Ο Ισπανός δραματουργός συνθέτει ένα πολυφωνικό, σκοτεινό τοπίο εγκλωβισμού, όμοιο με υλικό τραγωδίας, όπου το αρσενικό στοιχείο – η ζωογόνος δύναμη- εξουσιάζει δια της απουσίας του, και σιωπά εκκωφαντικά. Οι φωνές των γυναικών, με κορυφαία αυτή της Γέρμας, ξεπηδούν άναρχα πίσω από τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες και διεκδικούν σθεναρά το δικαίωμα στη ζωή και τη δημιουργία. Σαν σύγχρονος χορός τραγωδίας, συνομιλούν με το τότε και το τώρα, γεφυρώνουν το παρόν με το παρελθόν, και θίγουν ζητήματα φύσης και θέσης.
Προκλητικά μοντέρνος για την εποχή του, και λίγο πριν την εδραίωση της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία, ο Lorca τολμά να μιλήσει ανοιχτά για θέματα όπως: η ερωτική απόλαυσή και η αναζήτηση της ηδονής, η κοινωνική υποκρισία, η αμφισβήτηση του θείου, το τίμημα της δημόσιας εικόνας, ο ρατσισμός απέναντι στο «διαφορετικό», ο φασισμός της καθημερινότητας εντός και εκτός του οίκου.
80 χρόνια μετά, στην Ελλάδα του 2013, 10 νέοι ηθοποιοί αναζητούν μέσα στο κλασσικό κείμενο του Ισπανού ποιητή το καθολικό και διαχρονικό που βρίσκεται στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, και αποφασίζουν να αφηγηθούν την ιστορία μιας γυναίκας που, κόντρα σε όλες τις κοινωνικές νόρμες, αμφισβητεί και, εντέλει, πράττει.
σχόλια