Το τραγούδι που ανοίγει το νέο, έβδομο άλμπουμ του Monsieur Minimal, «Seven (From East to West)», είναι μια neo-vintage εκτέλεση του κλασικού «Love Story» από το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε, το «Lollipop», το οποίο έχει μεταμορφώσει σε «Love and hate story». Πάντα ο Monsieur Minimal έφτιαχνε όμορφη, ανέμελη ποπ, που με τα χρόνια ωρίμασε και συνθετικά και σε επίπεδο παραγωγής, και από lollipop ή και πάστα φλώρα έγινε… γκουρμέ. Το «Seven (From East to West)» είναι ένα απίθανο feelgood άλμπουμ με ξαναπειραγμένα classics, όπως το επικό «Love is a circle» που εδώ γίνεται «Life is a circle» με τη φωνή της Aναστασίας Βελισσαρίου, αλλά και νέες συνθέσεις, όπως τα singles «Desert in your eyes», «Anatolia» (που είναι αυτό που ο τίτλος του υπονοεί, oriental pop) και το συγκινητικό «θεόσταλτο» «My soul is back», που έχει ένα από τα πιο ιδιαίτερα βίντεο που έχουν γίνει ποτέ σε ελληνική παραγωγή. Με αναφορές στους αγαπημένους του ήχους της Ανατολής και ένα παζλ από στοιχεία και την ιστορία της ποπ μουσικής περασμένα από το προσωπικό του φίλτρο, δημιουργεί το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ του, που συμπληρώνουν το χιτ του άλμπουμ και neo-disco soul «Last dance» και το funky «Give it to me», που μοιάζει να είναι κάτι σαν φόρος τιμής στον Prince.
Πατέρας πια και με εμπειρίες ζωής που του άλλαξαν τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από το «Easteria», το πρώτο πράγμα που λέει ξεκινώντας τη συζήτηση είναι ότι θα ήθελε να φύγει από την Αθήνα για να πάει να ζήσει στην εξοχή. «Ο πατέρας μου ήταν γεωργός, έχω μια σχέση με τη γη, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτό, αλλά με τραβάει η επαφή περισσότερο με τη φύση και, όσο μεγαλώνω, λιγότερο με τον άνθρωπο. Θα ήθελα να φύγω και να ζήσω σε ένα βουνό.
«Για μένα, λοιπόν, ποπ είναι το να δημιουργείς ωραία, εύηχη μουσική, σοβαρά ενορχηστρωμένη ή ακόμα και πιο lo-fi, αλλά με άποψη. Και άποψη έχεις όταν έχεις καλή αισθητική».
Πιστεύω, και όσο μεγαλώνω σιγουρεύομαι γι' αυτό, πως η φτωχοποίηση και η αυτή η οικονομική ανέχεια που άρχισε από το 2008 και μετά έχει κάνει τον κόσμο να κοιτάει πλέον μόνο πώς να επιβιώνει. Αλλά αυτό έχει ως αποτέλεσμα και την πολιτιστική-πνευματική φτωχοποίηση, δηλαδή όλα αυτά τα πολιτιστικά και όχι μόνο σκουπίδια που καταναλώνουμε πλέον αδιαμαρτύρητα, χωρίς να έχουμε τη διάθεση κιόλας να πούμε τίποτα. Όλο το ενδιαφέρον έχει μετατοπιστεί στην επιβίωση, δικαίως σε έναν βαθμό, αλλά δεν γίνεται να μην υπάρχει τίποτε άλλο. Πρέπει να καταλάβουμε πως, αναπτύσσοντας το πνευματικό μας επίπεδο, αναπτύσσουμε και την κριτική μας ικανότητα κι αυτό έχει αντίκτυπο τόσο κοινωνικά και πολιτικά όσο και πολιτιστικά και πνευματικά. Προσωπικά, πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε κάτι γιατί έχουμε καταντήσει συναισθηματικά ανάπηροι, κοιτάζουμε μόνο μέσα από τις οθόνες να περνάνε όλα όσα γίνονται, σαν μουδιασμένοι».
Τον ρωτάω γιατί ο δίσκος του είναι αγγλόφωνος, μια εποχή που σχεδόν όλοι κάνουν ελληνόφωνα κομμάτια. «Έκανα αγγλόφωνο γιατί κάνουν όλοι ελληνόφωνους δίσκους, γιατί όταν έκανα την “Πάστα Φλώρα” μετά το “Lollipop” πολλοί γύρισαν και είπαν “ο Minimal έγινε έντεχνος”. Δεν έχω κανένα ταμπού με τον στίχο, αλλά ο δίσκος αυτός έχει στοιχεία soul, funk, ποπ, rhythm 'n' blues, κι αυτό δεν γίνεται με ελληνικό στίχο. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Μου κολλάει περισσότερο το αγγλόφωνο.
Το ελληνικό το έκανε ο Παναγιώτης (ο Pan Pan) με ωραίο τρόπο και έγινε χαμός, αν ήταν αγγλόφωνο δεν θα είχε γίνει το ίδιο. Και δέκα χρόνια πριν αν έβγαινε, πάλι δεν θα είχε γίνει το ίδιο, ήταν θέμα timing, αλλά θυμήσου ότι, μεγαλώνοντας στα ’90s ή πιο πριν, δεν άκουγες καθόλου ελληνόφωνα κομμάτια, μόνο οι Στέρεο Νόβα είχαν ελληνικό στίχο.
Μετά το “Easteria” ήθελα να βγάλω έναν δίσκο που ηχητικά να κάνει τη μετάβαση από την Ανατολή στη Δύση, γι’ αυτό το λέω “From East to West”. Όλα ξεκίνησαν με ένα ταξίδι που έκανα πέρσι στην Αίγυπτο, μια περιήγηση μετά από μια συναυλία που κάναμε, όπου τα ερεθίσματα ήταν διαφορετικά. Όλα αυτά συμπορεύονταν και παράλληλα μελετούσα και κάποιες μπάντες από το εξωτερικό όπως οι Khruangbin με τον χαρακτηριστικό ήχο της Fender, το woa woa, αλλά και οι Altin gun και διάφοροι άλλοι. Έτσι έφτασα σε αυτό το ηχητικό αποτέλεσμα.
Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνω ελληνικό στίχο για να είναι πιο εμπορικό, αλλά με αυτό το είδος μουσικής δεν θα έβγαινε καλό. Ετοιμάζω και ένα ελληνόφωνο άλμπουμ που σκέφτομαι να βγάλω του χρόνου, με τη συμμετοχή αποκλειστικά γυναικείων φωνών, αλλά για μένα η αγγλόφωνη μουσική είναι η μεγαλύτερη αγάπη.
Monsieur Minimal - «My soul is back» (Official music video) από το άλμπουμ «Seven (From East to West)»
Το κριτήριο για να φτιάξω τον συγκεκριμένο δίσκο, όπως και κάθε μου δίσκο, είναι η μουσική μου εξέλιξη και η καλή αισθητική. Αυτό είναι υποκειμενικό, θα μου πεις, γιατί για τον καθέναν το καλό είναι διαφορετικό. Για μένα, λοιπόν, ποπ είναι το να δημιουργείς ωραία, εύηχη μουσική, σοβαρά ενορχηστρωμένη ή ακόμα και πιο lo-fi, αλλά με άποψη. Και άποψη έχεις όταν έχεις καλή αισθητική».
— Τα αισθητικά στάνταρ αλλάζουν από γενιά σε γενιά. Δεν είναι ίδια τα στάνταρ ενός 17χρονου σήμερα με αυτά που είχα εγώ όταν ήμουν 17, τα διαμορφώνουν πολλοί παράγοντες. Δες τα insta stories και τις φωτογραφίες με τα φίλτρα και θα καταλάβεις ότι μιλάμε για μια άλλη εποχή. Και η μουσική είναι ανάλογη, δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από την εποχή της.
Κάποια πράγματα δεν είναι τόσο σχετικά, κι αν δεν πούμε, τουλάχιστον, τη γνώμη μας, ίσως πάμε σε ολοκληρωτικές καταστάσεις. Υπάρχει κόσμος που μπορεί να θεωρεί αυτό καλαίσθητο γιατί δεν έχει γνωρίσει το καλαίσθητο. Είναι σαν ένας άνθρωπος που δεν έχει διαβάσει τίποτα στη ζωή του και να πάει να διαβάσει ένα φτηνό περιοδικό και να το βρει καλαίσθητο, γιατί δεν έχει με τι να το συγκρίνει.
— Ακριβώς έτσι. Όταν είχαν βγει οι Καρντάσιανς ήταν η αποθέωση του κιτς, αλλά με τα χρόνια χώθηκαν στην ποπ κουλτούρα κι έγιναν πρότυπο αισθητικής για μια γενιά. Δεν τολμάς να πεις ότι αυτή την αισθητική τη βρίσκεις χυδαία, γιατί πλέον ό,τι και να πεις σε χαρακτηρίζει κάπως.
Αν δεν μπορώ να πω τη γνώμη μου, καλύτερα να πάω να ζήσω στο βουνό. Η βάση μου είναι αυτή που σου περιέγραψα, αυτή είναι η ποπ για μένα, μια καλαίσθητη μορφή τέχνης που απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό με απώτερο σκοπό τόσο τη διασκέδαση όσο και την ψυχική του ανάταση. Και η ποπ μουσική πρέπει να δίνει τροφή, πέρα απ' το αυτί, και στο μυαλό. Τα περισσότερα που επικρατούν είναι σκουπίδια.
— Δεν σε ενδιαφέρουν τα νούμερα;
Ποτέ δεν σκέφτομαι τα νούμερα όταν γράφω. Μπορεί να σκεφτώ αν κάτι θα είναι radio friendly, ναι, αλλά όχι τα νούμερα. Όταν κάθομαι να γράψω στο στούντιο καυλώνω, με φτιάχνει πάρα πολύ, το live δεν μου λείπει και τόσο πλέον. Πραγματικά, άμα δεν γράφω μουσική, νιώθω άσχημα, άμα δεν δημιουργήσω κάτι, νιώθω άχρηστος, οπότε αυτό που δημιουργώ θέλω να μ’ αρέσει. Αν έχει νούμερα, καλώς, αν δεν έχει, τι να κάνουμε;
Monsieur Minimal - «Desert in your eyes» (Official music video), από το άλμπουμ «Seven (From East to West)»
— Πόσο διαφορετική είναι η ζωή σου από τον προηγούμενο δίσκο;
Πολύ διαφορετική. Πέρα από αυτό το πράγμα που περάσαμε με τον Covid και ό,τι μας άφησε ή μας πήρε, έκανα παιδί, έχασα τη μητέρα μου, παλεύω με τον πατέρα μου γιατί έχει κινητικά προβλήματα, οπότε πρέπει να τον φροντίσω, αλλά, πάνω απ' όλα, είμαι πλέον πατέρας και πρέπει να φροντίσω την οικογένειά μου.
Επίσης, πρέπει να φροντίσω και για τη δική μου ισορροπία, τόσο ως ανθρώπου όσο και ως καλλιτέχνη. Νιώθω ότι είμαι σε μια σανίδα μέσα στη θάλασσα και πότε χάνω την ισορροπία μου και πέφτω στο νερό, οπότε αγωνίζομαι για να βγω ξανά στην επιφάνεια, και πότε προσπαθώ να σταθώ απλά με τα γόνατα έτσι ώστε να βρω μια ισορροπία για να ξεκινήσω το επόμενό μου ταξίδι. Το προηγούμενο άλμπουμ μου το έβγαλα στην καραντίνα και από τότε έχουν αλλάξει τα πάντα, η κοινωνία, η μουσική, η νοοτροπία, αλλά ευτυχώς έχω ακόμα όρεξη. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, παρότι μερικές φορές μπορεί να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που κάνω δεν αφορά τους περισσότερους, ίσως να αφορά και λιγότερους.
Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου τα νούμερα, κάνοντας αυτό που κάνω, γιατί ξέρω ότι τουλάχιστον με την υπάρχουσα κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα αφορά το ευρύ κοινό. Τώρα, αν τύχει σε κάποια φάση να αφορά ένα μεγαλύτερο κοινό, καλώς να γίνει.
Mε το «My soul is back» ήθελα να βγάλω ό,τι έχει μέσα η ψυχή μου και η καρδιά μου. Στον χρόνο που πέρασε, στις 24 Μαΐου 2023, έχασα τη μάνα μου και την ίδια μέρα έτυχε να κάνουμε την πιο βασική εξέταση για το παιδί για να δούμε ότι είναι καλά, και ήταν όλα καλά. Εγώ όμως έχασα τον άνθρωπο μου με αγάπησε με τον πιο ανιδιοτελή τρόπο και παράλληλα κάθε ίχνος που είχε απομείνει από την παιδικότητά μου. Έχασα τον συνδετικό μου κρίκο, που ήταν η μητέρα μου και η αθώα αγάπη της. Η μητέρα μου ήταν ένας αξιόλογος και πολύ καλός άνθρωπος που δεν μου δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, μόνο συμπαραστάτριά μου ήταν σε όλη μου τη ζωή. Όταν, λοιπόν, γεννήθηκε το παιδί, πραγματικά ήταν σαν να επέστρεψε κάτι μέσα μου. Σαν κάποιος να ήθελε να με επαναφέρει στη ζωή και στην καθημερινότητα.
Έτσι γράφτηκε το «My soul is back», αυτή την επιστροφή ήθελα να αποτυπώσω, γι’ αυτό έγινε αυτό το βιντεοκλίπ, το οποίο σκηνοθετούσα πολύ καιρό μέσα μου και με βοήθησε να το κάνω εικόνα ο Δημήτρης Συλβέστρος. Γι' αυτό μπήκα στο φέρετρο, γι' αυτό μπήκε ο συμβολισμός με το παιδί και την ανάστασή μου. Λίγο πιο σουρεαλιστικά βέβαια, για να έχει και fun. Γιατί είναι ποπ. Ο γιος μου είναι έξι μηνών, δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο.
— Η γυναίκα σου έχει καμία σχέση με τη μουσική;
Καμία. Ήταν θαυμάστριά μου, γνωριστήκαμε στην Καλαμάτα και είμαστε δεκαπέντε χρόνια μαζί. Αλλά με κρίνει πάντα με τον πιο αφιλτράριστο τρόπο κι αυτό καμιά φορά με βοηθάει.
Monsieur Minimal - «Anatolia» (single) από το άλμπουμ «Seven (From East to West)»
— Πώς βιοπορίζεσαι Χρήστο;
Βιοπορίζομαι μόνο από τη μουσική. Μέχρι το ’19 τα πράγματα ήταν καλύτερα, με εξαίρεση το κενό του ’15. Από εκεί και μετά έκανα και το δικό μου label για να διαχειρίζομαι τη μουσική μου όπως θέλω, οπότε το income από τις πωλήσεις και το streaming άρχισε να έρχεται σε μένα στο 100%. Μπορεί να τύχει να γράψω μουσική για διαφήμιση, μπορεί να δώσω license για κινηματογράφο ή διαφήμιση, βγάζω κάποια χρήματα και από τις συναυλίες που κάνω. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, κυρίως από τον Covid και μετά, τα έσοδα από το streaming έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αυτήν τη στιγμή γίνεται όργιο στο Spotify, με τον αλγόριθμο να εξυπηρετεί τα major labels. Και αν εξαιρέσεις τους μεγάλους καλλιτέχνες, οι υπόλοιποι παίρνουν ψίχουλα, ενώ οι ίδιες οι εταιρείες θησαυρίζουν χωρίς να βγάζουν καν CD και βινύλια. Βγάζουν λεφτά απ' τον αέρα. Οι εταιρείες πλέον πλουτίζουν χωρίς να επενδύουν ιδιαίτερα στις παραγωγές, γι’ αυτό ακούμε συχνά ότι μεγάλες εταιρείες ή funds αγοράζουν το publishing και καταλόγους μεγάλων ονομάτων.
Οπότε, προς το παρόν, και έχοντας ένα backup απ’ το παρελθόν, καταφέρνω να ζω με αξιοπρέπεια. Ήμουν πάντοτε όμως ολιγαρκής και μετρημένος, δεν έγινα ποτέ υλιστής, καθώς είχα στο μυαλό μου πως όλα είναι εφήμερα, ειδικά με αυτό που επέλεξα να κάνω. Με ζει όμως η μουσική και είμαι ευγνώμων γι' αυτό, δεν το συζητώ. Και θα το κάνω για όσο ακόμα μου επιτρέπει να παραμένω εραστής της τέχνης μου. Μου αρέσει αυτό το πράγμα, γι’ αυτό άφησα μια θέση στη Siemens, όπου θα μπορούσα να κάνω καριέρα. Επέλεξα τη μουσική και είπα «γεια». Ok, μπορεί να είναι λίγο πιο ζόρικα τα πράγματα με το παιδί, έχεις άλλου είδους ευθύνες, γιατί μέχρι να γίνουμε γονείς είχαμε μόνο τους κώλους μας να κοιτάξουμε, αλλά αν δεν πάνε καλά τα πράγματα και χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο, θα το κάνω.
Το 2007 έγραψα το «Love is a circle» για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Τότε έγραφα κυρίως γι' αυτό το πράγμα, αυτό ήταν το ερέθισμά μου, και το «Love and hate story - Τhe anniversary mix» αναφέρεται σε αυτό. Δεν θυμάμαι να με αφορούσε τότε κάτι άλλο πέρα από το να ζήσω τον έρωτα, ο έρωτας μου έδινε τροφή και ήταν κινητήριος δύναμη, είτε μετουσιωνόταν σε φιλία είτε σε απλή αγάπη. Σε όλο αυτό, φυσικά, βοηθούσε το νεαρό της ηλικίας αλλά και το ότι κάποια πράγματα ήταν λυμένα. Οπότε, αυτό ήταν που έδινε τροφή στο μυαλό, στην ψυχή μου.
Monsieur Minimal - «Love is a circle»
Στον κόσμο που ζούμε σήμερα, σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο, την πολιτική και ταξική βία, δημιουργώ έναν δικό μου κόσμο αισθήσεων, ψευδαισθήσεων και παραισθήσεων με όσα θα ήθελα να υπάρχουν εκεί μέσα: μια ανέμελη εποχή που περιγράφει τον έρωτα, που περιέχει ανθρωπιά και τις αξίες της ζωής. Αυτό έχω ανάγκη να δημιουργήσω, αυτό είναι το καταφύγιό μου, βλέποντας παραέξω αυτό το άλλο που υπάρχει. Θα μου πεις, πού ζεις εσύ; Άλλο το πού ζω κι άλλο το πού θέλω να ζω. Άλλο πού ζω, άλλο τι κόσμο θέλω να φτιάξω. Είμαστε μια γενιά που μπορεί ακόμα να ονειρεύεται και να θέλει να φτιάξει κάποια πράγματα ή να ζήσει κάποιες καλύτερες καταστάσεις. Μπορείς να το πεις αυτό νεο-χίπικο, ότι είμαι εκτός τόπου και χρόνου –πες το όπως θες–, αλλά, αφού μου δίνει το δικαίωμα να το κάνω ο κόσμος, θα το κάνω.
— Για ποιον γράφεις τα τραγούδια σου;
Όταν γράφω απευθύνομαι μόνο στον εαυτό μου, είναι καθρέφτης αυτό το πράγμα, δεν απευθύνομαι κάπου αλλού, είναι ο κόσμος που σου περιέγραψα παραπάνω. Μόνο όταν έκανα το κομμάτι «Παιδιά ανέμελα», που μιλάει για τη γενιά των χαμένων σαραντάρηδων, απευθυνόμουν στα άτομα της γενιάς μου που έτυχε να ζήσουν τα καλά χρόνια απ’ τα ’90s μέχρι το 2008, μια χρυσή εποχή, και μετά είδαν να χάνονται όλα. Είδαμε να μας παίρνουν όλα τα όνειρα με τον πιο βίαιο τρόπο, να μας τραβάνε το χαλί κάτω απ' τα πόδια. Να μας ξεγυμνώνουν συναισθηματικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Εκεί απευθύνθηκα στοχευμένα, στη γενιά των χαμένων σαραντάρηδων. Έτσι τη λέω, γιατί έτσι ένιωθα κι εγώ.
Καλά κάνει η νέα γενιά, λοιπόν, και διεκδικεί ό,τι διεκδικεί, γιατί έχει περάσει πολύ δύσκολα και μόνο δύσκολα απ’ το 2008. Αλλά τα πράγματα δεν πρέπει να είναι ή άσπρο ή μαύρο, ή εσείς ή εμείς. Το θέμα είναι πώς θα έρθουμε όλοι πιο κοντά, να ζήσουμε όλοι αρμονικά, σαν κοινωνία, να έχουμε όλοι μια μερίδα σε αυτή την πίτα που λέγεται ζωή, με σεβασμό ο ένας στον άλλο. Αυτό, βέβαια, είναι πολύ ουτοπικό, δεν ξέρω αν γίνεται.
Monsieur Minimal - από το άλμπουμ «Seven {From East to West)»
— Έχεις ζήσει εκτός Ελλάδας;
Έχω ζήσει στο Βερολίνο από το 2000 μέχρι το 2015 ανά διαστήματα, στη χρυσή εποχή του. Είχα έναν φίλο που έμενε σε αυτές τις περιβόητες καταλήψεις όπου ο καθένας είχε το διαμέρισμά του, ήταν ο καθένας καλλιτέχνης-dealer, γιατί εκεί αυτό ευδοκιμούσε – αυτό που έζησα τότε έκανε το «Trainspotting» να μοιάζει με νηπιαγωγείο. Ωστόσο δεν φοβόμουν, ήταν μια ωραία χίπικη περίοδος που μου έδωσε πολλά. Συνέχεια σκέφτομαι να φύγω, η γυναίκα μου είναι απ’ την Καλαμάτα, εγώ από τα Γιαννιτσά. Σκεφτόμαστε και την επαρχία αλλά και κάποιο νησί, σκεφτόμαστε και το Βερολίνο, επειδή μας αρέσει. Βέβαια, έχει αλλάξει κι εκεί η φάση, έχει γίνει μια αμιγώς δυτική πρωτεύουσα, πανάκριβη, όπως και όλες. Τώρα θα πάω να παίξω στην Κωνσταντινούπολη, αν διορθωθεί εκεί η πολιτική κατάσταση, γιατί όχι; Θα ήθελα να φύγω, δεν είμαι απ’ αυτούς που λένε «η Αθήνα μ’ αρέσει». Αντικειμενικά δεν είναι όμορφη πόλη, δεν είναι καθαρή, δεν είναι εύκολη. Ήρθε ένας φίλος μου πρόσφατα από την Οξφόρδη, ο οποίος πριν είχε πάει στο Κάιρο, και μου είπε ότι αυτό που είδε δεν απέχει πολύ από την Αθήνα. Το είδα κι εγώ με τα μάτια μου. Είμαστε κάπου ανάμεσα. Δεν θέλω το παιδί μου να μεγαλώσει σε αυτήν τη ζούγκλα, οπότε υπάρχει η σκέψη να φύγουμε. Κάποτε φεύγαμε από τις μικρές πόλεις γιατί τους ήξερες όλους και σε ήξεραν, τώρα θέλουμε να γυρίσουμε εκεί όπου τουλάχιστον υπάρχει οικειότητα και ασφάλεια.
— Τι σχέδια έχεις για το άμεσο μέλλον;
Θα βγει το άλμπουμ και σε βινύλιο, έχω live στην Κύπρο, στην Κωνσταντινούπολη, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, θα κάνω και ένα μίνι τουρ με μικρότερο σχήμα στην επαρχία, και η ζωή συνεχίζεται. Παρουσίαση του άλμπουμ θα κάνω στις 19 Ιουλίου στην ταράτσα του Gazarte, με όλους τους εμπλεκόμενους.
Το «Seven» κυκλοφορεί σε βινύλιο στα δισκοπωλεία και online και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες από τη Mo.Mi.Records.
