Ο Θωμάς Μοσχόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Προσπάθησα πολύ να αγαπήσω αυτή την πόλη. Σε βοηθά να ανεξαρτητοποιηθείς και ν' αποκτήσεις μόνος σου ό,τι χρειάζεσαι. Είναι προκλητική και σε καλεί να τα βρεις με τον εαυτό σου, αλλιώς χάθηκες. Δεν σε κανακεύει. Έχει μια ωμή ειλικρίνεια, ένα τραχύ φάσμα που κρύβει ένα συλλογικό παρελθόν που εμένα με ενθουσιάζει. Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO
0

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αισθάνθηκα ότι δεν έχω τη μία μου πατρίδα. Τα Μπίτολα βρίσκονται πια στην επικράτεια της FYROM. Η κουλτούρα άλλαξε δραματικά. Είναι άλλη χώρα η Γιουγκοσλαβία και άλλη χώρα η FYROM. Όταν ξέσπασε αυτή η ιστορία με το όνομα της FYROM, ήθελα να κρυφτώ. Ήμουνα στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσα, όταν συνέβη τη δεκαετία του '90.

Άκουγα και διάφορες ιστορίες και είχα τρελαθεί. Το θέμα «πατρίδα» για μένα είναι πολύ σχετικό. Μου αρέσει αυτό που λέει ο Ελύτης, ότι «Έλληνας είναι ένας τρόπος να σκέφτεσαι». Δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία, μα με καμία εθνική ταυτότητα.

• Τα Μπίτολα ήταν ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Πριν, ήταν το γνωστό Μοναστήρι, που αποτελούσε κεντρικό σημείο στα Βαλκάνια. Να φανταστείς, είχε προξενεία απ' όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Είχε παίξει η Σάρα Μπερνάρ εκεί την εποχή του πολέμου. Μοιάζει πολύ με τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξάνδρεια. Πόλεις όπου η μνήμη είναι πιο ισχυρή από το παρόν.

• Σπούδασα αγγλική φιλολογία παράλληλα με τη δραματική σχολή στη Θεσσαλονίκη και μετά έκανα κινηματογράφο στην Ιταλία. Μπήκα από νωρίς στη δουλειά. Βοηθός σκηνοθέτη από τα 20 και κανονικός σκηνοθέτης από τα είκοσι πέντε. Θεωρώ δασκάλους μου πολλούς ανθρώπους μέσα στη δουλειά. Τον Δημήτρη Μαυρίκιο, την Ξένια Καλογεροπούλου, που μου στάθηκε, τον Διονύση Φωτόπουλο, που γνώρισα πριν από δέκα χρόνια.

Ο Λευτέρης ο Παυλόπουλος, που δουλεύω μαζί του είκοσι χρόνια στα φώτα, αισθάνομαι ότι είναι δάσκαλός μου. Ο κάθε άνθρωπος που συναντάς κι έχει μεράκι μπορεί να γίνει δάσκαλός σου. Είμαι ταγμένος σε αυτήν τη σχέση, δάσκαλου-μαθητή, μάστορα και κάλφα, που διαρκεί όσο και η ζωή μας.

Οι Έλληνες είναι μεγαλοφυείς ερασιτέχνες. Γι' αυτό βλέπεις πως εκτός Ελλάδας μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να διαπρέψει, γιατί έχει τον σπινθήρα που μπορεί να τροφοδοτήσει έναν μηχανισμό. Εδώ δεν υπάρχει μηχανισμός, γι' αυτό βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν διαρκώς και να μη μένει τίποτα. Πρέπει να βρούμε τη μέση λύση.

• Στην Αθήνα ήρθα είκοσι ενός ετών. Πάντα έμενα στα Εξάρχεια. Δεν αισθάνομαι ούτε Θεσσαλονικιός, ούτε Αθηναίος, ούτε τίποτα. Προσπάθησα πολύ να αγαπήσω αυτή την πόλη. Σε βοηθά να ανεξαρτητοποιηθείς και ν' αποκτήσεις μόνος σου ό,τι χρειάζεσαι. Είναι προκλητική και σε καλεί να τα βρεις με τον εαυτό σου, αλλιώς χάθηκες. Δεν σε κανακεύει. Έχει μια ωμή ειλικρίνεια, ένα τραχύ φάσμα που κρύβει ένα συλλογικό παρελθόν που εμένα με ενθουσιάζει. Δεν έχουμε καθόλου καλή σχέση με το παρελθόν μας. Έχουμε εξιδανικεύσει τα αρχαία κι έχουμε ξεχάσει την πρόσφατη ιστορία.

• Η πρώτη δουλειά μου ήταν στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας στις αρχές του '90, όταν με κάλεσε ο Γιάννης Κακλέας να κάνω ένα παιδικό του Τριβιζά. Από κει κι έπειτα δεν χρειάστηκε να κυνηγήσω δουλειά. Αυτό που έπρεπε να κάνω από μια στιγμή και μετά ήταν να πείσω άλλους δέκα ανθρώπους να κάνουμε κάτι. Λένε ότι σκηνοθέτης είναι τελικά αυτός που μπορεί και πείθει δέκα ανθρώπους να ανεβάσουν μια παράσταση.

Ήμουν πολύ περισσότερο ψώνιο στα είκοσι πέντε. Το ψώνιο μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια εσωτερική φιλοδοξία, που και αυτή με τη σειρά της σβήνει και σε πιάνει στο τέλος μια ανάγκη να αποκτήσουν όλα ένα νόημα συλλογικό παρά προσωπικό. Αυτήν τη στιγμή θα ήθελα να αφήσω τη δουλειά μου, παρά το γεγονός ότι την αγαπώ. Δεν έχω σχέση εξάρτησης και ταύτισης. Απλώς δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Δεν είναι ότι βαριέμαι, αλλά δυσκολεύομαι να είμαι μονίμως με πάρα πολύ κόσμο.

Καταλήγω, σε εποχές που δεν δουλεύω, να κλείνομαι μέσα στο σπίτι και να μη βλέπω κανέναν. Η υπερέκθεση είναι κάτι το σοβαρό. Είσαι διαρκώς σε εντάσεις, με πολύ κόσμο, και κάποια στιγμή δεν βρίσκεις πού είναι το δημιουργικό σου κομμάτι. Από την άλλη, μην τρελαινόμαστε, γκρινιάζω. Οι χαρές που μου δίνει η δουλειά μου σε σκοτεινές εποχές είναι πολύ περισσότερες από ό,τι αν ήμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο, οπότε είναι λίγο αλαζονικό να το λέω αυτό.

• Φέτος το καλοκαίρι που εργάστηκα στον Καναδά συνειδητοποίησα κάτι καταπληκτικό: οι χαρακτήρες των ανθρώπων διαμορφώνονται από το πόσο βασανισμένη είναι η χώρα τους. Έβλεπα να έχουμε τρομερές συγγένειες με τους μαύρους, τους εβραίους, τους Ιρλανδούς, και πολύ λιγότερο με τους υπόλοιπους Σάξονες. Εμείς είμαστε και μιζεροκακόμοιροι.

Υπάρχει, όμως, ένα στοιχείο που είναι και πάρα πολύ σημαντικό. Ο ευρωπαϊκός Νότος είναι διαφορετικός από τον Βορρά. Αν είχαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το πόσο ζωντανό είναι αυτό το κύτταρο, θα ήμασταν πολύ πιο οργανωμένοι και όχι υποχείρια. Απλώς, ένα μέρος της νότιας Ευρώπης είναι και το χάος. Στην Ιταλία, όπου έκανα όπερα τον χειμώνα, δεν βρήκα καμία διαφορά στον τρόπο δουλειάς. Απλώς, έχει μια διαφορετική καθημερινότητα.

Στον Καναδά ήταν τεράστια η διαφορά. Επειδή οι άνθρωποι έπρεπε να συμβιώσουν έχουν δημιουργήσει σαφή όρια, χωρίς, όμως, να αισθάνονται ότι πνίγονται. Είναι τρομερά επαγγελματίες. Οι Έλληνες, από την άλλη, είναι μεγαλοφυείς ερασιτέχνες. Γι' αυτό βλέπεις πως εκτός Ελλάδας μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να διαπρέψει, γιατί έχει τον σπινθήρα που μπορεί να τροφοδοτήσει έναν μηχανισμό.

Εδώ δεν υπάρχει μηχανισμός, γι' αυτό βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν διαρκώς και να μη μένει τίποτα. Πρέπει να βρούμε τη μέση λύση. Τα τελευταία τριάντα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση ότι κάτι μας οφείλεται και πληρώθηκε με αυτό τον τρόπο. Όλη η ταλαιπωρία ξεπληρώθηκε με μια φούσκα. Έτσι, χάσαμε το μεράκι μας. Ευτυχώς, μάθαμε με την κρίση πως η πενία τέχνας κατεργάζεται και αυτό είναι πολύ χρήσιμο.

• Διαλέξαμε το Mistero Buffo του Ντάριο Φο γιατί υπάρχει η ανάγκη να ανέβουν πιο κοινωνικοπολιτικά έργα. Το γεγονός ότι αυτό συνδυάζεται με χιούμορ είναι θετικό. Βρήκα το έργο σ' ένα βιβλιοπωλείο στην Κρεμόνα και αυθόρμητα το πρότεινα στην ομάδα μας. Δεν εκλογικεύω πάρα πολύ τις επιλογές μου.

Προσπαθώ να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου και το περιβάλλον. Έχει ανάγκη αυτού του είδους το θέατρο αυτή την εποχή ο κόσμος. Το έχω ανάγκη κι εγώ. Δεν το διάλεξα επειδή είναι έτσι τα πράγματα, αλλά επειδή, τέτοια που είναι η εποχή, ο κόσμος βλέπει ότι το έργο έχει σχέση με αυτήν. Τα σημαντικά έργα είναι αυτά που μπορούν να ταιριάξουν με οποιαδήποτε εποχή.

• Μέσα στα άσχημα της κρίσης γίνεται κι ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Ας ξαναδούμε λίγο ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, γιατί παρα-αυνανιστήκαμε μου φαίνεται. Και σήμερα υπάρχουν δουλειές άρπα-κόλλα και πάντα θα υπάρχουν. Απλώς, τώρα η βιτρίνα έχει ντυθεί με τον λαϊκισμό της εποχής. Όλα είναι γεμάτα με συνθήματα που ζητούν τη συντριβή του κατεστημένου, γιατί αυτό ζητά και ο κόσμος.

Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει, όμως, ποτέ τίποτα. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με την τέχνη. Το μόνο που μπορεί να κάνει η τέχνη είναι να δώσει δύναμη σε κάποιες συνειδήσεις. Να ενδυναμώσει αυτόν που αισθάνεται αδύναμος.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ