Στην ιστορία της ραπ μουσικής δεν έχει υπάρξει πιο παρεξηγημένο είδος από το τραπ. Θες λόγω στίχων, λόγω θεματολογίας και εκφοράς λόγου, ακόμα και λόγω του autotune που δίνει τον λιγωτικό ήχο στη φωνή, το περιφρονούν οι παλιοί ράπερ και ένα μέρος του κοινού πάνω από τα 40 που το θεωρούν «ελαφρύ», «ανούσιο», χωρίς κοινωνικές αναφορές –γιατί το ραπ στην Ελλάδα ήταν πάντα ταυτισμένο με την επανάσταση, το punk attitude, την μαχητικότητα και τους κοινωνικούς αγώνες. Οτιδήποτε είναι έξω από αυτό είναι «φτηνό» και «πουλημένο», ξεχνώντας ότι είναι ένα είδος που ξεκίνησε από τα νεοϋορκέζικα block party, κυρίως για διασκέδαση. Για χορό. Είναι εντυπωσιακό το πόσο φανατικά εχθρικοί είναι κάποιοι εδώ με το πιο δημοφιλές μουσικό είδος σήμερα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, το πιο μαζικό και το πιο παγκόσμιο που έχει υπάρξει ποτέ, ακριβώς επειδή είναι τόσο πετυχημένο. Κι αυτό κυρίως επειδή δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου μαζί του και δεν το γνωρίζουν.
Σε όλο αυτό τον τραπ οργασμό των τελευταίων δύο χρόνων που το έκανε και στην Ελλάδα το πιο δημοφιλές είδος σε ηλικίες που δεν αγγίζει καμία άλλη μουσική, στους εφήβους, που είναι και το πιο δύσκολο κοινό γιατί η πραγματικότητά τους πλέον σε ξεπερνάει και είναι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, έχουν εμφανιστεί μουσικοί που, είτε σου αρέσουν είτε όχι, είναι πραγματικοί σταρ χωρίς να υπάρχουν πουθενά στα παραδοσιακά μέσα. Ένας από αυτούς είναι ο Prince FY. Και με το νέο εξαιρετικό άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το Σάββατο το βράδυ σαρώνοντας στο YouTube (χιλιάδες άτομα ξενύχτησαν για να το ακούσουν), είναι αδύνατο να μην τον πάρεις στα σοβαρά.
Ως ήχος είναι ο, τι πιο «σημερινό» έχει εμφανιστεί τελευταία στην Ελλάδα, ένας δίσκος σύγχρονος, με μια γλώσσα που είναι 100% αυθεντική, έστω και αν σε πολλά σημεία γίνεται ακαταλαβίστικη, με mumble και κομμένες λέξεις –ένα βασικό χαρακτηριστικό του αμερικάνικου τραπ.
«Είμαι ο πιο μικρός στο game» επαναλαμβάνει ξανά και ξανά στα κομμάτια του και, όντως, αν λάβεις υπόψη την ηλικία του (είναι μόλις 18 χρονών), τα 10 κομμάτια του Lingo αποκτούν διαφορετική αξία και σηματοδοτούν μια νέα εποχή για το ελληνικό τραπ. Βέβαια, δεν είναι το πρώτο τραπ άλμπουμ που βγαίνει στην Ελλάδα, αλλά είναι το πιο ολοκληρωμένο που έχει βγει μέχρι τώρα από αυτή τη νέα γενιά Ελλήνων δημιουργών -που θεωρείται «αλλόκοτη» και «απόμακρη», τουλάχιστον για ένα κοινό που δεν έχει ασχοληθεί καθόλου μαζί της.
Ο FY κατορθώνει να πάει το ελληνικό τραπ ένα βήμα παραπέρα. Το Lingo –που έχει μια αξιοζήλευτη παραγωγή σε διεθνές επίπεδο- είναι το πιο «καθαρό» από άποψης στίχων από κάθε άλλο τραπ άλμπουμ, χωρίς κόντρες και flex, πιο ποπ από οποιαδήποτε άλλη ανάλογη κυκλοφορία, και με την κυριολεκτική έννοια του popular, γιατί ο FY ήταν ήδη πασίγνωστος πριν ακόμα βγει το άλμπουμ, μόνο και μόνο από τα βίντεο στο YouTube (το «I-phone» έχει ξεπεράσει τα 3 εκατομμύρια views και το «679» κοντεύει τα 2,5 εκατομμύρια –κανένα από τα δύο δεν υπάρχει στο άλμπουμ του, ούτε καν η «κολλητική» «Ψυχολόγος» -ένα από τα πιο ιδιαίτερα freestyle κομμάτια της χρονιάς).
Ως ήχος είναι ο, τι πιο «σημερινό» έχει εμφανιστεί τελευταία στην Ελλάδα, ένας δίσκος σύγχρονος, με μια γλώσσα που είναι 100% αυθεντική, έστω και αν σε πολλά σημεία γίνεται ακαταλαβίστικη, με mumble και κομμένες λέξεις –ένα βασικό χαρακτηριστικό του αμερικάνικου τραπ. Ο FY τραγουδάει και ραπάρει για όσα ζει, όσα του αρέσουν, όσα τον ενοχλούν, ακόμα και όσα ονειρεύεται, κι είναι τα όνειρα και η καθημερινότητα ενός 18χρονου που ζει μια παράλληλη πραγματικότητα, που φαίνεται ξένη και μακρινή σε όσους κρίνουν τα πάντα βάση του δικού τους μικρόκοσμου. Και ο λόγος του είναι πολύ πιο αυθεντικός και υγιής από όλων τους (ψευτο)επαναστατών και των ιδεολόγων μουσικών που θέλουν στην ουσία τα ίδια, μια καλύτερη και πιο άνετη ζωή, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να το δηλώσουν με ειλικρίνεια.
«Αυτό το άλμπουμ ήταν σε περίοδο παραγωγής περίπου μισό χρόνο» λέει ο μιλώντας για το Lingo. «Τον τίτλο τον εμπνεύστηκα μαζί με τον Skive και σημαίνει “διάλεκτος”, απλά έχει πιο slang έννοια. Ονομάστηκε Lingo γιατί στον κύκλο μου έχουμε έναν δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Πολλές λέξεις και εκφράσεις που λέω είναι άγνωστες για το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού, αλλά είναι ο τρόπος που μιλάω και, πάνω απ’ όλα, θέλω να βάζω τον εαυτό μου στο έργο μου. Κάθε τραγούδι από αυτό το άλμπουμ σημαίνει κάτι για μένα και έχει υπάρξει soundtrack για τις πιο δύσκολες και όμορφες στιγμές που πέρασα μέσα σε αυτό το διάστημα». Και λόγω της ιδιαίτερης γλώσσας του, δίνει ένα track by track «λυσάρι» για όσους δυσκολεύονται να προσεγγίσουν τα κομμάτια του:
Το άλμπουμ ξεκινάει με το τραγούδι “Supersonic”, σε παραγωγή του Skive. «Όταν άκουσα αυτό το beat, δεν πίστευα στα αυτιά μου» λέει. «Το “Supersonic” σου δίνει ένα πολύ ξεχωριστό vibe, τύπου Sega! Το ακούς μέσα στο αυτοκίνητο και νιώθεις ότι μπαίνεις σε video game, ξεκάθαρα. Όταν το πρωτοείχα βάλει στον Madclip, πηγαίναμε να shoot-άρουμε το video του “Juice” και οδηγούσαμε με 220 χλμ. Όταν ακούσαμε το Adlib του ρεφρέν «Σκρρρρρρρρ», νιώσαμε ότι ανοίξαμε νίτρο. Οι στίχοι στα κουπλέ είναι πολύ ειλικρινείς. Self noting όπως και στα πιο πολλά τραγούδια μου. Ένα από τα αγαπημένα μου τετράμετρα στο τραγούδι είναι αυτό: “Στη μαμά μου έδωσα VV. Δώρα σαν να ήτανε Thanks Giving. Τα μάτια μου ψηλά όχι η μύτη. Δεν μιλάω για τη Minaj, μα θέλω νίκη”.
Δεύτερο κομμάτι είναι το single “Δεν με θέλουν” που ήταν και το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησα για το άλμπουμ τον Μάρτιο του 2018. Έγινε πολύ τυχαία. Όταν ήμουν στο Blacklist Studios, o Lil Barty που έκανε το beat, ήταν στην Κρήτη και μου είπε ότι έγραψε ένα beat και θέλει να το ακούσω. Άνοιξα το αρχείο και με το που το άκουσα, μου πήρε μόλις 15 λεπτά να τελειώσω το ρεφρέν και το κουπλέ και το δεύτερο κουπλέ το έγραψα μετά από δύο μήνες σε εξίσου μικρό χρονικό διάστημα. Να σημειώσω εδώ ότι το 75% του άλμπουμ είναι freestyle. Τους στίχους που υπάρχουν στο YouTube έπρεπε να κάτσω να τους γράψω, αφού τελείωσα τα τραγούδια μου. Μόλις τελείωσε το τραγούδι, βγήκα από το booth και το βάλαμε δυνατά να παίξει. Ξέραμε ότι ήταν το επόμενο μου hit. Το music video του “Δε με θέλουν”, γυρίστηκε από τον Γιώργο Μπενιουδάκη που σκέφτηκε και το σενάριο. Θέλαμε απεγνωσμένα να κάνουμε κάτι out of the box. Κάτι πέρα από το κλασικό ραπ flex βίντεο. Όποτε αυτό κάναμε!».
To τρίτο κομμάτι, το “Ice Baby”, με παίδεψε. Δεν μου έβγαινε κανένα ρεφρέν, με τίποτα. Δεν ήξερα τι ήθελα να πω. Ήμουν εξαντλημένος. Κάποια στιγμή ο Just V (παραγωγός του beat) μου λέει «Τι βλέπεις στον καθρέφτη, βλέπω το είδωλο μου... το έπιασες; Έχει διπλή έννοια». Μου άνοιξε το δρόμο! Ξεκλειδώθηκαν όλα μέσα μου. Μπήκα στο booth και το τελείωσα γρήγορα. Μερικές μέρες μετά άκουσε ο Skive το ντέμο και επέμενε να το βάλουμε στο άλμπουμ, αν γράψω κι άλλο κουπλέ. Μόλις τα έγραψα και τα έστησα όπως ήθελα, το ακούσαμε όλο και είπαμε “αυτό θα μιλήσει μες στα πάρτι”. Ένας από τους αγαπημένους μου στίχους στο τραγούδι είναι ο εξής: “Νιώθω σαν τον Wayne, για το άλμπουμ δες delay”. Για τους 2-3 γνωστές των πραγμάτων.
Το επόμενο τραγούδι, “Υπο”, είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι του Young Thug “Shooting star”. Ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι εκείνη την περίοδο και είπα ότι ήθελα να κάνω ένα τραγούδι που θα έχει αυτό το vibe. Ο μικρός δείχνει στον μεγάλο ότι πλουτίζει και ότι τα καταφέρνει κι αυτός. Το δεύτερο verse είναι freestyle, ακούς στίχους απόλυτης ειλικρίνειας και ήταν one take freestyle. Είχα μπει στον ρόλο εντελώς. “Αγάπη στο έπακρο, μέχρι το φέρετρο»… Το post production που κάναμε με τον Skive στο στούντιο όμως ήταν το έξτρα sauce.
Οι στίχοι στο “Μόνοι μας μείναμε” είναι αληθινοί πέρα για πέρα. Σε φάση την επόμενη μέρα χώρισα. Της το έβαλα μια μέρα πριν με χωρίσει, γιατί σχεδόν το ήξερα. Δεν έπιασε όμως. Sad reactions only. (Τα ξανά βρήκαμε όμως, χαχαχα). Ο Skive έκανε την παραγωγή ήδη, πριν φτάσω στο στούντιο. Όταν μπήκα μέσα όμως και άκουσα το πιάνο που παίζει στην αρχή ήξερα! Ήξερα ότι θα φύγουμε από το στούντιο και θα είμαι περήφανος για την δουλειά μου. Δίνω μέσα shout out στον μεγάλο μου αδερφό, Light. Ένας από τους αγαπημένους μου στίχους γενικότερα, έχει γραφτεί στο δεύτερο κουπλέ: “Το μυαλό είναι η μόνη φυλακή...”. Όλο το τραγούδι έχει πολύ όμορφους στίχους, αλλά αυτός ο συγκεκριμένος είναι η απόδειξη ότι κάνω ραπ. Ήθελα όλος ο δίσκος να είναι σαν ταινία. Ήθελα να είναι ένας λόγος που τα μοναχικά άτομα απολαμβάνουν να είναι μοναχικά, δηλαδή να βάζουν τα ακουστικά τους και να νιώθουν ότι χάνονται, εκτός τόπου και χρόνου, να μπαίνουν σε τριπ. Ήθελα να είναι ένας λόγος που θα ενωθεί κόσμος λόγο κοινής ταύτισης. Ήθελα το άλμπουμ να δίνει ένα vibe μεταξύ “Journals” του Justin Bieber, “Barter 6” του Young Thug και “Carter 2” του Lil Wayne.
Το επόμενο τραγούδι “Τι έχεις να τους πεις” είναι το πιο προσωπικό μου κομμάτι του δίσκου. Το beat το πηρα άδειο, από τον Skive, αλλά με την μία μου μίλησε. Είναι άκρως self noting τραγούδι. Ο τίτλος βγήκε από το καινούριο tag μου “FY τι έχεις να τους πεις” και μου θυμίζει το vibe από το FY - UITMF (FY up in this mothafucka, παλιό μου tag επίσης) από τον προηγούμενο δίσκο μου «679». Έχει πολύ πιασάρικο ρυθμό. Σε αυτό το τραγούδι απευθύνομαι σε α’ ενικό κυρίως, αλλά ο σκοπός είναι να ταυτιστούν άτομα τα οποία έχουν περάσει τα ίδια με εμένα. “Με κοιτούσαν μες στα μάτια κι είπαν ψέμα και μου έσφιγγαν τα χέρια, γαμησέ τα…” Από τους αγαπημένους μου στίχους του κομματιού. Το έγραψα μέσα σε ένα βράδυ και ήμουν παρά πολύ χαρούμενος με το αποτέλεσμα. Δεν έγραψα ποτέ ρεφρέν, αντ’ αυτού έγραψα 4 λεπτά μπιτ μόνο στίχους, έπειτα όταν πήγα στο στούντιο βγάλαμε μερικά τεσσάρια και κρατήσαμε άλλα. Όλα τα τραγούδια του δίσκου απαιτούν χρόνο και συγκέντρωση για να καταλάβεις το νόημα τους και πρέπει να τα ακούσεις ολόκληρα, μέχρι το τέλος.
Επόμενο τραγούδι με παραγωγή του DJ Silence είναι το “Snob”. Dancehall ρυθμός και εριστικοί στίχοι. Ένα τραγούδι που βγήκε από ένα late night-freestyle studio session με τον Skive και τον DJ Silence. Εκείνη την μέρα ο Silence μου έβαλε να ακούσω 4-5 παραγωγές και μάρτυρες οι παρόντες, έκανα ένα ασταμάτητο freestyle σε όλες τις παραγωγές που άμα κάποιος ηχογραφούσε, αυτή τη στιγμή θα είχαμε έτοιμα αλλά 5 τραγούδια.
Το «Keys» με παραγωγή Just V ήταν ένα τραγούδι που το άκουγα πολύ καιρό πριν αποφασίσουμε να το βάλουμε στον δίσκο. Την μέρα που το γράφαμε ήμασταν στο στούντιο εγώ, ο Houlis και μερικά άτομα ακόμα. Το ρεφρέν το άλλαξα 2-3 φορές μέχρι να καταλήξω σε αυτό. «Έχω στο μπρελόκ τα κλειδιά για την πόλη». Έχω δηλαδή την πρόσβαση στην πόλη. Όποια και να είναι αυτή. Ήθελα να βάλω κάποιον άλλον ράπερ feature, μιας και το δεύτερο verse το είχε στην αρχή ο Houlis, μετά ο Light, ήταν να μπει ο Toquel και νομίζω και ο Barty. Παρ’ όλα αυτά δεν μου ταίριαζε κάποιο κουπλέ, οπότε αποφάσισα να το πάρω στα χέρια μου. Έκανα λοιπόν ό,τι κάνω κάθε φορά. Free style. Το δεύτερο verse, μου φτιάχνει όλη την διάθεση κάθε φορά. “Ψωνίζω σε όλο το κέντρο μα το βράδυ είμαι Μενεμένη, (όπου είναι το Blacklist Studio) / Έχει παράπονο η μάνα μου και στον πατέρα μου λέει, πάλι είναι στούντιο ο γιος σου και όλη την νύχτα δουλεύει”. Αυτό το τραγούδι μου βγάζει ένα midnight-downtown-cruise vibe και με κάνει να νιώθω ruthless. «Χάθηκαν όλοι οι φόβοι».
Το επόμενο και αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου “Trip” ηχογραφήθηκε σε άλλο ένα κλασικό late night studio session και ήταν παρών ένα παλικάρι από Κρήτη που πρόσφατα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και ξεκινάει να ασχολείται με το ραπ, ο «Spike». Θέλαμε λοιπόν να του δείξουμε πώς απ’ το μηδέν χτίζουμε ένα κομμάτι. Δεν είχαμε beat εκείνη τη μέρα, όποτε βρήκα ένα άκυρο στο YouTube του παραγωγού Mega Beats. Όταν άκουσα το beat, μπήκα με τη μια στο mood. Είναι trippie τραγούδι. Ήθελε απαλή χροιά. Άρχισα, λοιπόν, το freestyle μου. Προτείνω να το ακούστε με καλά ακουστικά ή ηχεία, να φτιάξετε γαλήνια ατμόσφαιρα και να χαθείτε ελεύθερα στις μελωδίες. Το δεύτερο verse για μένα είναι το καλύτερο. Είναι τόσο true, τόσο αυθόρμητο, όπως ακριβώς αντιλαμβάνομαι την τέχνη.
Τελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι το «Summertime Sadness». Ήταν καλοκαίρι, είχα μαλώσει πολύ άσχημα με την κοπέλα μου, και ο μόνος τρόπος που ξέρω πως να τα λύνω μέσα μου είναι το στούντιο. Έστειλα άμεσα στον Ortiz να μου στείλει το πιο «μπάρες beat» του. Μου έστειλε λοιπόν αυτό. Πρέπει κάποιος να συγκεντρωθεί καλά στα lyrics του ρεφρέν, να τα κάνει εικόνα για να νιώσει τι λέω. Πραγματική ψυχή στις μελωδίες και στους στίχους. Σε κάποια φάση τα λέω τόσο αληθινά, που έφυγα μακριά από το μικρόφωνο και άρχισα να τραγουδάω στο δωμάτιο. Με συγκινεί πολύ. Το τέλος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο σημείο, νομίζω θα το νιώσουν λίγα άτομα, αλλά αυτοί που η ψυχή τους είναι πάνω από το σώμα τους θα το νιώσουν...».
Το Lingo σίγουρα δεν είναι ο ραπ δίσκος που έχεις συνηθίσει, αλλά είναι από τους καλύτερους δίσκους που έχεις ακούσει φέτος στο είδος. Και όχι μόνο στην Ελλάδα.
σχόλια