Η Σεραφίτα και ο Λύκος

Η Σεραφίτα και ο Λύκος Facebook Twitter
0
Εσείς είχατε ξαναδιαβάσει έργο της Καραπάνου; 

Είχα διαβάσει μόνο το Ναι.

 

Είναι συγγραφέας για γερά νεύρα; 

Μερικά έργα της το απαιτούν.

 

Ήταν δύσκολο ν’ αποδοθεί θεατρικά η «Κασσάνδρα και ο Λύκος»;

Το να προσπαθείς να ζωντανέψεις έναν κόσμο δεν είναι πάντα εύκολο - εξαρτάται πάρα πολύ απ’ το ίδιο το κείμενο. Η Κασσάνδρα σου έδινε σίγουρα κάποια πατήματα, αλλά είχε και πολλές δυσκολίες. Το γεγονός, ας πούμε, ότι παρελαύνουν μέσα απ’ την αφήγηση πολλά διαφορετικά πρόσωπα ήταν κάτι που σου έδινε τη δυνατότητα να παίξεις και να μεταμορφωθείς, οπότε σίγουρα σου άνοιγε έναν δρόμο. Τι γίνεται, όμως, με τις πολλές επαναλήψεις που σ’ ένα κείμενο έχουν τεράστια σημασία, στο θέατρο όμως μπορεί να κουράσουν ή και να μπερδέψουν τον θεατή; Αυτό είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα από τις άπειρες δυσκολίες.

 

Σε ποια κομμάτια του εστιάσατε πιο πολύ για να φτιάξετε τον μονόλογο;

Εστιάσαμε περισσότερο στα κομμάτια που ήταν συνεπή περισσότερο στην αισθητική φόρμα που χτίσαμε σιγά-σιγά και με τη σκηνοθέτιδα. Τι εννοώ με αυτό; Αν είχαμε έναν άλλο κώδικα, π.χ. πιο σωματικό, ίσως επιλέγαμε κομμάτια πιο εξωστρεφή ή πιο επιθετικά στη φόρμα. Εμείς επικεντρωθήκαμε περισσότερο σε πιο αισθαντικές ατμόσφαιρες, ποτισμένες με πολλή νοσταλγία. Σε αυτό μας οδήγησε, βέβαια, και το ύφος της μουσικής που γραφόταν στις πρόβες κι έτσι όλα πήραν τον δρόμο τους.

 

Είναι ρίσκο ο μονόλογος, δεδομένου ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να χάσεις το θεατή;

Ο μονόλογος ως είδος είναι κάτι πολύ δύσκολο. Πρώτη φορά το επιχειρώ και με τη βοήθεια, ευτυχώς, πολύ ταλαντούχων ανθρώπων γύρω μου .Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λες, αλλά είναι σίγουρα πάρα πολύ δύσκολο να κρατήσεις κάποιον για μια ώρα ολοδικό σου. Ακόμη κι αν τον χάσεις, όμως, νομίζω ότι το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα είναι χαμένος θ’ αξίζει τον κόπο. Η λογοτεχνία είναι ωραίο μέρος για να χαθεί κανείς!

 

 

Πώς θα λειτουργήσει η μουσική στην παράσταση; 

Πιστεύω ότι θα λειτουργήσει πολύ θετικά. Το κείμενο της Κασσάνδρας είναι πάρα πολύ μουσικό από μόνο του, οι εικόνες του είναι γεμάτες μουσική, γι’ αυτό κι η ζωντανή μουσική του ταιριάζει, γιατί βγαίνει από μέσα του, γιατί είναι κάτι οργανικά δικό του.

 

Εσείς πώς θα περιγράφατε το κείμενο της Καραπάνου;

Θα έλεγα ότι είναι η καταγεγραμμένη ιστορία ενός μεγάλου έρωτα για τη μητέρα της, με όλα τα πάθη και τις περιπέτειες που έχει κάθε τέτοιος έρωτας.

 

Αυτή είναι, δηλαδή, η σχέση μεταξύ μάνας και κόρης;

Ναι. Η σχέση δεν είναι άλλη από αυτή της απόλυτης αγάπης για τη μαμά που είναι πάντα απούσα και μακρινή, άλλοτε γοργόνα στον βυθό κι άλλοτε ωραία κυρία στην οθόνη του σινεμά, που εξαφανίζεται. Μια άπιαστη, φευγαλέα εικόνα, που πληγώνει κι έτσι μόνο αγαπά, πληγώνοντας. Σε κάποια σημεία ταυτίστηκα πάρα πολύ.

 

Τι μας λέει το έργο 35 χρόνια μετά τη συγγραφή του; Διαφέρει η ενηλικίωση ενός παιδιού σήμερα ή είναι η ίδια αρχετυπική διαδικασία; 

Το έργο μάς εισάγει στον κόσμο της παιδικής ηλικίας, εκεί που γεννιούνται οι πρώτες μνήμες, οι πρώτες γεύσεις, αλλά και τα πρώτα τραύματα κι ο πρώτος πόνος. Έχει πολύ παιδικό χιούμορ, πολύ μαυρίλα και πολύ αθωότητα. Νομίζω πως κάπως έτσι είναι και σήμερα.

 

Πώς όμως, μετατρέπεται όλο αυτό σε τέχνη;

Ποιος καταφέρνει να ενηλικιωθεί πραγματικά; Να νιώσει ολόκληρος κι όχι κατασπαραγμένος; Υπάρχει πολύς πόνος και πολλή υποκρισία στην προσπάθειά μας να φανούμε τελικά επαρκείς απέναντι σ’ ένα πρότυπο ενηλικίωσης που μας κολλάνε στα μούτρα. Νομίζω πως αυτή την απορία, τον σπαραγμό και τον τρόμο μπροστά στην επιβαλλόμενη ενηλικίωση οι άνθρωποι, στην καλύτερη περίπτωση, τον κάνουν τέχνη, στη χειρότερη... άλλα πράγματα...

 

Πιστεύετε ότι οι ενδιαφέρουσες ιστορίες βγαίνουν κυρίως από πονεμένους ανθρώπους; 

Δεν ξέρω αν είναι ο πόνος που κάνει τις ιστορίες ενδιαφέρουσες, πάντως σίγουρα οι ενδιαφέροντες άνθρωποι, όταν πονάνε, γράφουν ωραία πράγματα.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

The Review / Υπάρχει το «για πάντα» σε μια σχέση;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και ο δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Γιώργος Βουδικλάρης μιλούν για την παράσταση «Ο Χορός των εραστών» της Στέγης, τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτει το κείμενο του Τιάγκο Ροντρίγκες και τη χαρά τού να ανακαλύπτεις το next best thing στην τέχνη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Όπερα / Φανί Αρντάν: «Σκυλάκι δεν είμαι, προτιμώ να παραμείνω λύκος»

Πολυσχιδής και ανήσυχη, η Φανί Αρντάν δεν δίνει απλώς μια ωραία συνέντευξη αλλά ξαναζεί κομμάτια της ζωής και της καριέρας της, με αφορμή την όπερα «Αλέκο» του Σεργκέι Ραχμάνινοφ που σκηνοθετεί για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το «Κυανιούχο Κάλιο» είναι μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων 

Θέατρο / «Κυανιούχο Κάλιο»: Μια παράσταση για το ταμπού των αμβλώσεων στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Όχι μόνο σε ανελεύθερα ή σκοταδιστικά καθεστώτα, αλλά και στον δημοκρατικό κόσμο, η συζήτηση για το δικαίωμα της γυναίκας σε ασφαλή και αξιοπρεπή ιατρική διακοπή κύησης παραμένει τρομακτικά επίκαιρη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

Θέατρο / Τενεσί Ουίλιαμς: Ο ποιητής των χαμένων ψυχών

«Εκείνο που με σπρώχνει να δημιουργώ θεατρικούς χαρακτήρες είναι ο έρωτας», έλεγε ο Ουίλιαμς, που πίστευε ότι ο πόθος «είναι κάτι που κατακλύζει πολύ μεγαλύτερο χώρο από αυτόν που μπορεί να καλύψει ένας άνθρωπος». Σε αυτόν τον πόθο έχει συνοψίσει τη φυγή και την ποίηση, τον χρόνο, τη ζωή και τον θάνατο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι δυο Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ

Όπερα / Οι δυο βραβευμένες Ιφιγένειες του Ντμίτρι Τσερνιακόφ ανεβαίνουν σε περίοδο πολέμου

Λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις δύο εμβληματικές όπερες του Γκλουκ, ο σημαντικός Ρώσος σκηνοθέτης εξηγεί τις σύγχρονες παραμέτρους της θυσίας της αρχαίας τραγικής ηρωίδας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Θέατρο / Ήμουν το νο. 7 από τους 100 άντρες που χώρισε η Γουλιώτη στη Στέγη

Περίπου στις 17:30 το απόγευμα του Σαββάτου τόλμησα να ανέβω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να συμμετάσχω σε έναν αδιανόητο 24ωρο θεατρικό μαραθώνιο, πλάι στο θηρίο υποκριτικής που ονομάζεται Στεφανία Γουλιώτη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Στο Σώμα της

Θέατρο / Ένα έργο στο Εθνικό Θέατρο για την περίοδο, την εμμηνόπαυση, την κλειτορίδα και τον γυναικείο αυνανισμό

Μαζί με άλλες 22 γυναίκες, η Ελένη Ευθυμίου, η Σοφία Ευτυχιάδου και η Νεφέλη Μαϊστράλη ανεβάζουν ένα έργο για ζητήματα που θεωρητικά μπορούν να συζητηθούν ανοιχτά, αλλά στην πραγματικότητα όχι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Θέατρο / Σπύρος Παπαδόπουλος: «Δεν μου αρέσει να φαίνομαι, κι ας κατέληξα να παίζω μπροστά σε κόσμο»

Παρά τις προσπάθειές του να το αποφύγει, μια σειρά από συμπτώσεις τον οδήγησε στο θέατρο. Οι «Απαράδεκτοι» δεν συνεχίστηκαν λόγω δικής του απόφασης, το «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» σταμάτησε όταν κουράστηκε ψυχολογικά. Ο δημοφιλής κωμικός ηθοποιός είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Οι θρυλικοί Trocks στην Αθήνα για την επέτειο των 50 χρόνων της ομάδας τους

Χορός / Trocks: Η θρυλική και διαφορετική ομάδα μπαλέτου έρχεται στην Αθήνα

Άντρες χορευτές ντυμένοι με τουτού και πουέντ ερμηνεύουν μεγάλα κλασικά αλλά και μοντέρνα μπαλέτα, παρωδώντας τις πολύπλοκες χορογραφίες και τις παραξενιές των μπαλαρίνων της παλιάς, αλλά και της νέας, εποχής.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ