Συνήθως όταν ακούς κάποιον να ραπάρει, περιμένεις οι ρίμες του να είναι γεμάτες οργισμένους στίχους με σκληρό λόγο και αθυροστομία, λόγο ζωντανό αλλά απ' την άλλη «πρωτόγονο» και ωμό, ίσως επειδή η ακαδημαϊκή μόρφωση των περισσότερων ράπερ είναι περιορισμένη - χωρίς αυτό να είναι μειονέκτημα σε ένα κατ' εξοχήν λαϊκό είδος, με το περιβάλλον να δίνει τα περισσότερα ερεθίσματα. Το πρώτο που σε εντυπωσιάζει στον Stereo Mike είναι η βασική του ασχολία: διδάσκει παραγωγή ήχου, σύνθεση και μουσική τεχνολογία σε μεταπτυχιακούς φοιτητές του πανεπιστημίου του Westminster στο Λονδίνο, όπου ζει τα τελευταία 12 χρόνια. Επίσης, συνεργάζεται με τηνApple για τα μουσικά της προγράμματα, αρθρογραφεί για το «Sound on Sound», γράφει κατά καιρούς soundtrack για βρετανικές ταινίες μικρού μήκους.
Όλα αυτά ακούγονται λίγο αταίριαστα με το hip hop, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, μιας και όποιος βιοπορίζεται με τρόπο που ξεφεύγει από το «λαϊκό» αντιμετωπίζεται με καχυποψία από το χώρο. Αυτό δεν συμβαίνει με τον Μιχάλη, κυρίως επειδή τα θέματά του είναι κατά βάση λαϊκά, το μόνο που διαφέρει είναι η ποιότητα του λόγου του. Ο Stereo Mike δηλώνει σαν επιρροή του τον Μπάμπη τον Φλου του Σιδηρόπουλου, ένα πρόσωπο που εμφανίζεται στα κομμάτια του «και κουβαλά την υπόλοιπη αφήγηση», όπως δηλώνει ο ίδιος. Τα ερεθίσματά του; «Ο,τιδήποτε αποτελεί προβληματισμό στην καθημερινότητά μου - είτε είναι εσωτερικός, είτε πολιτικού/κοινωνικού περιεχομένου» μου λέει.
«Συχνά είναι απλά μια ανάγκη κάθαρσης, που βρίσκει διέξοδο στο χαρτί ή στο μικρόφωνο. Οπότε η θεματολογία μου μπορεί να μην είναι στερεότυπη hip-hop, αλλά αυτό έχει να κάνει και με τη συνειδητή μου διαφωνία με τα στερεότυπα γενικά, και στο τι εστί rap ειδικά. Μεγάλωσα κατά κύριο λόγο στην Ελλάδα, αλλά πέρασα πολύ καιρό και στην άλλη μου πατρίδα, την Κροατία, μέχρι την έναρξη του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Δυστυχώς, από τα αρχικά hip-hop ρεύματα, την τελευταία δεκαετία επικράτησε διεθνώς και με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία το gangsta rap. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η θεματολογία αλλά και η μουσική αισθητική να παρουσιάσουν μια στασιμότητα, έλλειψη πειραματισμού και εκφραστική μονοτονία. Βέβαια, όπως και σε κάθε είδος στην ιστορία της μουσικής, υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις που δίνουν ελπίδα και συντελούν στην εξέλιξη του είδους».
Ο δεύτερος δίσκος του, που μόλις κυκλοφόρησε, με τίτλο Xli3h (Εξέλιξη) περιέχει τη ραδιοφωνική επιτυχία (και ένα από τα πιο δημοφιλή πρόσφατα ελληνικά βίντεο στο YouΤube) «Φεύγω», με τη «συμμετοχή» της Χαρούλας Αλεξίου. «Θυμάμαι το ρίγος που ένιωσα ακούγοντας το "Φεύγω" από το Ανθολόγιο της κ. Αλεξίου, σε πτήση από Αθήνα προς Λονδίνο» προσθέτει. «Η ενορχήστρωση σχηματίστηκε άμεσα στο μυαλό μου, ενώ το ρεφραίν αποτέλεσε το σημείο αναφοράς για τους νέους στίχους, σε συνδυασμό με την Ασκητική του Καζαντζάκη».
Τι σου λείπει περισσότερο απ' την Ελλάδα;
Αγαπημένα πρόσωπα και η θέα του Σαρωνικού.
Πόσο σε επηρεάζουν τα άσχημα σχόλια; Παρακολουθείς όσα γράφονται για σένα στα blog; Θα μπορούσε ποτέ μια αρνητική (αλλά τεκμηριωμένη κριτική) να σε οδηγήσει να αλλάξεις κάτι στη μουσική σου;
Όπως κάθε θετικό σχόλιο για τη μουσική σου σου ζεσταίνει την καρδιά, έτσι και τα αρνητικά σχόλια σε στεναχωρούν. Όμως επειδή στον απρόσωπο χώρο του internet είναι δύσκολο να διακρίνεις την πρόθεση, μαθαίνεις να βγάζεις ένα στατιστικό συμπέρασμα από την εντύπωση των ακροατών για τη δουλειά σου. Η εποικοδομητική κριτική βέβαια είναι άξια προσοχής, όχι προς την αλλαγή, αλλά προς την εξέλιξη, γιατί η καλλιτεχνική έκφραση είναι πορεία, όχι status.
Τι σε εκνευρίζει περισσότερο;
Η έλλειψη οργάνωσης, το σκυλάδικο κατεστημένο και το hip-hop που αφουγκράζεται την αισθητική του για να πουλήσει. Επίσης, η μοιρολατρική πεποίθηση μερικών ότι η εναλλακτική σκηνή δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.
Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι το hip hop έχει τους πιο φανατικούς οπαδούς και το πιο ενθουσιώδες κοινό (μαζί με το heavy metal);
Όταν κάτι είναι αληθινό, βρίσκει ακροατές που ταυτίζονται με τη φωνή του. Ίσως και γιατί οι «θυμωμένες» μουσικές έχουν πάντα λόγο ύπαρξης μέσα σε κοινωνίες που έχουν λόγο να είναι θυμωμένες.
σχόλια