Ο Anders Trentemoller ξεκίνησε την καριέρα του στα τέλη της δεκαετίας του '90 ως μέλος διάφορων indie rock σχημάτων. Προχώρησε, για πολύ λίγο, στον χώρο της χορευτικής μουσικής, για να εξελιχθεί και να ανακαλύψει την προσωπική του μουσική ταυτότητα, ένα υβρίδιο μεταξύ του indie και της electronica που τελικά τον έκανε παγκόσμια γνωστό. Κι όχι μόνο γνωστό, αλλά πολύ διάσημο και household name. Σχεδόν όλα τα άλμπουμ του έχουν γίνει κλασικά, όλα έχουν φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα της εκάστοτε χρονιάς, οι συναυλίες του αποσπούν πάντα τις καλύτερες κριτικές και τα remixes του δημιουργούν τεράστια αίσθηση. Η μουσική του Trentemoller έχει χρησιμοποιηθεί για να αναδείξει την εικόνα μεγάλων σκηνοθετών, όπως ο Όλιβερ Στόουν, o Ζακ Οντιάρ και ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Σε λίγες μέρες, ο Anders και η μοναδική μπάντα του θα συναντηθούν με το αγαπημένο τους ελληνικό κοινό κι αυτή είναι η καλύτερη ευκαιρία για μια όμορφη κουβέντα.
— Φαντάζομαι πως ξεκίνησες να φτιάχνεις μουσική με ένα πολύ συγκεκριμένο όραμα στο μυαλό σου. Πώς έχει εξελιχθεί αυτό μέσα στα χρόνια;
Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, γιατί ειλικρινά ακόμη έχω στο μυαλό μου ακριβώς την ίδια προσέγγιση με αυτή που είχα όταν ξεκίνησα να γράφω μουσική. Πάντα ήθελα να κυκλοφορώ κομμάτια που ένιωθα πως ήταν «σωστά», ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου target groups ή τι θα έλεγε το κοινό, αν θα «δούλευαν» σε ένα live... Κάθε άλμπουμ είναι κάτι καινούργιο, σαν ένα στιγμιότυπο, μια φωτογραφία της ζωής μου την εκάστοτε στιγμή. Όταν ξεκινάω να δουλεύω, πάντα φροντίζω να είμαι ήρεμος και να έχω καθαρό μυαλό. Δεν θέλω να κοιτάω στις προηγούμενες δουλειές μου, γιατί δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Ακολουθώ το ρεύμα, χωρίς να το πολυσκέφτομαι.
— Σκέφτομαι, επίσης, ότι στο ξεκίνημά σου είχες μια ιδέα τού τι θα ήθελες να πετύχεις – και πέτυχες πάρα πολλά. Ξεπέρασε το αποτέλεσμα τις προσδοκίες σου; Όταν αναλογίζεσαι την πορεία σου, νιώθεις ικανοποιημένος;
Όχι πάντα, γιατί αυτό που μου δίνει την ώθηση να φτάξω μουσική είναι η συνεχής αναζήτηση ενός τρόπου έκφρασης των συναισθημάτων μου. Συνεχίζω να μαθαίνω και ελπίζω πως συνεχίζω να εξελίσσω τον ήχο και τη μουσική μου. Ποτέ δεν έχω πει «το κατάφερα αυτό που έπρεπε να κάνω». Κάθε φορά ανυπομονώ να ακούσω το άλμπουμ στην τελική του μορφή, δεν το παίρνω επάνω μου και αμέσως μετά θέλω να ξεκινήσω να κάνω καινούργια μουσική. Μπορεί να ανατρέχω στα παλιά μου άλμπουμ –ειδικά επειδή στα live παίζουμε κομμάτια και από αυτά–, αλλά πάντα βλέπω μπροστά. Μου αρέσει να διαπιστώνω πως μετά από κάθε επίπεδο σύνθεσης κάτι έχω αποκομίσει και όσο συνεχίζω, μαθαίνω πως «στήνεται» ένα τραγούδι.
Θέλω να κάνω μουσική που θα νιώθω ότι είναι ειλικρινής, ότι με εκφράζει, ότι μου λέει κάτι. Ίσως να σου ακούγεται κλισέ, αλλά για μένα η μουσική έχει θεραπευτικές ιδιότητες.
— Τι σε εμπνέει; Οι εικόνες που βλέπεις, τα συναισθήματά σου, μια συγκεκριμένη ιδέα;
Είναι δύσκολο να το περιγράψω, γιατί τις περισσότερες φορές είναι κάτι αφηρημένο. Η ενέργεια, η ατμόσφαιρα στην οποία βρίσκομαι μπορεί να δώσει το έναυσμα για μια μελωδία, μια ιδέα. Κάποιες φορές μπορεί να είναι κάτι απλό, όπως ένας περίπατος στο δάσος. Επίσης, το σπίτι μου και το στούντιό μου είναι κοντά στην παραλία. Τον χειμώνα κάνω μεγάλες βόλτες με τα πόδια εκεί, γιατί είναι όλα άδεια και πολύ όμορφα. Τελικά, η φύση με εμπνέει!
— Έχεις νιώσει ποτέ ότι περιορίζεται η έκφρασή σου από την εικόνα που έχει σχηματίσει ο κόσμος για τον ήχο σου ή από αυτό που θα περίμενε μια δισκογραφική εταιρεία από εσένα;
Όχι, κι αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο έστησα τη δική μου μικρή δισκογραφική εταιρεία, που δημιουργήθηκε στο υπνοδωμάτιό μου. Χρειαζόμουν μια πλατφόρμα στο πλαίσιο της οποίας θα ήμουν το αφεντικό του εαυτού μου κι έτσι δεν θα είχα κάποιον να μου λέει τη γνώμη του για το πώς θα έπρεπε να είναι η μουσική μου, πώς θα πουλούσα πιο πολλούς δίσκους, αν θα πρέπει κάποιο single μου να παίζεται στο ραδιόφωνο... Δεν με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Θέλω να κάνω μουσική που θα νιώθω ότι είναι ειλικρινής, ότι με εκφράζει, ότι μου λέει κάτι. Ίσως να σου ακούγεται κλισέ, αλλά για μένα η μουσική έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Τη χρησιμοποιώ για να εκφράσω κάποια συναισθήματα που είναι πιο εύκολο να τα γράψω παρά να τα πω. Δεν θα ένιωθα άνετα αν ήμουν σε μια μεγάλη δισκογραφική, που ίσως να ήθελε να ακούγομαι με συγκεκριμένο τρόπο.
— Έχεις κάνει εξαιρετικές live εμφανίσεις που έχουν αφήσει εποχή σε όλο τον κόσμο, χρησιμοποιώντας εικόνα, μοναδικό ήχο, νέες τεχνολογίες. Τι θέλεις να προσφέρεις στο κοινό σου από δω και στο εξής;
Για μένα, η μουσική πρέπει να βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο και η εικόνα να παίζει, αλλά να μην καλύπτει τον ήχο. Αυτήν τη στιγμή δουλεύω με έναν Σουηδό καλλιτέχνη, ο οποίος έχει κάνει το εξώφυλλο του δίσκου, των singles και τα τρία βιντεοκλίπ. Μαζί στήσαμε τη σκηνή των συναυλιών μας. Θέλαμε κάτι χρηστικό, που όμως θα «έπαιζε» με το φως και δεν θα αποσπούσε την προσοχή του κοινού. Είμαστε 5 άτομα επί σκηνής κι αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ήδη «πολυκοσμία». Η λογική ήταν να «δέσουν» όλα αυτά, αλλά η μουσική να είναι το επίκεντρο. Πάντα αυτή ήταν η οπτική μου.
— Θα μπορούσες, όμως, με την ευκολία που δίνει η τεχνολογία, να περιοδεύεις στον κόσμο με ένα λάπτοπ κι ελάχιστους μουσικούς –όπως πολύ συχνά βλέπουμε να γίνεται–, όμως εσύ επιλέγεις να έχεις μαζί σου μια μπάντα.
Πλέον, δεν θα ήταν εφικτό να περιοδεύω με ένα λάπτοπ, αφού στα άλμπουμ μου χρησιμοποιώ πολλά φυσικά όργανα, όπως μπάσο, ντραμς κ.ά. Δεν θα μπορούσαν αυτές οι ηχογραφήσεις να παιχτούν ζωντανά κι έτσι ο μοναδικός τρόπος για να ακουστεί σωστά αυτή η μουσική είναι να έχω μαζί μου τους ανθρώπους με τα μουσικά τους όργανα. Ακόμη κι όταν παίζω εγώ όλα τα όργανα στο στούντιο κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, θα ήταν αδύνατον να παίζω κιθάρα και ντραμς και πλήκτρα την ίδια στιγμή (γελάει). Επίσης, όταν είμαι στο στούντιο παίρνω εγώ όλες τις αποφάσεις κι ελέγχω τα πάντα, ενώ, όταν συγκεντρώνεται όλη η μπάντα, παίρνω feedback και ιδέες. Για παράδειγμα, το «River in Me», το πρώτο single από τον νέο μου δίσκο, ακουγόταν λίγο βαρετό όταν πήγαμε να το παίξουμε ζωντανά κι έτσι ανεβάσαμε λίγο τον ρυθμό και προσθέσαμε λίγο θόρυβο στην κιθάρα. Αυτό είναι κάτι που λατρεύω όταν παίζω μαζί τους, γιατί ίσως εγώ να μη σκεφτόμουν ποτέ αυτές τις αλλαγές και τις προσθήκες. Επίσης, νιώθω πολύ όμορφα με όλη αυτή την κοινωνικότητα επί σκηνής .
— Έχεις γίνει διάσημος και για την εξαιρετική δουλειά σου στον χώρο των remixes. Πόσο διαφορετική είναι αυτή σου η προσέγγιση στη μουσική, σε σχέση με την πρωτότυπη δουλειά σου;
Είναι πολύ περίεργο που μου κάνεις αυτή την ερώτηση, γιατί πριν από κάποιους μήνες αποφάσισα πως δεν θα ξανακάνω remix για άλλους καλλιτέχνες. Ένιωσα πως σπαταλούσα πολύ χρόνο κάνοντας remixes κι έτσι δεν έγραφα δικά μου τραγούδια. Αναμφισβήτητα, ήταν μια εξαιρετική περίοδος μαθητείας. Θυμάμαι, όταν έκανα ένα remix για τους Depeche Mode –των οποίων είμαι μεγάλος fan και ήταν πολύ απολαυστικό για μένα να παρακολουθώ το πώς έστησαν το τραγούδι από τα parts που μου είχαν στείλει–, τη φωνή του Gahan, τις κιθάρες που έπαιζαν στο background, πώς έφτασαν στο τελικό αποτέλεσμα. Παρατήρησα, όμως, πως η διαδικασία ενός remix μου έπαιρνε πολύ περισσότερο χρόνο απ' ό,τι η διαδικασία σύνθεσης ενός δικού μου τραγουδιού και πλέον θέλω να εστιάσω στη δική μου πρωτογενή δουλειά.
— Πριν από λίγο καιρό δήλωσες δημόσια μέσω του Facebook ότι δεν θέλεις οι ρατσιστές και οι ομοφοβικοί να αγοράζουν τη μουσική σου και να έρχονται στις συναυλίες σου. Πώς προέκυψε αυτό;
Συμμετείχα σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση για τους Σύριους πρόσφυγες. Αργότερα, έκανα επίσης μια ανάρτηση για το Gay Pride στη Δανία, που είναι, πλέον, μια τεράστια εκδήλωση στην Κοπεγχάγη που με κάνει πολύ περήφανο και για τη χώρα μου, αλλά και για την πόλη. Πόσταρα, λοιπόν, μια φωτογραφία ανθρώπων που είναι ευτυχισμένοι, χορεύουν και περνούν καλά κι ενώ ξεκίνησα να λαμβάνω πολύ ωραία σχόλια από τον κόσμο, ξαφνικά έλαβα και κάποια γεμάτα μίσος! Έγραφαν πως «όλοι οι gay πρέπει να πεθάνουν» κι άλλα απαίσια πράγματα κι εγώ δεν θέλω με τίποτα να υπάρχουν τέτοιου είδους δηλώσεις και σχόλια στο Facebook μου. Είναι γνωστό πως δεν απαγορεύονται τέτοια σχόλια και δηλώσεις (από το Facebook) κι έτσι αποφάσισα να γράψω πως στη δική μου σελίδα δεν θέλω να τα βλέπω τέτοιου είδους σχόλια.
— Ακόμα και κάτω από αυτή σου την ανάρτηση συνέχισαν να χρησιμοποιούν ρητορική μίσους, σε προσωπικό επίπεδο πλέον. Σε επηρέασε όλο αυτό; Σκέφτηκες πως ίσως να μην έπρεπε να το έχεις γράψει;
Όχι, όχι! Ποτέ! Δεν μου καίγεται καρφί αν πουλήσω λιγότερους δίσκους, δεν είναι αυτό το θέμα μου. Δεν θέλω ο κόσμος να γράφει ρατσιστικά και ομοφοβικά σχόλια, πολύ απλά δεν θέλω να υπάρχουν εκεί. Ούτε με νοιάζει αν κάποιοι δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό. Αν δεν μπορούν να με σεβαστούν στο Facebook, δεν θέλω να με ακολουθούν, είναι απλούστατο.
— Πάντως, λίγοι τολμούν να τα κάνουν αυτά...
Πιο πριν μιλήσαμε για τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες. Πιστεύω, λοιπόν, πως μάλλον οι δισκογραφικές εμποδίζουν τους καλλιτέχνες, γιατί φοβούνται πως τέτοιου είδους δηλώσεις θα επηρεάσουν τις πωλήσεις. Αυτός είναι ένας τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης, αλλά εγώ, από την προσωπική μου εμπειρία και από τη μικρή μου καριέρα στον χώρο, δεν θεωρώ πιο σημαντικά τα νούμερα από τα πιστεύω σου. Ενδεχομένως, ακόμα και μεγάλοι καλλιτέχνες που ίσως δεν έχουν ανάγκη φοβούνται να προβούν σε ανάλογες δηλώσεις, από τη άλλη, όμως, έχεις και τη Mαντόνα που δεν μασάει τα λόγια της και ενδεχομένως ο κόσμος θα αγοράσει τη μουσική της έτσι κι αλλιώς... Είναι θλιβερό να ενεργείς με βάση τις πωλήσεις.
— Ξέρεις πολύ καλά πως το ελληνικό κοινό σε λατρεύει.
Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ! Περιμένουμε πώς και πώς να έρθουμε στην Ελλάδα, έχουν περάσει 4 χρόνια από την τελευταία μας εμφάνιση εκεί, νομίζω. Ελπίζουμε να έρθει πολύς κόσμος και να περάσουμε όμορφα. Από την πλευρά μας θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε! Θα παίξουμε αρκετά κομμάτια από τον νέο δίσκο αλλά και τα παλιά, κλασικά αγαπημένα.
— Δείχνεις πως την εισπράττεις αυτήν τη αγάπη στη σκηνή.
Φυσικά! Θυμάμαι, την τελευταία φορά που παίξαμε στη Θεσσαλονίκη, κυριολεκτικά ανατρίχιασα επί σκηνής. Κατά τη διάρκεια του «Miss You», μπροστά μου υπήρχαν δυο κορίτσια που έκλαιγαν από την αρχή μέχρι το τέλος του τραγουδιού! Με άγγιξε τόσο πολύ αυτό, το να βλέπω ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τη μουσική μου, την εξελίσσουν, την αφομοιώνουν και την κάνουν δική τους. Αυτό σημαίνει πολλά για μένα, αφού η μουσική μου περιγράφει προσωπικά συναισθήματα, χώρια που είμαι και λίγο ντροπαλός στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Είμαι κλεισμένος μέσα στο στούντιο για τόσους μήνες και ξαφνικά βρίσκομαι εκεί έξω και συναντώ κόσμο που ακούει και αγοράζει τη μουσική μου... Είναι πάρα πολύ έντονο το συναίσθημα του να βρίσκεσαι στη σκηνή και να μπορείς να κοιτάζεις τους ανθρώπους στα μάτια, καθώς παίζεις τη μουσική σου γι' αυτούς. Είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Info:
Ο Trentemoller και η μπάντα του θα βρίσκονται στις 10 Φεβρουαρίου στο «Ιερά Οδός» στην Αθήνα και στις 11 Φεβρουαρίου στο «Principal Club Theater» στη Θεσσαλονίκη.
