Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Δεκέμβριος 2021. Ο Γιάννης Νιάρρος φωτογραφίζεται για τη LifO σto σφαιριστήριο Jolly Billiards Club, Zακύνθου 42 & Αιγίνης στην Κυψέλη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Γιάννης Νιάρρος: «Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

0

Ο τύπος που οργανώνει τη μεγάλη κομπίνα στους Παίκτες του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή. Εκείνος που προσπάθησε να μας εξηγήσει «τι θα πει Έλληνας» στο βαριετέ που έστησαν το καλοκαίρι ο Δημήτρης Καραντζάς και Φοίβος Δεληβοριάς με το 1821: Η επιθεώρηση». Ο νεαρός Αμαντέους που ακονίζει τα μαχαίρια του για την ανηλεή σύγκρουση με τον αρχιμουσικό της αυλής του αυτοκράτορα, τον Αντόνιο Σαλιέρι, όπως ακριβώς το οραματίστηκε στο θεατρικό αφήγημα του μύθου ο Πίτερ Σάφερ. Εκείνος που εδώ και μερικούς μήνες χάνεται μέσα σε ατελείωτη χαρτούρα, προσπαθώντας να ταιριάξει μπινελίκια με νότες, γιατί, παρέα με τον Γιάννη Οικονομίδη, ετοιμάζει τη μιούζικαλ εκδοχή του Σπιρτόκουτου. Aν προσθέσει κανείς και τη συμμετοχή σε κάποιες ταινίες, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, το συμπέρασμα είναι σαφές και η απορία εύλογη: το 2021 ήταν η χρονιά του Γιάννη Νιάρρου. Αλλά μήπως έχουμε πολλά ακόμα να δούμε από αυτό το χαρισματικό, ιδιοσυγκρασιακό πλάσμα; 

Φοβερά αστείος και ταλαντούχος, έξυπνος πολύ για να απαντά με ειλικρίνεια, αμήχανος αλλά και ετοιμόλογος, μανιακός με την τζαζ, αυτοαναφορικός, γεννημένος καλλιτέχνης. Ο Γιάννης Νιάρρος, σε αντίθεση με τους σκοτεινούς, ιδεοληπτικούς, χαμένους ψυχάκηδες ήρωες που έχει υποδυθεί δεν έχει καμία διάθεση να πάρει θέση στην αιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Υπήρξε κακός μαθητής στο σχολείο γιατί βαριόταν φρικτά και, όπως έλεγαν οι καθηγητές του στο Κολέγιο Αθηνών: «Ο Γιαννάκης είναι έξυπνος, αλλά βαριέται πολύ, είναι καραγκιόζης». Έγινε ένας μάλλον μέτριος κλόουν (ναι, στα Δελφινάκια, μια εταιρεία που διοργάνωνε παιδικά events, όπου έκοψε τα πρώτα του ένσημα) που τα Σαββατοκύριακα ήταν συνέχεια μουτζουρωμένος, με χέρια κατεστραμμένα από τα μπαλόνια. Και σήμερα, που αλλάζει κοστούμια με την άνεση και την ανεπιτήδευτη χαλαρότητά του αποδεικνύει ότι ίσως βρήκαμε τον πιο πλήρη και ταλαντούχο περφόρμερ της γενιάς του. Αυτόν που χαλαρώνει και αφήνεται στα χέρια των σκηνοθετών, απολαμβάνοντας εντολές και δραματουργία, αλλά πάντα προσθέτει το κάτι παραπάνω στη συλλογική προσπάθεια και, εν τέλει, με έναν μαγικό τρόπο, καταφέρνει και μας κάνει όλους να μιλάμε για εκείνον.

Με ύφος που ισορροπεί ανάμεσα σε κάτι πολύ μπλαζέ και βαρεμάρα. Με βλέμμα που στέκεται μόνο σε ό,τι τον ιντριγκάρει και συγχρόνως είναι διερευνητικό με τον δικό του τρόπο, ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι μόνο ένα γερό εργαλείο στα χέρια των σκηνοθετών. Ξέρει και να σκηνοθετεί τον εαυτό του και τη ζωή του.

Εδώ και λίγο καιρό αράζει σε ένα φτηνό πανδοχείο της επαρχιακής Ρωσίας, με όση στερεοτυπική ντέκα μπορεί να κουβαλά ο χώρος, και ως γνήσιος και δεινός κομπιναδόρος αναζητά αθώα και «λαχταριστά» θύματα, δημιουργεί συμμαχίες, στριφογυρίζει γύρω από ένα γαϊτανάκι γεμάτο μπλόφες, ρίσκο, ανταγωνισμούς, συμμαχίες, ανατροπές και ενοίκους. Του αρέσει η αδρεναλίνη της κομπίνας, η αρρώστια του τζόγου, το ασίγαστο πάθος της ανθρώπινης φύσης για επικράτηση που κυρίευσαν κάπου το 1836 την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ ώστε να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, τους Παίκτες, που σκίζει στο Θέατρο Κιβωτός.

«Υποδύομαι τον κακό της ιστορίας, τον εγκέφαλο της κομπίνας και μιας μεγάλης ομάδας απατεώνων. Είμαι αυτός που, προκειμένου να κατακτήσει τον στόχο του, τάζει στον άλλον ό,τι θέλει να ακούσει. Είμαι ο ηγέτης, στου οποίου τα μάτια όλοι βλέπουν αυτόν που μπορούν να εμπιστευτούν», λέει για το ρόλο στον οποίο τον καθοδήγησε ο Γιώργος Κουτλής.

Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Του αρέσει η αδρεναλίνη της κομπίνας, η αρρώστια του τζόγου, το ασίγαστο πάθος της ανθρώπινης φύσης για επικράτηση που κυρίευσαν κάπου το 1836 την πένα του Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ ώστε να γράψει μια δαιμονισμένη μυστήρια κωμωδία, τους Παίκτες, που σκίζει στο Θέατρο Κιβωτός.

Με ύφος που ισορροπεί ανάμεσα σε κάτι πολύ μπλαζέ και βαρεμάρα. Με βλέμμα που στέκεται μόνο σε ό,τι τον ιντριγκάρει και συγχρόνως είναι διερευνητικό με τον δικό του τρόπο, ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι μόνο ένα γερό εργαλείο στα χέρια των σκηνοθετών. Ξέρει και να σκηνοθετεί τον εαυτό του και τη ζωή του. Αυτό που έχει καταφέρει αυτός ο ηθοποιός ήδη από τις μέρες που ως Γιωργάκης, λιωμένος από τους μπάφους, έτρωγε απαθής την μπανάνα του και γύρω το σύμπαν γκρεμιζόταν στο Στέλλα Κοιμήσου, είναι σήμερα να αποτελεί μέλος μιας αντροπαρέας που σκοτώνει τον χρόνο της και σπαταλά τη ζωή της πάνω από χαρτιά, αλκοόλ και άπατες. Φαίνεται πως αυτός ο κόσμος των παραβατικών, των ακραίων, που είναι λίγο τσογλανάκια και πολύ ονειροπόλοι, του ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία. «Μου είναι γνώριμος ο ανταγωνισμός που σου γεννούν αυτοί οι εθισμοί. Σε μια πιο ρεαλιστική αναλογία αναγνωρίζω και μπορώ να καταλάβω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα, του ανθρώπου που ζει για την επικράτηση σε οποιονδήποτε, ακόμα και του ηθοποιού που, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, ποθεί αυτή την επικράτηση. Είναι ένας πολύ πεζός ανταγωνισμός που μοιράζονται άντρες και γυναίκες, ο οποίος βγάζει στην επιφάνεια τον κακό μας εαυτό, τα πιο ταπεινά μας ένστικτα. Είναι σαν κάποιος να μας έχει πείσει ότι, παρότι είμαστε όλοι στοιβαγμένοι στο ίδιο τσουβάλι, ένας απ’ όλους πρέπει να είναι ο πρώτος του τσουβαλιού. Είναι ενστικτώδες, σχεδόν παιδικό θα έλεγα. Ένας στίβος που στην αρχή σε ντοπάρει με χαρά, αλλά, εν τέλει, σε οδηγεί σε φαιδρότητες».

Μικροί εθισμοί, λοιπόν, πανταχού παρόντες στη ζωή και στην καθημερινότητα, ο τρόπος που ο ίδιος θεωρεί ότι επιστρατεύουμε για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα. Ο ίδιος βρήκε στο θέατρο αυτή την ανάγκη για έκφραση που αναζητούσε από την εφηβεία. Σήμερα, μάλιστα, ελπίζει πως αυτός ο αγώνας όχι μόνο δεν θα βγάλει ποτέ νικητή αλλά θα παραμείνει μια φλόγα άσβεστη για πάντα. «Τι νόημα έχει η ταύτιση με θεατρικούς ήρωες αν παραδεχτούμε ότι κατακτήσαμε τη γνώση ή αν παραπλανηθούμε και αγνοήσουμε την ματαιότητα του πράγματος;» αναρωτιέται.

Γιάννης Νιάρρος Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Η κοινωνική βρομιά και η τσαλακωμένη εικόνα έχουν για εκείνον πολύ ζουμί. Ιδανικός, λοιπόν, ο κόσμος στον οποίο βουτά εδώ και μήνες, γράφοντας, ενορχηστρώνοντας και προσθέτοντας μουσικές στα λόγια του Γιάννη Οικονομίδη, καθώς ετοιμάζεται να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Σπιρτόκουτου στο πλαίσιο ενός μιούζικαλ (θα κάνει πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2022 στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση). Οι δυο τους συνεργάστηκαν για πολλές σεζόν στο Στέλλα Κοιμήσου και όσο η παράσταση έσπαγε ταμεία, τόσο εκείνοι μάθαιναν να συνεννοούνται σε μια κοινή γλώσσα. «Οι κόσμοι μας μπορούν ακόμα να συνομιλήσουν. Δεν θα έλεγα ότι έχουν γίνει ένα. Ευτυχώς, έχουμε πολλά ακόμα να ανταλλάξουμε. Μπορώ ακόμα να εμπνέομαι από τη δύναμη αυτού του κόσμου που εκφράζει ο Γιάννης. Έτσι, μετά με τη σειρά μου προσθέτω την εξωστρέφεια του θεατρικού κώδικα. Η σκληρότητα του Σπιρτόκουτου θα παραμείνει στο μιούζικαλ, όμως όλα θα είναι δοσμένα μέσα από τον κόσμο της μουσικής. Υποθέτω πως θα είναι πολύ αστείο να βλέπεις ανθρώπους να τραγουδάνε όλα αυτά τα μπινελίκια και συγχρόνως τραγικό να ακούς μουσικές που θα αναπαριστούν το σκοτάδι».

711
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Μπορεί, τελικά, να λείπει ο ρομαντισμός από αυτήν τη ζόρικη συνταγή; «Όχι, βέβαια. Πιστεύω ακόμα πως και με τους τρεις φετινούς μου σκηνοθέτες, από το Δημήτρη Καραντζά μέχρι τον Γιώργο Κουτλή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, πάμε να αλλάξουμε κάτι στο θέατρο. Όχι εκδικούμενοι τους πατεράδες μας, αλλά μέσω της χειραφέτησης. Είναι τόσο ανακουφιστικό να πηγαίνεις στην πρόβα και να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις μεγάλη απόσταση να διανύσεις για να δουλεύεις επί ίσοις όροις με τους συνεργάτες σου. Δεν είναι χάσμα γενναίων, είναι απλώς η ευτυχία να εκπέμπεις στο ίδιο μήκος κύματος».

Για τη συνάντησή του με τους δύο πρώτους σκηνοθέτες μπορούμε να προσθέσουμε πολλά. Για τον Αμαντέους, που πρώτη φορά στην Ελλάδα ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αρχές Φεβρουαρίου, θα κρατήσουμε αυτήν τη λαχτάρα που στολίζει τη φωνή του για την αναμέτρηση με έναν ακόμα ήρωα που θα παλεύει με την ευθραυστότητα της ύπαρξής του. «Όλοι έχουμε νιώσει και Σαλιέρι και Μότσαρτ. Και τελειωμένοι και μεγαλοφυείς. Και στο φως και στο σκοτάδι. Και με τον Θεό και με τον διάβολο. Είναι η αναμέτρηση του ανθρώπου με τη βαθύτερη συνείδησή του. Δεν βλέπω την ώρα...»

Οι «Παίκτες» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή θα παίζονται στο θέατρο Κιβωτός μέχρι τις 26/1/22. Το «Σπιρτόκουτο» ως μιούζικαλ θα ανέβει στη σκηνή της Στέγης το φθινόπωρο. Τον Ιανούριο παίζει τον Αμαντέους στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

 

Χαρούλα Αλεξίου

«Δεν θέλω τίποτε άλλο από το να υπάρχω απλώς»

Ελένη Καραΐνδρου

«Σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο φρόντιζα να επιβάλλομαι με τη δουλειά μου»

Νίκος Σταμπολίδης

«Χωρίς την επιστημονική λεπτομέρεια δεν μπορείς να πας πουθενά»

Ευριπίδης Λασκαρίδης

«Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Γιάννης Νιάρρος

«Αναγνωρίζω τον ανταγωνισμό του ανδρικού φύλου, του άντρα κόκορα»

Σοφία Κόκκαλη

«Μου αρέσει η ισορροπία μεταξύ σινεμά και θεάτρου, δεν θα ήθελα να αλλάξει ποτέ»

Μιχαήλ Μαρμαρινός

«Δεν με ενδιαφέρει το θέατρο ακριβώς, με συναρπάζει η θεατρικότητα των πραγμάτων»

Μαρίνα Σάττι

«Με αυτή την εποχή, που η πληροφορία ταξιδεύει τόσο γρήγορα, δεν πολυταυτίζομαι»

Λουκία Αλαβάνου

«Προτιμώ να κάνω λιγότερα έργα, θέλω να με αγγίζει βαθιά το κάθε θέμα»

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιώργος Καραμίχος: Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε 

Θέατρο / Γιώργος Καραμίχος: «Αν δεν εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, αρρωσταίνουμε»

Στο θέατρο υποδύεται έναν συγγραφέα που επιστρέφει στον τόπο του για να δηλώσει ανοιχτά την ταυτότητά του στην οικογένειά του. Θα αλλάξει η ζωή και η πορεία των ανθρώπων που αγαπά;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Χορός / Alvin Ailey: Ο συναρπαστικός καλλιτέχνης που άλλαξε για πάντα τον σύγχρονο χορό

Η ζωή, το έργο και η κληρονομιά του Alvin Ailey, του πρώτου μαύρου χορογράφου σύγχρονου χορού, παρουσιάζονται στην πρώτη μεγάλης κλίμακας μουσειακή έκθεση προς τιμήν του στο Whitney Museum of American Art.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ