2666: το αριστούργημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο γίνεται δεκάωρη παράσταση

2666: το αριστούργημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο γίνεται δεκάωρη παράσταση Facebook Twitter
To 2666 θα παρουσιαστεί σε δύο, περίπου πεντάωρα μέρη στις 30 και 31 Ιουλίου στην Αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής.
0
2666: το αριστούργημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο γίνεται δεκάωρη παράσταση Facebook Twitter
Πιο «τίμιος» προς το πρωτότυπο κείμενο, ο Γκοσλέν διασκεύασε το μυθιστόρημα σε παράσταση διάρκειας περίπου 12 ωρών. Γιατί πώς αλλιώς να αντιμετωπίσεις ένα μυθιστόρημα σε πέντε μέρη, καθένα εκ των οποίων μπορεί να σταθεί αυτοτελώς;

Σε μια τόσο εξαρθρωμένη εποχή, με την πολιτική τάξη να παρακολουθεί αμήχανη εξελίξεις (μεταξύ άλλων, τρομοκρατικά χτυπήματα και δολοφονίες από την Αμερική έως την Ιαπωνία, που καταλύουν κάθε αίσθηση ασφάλειας στον δημόσιο χώρο), ο Ολιβιέ Πι, διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν, θέλησε να υπάρχει πολιτικός θεματικός άξονας στη φετινή διοργάνωση και έκανε λόγο για την πολιτική ανικανότητα και την άνοδο του λαϊκισμού και του εθνικισμού. Σ' αυτή την κατεύθυνση, ο 26χρονος Γάλλος σκηνοθέτης Ζουλιέν Γκοσλέν ανέλαβε να παρουσιάσει, με την κολεκτίβα Si vous pouviez lécher mon coeur, το opus magnum του Χιλιανού συγγραφέα Ρομπέρτο Μπολάνιο, 2666. Ο Γκοσλέν έχει δοκιμαστεί ξανά στη σκηνική μεταφορά μυθιστορηματικής ύλης, καθώς έχει σκηνοθετήσει και τα Στοιχειώδη Σωματίδια του Μισέλ Ουελμπέκ. Αλλά ακόμα κι έτσι, το να μεταφέρει στη σκηνή τις περίπου 1.000 σελίδες του εσχατολογικού μυθιστορήματος του Μπολάνιο (η έκδοση της Άγρας, σε μετάφραση Κρίτωνα Ηλιόπουλου, έχει εξαντληθεί, αλλά θα επανεκδοθεί και θα κυκλοφορήσει εκ νέου το φθινόπωρο) αποτελεί πρόκληση από κάθε πλευρά.


Κι όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που το 2666 μεταφέρεται στη σκηνή. Το 2007, μόλις τρία χρόνια από την έκδοση του βιβλίου (κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του συγγραφέα το 2003), ανεβαίνει από το Teatre Lliure στη Βαρκελώνη και φέτος ανέβηκε σε παράσταση 5,5 ωρών από το Goodman Theatre στο Σικάγο. Πιο «τίμιος» προς το πρωτότυπο κείμενο, ο Γκοσλέν διασκεύασε το μυθιστόρημα σε παράσταση διάρκειας περίπου 12 ωρών. Γιατί πώς αλλιώς να αντιμετωπίσεις ένα μυθιστόρημα σε πέντε μέρη, καθένα εκ των οποίων μπορεί να σταθεί αυτοτελώς;

Ο Μπολάνιο φέρνει τον αναγνώστη ενώπιον της προαιώνιας διερώτησης για την αφετηρία και τη φύση του Κακού και για την ανεξάντλητη ροπή και ικανότητα των ανθρώπων να προκαλούν ακραίο πόνο.


Το 2666 απασχόλησε τον Μπολάνιο (1953-2003) τα τελευταία 5 χρόνια της ζωής του, ενώ αντιμετώπιζε ήδη σοβαρά προβλήματα υγείας. Όπως και στο υπόλοιπο έργο του, κι εδώ δύο είναι τα βασικά θέματα που τον εμπνέουν: η ζωή του συγγραφέα (πίστευε ότι μια ζωή αφιερωμένη στη λογοτεχνία είναι η μόνη που αξίζει κάποιος να ζήσει) και η βία (με την οποία είναι συνυφασμένη η Ιστορία της ευρύτερης πατρίδας του, της Λατινικής Αμερικής). Τα δύο συνυφαίνονται, αφού ο Μπολάνιο εννοούσε τη βία ως εσωτερικό χαρακτηριστικό της ζωής του συγγραφέα, μια που αντιμετώπιζε τη λογοτεχνία ως πεδίο σκληρών, σύνθετων αναμετρήσεων με προηγούμενους συγγραφείς, με την κοινωνία και την Ιστορία, με τους αναγνώστες, που είναι και οι τελικοί αποδέκτες των ιστοριών του.


Στο πρώτο μέρος του 2666 πρωταγωνιστούν τέσσερις κριτικοί λογοτεχνίας από διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες που μοιράζονται το ίδιο πάθος για έναν Γερμανό συγγραφέα, ονόματι Μπένο φον Αρτσιμπόλντι. Η θεωρία και η κριτική της λογοτεχνίας γίνονται «θέμα» του βιβλίου στη σκιά της Ιστορίας, τα φρικτά γεγονότα της οποίας εμπνέουν λογοτεχνικά αριστουργήματα.

Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τον Αρτσιμπόλντι, αλλά σ' ένα συνέδριο στην Τουλούζη οι τέσσερις μαθαίνουν ότι εθεάθη σε μια πόλη στα βόρεια σύνορα του Μεξικού και αποφασίζουν να ταξιδέψουν ως εκεί μήπως και τον εντοπίσουν.

Τα επόμενα δύο μέρη εξελίσσονται εκεί, στη Σάντα Τερέζα, στα σύνορα με τις ΗΠΑ. Πρόκειται για λογοτεχνική εκδοχή της πόλης Σιουδάδ Χουάρες, όπου από το 1993 μέχρι σήμερα περισσότερες από 400 γυναίκες (νεαρές στην πλειονότητά τους) έχουν δολοφονηθεί άγρια και εγκαταλειφθεί, ενώ εκατοντάδες άλλες έχουν απαχθεί και αγνοούνται. Ο Μπολάνιο, που έκανε έρευνα για τα φρικτά, και στον συντριπτικό αριθμό τους ανεξιχνίαστα, εγκλήματα και ενσωμάτωσε τις πληροφορίες στο μυθιστόρημά του, εστιάζει σε νέα πρόσωπα, σ' έναν Ισπανό καθηγητή Λογοτεχνίας, τον Αμαλφιτάνο, που μετακόμισε στη Σάντα Τερέζα μετά τον θάνατο της γυναίκας του μαζί με την όμορφη κόρη του (για τη ζωή της οποίας φοβάται διαρκώς). Στο τρίτο μέρος, ένα ακόμη πρόσωπο φτάνει σ' αυτή την πόλη των νεκρών γυναικών: ένας Αμερικανός ρεπόρτερ, ονόματι Φέιτ, που έρχεται για να καλύψει έναν αγώνα πυγμαχίας με αντιπάλους έναν Αφροαμερικανό κι έναν Μεξικανό μποξέρ και καταλήγει να ερευνά την υπόθεση των φόνων. Μαζί με την κόρη του Αμαλφιτάνο ξεφεύγουν τελικά από το σκοτάδι της πόλης προτού τους καταπιεί, περνώντας τα σύνορα.

2666: το αριστούργημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο γίνεται δεκάωρη παράσταση Facebook Twitter


Το σκηνικό σκοτεινιάζει κι άλλο και στο τέταρτο μέρος, που έχει τίτλο «Το μέρος για τα εγκλήματα», ο Μπολάνιο περιγράφει πολυφωνικά (συμμετέχουν αστυνομικοί, δημοσιογράφος και άλλα πρόσωπα) περισσότερες από 100 περιπτώσεις δολοφονημένων γυναικών που κακοποιήθηκαν, βασανίστηκαν και βιάστηκαν προτού εγκαταλειφθούν νεκρές. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Ο Μπολάνιο φέρνει τον αναγνώστη ενώπιον της προαιώνιας διερώτησης για την αφετηρία και τη φύση του Κακού και για την ανεξάντλητη ροπή και ικανότητα των ανθρώπων να προκαλούν ακραίο πόνο. Όπως γράφει και η Αρχοντή Κόρκα (στο critique.gr), αυτό που σοκάρει δεν είναι η λεπτομέρεια των περιγραφών, καθώς ο Μπολάνιο αναφέρει με ιατροδικαστική ακρίβεια πού βρέθηκε κάθε πτώμα, σε τι κατάσταση, ποια ήταν η αιτία θανάτου. «Είναι η διαπίστωση, έπειτα από λίγο, ότι συνηθίζεις απόλυτα τον θάνατο, τις πραγματικά ανομολόγητες πράξεις βίας που έχουν υποστεί τα θύματα πριν πεθάνουν, και δεν σοκάρεσαι πια».


Στο πέμπτο και τελευταίο μέρος του 2666 η ιστορία ξαναβρίσκει την αρχική «αφορμή» της, τον συγγραφέα Αρτσιμπόλντι, που έγραψε για την ανθρώπινη βαρβαρότητα ως μάρτυρας του Πρώτου και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός καλείται να απαντήσει αν υπάρχει νόημα στο παράλογο, συνδέοντας τα εκατομμύρια θυμάτων των δύο πολέμων με τις δολοφονίες της Σάντα Τερέζα.


Αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τι απ' όλα αυτά θα καταφέρει να περάσει ο νεαρός Γκοσλέν στη σκηνική διασκευή του, που θα παρουσιαστεί σε δύο, περίπου πεντάωρα μέρη στις 30 και 31 Ιουλίου στην Αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής.

Julien Gosselin/Si vous pouviez lécher mon coeur

2666

30-31 Ιουλίου 2016, 19:00

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη»

Η παράσταση παρουσιάζεται σε δύο μέρη, στις 30 και στις 31 Ιουλίου. Η διάρκεια του κάθε μέρους είναι περίπου 5 ώρες συμπεριλαμβανομένου διαλείμματος.

2666: το αριστούργημα του Ρομπέρτο Μπολάνιο γίνεται δεκάωρη παράσταση Facebook Twitter
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ