«Πώς / την ηρεμία μέσα μου τη βρίσκω / Τα πάντα τα ζούμε με τόσο ρίσκο» τραγουδάει ο Lil Barty σε ένα από τα κομμάτια του πρόσφατου EP του που έχει τίτλο το όνομά του – το καλλιτεχνικό του όνομα, γιατί για τους ανθρώπους που τον ξέρουν από μικρό είναι «ο Άγγελος». Ακούγεται αρκετά ασυνάρτητο, όπως και οι στίχοι από τα πιο πολλά κομμάτια του, αλλά ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πώς να τους στηρίξει. Για όσους τον παρακολουθούν και γνωρίζουν τη μουσική του, η φράση «τα παπούτσια του γείτονα» έχει γίνει κάτι σαν μυστικός κώδικας τους τελευταίους μήνες.
Ο Lil Barty είναι από τις πολύ ιδιαίτερες περιπτώσεις στην ελληνική ποπ, ξεχωριστός και μοναδικός σε αυτό που κάνει: ένα νέο ραπ που δεν έχει καμία σχέση με τη ραπ μουσική που φτιάχνεται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα. Τόσο ξεχωριστή, που για πολύ κόσμο ακούγεται αλλόκοτη. Το «Δεν Πεθαίνω» ήταν ένα από τα τραγούδια της περασμένης χρονιάς που χαρακτήρισαν τον νέο ήχο, κολλητικό, μελωδικό και ακατάτακτο, οπότε οι αντιδράσεις στην αρχή ήταν ποικίλες και μάλλον αμήχανες. Ωστόσο, το κομμάτι και το βίντεο που έφτιαξαν μόνα τους δύο παιδιά, που κλείστηκαν για τρία 24ωρα σε ένα στούντιο με σκοπό να δημιουργήσουν νέα μουσική, είναι και πειραματικό και mainstream και ένα από τα πιο πρωτότυπα που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Είτε σου αρέσει είτε όχι, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι ο Lil Barty είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης που έχει αφήσει το στίγμα του από πολύ νωρίς – και αυτό είναι μόνο το ξεκίνημα.
Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι χάλια κι αυτό έχει επιπτώσεις και σε μας, δηλαδή σε έναν καλλιτέχνη ο οποίος προκαλεί με έναν τρόπο αλλά δεν είναι ούτε γκάνγκστερ ούτε πυροβολεί, ούτε σκοτώνει, ούτε του αρέσει να λύνει τις διαφορές του με βία. Υπάρχει μία επικινδυνότητα γύρω μας την οποία δεν την βλέπει κανένας. Είναι το μόνο το οποίο με τρομάζει.
Στη συνάντησή μας σε ένα καφέ κοντά στην πλατεία Συντάγματος, όπου ο κόσμος τον αναγνωρίζει και ζητάει να βγει μαζί του φωτογραφίες, σχολιάζει τη συνεργασία του με την Ελένη Φουρέιρα που έρχεται τις επόμενες μέρες –αυτός είναι και ο λόγος που έχει κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα– και μετά ξεκινάει μία αφήγηση που είναι εντυπωσιακή. Ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να «κρύβει» κάποιος άνθρωπος ή τι εμπειρίες έχει ζήσει, ακόμα κι αν νομίζεις ότι τον γνωρίζεις. Αυτή είναι η ιστορία του:
«Οι γονείς μου με έκαναν κατά λάθος. Είχαν χωρίσει και αναγκάστηκαν να μείνουν μαζί, να συμβιώσουν για μένα. Παντρεύτηκαν και μετά αρχίσαμε τις μετακομίσεις. Στην αρχή ήμουν στην Άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη, μετά πήγα Φίλυρο, μετά Πεύκα, στο Ρετζίκι, και μετά στο Ασβεστοχώρι. Στο Ασβεστοχώρι εγκατασταθήκαμε όταν ήμουν στη Δ' δημοτικού, μέχρι τότε άλλαζα συνέχεια περιβάλλον. Το Ασβεστοχώρι είναι εντελώς χωριό, υπάρχει πολύ περισσότερος ρατσισμός από ό,τι υπάρχει στην πόλη, υπάρχουν περισσότερα στερεότυπα.
Τέλος πάντων, ήμουν πολύ μακριά από το κέντρο και δεν είχα τις ίδιες ευκαιρίες με κάποιον που ζει εκεί, οπότε η πιο άμεση επαφή που είχα με τη μουσική ήταν από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου έφτιαχνε μουσική, είχε συγκρότημα σε νεαρή ηλικία, μετά έκανε παραγωγές σε μπάντες, έτσι είχε πολλά κομμάτια στον υπολογιστή που υπήρχε στο στούντιο και πολλούς δίσκους, ροκ εν ρολ, μέταλ, κλασικό ροκ, πανκ, ποπ, και garage – ο ήχος της μπάντας που έκανε παραγωγές.
Lil Barty - Τι Περιμένεις - Official Music Video
Έμαθα να παίζω πιάνο από μικρός σ' αυτό που αγόρασε η μάνα μου. Έφερνε μια φορά την εβδομάδα μια δασκάλα να μου κάνει μάθημα, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου επειδή έπρεπε να το κάνω. Ήμουν αντιδραστικός από σπόρος, έδιωχνα τη δασκάλα, έτσι κάποια στιγμή σταμάτησα τα μαθήματα. Ήθελα, όμως, να ασχοληθώ με τη μουσική, δεν ήξερα πώς, αλλά άνοιγα μόνος μου τον χώρο που ηχογραφούσε η garage band του πατέρα μου και προσπαθούσα να φτιάξω τα δικά μου κομμάτια, κοπανούσα το πιάνο κι έκανα ό,τι γούσταρα. Δεν είχα καμία σχέση με τη ραπ, ήξερα τον Busta Rhymes και τον Eminem και από ελληνικά άντε να είχα τσεκάρει τον Tus.
Σε κάποια φάση της ζωής μου, στα 15-16 μου, βλέπω έναν τυπά μαύρο γύρω στο 1,70 να κοπανάει κάποιον άλλο στην Αριστοτέλους, στο κέντρο, και ο Αφρικανός που τις έτρωγε να πέφτει απ' το μηχανάκι, σαρώνοντας κι άλλους δύο. Ρωτάω ποιος είναι αυτός και μου λένε "ο Light, δεν τον ξέρεις;". Τότε είχε βγάλει το "Τόσο Μπροστά", μπαίνω, το ακούω και έχω πάθει πλάκα, γιατί εκείνη την περίοδο μόλις είχα αρχίσει να ακούω Young Lean και Travis Scott. Ο Young Lean ήταν το πρώτο μου ερέθισμα, κι εκεί συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μία διαφορετικού είδους μουσικότητα και διαφορετική αντιμετώπιση στον τρόπο που δημιουργείς τη μουσική –για τη ραπ μιλώντας πάντα–, οπότε μου έκανε κλικ. Είδα ότι υπάρχει και κάποιος άλλος, ο οποίος κάνει κάτι καινούργιο και διαφορετικό, και μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Κάπου εκεί πήρα την απόφαση να κάνω ένα αγγλικό τραγούδι. Έτυχε τότε να γνωρίσω τον FY, τον Φίλιππο, ο οποίος έγραφε επίσης κάποια πράγματα, και αποφασίσαμε να ηχογραφήσουμε μαζί και να κάνουμε κάτι σοβαρό. Αυτό που ηχογραφήσαμε (το "Sixteen" ως TRVPNE$T) ήταν ό,τι χειρότερο υπάρχει, με τα χειρότερα αγγλικά, το χειρότερο κομμάτι που έχουμε ηχογραφήσει, αλλά ήταν το πρώτο βήμα. Γυρίσαμε και βιντεοκλίπ με μια κάμερα ό,τι να 'ναι, κάνοντας ένα σωρό κόλπα, και μετά ηχογραφήσαμε και άλλα δύο κομμάτια.
Μια μέρα λαμβάνει από τον Light ένα μήνυμα που του λέει "αυτό που κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να το κάνετε στα ελληνικά ή έστω να το δοκιμάσετε". Και το κάνουμε, αλλά με πιάνει φρίκη γιατί νομίζω ότι δεν είμαι ο εαυτός μου σε αυτό το πράγμα, νιώθω ότι δεν είναι κάτι που αξίζει να προσπαθήσω στην Ελλάδα. Oπότε, αναγκαστικά συνεχίζει ο Φίλιππος μόνος του να κάνει ελληνικά κι εγώ παίρνω τον δικό μου δρόμο. Συνέχισα να φτιάχνω κομμάτια στα αγγλικά και αποφασίζω, δύο μήνες πριν δώσω πανελλαδικές, να πάω στην Κρήτη να σπουδάσω ηχοληψία, να περάσω στη σχολή.
Ήμουν μαθητής του 11, δεν είχα δώσει ποτέ βάση στο σχολείο, αλλά ένας καθηγητής που γνώρισα και έγινε φίλος μου με βοήθησε να γράψω 15 και να περάσω. Φτάνω στην Κρήτη, μου νοικιάζει ένα σπίτι ο πατέρας μου, που ήταν όσο πιο άθλιο γίνεται, χωρίς θέρμανση, χωρίς θερμοσίφωνα, κάνω μπάνιο με κρύο νερό, και αφού περνάω τον πρώτο μου χειμώνα εκεί, συνειδητοποιώ ότι η σχολή είναι χάλια. Δεν είχες επιλογή του τι θα επιλέξεις να μάθεις και με τι να ασχοληθείς, αλλά έτσι κι αλλιώς, μένουν οι γονείς μου άνεργοι και αναγκάζομαι να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη.
Έχω μείνει ξεκρέμαστος τελείως, πεισμώνω και αποφασίζω να λάβω υπόψη όσα μου είχε πει ο FY πριν φύγω για την Κρήτη, να τραγουδάω ελληνικά. Επέμενε ότι πρέπει να δω και αυτή την πλευρά των πραγμάτων στην Ελλάδα, δηλαδή να μην προσπαθείς να πεις απαραίτητα κάτι σε όλο τον πλανήτη αλλά να προσπαθείς να πεις κάτι στους φίλους σου, στους Έλληνες ακροατές, οι οποίοι καταλαβαίνουν άμεσα τι λες. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση να κάνω ελληνικά. Είδα τι γίνεται και με το "Κολομπιάνο", ότι έχει μέλλον και ότι ίσως να κάνω κι εγώ το δικό μου διαφορετικό, όπως το έκανε ο Light, ο ΥΠΟ, ο Φίλιππος. Τέλος πάντων, είχα κάνει ήδη ένα τραγούδι στα ελληνικά, το "Not Funny", το οποίο έπαιζε στα σετ του ο DJ Silence και είχε πει ότι έχω potential, κι εκεί πήρα θάρρος να προσπαθήσω να κάνω αυτό που θέλω.
Περνάει λίγος καιρός, συνεχίζω να φτιάχνω κομμάτια, κι εκεί είναι που μπαίνει στην Capital ο FY και συναντάω τον Ortiz. Κολλάμε και λέμε θα κάνουμε μουσική τύπου Lil Peep και XXXTentacion, κάτι πιο ποπ, πιο κοντά στα δικά μου ακούσματα. Μια μέρα που λείπουν οι δικοί μου συναντιόμαστε στο σπίτι μου, παίρνουμε έναν τόνο καφέ και για τρεις μέρες σερί γράφουμε κομμάτια. Το μόνο που δεν κάναμε ήταν αυτό που είπαμε, τελικά κάναμε κάτι δικό μας εντελώς. Εμπνευστήκαμε αρκετά από το στυλ του Marilyn Manson, αυτό που κάνει στο "Sweet dreams", αυτή την γκρίνια –του πόνου, όμως, το αχ–, ακριβώς αυτό το πράγμα. Kάνουμε τις δοκιμές μας βάζοντας όσο πιο πολύ mumble μπορούμε, απλά το δικό μου δεν είχε καμία σχέση με του Young Thug, γι' αυτό και με ενοχλεί όταν λένε ότι αντέγραψα το mumble του Thug, αυτό που κάνω έχει πιο πολύ σχέση με το flow του Ski Mask. Αυτό το πράγμα πήρα και το έκανα ουσιαστικά με γρέζι και πιο γρήγορα.
Όλο το EP το φτιάξαμε σε ένα βράδυ. Και μπορεί να μην πίστευαν σε αυτό στην αρχή, αλλά δεν μας ένοιαζε, εμείς το γουστάραμε στο τέρμα. Ο Φίλιππος μας έλεγε "σκοτώνει αυτό που κάνατε αλλά δεν θα το καταλάβει κανείς εδώ, είναι πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο". Αυτό μας έριχνε, γιατί ούτε ο Skive ψηνόταν στην αρχή, μόνο ο Light γούσταρε. Αλλά τους πείσαμε».
Ortiz, Lil Barty - Δεν Πεθαίνω (Official Music Video)
Η αλήθεια είναι ότι το «Δεν πεθαίνω» δεν ήταν ραπ για ράπερ, κι ότι χρειαζόταν να το ακούσεις αρκετές φορές για να το εκτιμήσεις. Το βίντεο κλιπ, πάντως, ήταν από αυτά που γίνεται αμέσως εθιστικό. «Ήταν όλο δικό μας concept» εξηγεί o Barty, «η πόρτα, το τρέξιμο, το δάσος – είναι λίγο πιο πάνω απ' το σπίτι μου. Το πήγαμε στον Skive και του άρεσε. Έτσι κάπως ξεκίνησε όλη η φάση για μένα, τότε άρχισα να βλέπω τη ραπ, τη σκηνή και τους υπόλοιπους, δεν είχα ιδέα ούτε για Βήτα Πεις ούτε για Βόρεια Αστέρια, τους είχα ακούσει περιστασιακά αλλά δεν είχα δώσει έμφαση. Ποτέ δεν άκουγα μόνο ραπ, τα ακούσματά μου ήταν από λαϊκά μέχρι κλασική μουσική. Ακόμα ακούω κλασική όποτε θέλω να σκεφτώ κάτι. Έχω φίλους που ασχολούνται με την όπερα και ζουν στη Γερμανία και με βοήθησαν με αυτό το πράγμα.
Πάντα ήμουν γύρω από άτομα που διαφωνούσαν συνεχώς με τα ακούσματά μου, ακόμα και ο πατέρας μου δεν γούσταρε καθόλου το ραπ, δεν γούσταρε καν να γίνω μουσικός γιατί είχε αποτύχει αυτός. Έλειπε 12 χρόνια απ' το σπίτι και δεν τον έβλεπα, οπότε γνωριστήκαμε πάνω στην εφηβεία που είναι ό,τι χειρότερο. Τη ζωή μου την άλλαξε ο Ortiz που πίστεψε σε μένα και μου έδωσε ένα big step για να απογειωθώ κι επέμενε να ακούσουν τη δουλειά μας, ο FY, ο Skive, κυρίως όμως η μάνα μου που πάντα με στηρίζει, με έχει βοηθήσει να φτιάξουμε μόνοι μας ένα στούντιο, κουβαλούσε ακόμα και τούβλα. Η μάνα μου είναι 45 χρονών και σπουδάζει στην Καλών Τεχνών. Έχουμε συζητήσει σχεδόν τα πάντα από όσα έχω κάνει στη ζωή μου, και καλό είναι οι γονείς να ακούνε τα παιδιά τους, γιατί, έτσι κι αλλιώς, ό,τι και να του πεις του παιδιού, αυτό που θέλει να κάνει θα το κάνει.
Τα σχόλια που άφηναν κάτω από τα βίντεό μου δεν με ενόχλησαν καθόλου, γιατί από παιδί έβγαινα στην γειτονιά μου και με σχολίαζαν. Έβαφα από μικρός το μαλλί μου, φόραγα σκουλαρίκια, είχα συνηθίσει να με λένε "κλέφτη" ή "πρεζάκι" μέσα στα μούτρα μου, τα σχόλια των αγνώστων θα με ενοχλούσαν; Ξέρεις κάτι; Ήταν και η ανάγκη που με έκανε διαφορετικό. Επειδή ο πατέρας μου δεν έδινε λεφτά στη μάνα μου και αυτά που είχαμε ήταν ίσα-ίσα για να φάμε, τα περισσότερα ρούχα τα αγοράζαμε μαζί, που σημαίνει ότι φόραγα και δικά της και μικρός έσκαγα στο σχολείο με γυναικεία ρούχα. Οπότε δεν είχα κανένα ταμπού από πολύ νωρίς, το είχα συνηθίσει.
Κάποια στιγμή δοκίμασα να βάψω τα νύχια μου, γιατί το έκαναν καλλιτέχνες οι οποίοι άκουγα, και τη στιγμή που το έκανα μου φαινόταν κάτι εντελώς φυσιολογικό, κάτι κομπλέ που γαμάει. Έβλεπα το μαύρο χρώμα και αισθανόμουν διαφορετικά, έπιανα κάτι, ένα ποτήρι, το τσιγάρο και με πλημμύριζε μια δύναμη, σκεφτόμουν τι χάνει ο άλλος που δεν το έχει δοκιμάσει, όχι το τι εντύπωση κερδίζω εγώ. Μπορεί σε κάποιον να φαίνεται αστείο, αλλά για μένα ήταν κάτι τρομερά ενδιαφέρον, πόσο μάλλον τότε που ήμουν ακόμα σε πιο μικρή ηλικία».
«Και τα παιδιά στο σχολείο πώς αντιδρούσαν;».
«Κοίτα, έμαθα έτσι από τη μάνα μου και οτιδήποτε γυναικείο το δοκίμαζα. Και όταν εμπλέκονται κάποια βιώματα, είναι διαφορετική και η αντιμετώπιση που έχεις κι εσύ. Μου έλεγαν κάποιοι "τι μαλακίες είναι αυτές που φοράς;", υπήρχαν διαστήματα που άκουγα διάφορα, αλλά όλοι οι φίλοι μου ήταν πιο φτωχοί από μένα, ήταν Αλβανοί και ξένοι και ήξεραν γιατί φορούσα αυτά τα ρούχα, οπότε δεν είχα κανένα θέμα με αυτούς. Κι ένα κολλητό τζιν δεν είναι κάτι τρελό. Ήταν δικιά μου απόφαση το να κάνω κάτι διαφορετικό και να φάω hate. Το μόνο hate που θα με ενοχλούσε είναι αυτό από τους φίλους μου, αλλά μεγαλώνω και δεν δίνω λογαριασμό για τη ζωή μου σε κανέναν.
Τον τελευταίο χρόνο βγαίνω στη γειτονιά μου, παίζω μπάσκετ με βαμμένα νύχια και μαζεύονται 50 άτομα και με καμαρώνουν ακούγοντας τη μουσική μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου νιώθω ικανοποιημένος με κάτι που κατάφερα. Σίγουρα έχω κι άλλο δρόμο να διανύσω, πολύ δρόμο, το hate στα comments είναι το λιγότερο. Στο Facebook και το YouTube γράφει ό,τι θέλει ο καθένας, αλλά από κοντά δεν μπορεί να έρθει να σου πει "τι είναι αυτά που κάνεις παλιοπουστάρα", πρώτα θα πλησιάσει να τσεκάρει αν τον παίρνει για να σ' την πει».
«Νομίζω ότι αυτό που σχολιάζουν πιο πολύ είναι οι στίχοι σου, παρά η εμφάνισή σου, για πολλούς αυτά που λες ακούγονται ασυνάρτητα...».
«Τα πρώτα κομμάτια που κάναμε με τον Ortiz ήταν freestyle, οι στίχοι ήταν αυτοσχεδιασμοί. Δεν ήμουν άτομο που θα καθόμουν να γράψω πράγματα για τη ζωή μου στους στίχους, γιατί ακόμα δεν είχα λύσει κάποια πράγματα μέσα μου. Όσο μεγαλώνω αλλάζει αυτό, και αν παρατηρήσεις στα τελευταία που έγραψα υπάρχει κάτι περισσότερο από εμένα σε αυτά που λέω. Προσπαθώ όσο περισσότερο γίνεται να το φτιάχνω αυτό. Ήταν freestyle ολόκληρο το EP. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που θέλαμε να βγει ήταν το vibe, κάναμε δοκιμές με τη φωνή γιατί ξέραμε ότι η μουσικότητα που πάμε να βάλουμε εκείνη τη στιγμή δεν μας επέτρεπε να σκεφτούμε τι θα λένε οι στίχοι. Είπαμε "πάμε να πειραματιστούμε", όχι "θα γράψουμε έναν ραπ δίσκο". Θέλαμε να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, κάτι διαφορετικό κι ας μην το γουστάρει κανείς. Ψάχναμε ένα στυλ χωρίς φόβο.
Ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα φοβάται να εκτεθεί. Εγώ ήθελα να ζήσω τη ζωή μου και όχι τη ζωή κάποιου άλλου, οπότε έκανα το δικό μου και όποιος θέλει ας είναι μαζί μου. Τα νύχια μου δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική, δεν είναι και κάτι που θέλει και εξήγηση. Από παλιά οι μουσικοί βάφουν τα νύχια τους και κάνει κάθε γενιά τη δικιά της τρέλα. Δεν με επηρεάζουν καθόλου τα σχόλια, είναι σαν να μιλάς στον τοίχο.
Lil Barty - Πως - Official Audio Release
Το πιο μεγάλο μου όφελος από αυτό που κάνω είναι σίγουρα τα λεφτά, γιατί είναι και θέμα επιβίωσης για μένα. Γιατί όταν η μάνα σου έχει σπουδάσει και καταλήγει να δουλεύει ως καθαρίστρια, το να αρχίσεις να βγάζεις τα δικά σου λεφτά είναι ένα κάτι πολύ σημαντικό για σένα και για τους ανθρώπους που αγαπάς. Είναι μεγάλη η χαρά μου που μπορώ να δώσω και κάποια λεφτά στη μάνα μου. Επίσης, το ότι βγαίνω στη γειτονιά μου και κανείς πια δεν με σχολιάζει αρνητικά, είμαι κομπλέ σχεδόν με όλους, είναι όφελος. Δεν χρειάζεται να τους πω κουβέντα, τους πετάω ένα χαμόγελο και είμαι καλά μαζί τους και με όλα αυτά που έλεγαν. Μου φτάνει η δικιά μου επιτυχία. Για μένα είναι σημαντικό να μην ξεχάσω ποτέ ποιους είχα δίπλα μου, γιατί όταν είσαι δυνατός δεν αφήνεις πίσω τους αδύναμους, πρέπει να τους βοηθήσεις.
Έχω αλλάξει πολύ τα τελευταία δύο χρόνια. Έχω αποδείξει τι έκανα όταν καθόμουν στο σπίτι μου με τις ώρες και δεν έβγαινα, για ποιο λόγο δεν έκανα όσα αρνήθηκα να κάνω. Νομίζω ότι με έχει αλλάξει προς το καλό η μουσική, κι ό,τι κακό πήγε να μου φέρει προσπάθησα να το αποβάλω. Κι ακόμα προσπαθώ, γιατί έρχεται το ένα μετά το άλλο. Για την εμπειρία έχω δοκιμάσει πράγματα, αλλά δεν μου αρέσουν αυτά που μπορεί να σε σκοτώσουν».
«Τι θα ήθελες να κάνεις από δω και πέρα;».
«Θα ήθελα να γίνει παγκόσμιο αυτό που κάνω. Πιστεύω ότι τα skills που έχω μπορούν να τραβήξουν κόσμο και έξω, πέρα από την Ελλάδα. Έχουμε σπουδαίους μουσικοσυνθέτες, κλασικούς, που έχουν φύγει, αλλά εγώ θα ήθελα να είμαι το άτομο που έμεινα και boost-αρα τη φάση από δω με ελληνικό στίχο. Σημασία έχει το attitude της μουσικής μου.
Μου αρέσει πολύ ο Yungblud που κάνει ποπ πανκ, δεν έχει σχέση με το ραπ αλλά τον γουστάρω φουλ, τον γουστάρω και στιχουργικά, όχι μόνο μουσικά. Μπορεί ως ήχος να μην είναι και πολύ διαφορετικός από τα υπόλοιπα πανκ, αλλά εκπροσωπεί αυτό που είναι 100%, είναι ο εαυτός του, έλεγε για τις ομοφοβικές επιθέσεις που δεχόταν με μία αλητεία, δεν κλαιγόταν, και το γούσταρα αυτό. Δεν φοβήθηκε να πει ποιος είναι ακόμα και αν έπρεπε να έχει επιπτώσεις.
Τελευταία άρχισα να ακούω λίγο πιο πολύ ρεγκετόν που πιο παλιά το σνόμπαρα. Είδα όμως μια σειρά στο Netflix, το Nicky Jam, και συνειδητοποίησα ότι ο τύπος είναι πιο true στην πραγματική του ζωή, παρά στους στίχους του. Αν δεις τη ζωή του θα πάθεις σοκ, έτσι έδιωξα τις παρωπίδες και το απόλαυσα περισσότερο. Για να το αγαπάει ο κόσμος τόσο πολύ, κάτι ακούει σε αυτό. Από Έλληνες ακούω Light, FY, Mad Clip, ίσως και λίγο Τζίμη Πανούση για να γελάσω. Τελευταία άκουσα και Τάκι Τσαν, "άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς, τους είχα βοηθήσει, τους είχα κολλητούς...". Συνειδητοποίησα ότι είχε κάποιες μπάρες τις οποίες τις ζω εγώ τώρα με το ραπ. Εκεί που λέει "έβγαλα δυο φράγκα και πήρα δυο ρούχα και τους ξίνισε" και λέει "άι γαμηθείτε", με άγγιξε μέσα μου και στεναχωρέθηκα που δεν τον είχα ακούσει πιο νωρίς... Έχει πολύ αληθινούς στίχους.
Μου αρέσει να παίζω πιάνο μόνος μου, να γράφω τραγούδια, να διασκευάζω κομμάτια του XXXTentacion και της Ellie Goulding για τη δική μου ευχαρίστηση, να παίζω μπάσκετ. Όσο και να σου φανεί παράξενο, δύναμη μου δίνουν τα anime, μου δίνουν τεράστια ψυχολογική δύναμη. Στο Seven Deadly Sins, ας πούμε, όλη η θεωρία που έχουν με το καλό και το κακό και το yin yang και το κάρμα, με βοηθάει να ξεχωρίζω τι είναι καλό και τι κακό και πού υπάρχει το καθένα. Με βάζουν στη θέση μου και με κρατάνε σε μία ισορροπία. Με κάνουν να σκεφτώ ότι όσο κακός και να υπήρξες κάποτε στη ζωή σου, έχεις μια ευκαιρία να το αλλάξεις αυτό.
Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να πιάσεις κόσμο από το χεράκι και να τον βγάλεις από την εκκλησία, να του πεις "κοίτα, έχει και αυτό εδώ απέναντι, απλά δες το και κρίνε μόνος σου". Δεν θέλω να πιέσω κάποιον, αλλά θέλω μια μέρα να μου δώσει το χέρι του και να τον περπατήσω στην πόλη μου. Να του δείξω ποιος είναι ο Barty. Τα πράγματα στην Ελλάδα είναι χάλια κι αυτό έχει επιπτώσεις και σε μας, δηλαδή σε έναν καλλιτέχνη ο οποίος προκαλεί με έναν τρόπο αλλά δεν είναι ούτε γκάνγκστερ ούτε πυροβολεί, ούτε σκοτώνει, ούτε του αρέσει να λύνει τις διαφορές του με βία. Υπάρχει μία επικινδυνότητα γύρω μας την οποία δεν την βλέπει κανένας. Είναι το μόνο το οποίο με τρομάζει. Αν είσαι ράπερ σε προβληματίζει αυτό, απασχολεί το 30% της σκέψης σου. Είναι πιο ζόρικα τα πράγματα για ένα παιδί που βγαίνει τώρα στη ζωή, παρά για έναν παππού ή μια γιαγιά, αυτό δηλαδή που δείχνουν οι ειδήσεις. Κάποιος που ξεκινάει να κάνει ραπ φοβάται τη βιομηχανία, ενώ η νύχτα είναι πολύ πιο δύσκολο πράγμα. Και εμείς που δεν είμαστε λαϊκοί και έχουμε μία άποψη και προσπαθούμε να δώσουμε κάτι παραπάνω από ό,τι έδιναν τόσα χρόνια, είμαστε ένας στόχος παραπάνω...».
σχόλια