«Ροκ τραγουδίστρια, καταξιωμένη DJ, fashion icon, ηθοποιός και ακτιβίστρια»: αυτές οι ιδιότητες ξεκινούν την επίσημη βιογραφία της, που λίγο να έχεις ασχοληθεί μ' αυτήν τη γυναίκα σού μοιάζουν ευφημισμοί.
Η Deborah Anne Dyer γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα αυστηρό χριστιανικό σπίτι στο Λονδίνο από σκληρούς Τζαμαϊκανούς γονείς. Ο παππούς της είχε ένα από τα πιο δημοφιλή παράνομα μπαρ-κέντρο της μαύρης κουλτούρας στην περιοχή, ένα μέρος στο οποίο σύχναζαν ο Mοχάμεντ Άλι, ο Μπομπ Μάρλεϊ και ο Peter Tosh.
Εκεί μυήθηκε για πρώτη φορά στη μουσική, εκεί κατάλαβε στα 10 της χρόνια πως μπορούσε να τραγουδήσει. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και εξάσκησε το επάγγελμα μέχρι που κατάλαβε πως δεν ήταν αυτό που ονειρευόταν.
Οι κυβερνήσεις και οι μεγάλες εταιρείες, οι μεγάλοι οργανισμοί, έχουν όλοι καταληφθεί από ισχυρά ακροδεξιά στοιχεία. Θα μπορούσα να πω ναζιστικά, ακροδεξιά, ρατσιστικά στοιχεία. Κι αυτά τα στοιχεία μισούν τους πάντες, μισούν τους γκέι, τους/τις τρανς, μισούν τους μαύρους, τις γυναίκες, τις μειονότητες, τους φτωχούς ανθρώπους. Δεν το περίμενα ποτέ πως θα το έλεγα αυτό, αλλά σε πολλές χώρες υπάρχει μια διάθεση όλος ο κόσμος να κυβερνηθεί από λευκούς − λευκούς άνδρες για να είμαι ακριβής.
Έχοντας ως απόλυτο είδωλο της παιδικής της ηλικίας την Blondie, ξεκινά να γράφει τραγούδια και στήνει μια μπάντα με φίλους, η οποία διαλύεται σύντομα.
Λίγο αργότερα δημιουργεί τους Skunk Anansie και τα υπόλοιπα ανήκουν στη γνωστή, καταγεγραμμένη μουσική ιστορία, αφού το σχήμα αναδεικνύεται και θεωρείται ακόμη και σήμερα η πιο επιτυχημένη underground ροκ μπάντα της Βρετανίας.
Η Skin πάντα είχε ισχυρούς δεσμούς με την ηλεκτρονική μουσική σκηνή. Ήταν και είναι μία από τις αγαπημένες vocalists των παραγωγών και DJs που λατρεύουν αυτό το ιδιαίτερο, δυναμικό και εξαιρετικά χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής της.
Το 2007 πάει αυτήν τη «σύνδεση» ακόμη πιο πέρα, αφού κάνει το ντεμπούτο της ως house και techno DJ με μεγάλη επιτυχία.
Μετά από τόσα χρόνια καριέρας, εξακολουθεί να είναι μια επιδραστική παρουσία, μια μοναδική φιγούρα και μια πραγματική σούπερ σταρ που πέρασε εύκολα στον χώρο της μόδας και της ηθοποιίας.
Είτε πρόκειται για ένα τεράστιο στάδιο είτε για ένα σκοτεινό, ιδρωμένο κλαμπ, η πληθωρική Skin ξέρει ακριβώς πώς να τρελάνει το κοινό της.
Λίγες μέρες πριν από το ντεμπούτο της σε μία από τις αγαπημένες της πόλεις, την Αθήνα, και μέσα από μια τηλεφωνική επαφή που έμοιαζε να μη φτάνει να περιγράψει το πραγματικό μέγεθος του εκτοπίσματός της, η Skin Skinny ξεδιπλώνει τις πιο σημαντικές πτυχές τις προσωπικότητάς της.
— Ήσουν στη Μύκονο φέτος το καλοκαίρι. Πέρασες καλά;
Είναι ενδιαφέρον μέρος, σίγουρα δεν ήταν αυτό που περίμενα. Έχω πάει σε πάρα πολλά μέρη στην Ελλάδα και μάλλον δεν είναι το αγαπημένο μου.
Πέρασα όμορφα, έκανα μπάνιο στις παραλίες, περπάτησα στην αμμουδιά, πήγα σε ωραία κλαμπ, φάγαμε, κάναμε όμορφα πράγματα.
Το αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα είναι η Αθήνα. Τη βρίσκω πολύ όμορφη πόλη και είναι εξωπραγματικό να περπατάς ανάμεσα σε τόσα αρχαία, να βλέπεις τόσο άμεσα, μπροστά σου, την ιστορία της.
Με ενδιαφέρει πολύ η αρχαία ιστορία και η αρχαία Ελλάδα κι ένιωσα πανέμορφα όταν επισκέφθηκα τα μέρη όπου γράφτηκε πραγματικά η Ιστορία, τα απομεινάρια ενός μεγάλου πολιτισμού, μιας αυτοκρατορίας, θα μπορούσαμε να πούμε.
— Μετά από πολλά χρόνια ξεχωριστής και δυνατής καριέρας στον χώρο της μουσικής, πόσο έχει αλλάξει η οπτική σου σε σχέση με τη δουλειά σου, τι επιθυμείς να εκφράσεις στο κοινό;
Το όραμά μου έχει σίγουρα αλλάξει. Όταν ξεκινάς, η αλήθεια είναι πως θέλεις να εκφράσεις τον εαυτό σου και την προσωπικότητά σου. Με την πάροδο των ετών καλείσαι κι εσύ να αλλάξεις, να ακολουθήσεις τη ροή των πραγμάτων και του χρόνου.
Είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ σημαντικό το πώς εξελίσσεται ένας καλλιτέχνης. Η δημιουργική πλευρά και το πώς την εκφράζω, αυτό έχει αλλάξει για μένα. Η τεχνολογία και το Ίντερνετ έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό.
— Σου αρέσει όλη αυτή η αλλαγή της κατάστασης και η προώθηση της δουλειάς κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων;
Δεν με ενοχλεί, για να είμαι ειλικρινής. Είμαι μεγάλη φαν της τεχνολογίας και πιστεύω πως έχει διευκολύνει πολύ τη ζωή μας. Είναι σαφές πως έχει δώσει κάποια σημαντική δύναμη στους μουσικούς.
Δεν χρειάζεσαι πια τις δισκογραφικές για να κυκλοφορήσεις τη δουλειά σου, τις ειδικές συνθήκες για να προχωρήσεις, μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας.
Φυσικά, υπάρχουν και τα αρνητικά. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα έχουν ως μέσο όλη αυτήν τη νέα τεχνολογία για να κάνουν κακό, όμως αυτό συμβαίνει πάντα με την τεχνολογία. Δεν είναι η τεχνολογία κακή αλλά οι άνθρωποι και ο τρόπος που τη χρησιμοποιούν.
— Πάντα ήσουν κοντά στον ηλεκτρονικό ήχο, εκτός από το ροκ που υπηρετούσες πιστά, αλλά πώς αποφάσισες να εισχωρήσεις στον χώρο του DJing;
Για κάποιον περίεργο λόγο, το 2007-8 πολλοί άνθρωποι μου ζητούσαν να παίξω μουσική κι εγώ απαντούσα πως δεν το είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου.
Έπαιξα για λίγο στα 17 μου, όταν σπούδαζα, αλλά μετά ήρθαν οι Skunk Anansie και δεν ασχολήθηκα ξανά, μέχρι που έκανα ένα millennium πάρτι στο σπίτι μου το 2000.
Είχα κανονίσει να έρθουν και να παίξουν οκτώ DJs και έπρεπε να αγοράσω μείκτες, πικάπ και cd players − τα έχω ακόμα! (γελάει)
Έχοντας όλον αυτό τον εξοπλισμό, ξεκίνησα να πειραματίζομαι. Ήρθε κι ένας φίλος DJ και μου έδειξε πώς να μιξάρω με βινύλια κι άρχισα να ασχολούμαι.
Από το 2000 που ξεκίνησε αυτή η ιστορία, μέχρι το 2008 που με προσέγγισαν επαγγελματικά, αποφάσισα να πω «ναι», να το τολμήσω.
Skunk Anansie - I Believed in You
— Ποιες είναι οι βασικές διαφορές που εντοπίζεις ως περφόρμερ όταν παίζεις μουσική ως DJ και όταν τραγουδάς;
Όταν παίζεις μουσική ως DJ ο κόσμος έρχεται για να δει εσένα και είναι πολύ πιο εύκολο να τα σκατώσεις (γελάει). Ναι, έρχονται να δουν εσένα, αλλά έρχονται και για να χορέψουν, να κοινωνικοποιηθούν, να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, να συναντήσουν φίλους.
Ο βασικός λόγος παραμένει ότι θέλουν να χορέψουν, άρα η μουσική πρέπει να είναι οπωσδήποτε καλή. Μπορεί να είσαι ο/η πιο διάσημος/-η στον κόσμο, αλλά αν δεν μιξάρεις καλά, δεν τους ενδιαφέρεις.
Όταν παίζεις σε μια μπάντα, ο κόσμος έρχεται να δει μια συναυλία. Μπορεί να μην παίξεις καλά, αλλά θα υπάρχουν κάποιοι που το απόλαυσαν. Είστε πολλοί επί σκηνής κι έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες για μια επιτυχημένη εμφάνιση.
Το DJing είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο επάγγελμα. Η μία πλευρά του είναι να μάθεις το τεχνικό κομμάτι, που είναι εξαιρετικά απαιτητικό, όμως υπάρχει και κάτι ακόμα πιο βαθύ, η κατανόηση της πνευματικότητας που απαιτεί: τι μουσική πρέπει να παίξεις τη συγκεκριμένη στιγμή και πώς.
— Υπάρχουν πολλές συνιστώσες που πρέπει να συνδυάσεις.
Ακριβώς. Μπορεί να έχεις μπροστά σου έναν DJ προετοιμασμένο και έτοιμο να τα δώσει όλα, αν δεν πιάσει, όμως, την ενέργεια, την ατμόσφαιρα, το κλίμα στον χώρο, τότε έχασε.
Αυτό είναι το πιο δύσκολο, αν το συγκρίνω με μια εμφάνιση με την μπάντα. Έρχονται να σε ακούσουν να λες τα τραγούδια σου, αλλά ξέρεις κάτι; Τα τραγούδια σου τα έχουν ακούσει και τα ξέρουν ήδη.
— Βλέποντας το κοινό από τη σκηνή, είναι διαφορετικοί αυτοί που πηγαίνουν σε ένα DJ set από αυτούς που πηγαίνουν σε μια συναυλία;
Είναι, πολύ. Το κοινό στις ροκ συναυλίες είναι πολύ μεγαλύτερο ηλικιακά. Η ροκ μουσική δεν παίζεται πια τόσο πολύ στο ραδιόφωνο. Σε συγκεκριμένες χώρες μπορείς να βρεις ένα μεγάλο ροκ κοινό, όμως γενικά οι περισσότεροι γουστάρουν πιο πολύ την trap, τη rap, τα πιο ηλεκτρονικά.
Το Ίντερνετ έχει αλλάξει τη μουσική και ο κόσμος ακούει μουσική πολύ πιο επιφανειακά. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πηγαίνουν σε μια συναυλία και δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τη δουλειά του καλλιτέχνη.
DJ Set από τη Skin στο Sullivan Room στην Ουκρανία.
— Από την πρώτη στιγμή μιλούσες ανοιχτά για σοβαρά θέματα ως ακτιβίστρια, με την κυριολεξία του όρου. Πού εστιάζεις, ποιο είναι το πεδίο που θέλεις/θα έπρεπε όλοι να δώσουμε βάρος σήμερα;
Ξέρεις σε τι θα μπορούσαμε να εστιάσουμε; Οι κυβερνήσεις και οι μεγάλες εταιρείες, οι μεγάλοι οργανισμοί, έχουν όλοι καταληφθεί από ισχυρά ακροδεξιά στοιχεία. Θα μπορούσα να πω ναζιστικά, ακροδεξιά, ρατσιστικά στοιχεία.
Κι αυτά τα στοιχεία μισούν τους πάντες, μισούν τους γκέι, τους/τις τρανς, μισούν τους μαύρους, τις γυναίκες, τις μειονότητες, τους φτωχούς ανθρώπους.
Δεν το περίμενα ποτέ πως θα το έλεγα αυτό, αλλά σε πολλές χώρες υπάρχει μια διάθεση όλος ο κόσμος να κυβερνηθεί από λευκούς − λευκούς άνδρες για να είμαι ακριβής.
Έτσι, πιστεύω πως πρέπει να αντιδράσουμε τώρα πριν να είναι πολύ αργά. Μπορεί κάποιον να μην τον ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των τρανς ατόμων, πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα όπου διαμένουν.
Οι γονείς ή οι παππούδες τους κατάγονται από κάπου αλλού, κάποιος στην οικογένεια είναι μετανάστης. Αν δεν υψώσουμε το ανάστημά μας για το μεταναστευτικό ή κάποιο άλλο ανάλογο σοβαρό θέμα, θα έρθει η στιγμή που όλο αυτό θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα.
— Ξέρεις κάτι; Για πολύ καιρό πίστευα, ή νόμιζα, πως ο κόσμος προχωράει μπροστά, για να φτάσω τα τελευταία χρόνια με γρήγορους ρυθμούς σε μια μεγάλη ανησυχία, δεν θα πω φόβο, για το μέλλον.
(Γελάει δυνατά) Ακριβώς αυτό! Κι εγώ ένιωθα για πολύ καιρό ότι κινούμασταν προς τη σωστή κατεύθυνση, ακόμα κι αν υπήρχαν κάποια εμφανή προβλήματα.
Πίστευα πως σε ένα βασικό επίπεδο είχαμε πρόοδο, ακόμα και με μια συντηρητική ή ρεπουμπλικανική κυβέρνηση.
Το συντηρητικό κόμμα ήταν αυτό που ψήφισε και πέρασε τους γκέι γάμους, μάλλον τους γάμους για όλους τους ανθρώπους στην Αγγλία. Είτε προερχόσουν από τη δεξιά είτε από την αριστερά, υπήρχε ένα βασικό επίπεδο ηθικής.
Μετά σκέφτομαι αυτό που έγινε στην Αμερική, αυτό που έγινε στη Βρετανία με το Brexit...
Με ανησυχεί πολύ, γιατί είναι εμφανές ότι γυρίζουμε προς τα πίσω. Λες και προχωρήσαμε μπροστά πιο γρήγορα απ' όσο έπρεπε.
Πολλοί είναι αυτοί που έχουν καταληφθεί από τον φόβο. Όμως και από αυτό είναι εφικτό να βγει κάτι καλό, γιατί τα νέα παιδιά δουλεύουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, κάνουν πολλή δουλειά.
Τα νέα παιδιά πολιτικοποιούνται σήμερα, όπως και όλοι, αφού έχουμε ξυπνήσει από τον λήθαργο του «όλα είναι καλά».
— Γιατί είναι τόσο δύσκολο για κάποιους να καταλάβουν πως όλα τα ανθρώπινα όντα δικαιούνται να έχουν τα ίδια δικαιώματα;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση που κάνω κι εγώ συχνά. Έχω μια θεωρία: το ανθρώπινο γένος στηρίζεται στο να «τρώει» ο ένας τον άλλον, ώστε να επιβιώσει, είναι μέρος των «ζητημάτων» που κληρονομούμε.
Γενετικά είμαστε πολύ επιθετικό είδος, δες τι κάνουμε στον πλανήτη όπου ζούμε, καταστρέφουμε τα πάντα από μόνοι μας, την πανίδα, τη χλωρίδα, το οικοσύστημα. Καταστρέφουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, τους ανθρώπους που ζουν γύρω μας.
Είμαστε τέτοιο είδος που, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε ομοιογένεια παγκοσμίως, πες π.χ. ότι ήμασταν όλοι λευκοί με μπλε μάτια, πάλι θα βρίσκαμε έναν τρόπο, θα λέγαμε «τα δικά σου μπλε μάτια έχουν τη λάθος μπλε απόχρωση».
Η ανθρώπινη φυλή έχει μέσα της χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να πολεμήσει. Αυτό γίνεται όταν έχεις εγκέφαλο, αναγκαστικά υπάρχουν αποκλίσεις, παρεκκλίσεις, διακυμάνσεις και παραλλαγές.
Δεν λέω πως δεν υπάρχει ελπίδα, λέω ότι ο καθένας έχει μέσα του πράγματα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσει, ένστικτα που πρέπει να παλέψει, του τύπου «δεν πρέπει να εκδικηθώ, να ταλαιπωρήσω αυτό τον άνθρωπο απλώς και μόνο επειδή είναι μαύρος».
— Γίνεται πολύς λόγος αυτή την εποχή για την υποδεέστερη θέση της γυναίκας στη μουσική βιομηχανία γενικότερα, όπως και στη χορευτική μουσική βιομηχανία. Είναι το ίδιο και στη ροκ;
Απόλυτα ίδιο, ναι. Ήταν πολύ καλύτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 για τις γυναίκες μουσικούς της ροκ, τώρα η όλη φάση έχει πάει πίσω.
Δυστυχώς, η εικόνα της γυναίκας που ασχολούνταν με τη ροκ, έτσι όπως παρουσιάστηκε, δεν βοήθησε και πολύ.
Πάντως, και ο χώρος της ροκ είναι φοβερά σεξιστικός. Ρίξε μια ματιά στα βίντεο ακόμα και σήμερα, όλα βασίζονται στο σέξι, αποκαλυπτικό κορίτσι.
Όμως εντοπίζω κι εκεί μια αλλαγή και όλο αυτό που έγινε με το κίνημα του #metoo έκανε τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους άνδρες, να σκεφτούν ότι αν δεν κόψουν τα κουλά, αυτό που έπαθαν κάποιοι θα συμβεί και στους ίδιους.
Δεν θέλουν να χάσουν τη δύναμη και την εξουσία, πίστεψέ με, αναγκάστηκαν όμως να σοβαρευτούν για να μη βρεθούν σ' αυτήν τη θέση ή να συμμορφωθούν για το καλό της καριέρας τους. Από δω και στο εξής θα είναι μαζεμένοι, άρα έχουμε μια επιτυχία.
—Είναι η χορευτική μουσική σκηνή ένας συντηρητικός χώρος; Μιλούσα με μια διάσημη DJ πριν από λίγο καιρό και προσπαθούσαμε να βρούμε gay άνδρες DJs που να είναι out.
Υπάρχουν! Ο Danny Tenaglia! (γελάει)
— Από το «νέο αίμα»; Ενώ οι περισσότερες lgbtq γυναίκες DJs είναι out, υπάρχει μια δυσκολία στους άνδρες.
Τι να πω, ίσως δεν έχει σημασία γι' αυτούς το να το πουν, ίσως να μην είναι και τόσοι. Δεν τους νοιάζει, πιστεύω, και μάλλον τα κορίτσια της σκηνής είναι πιο τολμηρά. Ίσως οι πιο πολλοί είναι στρέιτ, αυτό είναι το πρόβλημα! (γελάει δυνατά)
Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα της χορευτικής μουσικής σκηνής, δεν τους νοιάζει τους ανθρώπους της, δεν το κάνουν θέμα. Η χορευτική μουσική προήλθε από την disco, από το Σικάγο, από το Ντιτρόιτ, ουσιαστικά «βγήκε» από τα εκεί γκέι κλαμπ.
Ακόμη και σήμερα, τα περισσότερα gay clubs συγκαταλέγονται στα καλύτερα στον κόσμο. Πας στο DC 10 στην Ίμπιζα, το κοινό δεν ενδιαφέρεται αν είσαι στρέιτ, αν είσαι γκέι, τι ρούχα φοράς.
Ακόμα και στα EDM κλαμπ έχουν γίνει πιο ελεύθερα τα πράγματα. Γενικά, τα κλαμπ είναι ένας χώρος ελευθερίας, όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να σε κρίνουν, να ντύνεσαι εκκεντρικά, να είσαι όπως θέλεις.
Ακόμα και σε κλαμπ που είναι γεμάτα με στρέιτ άνδρες, έχεις κάποιον γκέι να παίζει μουσική. Δεν ενδιαφέρει τον κόσμο αν ο DJ ή ο διπλανός του είναι γκέι, ή στρέιτ, είναι ανοιχτός σε όλους.
— Είσαι bisexual και out εδώ και καιρό. Επηρέασε καθόλου τη δουλειά σου;
Με κάποιον τρόπο την επηρέασε, αλλά αδιαφορώ, για να είμαι ειλικρινής (γελάει). Δεν κάθομαι να σκεφτώ τι πιστεύει και τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του.
— Η μόδα έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην καριέρα σου. Είναι άλλος ένας τρόπος έκφρασης για σένα;
Η μόδα ήταν πάντα σε σύνδεση με αυτό που έκανα. Πιστεύω πως η μόδα και η μουσική είναι αλληλένδετες, όλοι παρακολουθούν τι φοράς και πώς το φοράς.
Ακόμα και παλιότερα, που οι καλλιτέχνες αδιαφορούσαν για τη μόδα, το ρούχο πάντα είχε σημασία, ο τρόπος με τον οποίον το χρησιμοποιούσες.
Για παράδειγμα, το grunge, που οι άνθρωποι που το υπηρετούσαν συνειδητά ντύνονταν έτσι και δεν φορούσαν επώνυμα ρούχα, κατέληξε να γίνει τάση της μόδας. Ειδικά τα πιτσιρίκια θέλουν να δείχνουν κουλ και να μοιάζουν στα είδωλά τους − αυτό έκανα κι εγώ.
— Έχεις σκεφτεί ποτέ ποια είναι η παρακαταθήκη που θέλεις να αφήσεις σε αυτό τον κόσμο;
Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. (γελάει) Ως καλλιτέχνης θέλεις να είσαι από αυτούς που άλλαξαν τα πράγματα προς το καλύτερο.
— Ξέρεις, όταν ανακοίνωσα σε φίλους πως έρχεσαι στην Αθήνα για το δεύτερο HER, δεν ήταν λίγοι αυτοί που συγκινήθηκαν πολύ και μου είπαν πως «εμένα αυτή η γυναίκα μού άλλαξε τη ζωή» ή «η Skin με τη στάση της και τη μουσική της με βοήθησε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή».
Κι εγώ τα έχω ακούσει αυτά. Με κάνουν να νιώθω πολύ περήφανη και υπερβολικά χαρούμενη που η μουσική μου είχε αυτή την επίδραση.
— Δεν ήταν μόνο η μουσική σου, ήσουν, και είσαι κι εσύ, ως άνθρωπος και προσωπικότητα.
Πο πο, αυτό είναι παραπάνω από υπέροχο. Από την άλλη, δεν συνδέονται αυτά, τι πιστεύεις;
— Συμφωνώ, αλλά είναι συγκινητικός ο τρόπος που τα διαχωρίζουν. Και παίζει να μην ισχύει για όλους...
(Γελάει) Μάλλον έχεις δίκιο.
— Πώς σου φαίνεται που θα παίξεις για πρώτη φορά στην Αθήνα και συγκεκριμένα σε ένα all female line-up;
Και γαμώ! Το λάτρεψα, αυτό το all female line-up πάρτι σου είναι μια εξαιρετική ιδέα. Ανυπομονώ να σας δω όλους και να σας γνωρίσω από κοντά!
Η Skin θα βρίσκεται στο Steam Athens την Παρασκευή 9 Μαρτίου, στο δεύτερο HER.
