Η Σεραφίτα και ο Λύκος

Εσείς είχατε ξαναδιαβάσει έργο της Καραπάνου; 

Είχα διαβάσει μόνο το Ναι.

Είναι συγγραφέας για γερά νεύρα; 

Μερικά έργα της το απαιτούν.

Ήταν δύσκολο ν’ αποδοθεί θεατρικά η «Κασσάνδρα και ο Λύκος»;

Το να προσπαθείς να ζωντανέψεις έναν κόσμο δεν είναι πάντα εύκολο - εξαρτάται πάρα πολύ απ’ το ίδιο το κείμενο. Η Κασσάνδρα σου έδινε σίγουρα κάποια πατήματα, αλλά είχε και πολλές δυσκολίες. Το γεγονός, ας πούμε, ότι παρελαύνουν μέσα απ’ την αφήγηση πολλά διαφορετικά πρόσωπα ήταν κάτι που σου έδινε τη δυνατότητα να παίξεις και να μεταμορφωθείς, οπότε σίγουρα σου άνοιγε έναν δρόμο. Τι γίνεται, όμως, με τις πολλές επαναλήψεις που σ’ ένα κείμενο έχουν τεράστια σημασία, στο θέατρο όμως μπορεί να κουράσουν ή και να μπερδέψουν τον θεατή; Αυτό είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα από τις άπειρες δυσκολίες.

Σε ποια κομμάτια του εστιάσατε πιο πολύ για να φτιάξετε τον μονόλογο;

Εστιάσαμε περισσότερο στα κομμάτια που ήταν συνεπή περισσότερο στην αισθητική φόρμα που χτίσαμε σιγά-σιγά και με τη σκηνοθέτιδα. Τι εννοώ με αυτό; Αν είχαμε έναν άλλο κώδικα, π.χ. πιο σωματικό, ίσως επιλέγαμε κομμάτια πιο εξωστρεφή ή πιο επιθετικά στη φόρμα. Εμείς επικεντρωθήκαμε περισσότερο σε πιο αισθαντικές ατμόσφαιρες, ποτισμένες με πολλή νοσταλγία. Σε αυτό μας οδήγησε, βέβαια, και το ύφος της μουσικής που γραφόταν στις πρόβες κι έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους.

Είναι ρίσκο ο μονόλογος, δεδομένου ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χάσεις το θεατή;

Ο μονόλογος ως είδος είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πρώτη φορά το επιχειρώ και με τη βοήθεια, ευτυχώς, πολύ ταλαντούχων ανθρώπων γύρω μου .Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λες, αλλά είναι σίγουρα πάρα πολύ δύσκολο να κρατήσεις κάποιον για μια ώρα ολοδικό σου. Ακόμη κι αν τον χάσεις, όμως, νομίζω ότι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα είναι χαμένος θ’ αξίζει τον κόπο. Η λογοτεχνία είναι ωραίο μέρος για να χαθεί κανείς!

Πώς θα λειτουργήσει η μουσική στην παράσταση; 

Πιστεύω ότι θα λειτουργήσει πολύ θετικά. Το κείμενο της Κασσάνδρας είναι πάρα πολύ μουσικό από μόνο του, οι εικόνες του είναι γεμάτες μουσική, γι’ αυτό κι η ζωντανή μουσική του ταιριάζει, γιατί βγαίνει από μέσα του, γιατί είναι κάτι οργανικά δικό του.

Εσείς πώς θα περιγράφατε το κείμενο της Καραπάνου;

Θα έλεγα ότι είναι η καταγεγραμμένη ιστορία ενός μεγάλου έρωτα για τη μητέρα της, με όλα τα πάθη και τις περιπέτειες που έχει κάθε τέτοιος έρωτας.

Αυτή είναι, δηλαδή, η σχέση μεταξύ μάνας και κόρης;

Ναι. Η σχέση δεν είναι άλλη από αυτή της απόλυτης αγάπης για τη μαμά που είναι πάντα απούσα και μακρινή, άλλοτε γοργόνα στον βυθό κι άλλοτε ωραία κυρία στην οθόνη του σινεμά, που εξαφανίζεται. Μια άπιαστη, φευγαλέα εικόνα, που πληγώνει κι έτσι μόνο αγαπά, πληγώνοντας. Σε κάποια σημεία ταυτίστηκα πάρα πολύ.

Τι μας λέει το έργο 35 χρόνια μετά τη συγγραφή του; Διαφέρει η ενηλικίωση ενός παιδιού σήμερα ή είναι η ίδια αρχετυπική διαδικασία; 

Το έργο μάς εισάγει στον κόσμο της παιδικής ηλικίας, εκεί που γεννιούνται οι πρώτες μνήμες, οι πρώτες γεύσεις, αλλά και τα πρώτα τραύματα κι ο πρώτος πόνος. Έχει πολύ παιδικό χιούμορ, πολύ μαυρίλα και πολύ αθωότητα. Νομίζω πως κάπως έτσι είναι και σήμερα.

Πώς όμως, μετατρέπεται όλο αυτό σε τέχνη;

Ποιος καταφέρνει να ενηλικιωθεί πραγματικά; Να νιώσει ολόκληρος κι όχι κατασπαραγμένος; Υπάρχει πολύς πόνος και πολλή υποκρισία στην προσπάθειά μας να φανούμε τελικά επαρκείς απέναντι σ’ ένα πρότυπο ενηλικίωσης που μας κολλάνε στα μούτρα. Νομίζω πως αυτή την απορία, τον σπαραγμό και τον τρόμο μπροστά στην επιβαλλόμενη ενηλικίωση οι άνθρωποι, στην καλύτερη περίπτωση, τον κάνουν τέχνη, στη χειρότερη... άλλα πράγματα...

Πιστεύετε ότι οι ενδιαφέρουσες ιστορίες βγαίνουν κυρίως από πονεμένους ανθρώπους; 

Δεν ξέρω αν είναι ο πόνος που κάνει τις ιστορίες ενδιαφέρουσες, πάντως σίγουρα οι ενδιαφέροντες άνθρωποι, όταν πονάνε, γράφουν ωραία πράγματα.