Τα κρανία κερατοφόρων ζώων που ζωγραφίζει ο νεαρός συντηρητής έργων τέχνης και εικαστικός καλλιτέχνης Γιώργος Μπούνιας είναι ένα ιδιαίτερο project, με έργα που έχουν έντονο το παγανιστικό στοιχείο αλλά και σχέδια που θυμίζουν την τέχνη του Πικάσο –τον κυβισμό– και την ποπ αρτ. Τα ξεχωριστά αυτά κρανία, που τα βρίσκει πεταμένα στους χώρους όπου σφαγιάστηκαν και τα οποία φέρουν το στοιχείο του θανάτου, αποκτούν ξανά ζωή στα χέρια του και μεταμορφώνονται σε πολύχρωμες καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Η συλλογή του από ζωγραφισμένα κρανία βοοειδών και άλλων κερατοφόρων ζώων θα παρουσιαστει στις 22 και 23 Αυγούστου, σε μια συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού με την Εθνική Λυρική Σκηνή, σε ένα πρότζεκτ όπου καλλιτέχνες θα παρουσιάσουν την τέχνη τους με θεματικό άξονα το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. Είναι μέρος του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός 2023» στο Ιδαίον Άντρον, στον Ψηλορείτη.
Μέσα από την τέχνη μου προσπαθώ να τους δώσω μια δεύτερη ζωή. Είναι κρανία που βρήκα πεταμένα σε χώρους κτηνοτροφικούς, θυσιασμένα στον βωμό του σύγχρονου καταναλωτισμού.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αίγιο, σε ένα όμορφο παραθαλάσσιο χωριό, την Άβυθο, ελεύθερος μέσα στη φύση, με πολλά ερεθίσματα, καθώς είχα τη θάλασσα και το βουνό δίπλα μου» λέει. «Για ένα παιδί σαν εμένα, με ασυγκράτητη φαντασία, ήταν το ιδανικό μέρος για να αναπτυχθεί η καλλιτεχνική μου φύση.
Μεγάλο ρόλο στην καλλιτεχνική μου ανάπτυξη έπαιξαν και οι γονείς μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν πολύ υποστηρικτικοί με τα καλλιτεχνικά μου “θέλω” και με μύησαν σε αυτόν τον κόσμο με πολλές εκδρομές σε αρχαιολογικούς χώρους και άπειρες συζητήσεις για τον αρχαίο πολιτισμό. Θυμάμαι τον πατέρα μου σε οικογενειακές εκδηλώσεις να με ωθεί να δείξω τις παιδικές ζωγραφιές μου στους καλεσμένους μας. Από μικρός είχα την τύχη να δω έργα μεγάλων καλλιτεχνών σε ιδιωτικές συλλογές του οικογενειακού μου περιβάλλοντος και να επισκεφτώ μαζί με τους γονείς μου μεγάλες εκθέσεις και μουσεία.
Σπούδασα συντήρηση έργων τέχνης και αρχαιοτήτων, ενώ παράλληλα εξέλισσα τη ζωγραφική ως χόμπι μου. Σπούδασα στην Ιταλία και έκτοτε δεν έφυγα ποτέ από αυτήν τη χώρα, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βρίσκομαι εκεί για να παίρνω έμπνευση και να ενημερώνομαι για τις νέες τάσεις στην τέχνη και για τα νέα υλικά που βγαίνουν στον τομέα μου.
Στην Ιταλία είχα την τύχη να κάνω την πρακτική μου στο Βατικανό. Εκεί κατάφερα να ξεφύγω από τη θέση του άπειρου πρακτικάριου που φέρνει τους καφέδες και τα υλικά στους μεγάλους και έμπειρους συντηρητές, να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους και να δουλέψω σε σκαλωσιές πάνω σε τοιχογραφίες σπουδαίων καλλιτεχνών.
Η Ιταλία με ολοκλήρωσε ως καλλιτέχνη και το 2019 ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην Αθήνα για να παρουσιάσω την πρώτη μου ατομική έκθεση με τίτλο “Κρανίου Τόπος” στο ξενοδοχείο Μπάγκειον, με έργα πάνω σε κρανία βοοειδών κερατοφόρων ζώων.
Η συντήρηση είναι ένας μαγικός επιστημονικός τομέας που ασχολείται με τη διάσωση της τέχνης και των αντικειμένων που σχετίζονται με τον πολιτισμό. Μου έχει χαρίσει μεγάλες χαρές αυτό το επάγγελμα, καθώς έχω συντηρήσει έναν μικρό μεταλλικό ιππέα που έμαθα αργότερα ότι φιλοξενήθηκε στο Μουσείο του Λούβρου. Η ευθύνη είναι μεγάλη στο επάγγελμα αυτό, βλέπω τον εαυτό μου σαν γιατρό που καλείται να σώσει τον ασθενή του, δηλαδή την τέχνη. Είναι μια μαγεία και ένα ατελείωτο ταξίδι η εργασία στους ανασκαφικούς χώρους, στα εργαστήρια, στους ναούς και στις γκαλερί. Γι’ αυτό και επέλεξα ταυτόχρονα με τη συντήρηση και τα εικαστικά να διδάσκω –από πέρυσι– συντήρηση έργων τέχνης και ελεύθερο σχέδιο στην Αθήνα.
Πιστεύω πως είμαι πολύ τυχερός που έχω και τις δύο ιδιότητες, και αυτή του συντηρητή και αυτή του ζωγράφου, επειδή μου αρέσει το κομμάτι της δημιουργίας, δηλαδή να δημιουργώ από το μηδέν, από μια έμπνευση ή από μια συναισθηματική ανάγκη έκφρασης, μου αρέσει το ίδιο όμως και η διάσωση έργων, είναι μια αλληλένδετη σχέση.
Στη ζωγραφική μού αρέσει να πειραματίζομαι με υλικά που βρίσκω στην καθημερινότητά μου, στη φύση, ακόμα και σε έναν βιομηχανικό χώρο. Έχω δουλέψει κολάζ με χαρτόνια, εφημερίδες και χρώματα, όπως τα έργα που φιλοτέχνησα για τη δεύτερη ατομική μου έκθεση πριν δυο μήνες στην γκαλερί Kapopoulos στο Κολωνάκι, με τίτλο “Σπουδή πάνω σε μεγάλους καλλιτέχνες”. Έχω ζωγραφίσει με ελληνικό καφέ, έχω συλλέξει γυαλί από παραλίες και με μια ανακυκλώσιμη προσέγγιση έφτιαξα ένα κρανίο από ψηφιδωτό γυαλιού.
Πέρσι είχα την τύχη να λάβω ένα μήνυμα από την ομάδα των Androidus Project Tank στα Ανώγεια. Ήταν ένα κάλεσμα σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού και το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας Κρήτης να ζωγραφίσω μέσα σε ένα μιτάτο στον Ψηλορείτη με τη μουσική υπόκρουση ασκομαντούρας, με σκοπό να ψηφιοποιηθεί το έργο μου και να μπει σε μια εφαρμογή που θα ξεναγεί τους επισκέπτες του Ψηλορείτη.
Φέτος αυτή η πετυχημένη συνεργασία με την ομάδα των Androidus συνεχίζεται με τη συνεργασία του υπουργείου Πολιτισμού και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αυτήν τη φορά σε ένα πρότζεκτ που θα γίνει στις 22 και 23 Αυγούστου, στο πλαίσιο του οποίου διάφοροι καλλιτέχνες θα παρουσιάσουμε την τέχνη μας με θεματικό άξονα το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή. Είναι μέρος του προγράμματος "'Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός 2023" στο Ιδαίον Άντρον, στον Ψηλορείτη.
Το θεατρικό δρώμενο με τα κρανία που σκηνοθετεί ο ηθοποιός Γιάννης Αθητάκης είναι βασισμένο σε ένα κείμενο που έγραψα πέρσι για το κρανίο και σε συνδυασμό με έναν ύμνο στον θεό Πάνα γίνεται ένα πάντρεμα του θεάτρου και της τέχνης μου, με θέμα τη φύση και τη σχέση του ανθρώπου μαζί της από την αρχαιότητα μέχρι το σήμερα. Το δρώμενο θα συνοδεύεται από ζωντανή κρητική μουσική και χορό μπροστά στον βωμό.
Στα κρανία μού αρέσει να αποτυπώνω σκηνές από κυβισμό και γεωμετρικά σχήματα εμπνευσμένα από μεγάλους καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο, άλλοτε τα επιζωγραφίζω με βοτανικούς κήπους και λουλούδια και άλλοτε με ποπ αρτ τέχνη.
Μέσα από την τέχνη μου προσπαθώ να τους δώσω μια δεύτερη ζωή. Είναι κρανία που βρήκα πεταμένα σε χώρους κτηνοτροφικούς, θυσιασμένα στον βωμό του σύγχρονου καταναλωτισμού.
Τα μαζεύω και, εμπνεόμενος από τη φυσική τους φόρμα –μοιάζουν με φυσικά γλυπτά–, τα φιλοτεχνώ και εφαρμόζω την τακτική της ανακύκλωσης, παρουσιάζοντάς τα ξανά στον κόσμο ως έργα τέχνης που αυτήν τη φορά ήρθαν για να μείνουν.
Αυτό είναι και το κεντρικό μήνυμα που περνάμε μέσα από το θεατρικό μας δρώμενο, να αποδείξουμε ότι η ανακύκλωση του παρελθόντος μπορεί να δώσει νέα ζωή σε ένα έργο».