Εδώ και χρόνια οι επιβάτες του τρένου προς Πειραιά βλέπουν την πινακίδα με το λογότυπο της ΔΕΗ στο Φάληρο να στέκεται στην ίδια θέση απαράλλαχτη. Λίγοι σήμερα γνωρίζουν ότι αυτό το εργοστάσιο ήταν ο πρώτος ατμοηλεκτρικός σταθμός στην Ελλάδα.
Κάποιοι θυμόμαστε αμυδρά το εργοστάσιο από το 1995, όταν ο Δημήτρης Παπαϊωάννου παρουσίασε την καθηλωτική, θρυλική παράστασή του «Ενός λεπτού σιγή» σε μια περιοχή του εργοστασίου των είκοσι και πλέον στρεμμάτων στην οποία σήμερα δεν επιτρέπεται η πρόσβαση και η οποία έχει κηρυχθεί διατηρητέα.
Ωστόσο, το πώς είναι σήμερα το ανενεργό εδώ και σχεδόν μισό αιώνα εργοστάσιο της ΔΕΗ παρουσιάστηκε αποκλειστικά για τη LiFO σε ένα λεπτομερές κείμενο του Μιχάλη Γελασάκη, ο οποίος μπήκε στο εργοστάσιο και έγραψε για την ιστορία και την «περιπέτεια» αυτού του ιστορικού τόπου, δείγματος της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής και συνδεδεμένου τόσο με την ιστορία της ανάπτυξης και της εξέλιξης της χώρας μας όσο και με την ιστορία του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Στο θέμα δημοσιεύθηκαν και ανέκδοτες εικόνες από το αρχείο της ΔΕΗ, ένα από τα πιο σημαντικά που υπάρχουν στη χώρα, το οποίο διατηρείται σε άριστη κατάσταση με μεγάλη προσοχή.
Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες που εκθέτουν εδώ όχι μόνο ανέτρεξαν στα αρχεία, αλλά χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη για το έργο τους εργατικές φόρμες και σιδερένια στελέχη, σκραπ, απόβλητα της βιομηχανικής παραγωγής και της κατανάλωσης, τα οποία μετατρέπουν σε ανακυκλώσιμα υλικά, δίνοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία να υπάρξουν ως δομικά στοιχεία των εγκαταστάσεών τους.
Στο αρχείο αναφέρομαι γιατί περιέχει υλικό από το οποίο εμπνεύστηκαν και στο οποίο ανέτρεξαν πολλοί καλλιτέχνες από αυτούς που στήνουν τη δουλειά τους μέσα σε περιοχές του εργοστασίου και στον περιβάλλοντα χώρο.
Πρόκειται για τριάντα οκτώ καλλιτέχνες που παρουσιάζουν τα έργα τους −εκ των οποίων τα τριάντα είναι νέες παραγωγές− στην έκθεση «This Current Between Us» σε επιμέλεια του Πάνου Γιαννικόπουλου και της Γεωργίας Λιάπη. Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του project «Το άλλο σώμα» που υπογράφει η Ελένη Καλαρά, σε συνεργασία με τη Blow-Up (ΑΜΚΕ), την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ) και τη ΔΕΗ, και με την υποστήριξη του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠΠΟΑ) και της ΔΕΗ.
Ψηλά στην είσοδο του κεντρικού κτιρίου μάς υποδέχεται το έργο της Όλγας Μηλιαρέση-Φωκά, ένα τεράστιο «Now» με την ίδια γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία «Apocalypse Now», με τα γράμματα τυλιγμένα σε χρυσό αλουμίνιο από κουβέρτες επιβίωσης. Στο έργο της οι έννοιες του κινδύνου και της φροντίδας συνδέονται με αυτές της απόλαυσης και της απώλειας.
Στο προαύλιο με περιμένουν οι επιμελητές της έκθεσης. Πριν νυχτώσει, κάνουμε έναν περίπατο στον χώρο. Η γοητεία των παλιών βιομηχανικών κτιρίων είναι ακαταμάχητη, δεν είναι τυχαία η έλξη που ασκούν σε καλλιτέχνες και επισκέπτες και το αποδεικνύει αυτό η ολοένα και συχνότερη χρήση τους. Κάθε φορά επιμελητές και καλλιτέχνες δέχονται την πρόκληση να ενσωματωθούν στον χώρο ή να ενσωματώσουν στοιχεία των βιομηχανικών ερειπίων στα έργα τους, ώστε ο φυσικός χώρος να μην αποτελεί μόνο ένα ενδιαφέρον σκηνικό αλλά να προκαλεί έναν διάλογο με πολιτικές, κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις.
Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες που εκθέτουν εδώ όχι μόνο ανέτρεξαν στα αρχεία, αλλά χρησιμοποιούν ως πρώτη ύλη για το έργο τους εργατικές φόρμες και σιδερένια στελέχη, σκραπ, απόβλητα της βιομηχανικής παραγωγής και της κατανάλωσης, τα οποία μετατρέπουν σε ανακυκλώσιμα υλικά, δίνοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία να υπάρξουν ως δομικά στοιχεία των εγκαταστάσεών τους.
Ο Ζάφος Ξαγοράρης στο έργο «Factory Visits» καταγράφει παραδείγματα της σχέσης μεταξύ της τέχνης και του εργοστασίου, την αισθητικοποίηση και τη μουσειακή επανακατοίκηση των εγκαταλελειμμένων χώρων βιομηχανικής παραγωγής και τη χρήση ενός μουσείου-εργοστασίου που παραμένει δυνητικός χώρος συνάντησης, παραγωγής και πολιτικής δράσης.
Στα παλιά κτίρια που ήταν αποθήκες υλικών υπάρχουν ακόμα βιβλιοθήκες με εκατοντάδες ντοσιέ και μερικά τμήματα απείραχτα, οι αίθουσες εκπαίδευσης των τεχνιτών και των μηχανικών, και μια αίθουσα στην οποία δεσπόζουν δυο πελώριοι, άριστα συντηρημένοι, στρεφόμενοι μετασχηματιστές, που θυμίζουν ότι η καρδιά των εγκαταστάσεων χτυπούσε σε αυτά τα μηχανήματα.
Οι χώροι μαθημάτων και σεμιναρίων, οι αίθουσες εκπαίδευσης, περιοχές που δεν άγγιξε ο χρόνος, αθέατες μέχρι χθες όψεις του εργοστασίου ζωντανεύουν μέσα από έναν διάλογο με καλλιτέχνες και μια ποικιλία έργων −ζωγραφική, γλυπτά, εικαστικές εγκαταστάσεις, βίντεο, ηχητικά έργα και περφόρμανς− που θα εκτεθούν και θα πραγματοποιηθούν εδώ από τις 16/12. Θα συνοδεύονται από ένα πρόγραμμα παράλληλων δράσεων οι οποίες θα εξετάζουν το εργοστάσιο ως κέντρο παραγωγής υλικών και ενέργειας αλλά και ως κοινωνικό μοντέλο, σύστημα οργάνωσης του χώρου, ως αρχιτεκτονική διαχείριση υφιστάμενων σχέσεων αλλά και ως γενεσιουργό δύναμη νέων.
Το εργοστάσιο ενέργειας είναι ταυτόχρονα και εργοστάσιο επιθυμίας, με τους καλλιτέχνες να εμπνέονται από το βασικό υλικό που έχει παραχθεί εδώ, το ηλεκτρικό ρεύμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με τη ροή του να δημιουργεί και να παίζει με λέξεις και θέσεις: ηλεκτρικά φορτία, εντάσεις, έλξεις και απωθήσεις, συστατικά ζωτικά της τέχνης και της κατανάλωσής της, της πρόσληψης και της μεταμορφωτικής της δύναμης, και εν τέλει της κατανόησής της από τον σύγχρονο θεατή.
Η εργασία των καλλιτεχνών εδώ συνδέεται και με την ποιητική διάσταση του ατμού, που με τη χρήση του άλλαξε την εποχή μας, όταν ως κινητήρια δύναμη πρόσφερε δυνατότητες για ταχύτητα, ανάπτυξη, επέκταση των πόλεων αλλά και τη μεταμόρφωσή τους σε πεδία δυστοπίας.
Όταν οι καλλιτέχνες εμπνέονται από το παρελθόν των ανθρώπων που δούλεψαν εδώ μια ολόκληρη ζωή, παράγουν έργα που δεν συνδέονται μόνο με τη νοσταλγία αλλά και με τη θέση των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία, την επικινδυνότητα της εργασίας, την οργάνωση κοινωνικών σχέσεων μεταξύ τους, τις ιεραρχίες και τις διεκδικήσεις τους. Οι άνθρωποι που δούλεψαν εδώ δεν ήταν φαντάσματα ενός νοσταλγικού παρελθόντος. Αν τα μηχανήματα ήταν η καρδιά, τα πρόσωπα ήταν οι πνεύμονες μιας ολόκληρης μεγαλειώδους αφήγησης.
Για παράδειγμα, η Δέσποινα Βαξεβανίδη στην εικαστική εγκατάσταση «High voltage» (2022) επεξεργάζεται και παρουσιάζει μια σειρά από στολές εργατών της ΔΕΗ. Δημιουργεί ένα πύργο στολών χωρίς σώματα, μόνο με τα εργατικά ρούχα, τα χρηστικά αντικείμενα της καθημερινότητας του εργοστασίου, να στέκονται ως γλυπτό, άχρονα.
Η Ελένη Μπαγάκη στο έργο της «Work, work, work, not» χρησιμοποιεί το αρχείο της ΔΕΗ για να δημιουργήσει μια σειρά κολάζ με φωτογραφίες από τα άλμπουμ των εταιρικών εκδρομών, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1950-53 σε διάφορες περιοχές της Αττικής, με τους εργαζόμενους σε στιγμές «σχόλης». Το τοπίο της Αττικής, σήμερα πυκνοκατοικημένο, φαίνεται άγριο και παρθενικό.
Η Όλγα Σουβερμέζογλου στο έργο της «Ανασυγκρότησις ενέργειας δημιουργεί ενέργειαν δι’ ανασυγκρότησιν» εστιάζει στον εξοπλισμό και στα εργαλεία των εργαζομένων (κράνη, γάντια, στολές και μπότες) ως προεκτάσεις του σώματός τους και δημιουργεί μια σειρά από σημαίες και σημάνσεις, ενώ η Ελένη Χριστοδούλου με το «Protection Bag» να αιωρείται στον κεντρικό χώρο του εργοστασίου περιτριγυρισμένο από μηχανές σε αχρηστία φέρνει στην επιφάνεια ζητήματα που αφορούν τη γυναικεία αναπαράσταση σε χώρους όπου κυριαρχεί το ανδρικό βλέμμα και η ηδονοβλεψία του.
Οι καλλιτέχνες στρέφονται σε διαδικασίες συμπύκνωσης και διάχυσης, σε συστήματα δικτύων, υποστρώματα ενέργειας, μεταφοράς, επικοινωνίας, πληροφορίας, ροές πόρων, ψηφιακής διαχείρισης και κίνησης. Αναζητούν κρυφές, αόρατες και ανατρεπτικές υφές στα δίκτυα του καθημερινού μας περιβάλλοντος: την τεχνολογία, τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ του εικονικού και του φυσικού χώρου, τις σωματικές συναντήσεις ανθρώπων και άλλων οντοτήτων, για να δημιουργήσουν μια νέα υποδομή περιπλάνησης.
Τα έργα της έκθεσης αποτελούν απόπειρες αναστοχασμού αναφορικά με το βιομηχανικό παρελθόν και με τους οικονομικούς συσχετισμούς του παρόντος. Αναπόδραστα, από την ηλεκτρική συνδεσιμότητα περνάμε σε ηλεκτρισμένες κοινωνικές και πολιτισμικές συνδέσεις.
«Είναι 38 καλλιτέχνες, ένας πολυφωνικός διάλογος, και υπάρχουν κάποιες μικροθεματικές, όπως η σχέση ανθρώπου, ζώου, μηχανής, που έρχονται σαν έμπνευση από το βιομηχανικό σκηνικό, ένα κομμάτι που έχει να κάνει με το εργασιακό πλαίσιο, ένα κομμάτι που έχει να κάνει με το γυναικείο σώμα σε ανδροκρατούμενους χώρους, το κομμάτι της ενέργειας ειδικά σε ένα πλαίσιο ενεργειακής κρίσης και των διαφορετικών μορφών ενέργειας, που δεν θα μπορούσαμε να μη μιλήσουμε γι’ αυτό», λέει η Γεωργία Λιάπη.
Τη σχέση των μηχανών με την ευθραυστότητα, τη στέρεη κατασκευή και τη συνύπαρξή της με το εφήμερο επισημαίνει το «Ηλιακό Σπίτι» του Νίκου Αλεξίου που εντοπίζει το όριο της υλικότητας. Ο άδειος αρχιτεκτονικός σκελετός λειτουργεί σαν ένας μετέωρος, ποιητικός χώρος, μια δαντελωτή γεωμετρική κατασκευή από καλάμι, ένα ελάχιστο μιας ευγενούς συμμετρίας απέναντι στις επιβλητικές μηχανές.
Χρησιμοποιώντας το εξωτερικό κέλυφος του ιστορικού κτιρίου και πάγκους εργασίας, ο Αλέξανδρος Τζάννης δημιουργεί μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ έργου και εργοστασίου, αναλογιζόμενος τις συνθήκες παραγωγής, τον κύκλο της ζωής των υλικών και τις διεργασίες προσκόλλησης ή αποξένωσης. Ενώ φωτίζει το έργο του, για το οποίο χρησιμοποιεί μάζες υλικών από τις αποθηκευτικές εγκαταστάσεις του ΑΗΣ Νέου Φαλήρου, μου εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζεται τη μοναδική ιδιότητα του σιδήρου και του μαγνήτη να συναλλάσσουν χαρακτηριστικά όταν βρίσκονται σε επαφή, αναφερόμενος στη σχέση παράσιτου - ξενιστή.
Όποιος επισκεφθεί την έκθεση θα κάνει μια επίσκεψη στο Αρτοποιείο Καραπάνου, στη γειτονιά του εργοστασίου, για να αγοράσει μια φρατζόλα ψωμί τυλιγμένη σε χαρτί αφής που τύπωσε η Ίρις Τουλιάτου, η οποία στο έργο της εστιάζει στη συμβολική και υλική οικονομία, στην οριοθέτηση της αξίας και στις συνθήκες παραγωγής της τέχνης. «Αll the songs about you (hot bread)» είναι ο τίτλος του έργου, το οποίο είναι ενδεικτικό της πρακτικής της που επιμένει σε μια συνεχή διαπραγμάτευση χώρου, πρόσβασης και δημιουργίας υποδομών.
Η έκθεση δεν θα μπορούσε παρά να τιμήσει την προδρομική παρουσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου στον χώρο με μια σειρά σχεδίων του καλλιτέχνη και βίντεο από την παράσταση «Ενός λεπτού σιγή».
Ο Θανάσης Βέγγος, του οποίου ο πατέρας ήταν μηχανουργός στο εργοστάσιο του ΑΗΣ Φαλήρου, το 1971 γύρισε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;» στον προαύλιο χώρο, στην πλευρά του εργοστασίου προς την Πειραιώς. Το σημείο θα φωτιστεί, ενώ όποιος βλέπει σήμερα την ταινία κατανοεί ότι είναι ένα τεκμήριο και της πολεοδομικής ανάπτυξης της πόλης.
Στον εξωτερικό χώρο του εργοστασίου υπάρχουν περιποιημένοι κήποι γύρω από τα μέρη που χρησιμοποιούνται. Στους υπόλοιπους η φύση εμφανίζεται απροσδόκητα με τα δείγματά της, μια ελιά που έχει φυτρώσει σε μια ρωγμή του εδάφους, βότανα και κόκκινα αναρριχητικά και πιο πέρα μανταρινιές και λεμονιές.
Τον εξωτερικό χώρο διάλεξε ο Θόδωρος Τζαννετάκης, ο οποίος μετατρέπει αντλίες νερού του ΑΗΣ που βρίσκονται σε αχρηστία σε συστήματα φωτισμού για εξωτερικό χώρο. Οι αντλίες ξαναγίνονται χρηστικές ως πηγές φωτός, ενώ λειτουργούν ως στοιχεία της υποδομής της έκθεσης.
Και πιο πέρα, ο Κώστας Σαχπάζης, παρεμβαίνοντας στον εξωτερικό φωτισμό του εργοστασίου, στα εγκαταλελειμμένα φωτιστικά σώματα που βρίσκονται στην πρόσοψη του ιστορικού κτιρίου, επανενεργοποιεί τους υφιστάμενους βραχίονες στήριξης και χορογραφεί τη διάχυση του φωτός, δημιουργώντας κλίμα προσμονής, ανησυχίας και αίσθηση κίνδυνου σε ένα κατά τα άλλα απενεργοποιημένο περιβάλλον.
Σε μια πεζογέφυρα μήκους 35 μέτρων, που βρίσκεται πάνω από τον ποταμό Κηφισό, δίπλα στον ΑΗΣ Νέου Φαλήρου, η Αναστασία Δούκα με το έργο «Turnover» δημιουργεί μια εικαστική παρέμβαση με συλλογή φράσεων με την οποία ορίζει τον σύντομο χρόνο διάβασης από τη μία όχθη στην άλλη σαν ανάγλυφη νοηματοδότηση ενός τοπίου σε κατάσταση μετάβασης.
Η κυρίαρχη στον συγκεκριμένο τόπο μνήμη γίνεται αντικείμενο έρευνας από τον Κώστα Χριστόπουλο, με το έργο του «Η διαδήλωση» στο οποίο χρησιμοποιεί τζάμια από τις εγκαταστάσεις του ΑΗΣ Νέου Φαλήρου, ενεργοποιώντας τη σύνδεση του σταθμού με την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, γράφοντας με καπνό πάνω στις γυάλινες επιφάνειες.
Όταν η Ελένη Καλαρά «ανακάλυψε» το εργοστάσιο του Φαλήρου, θέλησε να συνδέσει τη μέχρι τότε έρευνά της για το σώμα και τη σχέση του με τη μηχανή, βλέποντας τα πάντα ως σώμα και την αλληλεπίδρασή του με διαφορετικά περιβάλλοντα.
Το εργοστάσιο είναι ένα σώμα, η έκθεση είναι και αυτή ένα σώμα μέσα στο σώμα και θέλησε να μοιραστεί την ιδέα της με τους δυο επιμελητές της έκθεσης. Η έννοια του σώματος μπήκε στην εικαστική έκθεση και παίρνει άλλη μορφή. «Δεν με ενδιαφέρει να δω τον χώρο ως κέλυφος, αλλά το πώς με επηρεάζει και εγώ τον ανακαλύπτω και το πώς μπαίνοντας ο θεατής θα μπει σε μια άλλη πραγματικότητα που δεν θα έχει φανταστεί», λέει.
«Δουλέψαμε με τον χώρο και το αρχείο και ξεκινήσαμε να μιλάμε για την έννοια του εργοστασίου με όλες τις πτυχές που εμπεριέχει. Η έννοια της παραγωγής ήταν πολύ σημαντικός άξονας και δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχουν και έχουν χρηματοδοτηθεί νέες παραγωγές έργων. Η έκθεση έχει να κάνει και με τη διαδικασία των υποδομών, από αυτές που χτίζουμε για την έκθεση μέχρι αυτές που υπάρχουν στο εργοστάσιο, έτσι ώστε να εξετάσουμε την έννοια του ρεύματος πέρα από την κυριολεξία του, με μια πιο μεταφορική και ποιητική διάσταση, παράλληλα με την ιστορική διαδρομή του ατμού ως ένα ιστορικό υπόβαθρο» λέει ο Πάνος Γιαννικόπουλος.
«Μέσα στο εργοστάσιο βρήκαμε, εκτός από τα τεκμήρια του βιομηχανικού πολιτισμού, και οικοσυστήματα που αναπτύχθηκαν όταν η φύση ανακατέλαβε την περιοχή. Στη συζήτηση με τους καλλιτέχνες είδαμε ότι έχει νόημα να χρησιμοποιηθούν θραύσματα του εργοστασίου τα οποία έχουν σήμερα μια δεύτερη ζωή και σε αυτό βοήθησε το καταπληκτικό αρχείο της ΔΕΗ, που η ύπαρξη και η συντήρησή του εντυπωσίασε τους καλλιτέχνες.
Θέλαμε όμως να σκεφτούμε πώς εμείς εκθεσιακά μπορούμε να δημιουργήσουμε μια υποδομή, να σκεφτούμε το μοντέλο των μεγάλων εκθέσεων, τις εργασιακές συνθήκες με τις οποίες δουλεύουμε, θέλαμε οι καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος να έχουν σωστές συνθήκες εργασίας, να υπάρχει ένα budget παραγωγής που θα ωφελεί και εκείνους.
Η ΔΕΗ μας στήριξε με λευκή κάρτα σε όλη την προετοιμασία, η οποία κρατά μήνες, και υπήρξε τρομερή προθυμία να ανοίξει το αρχείο και να μοιραστούν τις ιστορίες τους μαζί μας. Όλους εμάς που δουλεύουμε για αυτή την έκθεση το ζήτημα που μας απασχολεί είναι το πώς ξεφεύγουμε από την αισθητοποίηση των χώρων και δεν θα κάνουμε τη μία και μόνη αυτονόητη σύνδεση, αλλά θα αναπτύξουμε τον διάλογο με μια σύνδεση της ενέργειας του παρελθόντος και του παρόντος χρόνου με μια συνθήκη νέων ερεθισμάτων».
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Νίκος Αλεξίου, Κωνσταντίνος Γιώτης, Αναστασία Δούκα, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Ελένη Καλαρά & Βάλια Παπαχρήστου & Ευαγγελή Φίλη, Δημήτρης Καμαρωτός, Αθηνά Κουμπαρούλη, Άννα Λάσκαρη, Βιργινία Μαστρογιαννάκη, Όλγα Μηλιαρέση-Φωκά, Μαρίνα Μήλιου-Θεοχαράκη & Marianne Tuckman, Ελένη Μπαγάκη, Πέτρος Μώρης, Ζάφος Ξαγοράρης, Μαρίνα Ξενοφώντος, Πάολα Παλαβίδη, Νατάσσα Παπαδοπούλου, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Κώστας Σαχπάζης, Μαρία Σιδέρη, Θεόδωρος Τζαννετάκης, Αλέξανδρος Τζάννης, Ίρις Τουλιάτου, Ελένη Χριστοδούλου, Κώστας Χριστόπουλος, Micol Assaël, Hypercomf, Mikhail Karikis, Ali Kazma, Miriam Simun & Daria Kaufman, Bill Morrison, Louis- Philippe Scoufaras, Jeph Vanger
Συμμετέχουσες καλλιτέχνιδες εργαστηρίου της ΑΣΚΤ: Αλεξάνδρα Αψωκάρδου, Δέσποινα Βαξεβανίδη, Άννα Μαστρομιχάλη, Κατερίνα Μεσσήνη, Όλγα Σουβερμέζογλου
Επιμέλεια έκθεσης: Πάνος Γιαννικόπουλος, Γεωργία Λιάπη
Η έκθεση «This Current Between Us» πραγματοποιείται στο πλαίσιο του project «Το άλλο σώμα», σε συνεργασία της Blow-Up, της ΑΣΚΤ, της ΔΕΗ, με την υποστήριξη των ΥΠΠΟΑ, και του Γραφείου Διασύνδεσης της ΑΣΚΤ.
Σύλληψη ιδέας, έρευνα, οργάνωση: Ελένη Καλαρά
Ιστορικές Εγκαταστάσεις Ατμοηλεκτρικού Σταθμού ΔΕΗ Νέου Φαλήρου
Σολωμού 1 & Δημητρίου Φαληρέως, 185 47 Πειραιάς
Διάρκεια έκθεσης: 16/12/2022-09/04/2023
Ώρες λειτουργίας: Πέμ.-Κυρ. 16:00-20:00
