— ΜΙΚΑ, πρόσφατα άκουγα ξανά το «Grace Kelly» και σκεφτόμουν πόσο υπέροχα ενδυναμωτικό queer κομμάτι είναι, ειδικά αν το εξετάσουμε μέσα από το πρίσμα του σήμερα. Το ίδιο μάλλον ίσχυε και το 2007, για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά που μεγάλωναν εκεινή την εποχή μέσα σε τρομερά διαφορετικές και πιο αντίξοες συνθήκες. Τελικά, αυτή σου η επιλογή να μοιραστείς ένα τόσο ενδυναμωτικό και αμετανόητα περήφανο μήνυμα στο ντεμπούτο σου ήταν συνειδητή ή παρορμητική;
Νομίζω πως ήταν ένας συνδυασμός. Υπήρχε μια παρορμητική αθωότητα σε όλο αυτό το ξεκίνημα, γι’ αυτό και είναι ένα τόσο περιχαρές ντεμπούτο, γεμάτο χρώματα και μελωδίες. Από την αρχή ήθελα να εξερευνήσω μια διαισθητική αίσθηση της ομορφιάς, κατί που παραμένει τρομερά σημαντικό για μένα.
Δεν θα σου κρύψω, όμως, πως ταυτόχρονα υπήρχε και μια αίσθηση του επείγοντος. Γεννήθηκε από την απογοητευτική μου εμπειρία με την απόρριψη, τις διακρίσεις και την έλλειψη κατανόησης. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να αισθάνομαι τόσο χάλια, γιατί έπρεπε να με εκφοβίζουν στο σχολείο μου για κάποια χαρακτηριστικά που δεν αντιλαμβανόμουν καν εγώ ο ίδιος.
Δεν μπορούσα να κατανοήσω τους κοινωνικούς κώδικες και τις συνθήκες που με οδήγησαν, ως δωδεκάχρονο παιδί, να φοβάμαι τόσο πολύ να περπατήσω στο πλάι των συμμαθητών μου και να καταλήγω να περιμένω πρώτα πέντε λεπτά για να περάσουν, ώστε να μη φάω ξύλο.
Δεν το καταλάβαινα, και νομίζω πως τελικά μάλλον ούτε αυτοί το καταλάβαιναν. Ήταν, προφανώς, ένα αποτέλεσμα εξωτερικών κοινωνικών παραγόντων που τους οδηγούσαν σε αυτή την συμπεριφορά.
Ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός.
Ήταν, λοιπόν, αυτή η αίσθηση του επείγοντος που μου ενστάλαξε τη δύναμη να αντιμετωπίσω κατάματα –με ομορφιά, ποίηση και ένα διαβολικά παιχνιδιάρικο τρόπο– μερικά από τα πράγματα που με έκαναν να νιώθω τόσο άσχημα. Ήταν ο τρόπος μου να τα ξεπεράσω, με τους δικούς μου όρους.
Δεν νομίζω, δηλαδή, πως ήταν μόνο υποσυνείδητο το γεγονός πως έγραψα «Προσπάθησα να είμαι σαν την Γκρέις Κέλι», κάνοντας αναφορά σε αυτό το υπέροχο queer icon με το τραγικό τέλος, ούτε πως τραγούδησα για τον Φρέντι Μέρκιουρι, άλλο ένα αρχέτυπο της queer κουλτούρας.
Grace Kelly
— Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νιώθω πως αυτή η εξερεύνηση της ταυτότητάς σου βρίσκεται σε όλα τα κομμάτια του «Life in Cartoon Motion», και ας παραμένει καλά κρυμμένη πίσω από τα χρώματα, τις μελωδίες και τις αναφορές.
Ακριβώς. Υπάρχουν τραγούδια όπως το «Stuck in the Middle», που είναι ένα γράμμα στην γιαγιά μου, την οποία λάτρευα όσο τη μισούσα. Μονίμως σκεφτόμουν την αγάπη που ένιωθα για εκείνη σε αντιδιαστολή με την έλλειψη αποδοχής και ανεκτικότητας που έδειχνε στο πρόσωπό μου. Πάντοτε μου έλεγε: «Φρόντισε, παιδί μου, να γίνεις δικηγόρος, αν συνεχίσεις το τραγούδι με το που ενηλικιωθείς θα καταλήξεις queer!». Ήταν πολύ περίεργο να μεγαλώνεις με αυτή την αρχετυπική και αντιφατική μητριαρχική φιγούρα. Στο «Billy Brown» μιλάω επίσης για το ίδιο ζήτημα.
Γενικά, ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός.
— Δεν έχω ξεχάσει, βέβαια, πόσο αμήχανα υποδέχτηκε τότε ο βρετανικός Τύπος την καλλιτεχνική σου έκφραση, αντιδρώντας τρομερά σκανδαλοθηρικά και αναπτύσσοντας κυριολεκτικά μια εμμονή με τη σεξουαλικότητα σου. Πως θυμάσαι σήμερα εκείνα τα χρόνια;
Ήμουν ένα εικοσάχρονο παιδί που μιλούσα για ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, πάντα με μια πολύχρωμη αίσθηση ελευθερίας. Η δουλειά μου προκάλεσε πολλά ερωτήματα, αλλά το κεντρικό ερώτημα ήταν πάντα ένα: «Τελικά είναι στρέιτ ή είναι γκεί;». Αυτό ήταν μονάχα, ένα και μοναδικό στοιχείο, δοσμένο απλοποιημένα και πολωτικά.
Ας αφήσουμε το προσωπικό ταξίδι στην άκρη. Ο καθένας μας, άλλωστε, διανύει το δικό του μονοπάτι, και κάθε διαδικασία προσωπικής εξερεύνησης είναι πολύπλοκη. Πέρα από την ατομική υπέρβαση και τα οικογενειακά ζητήματα που βίωσα –όπως βιώνει κάθε άτομο– με ενοχλούσε αυτή η πόλωση που συνόδευε το έργο μου, ο περιορισμός του σε ένα μονοδιάστατο ερώτημα, η ταμπελοποίηση και η κατηγοριοποίησή μου με μια ετικέτα. Ήταν σαν τα ΜΜΕ να έλεγαν: «Ακούστε αγόρια και κορίτσια, ο ΜΙΚΑ παίζει αυτό το είδος μουσικής και φοράει αυτά τα ρούχα γιατί είναι γκέι, τελεία και παύλα».
Πού μας οδηγεί όλο αυτό; Ποιο είναι το νόημα τού να παράγεις τέχνη αν απλώς μπαίνει σε κουτιά, και αν μετά λαμβάνεται υπόψιν μονάχα μέσα από τις παραμέτρους μιας πολύ συγκεκριμένης ταμπέλας; Είναι κάτι αποπνικτικό και τρομερά αντιπαραγωγικό.
— Ευτυχώς που τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει, τόσο για άλλους καλλιτέχνες όσο και για σένα προσωπικά. Είσαι αισιόδοξος για το πώς θα εκτιλύσσονται αυτές οι συζητήσεις στο μέλλον;
Φυσικά και είμαι, γιατί πλέον η κουβέντα δεν γίνεται απλώς και μόνο για να κολλήσουμε μια ετικέτα στο κούτελο κάποιου καλλιτέχνη. Είναι μια πολύ βαθύτερη, πολύ πιο λεπτή συζήτηση, η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει πολλούς άλλους ανθρώπους που απασχολούνται με τα δικά τους ερωτήματα. Υπάρχουν αμέτρητες χρήσιμες κουβέντες που μπορούν να ανοίξουν αν καταπιαστούμε πραγματικά με όλες τις αποχρώσεις της διαφορετικότητας, οι οποίες είναι κυριολεκτικά άπειρες.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει, λοιπόν, αλλά όλο αυτό στην αρχή ήταν αρκετά βίαιο για μένα. Και πρέπει να σου πω πως μονίμως ανέβαινα στη σκηνή και υπενθύμιζα στον εαυτό μου: «Ξέχασέ τα όλα, η σκηνή θα είναι η νίκη σου, το περφόρμανς θα είναι η απάντησή σου. Αν δώσεις μια καλή εμφάνιση, θα ξεπεράσεις όλες τις υπόλοιπες δυσκολίες που θα συναντήσεις».
— Μιλώντας για συναυλίες, πώς νιώθεις που έφτασε πλέον η στιγμή να εμφανιστείς για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη σκηνή του Rockwave Festival;
Επιτέλους έφτασε η ώρα! Έχω τραγουδήσει στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, είχα τις δικές μου τηλεοπτικές εκπομπές στην Αλβανία λόγω των εκπομπών που έκανα στο Ιταλικό RAI – κι όμως, μέχρι στιγμής, δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα στην Ελλάδα. Και εκείνο που είναι απίστευτο είναι πως εδώ και οκτώ χρόνια έχω ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα, στο Μετς για την ακρίβεια, όπου περναώ πάρα πολύ χρόνο…
— Τότε είσαι και γείτονάς μου! Μενώ ακριβώς απέναντί σου, στο Παγκράτι.
Πόσο τη λατρεύω αυτήν τη γειτονιά. Την έχω δει να μεταμορφώνεται όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει τα ενοίκια να εκτοξεύονται στους ουρανούς, είναι πραγματικά τρελό αυτό που συμβαίνει.
Αλλά είναι εκπληκτικό, που λες, το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν έτυχε να προκύψει ποτέ κάποια αφορμή για μια συναυλία στην Αθήνα. Αν θέλεις να μάθεις όλη την αλήθεια, εγώ ήμουν αυτός που επιδίωξα την εμφάνισή μου φέτος. Είπα «φτάνει πλέον με αυτή την κατάσταση, αυτό το καλοκαίρι θέλω να κάνω μια συναυλία στην Ελλάδα».
Και για να σε σοκάρω ακόμα περισσότερο, εγώ ήμουν και πάλι αυτός που είπα «θέλω να μιλήσω στη LiFO, θέλω με αυτή την αφορμή να κάνω μια συζήτηση με αυτό το μέσο», και πίεσα πολύ γι' αυτό.
— Σοβαρά μιλάς; Είμαι πολύ χαρούμενος που το καταφέραμε, λοιπόν! Εφόσον έχεις ζήσει εδώ, πες μου λίγα πράγματα και για την Ελλάδα. Ποιές είναι οι προσδοκίες σου για το ελληνικό κοινό και τι ακριβώς μας ετοιμάζεις στη σκηνή του Rockwave;
Καθώς θα παίξω στις 7:30 μ.μ. μονάχα για μία ώρα, πήρα τη συνειδητή απόφαση να κρατήσω στην εμφάνισή μου μονάχα τα απολύτως απαραίτητα. Δεν θα φέρω μαζί μου κανένα από τα τρελά μου σκηνικά. Θα συστήσω κυριολεκτικά τον εαυτό μου, το σώμα μου, τη μουσική μου και την ενέργειά μου. Είναι πραγματικά όσο απλό και όσο περίπλοκο ακούγεται. Είναι μια συνειδητή απόφαση να αρχίσω να χτίζω μια σχέση με ένα κοινό που στην ουσία δεν γνωρίζω.
Ακούγεται πολύ αστείο αυτό που θα σου πω: βρίσκομαι εδώ οκτώ ολόκληρα χρόνια και δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς θα είναι το ακροατήριο της Ελλάδας. Είναι ένα ακόμα κομμάτι αυτής της χώρας που ανυπομωνώ να ανακαλύψω.
Η Αθήνα, βλέπεις, εδώ και μερικά χρόνια είναι το καταφύγιό μου. Οι άνθρωποι εδώ, ακόμα και αν σε αναγνωρίσουν, παραμένουν τρομερά ψύχραιμοι και ήρεμοι. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το σκάνδαλο κάποιου περιστασιακού αστέρα της ελληνικής τηλεόρασης ή για το με ποιον κοιμάται κάποιο μοντέλο αυτήν τη στιγμή, παρά για σένα που κάθεσαι δίπλα τους και απολαμβάνεις την μπίρα σου στη μία το πρωί. Είναι μια καταπληκτική χώρα, σε κάνει διαρκώς να την ερωτεύεσαι.
Relax, Take It Easy
— Ύστερα από σένα, στη σκηνή του Rockwave θα ανέβει ο Robbie Williams. Παρά τις διαφορετικές σας προσεγγίσεις, νομίζω πως είστε δύο άντρες που πραγματικά επαναπροσδιόρισαν την έννοια της αρρενωπότητας στη στρατόσφαιρα της ποπ τη δεκαετία των '00s. Βλέπεις κι εσύ κάποια κοινά στοιχία; Και πώς νιώθεις που θα μοιραστείτε την ίδια σκηνή;
Αυτό που κατάφερε ο Robbie ήταν να βάλει στο έργο του μια εσάνς βρετανικής ποπ «ασέβειας», να παίξει με την αρρενωπότητά του με τον τρόπο που έκανε η αγγλική art-pop σκηνή. Αλλά κατόρθωσε να το κάνει, ταυτόχρονα, με έναν τόσο mainstream τρόπο, στην Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη, και αυτό είναι το εκπληκτικό. Παρέμενε μονίμως θρασύς και αμετανόητος, διασκέδαζε με τους δικούς του όρους, κι όλο αυτό μέσα από τεράστιες mainstream ποπ επιτυχίες.
Θυμάμαι πως είχα πάει να τον δω σε μια διήμερη συναυλία του σε ένα μεγάλο κτήμα στην εξοχή, όταν ήμουν ακόμα παιδί στο σχολείο. Το κοινό ήταν τόσο ποικιλόμορφο, η ατμόσφαιρα απίστευτα φιλόξενη και ζεστή.
Νομίζω, βέβαια, ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί στον τρόπο που γράφουμε και ερμηνεύουμε τα κομμάτια, και οι ενέργειές μας είναι και αυτές αρκετά διαφορετικές. Ο Robbie είναι Robbie, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Και το ταξίδι που διένυσε δεν ήταν καθόλου εύκολο ούτε απλό, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο μοναδικό.
— Πες μου λίγα λόγια για κάποια από τα καινούργια πρότζεκτ με τα οποία καταπιάστηκες. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν ένα επικό soundtrack για μια γαλλική ταινία και ένα αναπάντεχο comeback στη βρετανική τηλεόραση με τη γλυκιά εκπομπή «The Piano». Αισθάνομαι πως μονίμως στην καριέρα σου κάνεις κινήσεις κάπως απροσδόκητες, σχεδόν σαν να θέλεις να ξεφύγεις από την αναμενόμενη διαδρομή ενός ποπ καλλιτέχνη.
Ισχύει, και είναι κάτι το ανεξέλεγκτο για μένα. Πάντοτε ήθελα να αντιδρώ ενστικτωδώς. Η ουσία βρίσκεται στο να μοιράζεσαι μια πραγματική ιστορία με ειλικρίνια, κι όλα αυτά τα βήματα που μπορεί να φαίνονται ανορθόδοξα τα κάνω γιατί μου κινούν το ενδιαφέρον. Μπορεί να μην είναι πάντοτε τα πιο εμπορικά πρότζεκτ, αλλά είναι οπωσδήποτε αυτά που μου κινούν περισσότερο την περιέργεια.
Η μουσική για την ταινία «Zodi et Tehu, Freres du desert» ήταν το πρώτο soundtrack με το οποίο καταπιάστηκα – από εδώ και στο εξής θα κάνω πολλά περισσότερα. Ήταν ένα πρότζεκτ αρκετά φιλόδοξο και γεννήθηκε από τον στόχο μου να συνδυάσω μια πλήρη συμφωνική ορχήστρα με τη μουσική που ανακάλυψα στις διάφορες φυλές των Βερβέρων στο Μαρόκο, έπειτα από ατελείωτη έρευνα. Πρόκειται για έναν απίστευτο πολιτισμό.
Έπρεπε, λοιπόν, πρώτα να αναζητήσω όλους αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς από όλες τις διαφορετικές φυλές, ύστερα να βρούμε τρόπο να τους βγάλουμε βίζα, να ικετεύσουμε την κυβέρνηση να βρει τρόπους ώστε να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί. Εμφανίστηκαν στα στούντιο με βαλίτσες γεμάτες απίστευτα μουσικά όργανα, κατασκευασμένα από κύστες καμήλας, κορδόνια, σπόρους παράξενων φρούτων και λαχανικών.
Περίπου 180 μουσικοί συμμετείχαν στη δημιουργία αυτού του soundtrack, και μαζί πλέξαμε ένα μοναδικό κέντημα ήχων που στη συνέχεια συνδύασα με συμφωνική μουσική. Απίστευτη εμπειρία.
Την ίδια περίοδο, συμμετείχα εντελώς δωρεάν στο «The Piano», όπως και ο πιανίστας Λανγκ Λανγκ. Όλοι μας το κάναμε εθελοντικά, και κανένας μας δεν πίστευε πραγματικά πως θα πετύχαινε, θεωρούσαμε πως ήταν απλά ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό προτζεκτάκι. Κι όμως, η εκπομπή κατέληξε να είναι μια από τις πιο επιτυχημένες νέες μορφές τηλεοπτικού content που έχουν εμφανιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία 7 χρόνια.
Είναι απίστευτο να βλέπεις πώς αγγίζει τους ανθρώπους, και να συνειδητοποιείς πόσο έχει αλλάξει το τηλεοπτικό κοινό, που έχει απομακρυνθεί πλέον από την υπερεμπορευματοποιημένη μορφή των talent shows.
Αυτό που κάνουμε στο «The Piano» είναι κάτι πολύ πιο ποιητικό: Η εκπομπή παίρνει τους αντι-ήρωες της διπλανής πόρτας και δεν προσποιείται λεπτό ότι θα αλλάξει τη ζωή τους. Παρουσιάζει απλά τις ιστορίες αυτών των αφανών ηρώων, και η μουσική είναι το όχημα που μας επιτρέπει να μπούμε στους κόσμους τους. Υπάρχει κάτι υπέροχα ανιδιοτελες εδώ.
Oι διαφορές μας, σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, κινδυνεύουν να μας πληγώσουν, ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες.
— Είσαι κυριολεκτικά ένα υβρίδιο διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων: γεννήθηκες στον Λίβανο, μεγάλωσες στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έκανες τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο, ύστερα προχώρησες σε διάφορα επαγγελματικά βήματα στην Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τί σε οδήγησε σε αυτήν τη μόνιμη αναζήτηση και πώς συγχωνέυεις όλες αυτές τις διαφορετικές επιρροές στην τέχνη σου;
Είναι αρκετά απλό νομίζω: προσπαθώ να διατηρώ μονίμως την περιέργειά μου. Είναι πολύ σημαντικό να μην πέφτεις ποτέ θύμα ενός κουρασμένου εφησυχασμού. Εαν παραμένεις περίεργος με όλα τα ερεθίσματα που βρίσκονται τριγύρω σου, τελικά πράττεις το ίδιο και με τον εαυτό σου.
Όσο περισσότερο κυκλοφορώ, τόσο περισσότερο επιμένω στη συνειδητή μου απόφαση να μην ορίζομαι από κανένα σύνορο. Θέλω να μείνω πιστός στην εντολή που μου χάρισαν οι γονείς μου με τον τρόπο που με μεγάλωσαν. Θέλω να διατηρήσω αυτή την αντίσταση, αυτή την ευγενική αλλά ισχυρή ποιητική αναρχία του μη κομφορμισμού.
Όσο περισσότερο ταξιδεύω και όσα περισσότερα βλέπω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το κρισιμότερο όλων είναι να φτιάχνεις κάτι πραγματικά ειλικρινές και προσωπικό, να διατηρείς το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφομοιωθείς σε καμία επικρατούσα τάση. Πρέπει να ζωγραφίζεις συνεχώς τη δική σου σημαία, να μη φοβάσαι να την κυματίζεις ψηλά, αλλά ταυτόχρονα να αναζητάς συνεχώς καινούργιες σημαίες και χρώματα.
Αυτή η φιλοσοφία φτάνει μέχρι τα τραγούδια που γράφω. Δόξα τω Θεώ, το ραδιόφωνο έχει πλέον πεθάνει. Και εγώ εξακολουθώ να υπάρχω στις μέρες μας λόγω όλων των αλλαγών που έχουν συμβεί στη μουσική βιομηχανία, λόγω της αμεσότητας του διαδικτύου. Δεν χρειάζομαι τη δισκογραφική μου εταιρεία να με καθοδηγεί για το πού μπορώ να εργαστώ, τι ακριβώς μπορώ να κάνω. Μπορώ να μιλάω απευθείας με τους ανθρώπους, κι εκείνοι μπορούν με την σειρά τους να ανακαλύψουν ξανά και ξανά το έργο μου, να επανασυνδεθούν και μετά να αποσυνδεθούν. Πρόκειται για μια εξαιρετική αυτονομία μιας μόνιμης δημιουργικής ανταλλαγής.
— Στα πρόσφατα πρότζεκτ σου συμπεριλαμβάνεται και η συμμετοχή σου στον διαγωνισμό της Eurovision, τόσο ως παρουσιαστής όσο και ως ερμηνευτής στο περσινό interval act. Πρέπει να σου πω ότι λάτρεψα αυτή σου την απόφαση, γιατί έχω μια αδυναμία στο αλλοπρόσαλλο πανηγυράκι που λέγεται Eurovision, νιώθω πως είναι κάτι σαν γιορτή οικουμενικότητας. Πες μου λίγα λόγια για την εμπειρία σου από τον διαγωνισμό. Θα μπορούσαμε να σε δούμε σε κάτι παρόμοιο στο μέλλον;
Πολύ χαίρομαι που είσαι θαυμαστής της Eurovision! Και έχεις απόλυτο δίκιο: είναι ένας μοναδικός συνδυασμός σουρεαλιστικών campy στοιχείων και στιγμών που είναι ικανές να σου κόψουν την ανάσα. Δεν ξέρεις ποτέ και από πού θα σου έρθει η έκπληξη στην Eurovision. Δεν θα μπορούσε κανένας να προβλέψει, για παράδειγμα, πως ένας Πορτογάλος θα έφερνε δάκρυα στα μάτια όλης της Ευρώπης με ένα τραγούδι που δεν καταλάβαινε κανείς. Το κοινό δεν ήξερε καν ότι ο Σαλβαντόρ βρισκόταν ένα βήμα πριν από την καρδιακή προσβολή, όμως κατάλαβε ακριβώς το μήνυμα του.
Υπάρχει μια ευλογία και συνάμα μια κατάρα με την επιτυχία που είχαν κάποιοι καλλιτέχνες που βγήκαν από τη Eurovision. Ένας από τους κινδύνους είναι ότι ξαφνικά μπλέκονται όλες οι δισκογραφικές εταιρείες και οι μάνατζερ, και μπορούν να τα σκατώσουν όλα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να γεμίσει ο διαγωνισμός με τραγούδια υπερβολικά σχεδιασμένα και τελειοποιημένα για την εποχή του streaming. Γιατί τότε θα αρχίζουν όλα να ακούγονται ίδια και απαράλλαχτα, θα χάσουμε αυτή την ιδιόμορφη αφέλεια των τραγουδιών και θα γίνουν όλα εμπορικά.
Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος, γιατί η Eurovision είναι σήμερα η μεγαλύτερη τηλεοπτική εκπομπή στον κόσμο. Είναι πολύ μεγαλύτερη από τα Όσκαρ, δύο φορές πιο μεγάλη από το Superbowl. Και φανερώνει επίσης τον κίνδυνο της τηλεόρασης: αν πετύχεις μια καλή εμφάνιση, μπορεί να αλλάξει ολόκληρη η ζωή σου, εάν αποτύχεις, θα σε ξεγράψουν το επόμενο πρωί. Ως κοινό, το γνωρίζουμε αυτό, κι αυτό είναι που κάνει τον διαγωνισμό τόσο συναρπαστικό. Είναι σαν να έχεις μεταφέρει τις μονομαχίες των αρχαίων ρωμαϊκών χρόνων σε μια τηλεοπτική μέγα-αρένα.
Eurovision 2022
— Νομίζω πως προσπαθείς συνεχώς να παραμείνεις ένας καλλιτέχνης που χαράζει το δικό του ποπ μονοπάτι, πάντοτε με τους δικούς τους όρους. Τι θέλεις να μοιραστείς με τους νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν κάτι τολμηρό και πιασάρικο –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– διατηρώντας όμως αμεσότητα και ειλικρίνεια.
Το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην προσπαθείς ποτέ να είσαι κουλ. Αν το καλοσκεφτείς, συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι σαν διαδικασία. Δεν μπορείς να γίνεις ειλικρινής στην τέχνη σου από τη μια μέρα στην άλλη, δεν μπορείς να ανακαλύψεις ακριβώς ποιος είσαι μέσα σε μια μονάχα στιγμή. Θα ξοδέψεις μάλλον όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει.
Αλλά μπορείς, τουλάχιστον, να απολαύσεις την διαδικασία, να δημιουργήσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα και να την αφήσεις να εξελιχθεί. Άλλαξε, αγκάλιασε τις αντιφάσεις σου, αμφισβήτησε τον εαυτό σου! Ακόμα κι αν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αντιφάσκεις, δεν έχει σημασία – σε ένα μόνιμο ταξίδι βρισκόμαστε όλοι.
Και τελικά, η ουσία δεν βρίσκεται στο να προσπαθείς να είσαι κουλτουριάρης και ψευτο-εναλλακτικός. Μερικές φορές, το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι λίγο περισσότερο προσιτός. Είναι πολύ πιο εύκολο να στέκεσαι σε μια σκηνή και να παίζεις εναλλακτική μουσική που να απορρίπτει όλους τους εμπορικούς κανόνες, να κοιτάς μονάχα μέσα σου και να μην υψώνεις ποτέ τη φωνή σου. Είναι πολύ πιο τρομακτικό να στέκεσαι σε μια σκηνή και να απευθύνεσαι στο mainstream, να εμφανίζεσαι χαρούμενος και προσιτός. Είναι σαν να ανοίγεις διάπλατα το στήθος σου στους ανθρώπους, κι αν αυτοί το επιθυμούν, μπορούν να σε χτυπήσουν και με τη γροθιά τους να αγγίξουν όλο σου το είναι. Θα πονέσει πολύ, αλλά εκεί βρίσκεται η αξία.
— Τελικά, ΜΙΚΑ, από πού πηγάζει αυτή η αστείρευτη παιδική σου δημιουργικότητα;
Ξέρεις, το πιο επιδραστικό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου είναι ότι με πέταξαν εξώ από το σχολείο. Βρισκόμουν σε μια πολύ τρυφερή παιδική ηλικία, και μετά από αυτό έπαθα τρομερή ζημία. Για περίπου τέσσερεις μήνες σταμάτησα να μιλάω και να επικοινωνώ με τον κόσμο, ξέχασα ακόμη και πώς να διαβάζω και να γράφω. Είχα σοβαρό τραύμα – έκτοτε να φανταστείς δεν κατάφερα ποτέ μου να ξαναδιαβάσω παρτιτούρες. Μέχρι εκείνο το σημείο, μπορούσα να παίξω ένα κομμάτι του Μότσαρτ με μια κοφτή ματιά στις νότες. Έπειτα από το τραύμα που βίωσα, δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ ξανά.
Στο σχολείο μου δέχτηκα τρομερό bullying, κι όταν ο εκφοβισμός και η κακοποίηση ήρθαν από τον ίδιο μου τον δάσκαλο, ένιωσα πως όλα τελείωσαν για μένα. Εξαφανίστηκα, προτιμούσα να προσποιούμαι ότι ήμουν νεκρός παρά να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε. Ένιωθα εντελώς ανάξιος.
Χάρη σε αυτό το τραύμα, ωστόσο, οι γονείς μου αναζήτησαν έναν εναλλακτικό δρόμο για εμένα. Θυμάμαι που η μητέρα μου μού είχε πει:«Αν νιώθεις άχρηστος στον κανονικό κόσμο, παράτησέ τον. Δεν θα πας σχολείο, αλλά θα βρεις μια δουλειά, θα μάθεις να τραγουδάς και έχεις έξι μήνες για να τα καταφέρεις».
Έτσι και έγινε. Μέσα σε τέσσερις μήνες τραγουδούσα στη Βασιλική Όπερα και πήρα τον πρώτο μου μισθό, μέσα σε έξι έκανα εμπορικές ηχογράφησεις τις μισές ημέρες της εβδομάδας. Και ξαφνικά δεν ήμουν πλέον ένα άχρηστο παιδί, αλλά βρήκα την αξία μου. Και όλη αυτή η δύναμη προήλθε από ένα εντελώς ανορθόδοξο μέρος.
Αυτό, λοιπόν, με έκανε να καταλάβω πως σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, οι διαφορές μας κινδυνεύουν να μας πληγώσουν ή ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες. Η μισαλλοδοξία δεν προκαλεί τίποτα άλλο πέρα από την καταστροφή, γιατί φέρνει το μίσος. Η ανεκτικότητα είναι αυτή που θα φέρει την αριστεία.
YoYo
Ο MIKA θα εμφανιστεί στο Rockwave Festival (Terra Vibe, Μαλακάσα) το Σάββατο 1 Ιουλίου, μαζί με τους Robbie Williams, James Bay, Jonathan Jeremiah και Leon of Athens.
Πληροφορίες στο rockwavefestival.gr
Εισιτήρια στο viva.gr
