσα από την αλληλεπίδραση φωτός και σκιάς, απηχώντας τις λεπτές αποχρώσεις που απαντώνται στην ολλανδική ζωγραφική.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
«Mundus Imaginalis»
Ομαδική έκθεση των καλλιτεχνών Ηλιάνας Κυριακίδου, Γιώργου Λουλούδη, Ελένης Μάναλη, Θοδωρή Ρουσόπουλου και Πέτρου Στράγκα, η οποία πραγματεύεται τα τρία επίπεδα της πραγματικότητας: το Υπεργήινο, το Γήινο και το Υπογήινο. Όπως εξηγεί το επιμελητικό κείμενο: «Αν αναζητήσουμε τον συμβολικό κώδικα που διατρέχει τα έργα των καλλιτεχνών αυτής της ομαδικής, ίσως μπορέσουμε να αποκαλύψουμε τον μίτο, το νήμα που δένει μεταξύ τους αυτά τα τρία κοσμικά επίπεδα, τις διαμορφωτικές δυνάμεις που τα διέπουν, καθώς και τις λειτουργίες που ενεργοποιούν μέσα στον άνθρωπο…»
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Θ. Σπυρόπουλος
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
ΜΕΘΟΡΙΑΚΟΤΗΤΑ I LIMINALITY
Σύμφωνα με τον όρο του Γάλλου εθνολόγου Arnold van Gennep («Τελετουργίες Μετάβασης», 1909) μεθοριακότητα είναι η μεταιχμιακή κατάσταση στην οποία περιέρχονται τα άτομα ή οι κοινωνίες και συνεπάγεται καταλυτικές αλλαγές στον τρόπο του βίου. Η επιμελήτρια της έκθεσης Βίκυ Τσίρου διευρύνει τον όρο αυτόν και εξετάζει τις σύγχρονες εκφάνσεις του στην τρέχουσα ρευστή πραγματικότητα. Οι εικαστικοί Γιώργος Γιατρoμανωλάκης, Μαρίνα Παπαδάκη, Ναταλία Παπαδοπούλου και Μάρω Φασουλή πραγματεύονται την έννοια του ενδιάμεσου χώρου και ανιχνεύουν τη «μεθοριακότητα» μέσα από τέσσερα αδιόρατα περάσματα: την αρχιτεκτονική, την ιστορία, την παράδοση και την εσωτερική βιωματική διαδικασία.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Γιώργος Χούντας: I don’t know
Ο εικαστικός αντιμετώπισε τον καμβά, αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό σαν κάτι άγνωστο, αφήνοντας την ίδια τη φόρμα να δημιουργήσει το τελικό αποτέλεσμα. Επέλεξε να δουλέψει με ελάχιστα και απλά υλικά όπως χαρτί, μελάνι και σύρμα, παράγοντας μια σχηματική γραφή, που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. Κυρίαρχο στοιχείο σε αυτή την ενότητα έργων είναι η εξέλιξη της γραφής και της χειρονομίας του καλλιτέχνη, μια εξέλιξη που οργανώνει και νοηματοδοτεί τον λευκό αδιάστατο χώρο του χαρτιού-καμβά, χωρίς να τον ακυρώνει. Οι γραφές και οι «χαράξεις» του ενορχηστρώνονται με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα από τις πυκνώσεις και τις αραιώσεις της ζωγραφικής ύλης να προκύψουν νέες φόρμες, τονικότητες και σχηματοποιήσεις, οι οποίες και συνδιαλέγονται με τον λευκό χώρο.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Χάρης Γαβρήλος: «Closer»
Η τρίτη ατομική του έκθεση μετά τον πρόωρο θάνατο του καλλιτέχνη περιλαμβάνει έργα που αναδεικνύουν την έρευνά του πάνω στη ζωγραφική γλώσσα. Ο Γαβρήλος δεν μελετά τη ζωγραφική ως μέσο αλλά ως οντότητα και γεγονός, ως δυνατότητα. Εξοικειωμένος με τα γραπτά του Ζορζ Μπατάιγ και του Μαρκήσιου Ντε Σαντ, ο καλλιτέχνης αναζήτησε την υπέρβαση των ορίων της αναπαράστασης μέσα από τον ερωτισμό και τα όνειρα. Οι μεγάλων διαστάσεων πίνακές του υμνούν τη σωματικότητα, άλλοτε φανερά και άλλοτε υπαινικτικά. Δίνοντας έμφαση στη συναισθηματική μνήμη και στο παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι, ο Γαβρήλος επιχειρεί –σύμφωνα με τα δικά του λόγια– να βρει ισορροπία στον χώρο μέσα από διαφορετικούς χρόνους.
Επιμέλεια: Χριστόφορος Μαρίνος
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
The Breeder x 2: Mocking Game + AMALIA MELANCHOLIA
LYN LIU Mocking Game
Αντλώντας έμπνευση από την προσωπική της εμπειρία εκτοπισμού, η Κινέζα καλλιτέχνιδα με έδρα τη Νέα Υόρκη Lyn Liu δημιουργεί ένα σύμπαν συμβολισμών και συχνά αλλόκοτων εικόνων όπου αναπαρίστανται καταστάσεις της καθημερινότητας σαν να τις βλέπουμε μέσα από έναν κινηματογραφικό φακό. Στα έργα της η πραγματικότητα μοιάζει με μια αλληλουχία στοπ καρέ που αναδεικνύουν τόσο το εσωτερικό ψυχολογικό τοπίο του ατόμου όσο και την κοινωνική σφαίρα, δίνοντας έμφαση στις πιέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των δύο αλλά και εντός τους. Για την έκθεση στην γκαλερί The Breeder, διερευνά τα δίπολα μεταξύ ατομικού και συλλογικού, υποκειμένου και αντικειμένου, απομόνωσης και ενσωμάτωσης μέσα από εννέα ζεύγη ζωγραφικών έργων. Σε κάθε ένα από τα ζεύγη, το ένα έργο περιστρέφεται γύρω από την ιδέα του υποκειμένου, της οντότητας που έχει εμπειρική και αντιληπτική ικανότητα και το άλλο γύρω από την ιδέα του αντικειμένου, την οντότητα που επηρεάζεται από τη δράση του υποκειμένου.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
AMALIA MELANCHOLIA - The Breeder Studyroom
Το The Breeder Studyroom αφιερώνεται στη θεατρική παράσταση «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» και μετατρέπεται σε έναν χώρο μελέτης γύρω από τις πηγές έμπνευσης και το υλικό που χρησιμοποίησαν οι συντελεστές της παράστασης. Η σκηνοθέτιδα Ζωή Χατζηαντωνίου μοιράζεται υλικό και στοιχεία της διαδικασίας της που την ώθησαν να συλλάβει και να διαμορφώσει το έργο το οποίο αποκαλύπτει κρυμμένες πτυχές της βασίλισσας Αμαλίας και του δημιουργήματός της, του Εθνικού Κήπου, που για την ίδια αποτέλεσε το παιδί που δεν έκανε. Το έργο βρίθει επίσης ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών αναφορών και η εγκατάσταση φιλοδοξεί να ρίξει φως στο περιεχόμενο που κρύβεται πίσω από τη δημιουργία της παράστασης, εμπλουτίζοντας την αφήγηση με υλικό που δεν έχει προβληθεί ως τώρα αλλά και να ενώσει τον θεατρικό με τον εικαστικό κόσμο. Ο Αριστείδης Λάππας προσκλήθηκε να αντιδράσει σε αυτές τις αναφορές, δημιουργώντας ένα νέο έργο σε διάλογο με τη θεατρική παράσταση και τα επιμέρους καλλιτεχνικά στοιχεία που τη συναποτελούν.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Γιώργος Τσεριώνης: «Κάτω από τον ίδιο ήλιο»
Η τέταρτη παρουσίαση της σειράς «One Work Show» παρουσιάζει μια εγκατάσταση in-situ του Γιώργου Τσεριώνη με τίτλο «Κάτω από τον ίδιο ήλιο». Τα κεραμικά γλυπτά του Τσεριώνη, με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά, εξερευνούν τη βαθύτερη έννοια του κοινού βίου, της κοινής εμπειρίας και ενότητας που υπερβαίνει γεωγραφικούς, πολιτιστικούς και ατομικούς περιορισμούς. Αυτό το σύνολο έργων συμβολίζει την αλληλεξάρτηση της ανθρώπινης φύσης, υπογραμμίζοντας την ιδέα ότι, παρά τις διαφορετικές καταβολές και τις αντιθέσεις μας, όλοι συνυπάρχουμε κάτω από τον ίδιο ουράνιο σώμα.
Kallirrhoë
Σίνα 9, Κολωνάκι
25 Ιανουαρίου - 24 Φεβρουαρίου 2024
Αστικά Μονοπάτια
Γλυπτά από τσιμέντο, το αγαπημένο υλικό της αστικής υπερηφάνειας, αναθήματα που χαράσσουν το κάθε προσωπικό μονοπάτι, εσωκλείοντας τις μνήμες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μας συνοδεύουν σε ένα μεγάλο ταξίδι, ήχοι που αποτυπώνουν την ανυπαρξία μας μπροστά στην ταχύτητα και την αναστάτωση της πόλης, ενδείξεις ερειπίων ανάμεσα στα γιγάντια αστικά οικοδομήματα. Κάθε παράθυρο και μία φερέλπιδα γωνία θέασης η οποία απελευθερώνει και ταυτόχρονα εγκλωβίζει τα μάτια του θεατή. Στο σημείο καμπής, στο λεπτό σύνορο ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο χώρο, στο δικό μου και στου άλλου, ένα στιγμιαίο αδιέξοδο που αποτυπώνεται στην αντανάκλαση της επιλογής. Συμμετέχουν οι εικαστικοί: Θωμάς Γαλάτος, Τζένη Δούπη, Μαριλένα Κρανιώτη, Αγγελική Λόη, Δήμητρα Μαλταμπέ, Κωνσταντίνα Μπαρμπαρή, Βικτώρια Νταρίλα.
Επιμέλεια: Ειρήνη-Μαρία Νανούρη
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Λάγια Γιούργου: Πρόσωπα
Τα πρόσωπα: ο Βίγιου, η Αθηνά, ο Αντουάν, η Σαν Σου Κι στο δικαστήριο, ο Κωστής, η Τζωρτζίνα, ο Παναγιώτης, η Ελένη, η Λάγια, η κυρα-Ρήνη από την Ηρακλειά, ο Μπάμπης Γιωτόπουλος, η Τζούλια, η Ζυράννα εις διπλούν, ο Βύρωνας, ο παπα-Μιχάλης από το Φουρνί της Κρήτης, η Σώτη Τριανταφύλλου… Το βασικό είναι ότι τα πρόσωπα ταίριαξαν απόλυτα απέναντι και δίπλα στα βιβλία γιατί τα βήματά τους μια ζωή έπαιρναν τους ίδιους δρόμους, στα Παρίσια, στα Λονδίνα, στα χωριά και στα νησιά και στα σινεμά. Όλος ο κόσμος μια σελίδα ήταν μέχρι χτες. Η Λάγια κατάφερε να συνθέσει εποχή και χαρακτήρες με μια ζωγραφική άγρια, αρχετυπική, ανεπεξέργαστη και, λίγο πιο πέρα, μια peinture de geste, «ζωγραφική της χειρονομίας», της ψυχικής δράσης που οδηγεί τον χρωστήρα να αιχμαλωτίσει την κεντρική ιδέα του εικονιζομένου.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
Μαρία Διακοδημητρίου: Remake
Η καλλιτέχνιδα δημιουργεί μέσα στα έργα της έναν κόσμο ουτοπικό, επηρεασμένη από μνήμες του παρελθόντος που την έχουν εμπνεύσει, προσαρμοσμένες σε εικόνες του σήμερα. Ένα φαντασμαγορικό θεατρικό σκηνικό, με έντονες χρωματικές πινελιές πάνω σε ένα κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρο φόντο. Τα ερείπια μιας κλασικής εποχής ενσωματώνονται στο σύγχρονο βιομηχανικό τοπίο συνθέτοντας τη μοναδικότητα των πόλεων αυτών και καθορίζοντας την ταυτότητα της καλλιτέχνιδας. Ο θεατής, πραγματοποιώντας έναν «περίπατο» σε αυτά τα άγνωστα αστικά τοπία, έρχεται αντιμέτωπος με καλά συγκαλυμμένες ανθρώπινες ιστορίες που σκοπό έχουν να σε παρασύρουν ανάμεσα στο ονειρικό και το ρεαλιστικό.
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση εδώ
