Ο Θωμάς Μοσχόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Προσπάθησα πολύ να αγαπήσω αυτή την πόλη. Σε βοηθά να ανεξαρτητοποιηθείς και ν' αποκτήσεις μόνος σου ό,τι χρειάζεσαι. Είναι προκλητική και σε καλεί να τα βρεις με τον εαυτό σου, αλλιώς χάθηκες. Δεν σε κανακεύει. Έχει μια ωμή ειλικρίνεια, ένα τραχύ φάσμα που κρύβει ένα συλλογικό παρελθόν που εμένα με ενθουσιάζει. Φωτο: Σπύρος Στάβερης / LIFO
0

Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αισθάνθηκα ότι δεν έχω τη μία μου πατρίδα. Τα Μπίτολα βρίσκονται πια στην επικράτεια της FYROM. Η κουλτούρα άλλαξε δραματικά. Είναι άλλη χώρα η Γιουγκοσλαβία και άλλη χώρα η FYROM. Όταν ξέσπασε αυτή η ιστορία με το όνομα της FYROM, ήθελα να κρυφτώ. Ήμουνα στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσα, όταν συνέβη τη δεκαετία του '90.

Άκουγα και διάφορες ιστορίες και είχα τρελαθεί. Το θέμα «πατρίδα» για μένα είναι πολύ σχετικό. Μου αρέσει αυτό που λέει ο Ελύτης, ότι «Έλληνας είναι ένας τρόπος να σκέφτεσαι». Δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία, μα με καμία εθνική ταυτότητα.

• Τα Μπίτολα ήταν ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Πριν, ήταν το γνωστό Μοναστήρι, που αποτελούσε κεντρικό σημείο στα Βαλκάνια. Να φανταστείς, είχε προξενεία απ' όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Είχε παίξει η Σάρα Μπερνάρ εκεί την εποχή του πολέμου. Μοιάζει πολύ με τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξάνδρεια. Πόλεις όπου η μνήμη είναι πιο ισχυρή από το παρόν.

• Σπούδασα αγγλική φιλολογία παράλληλα με τη δραματική σχολή στη Θεσσαλονίκη και μετά έκανα κινηματογράφο στην Ιταλία. Μπήκα από νωρίς στη δουλειά. Βοηθός σκηνοθέτη από τα 20 και κανονικός σκηνοθέτης από τα είκοσι πέντε. Θεωρώ δασκάλους μου πολλούς ανθρώπους μέσα στη δουλειά. Τον Δημήτρη Μαυρίκιο, την Ξένια Καλογεροπούλου, που μου στάθηκε, τον Διονύση Φωτόπουλο, που γνώρισα πριν από δέκα χρόνια.

Ο Λευτέρης ο Παυλόπουλος, που δουλεύω μαζί του είκοσι χρόνια στα φώτα, αισθάνομαι ότι είναι δάσκαλός μου. Ο κάθε άνθρωπος που συναντάς κι έχει μεράκι μπορεί να γίνει δάσκαλός σου. Είμαι ταγμένος σε αυτήν τη σχέση, δάσκαλου-μαθητή, μάστορα και κάλφα, που διαρκεί όσο και η ζωή μας.

Οι Έλληνες είναι μεγαλοφυείς ερασιτέχνες. Γι' αυτό βλέπεις πως εκτός Ελλάδας μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να διαπρέψει, γιατί έχει τον σπινθήρα που μπορεί να τροφοδοτήσει έναν μηχανισμό. Εδώ δεν υπάρχει μηχανισμός, γι' αυτό βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν διαρκώς και να μη μένει τίποτα. Πρέπει να βρούμε τη μέση λύση.

• Στην Αθήνα ήρθα είκοσι ενός ετών. Πάντα έμενα στα Εξάρχεια. Δεν αισθάνομαι ούτε Θεσσαλονικιός, ούτε Αθηναίος, ούτε τίποτα. Προσπάθησα πολύ να αγαπήσω αυτή την πόλη. Σε βοηθά να ανεξαρτητοποιηθείς και ν' αποκτήσεις μόνος σου ό,τι χρειάζεσαι. Είναι προκλητική και σε καλεί να τα βρεις με τον εαυτό σου, αλλιώς χάθηκες. Δεν σε κανακεύει. Έχει μια ωμή ειλικρίνεια, ένα τραχύ φάσμα που κρύβει ένα συλλογικό παρελθόν που εμένα με ενθουσιάζει. Δεν έχουμε καθόλου καλή σχέση με το παρελθόν μας. Έχουμε εξιδανικεύσει τα αρχαία κι έχουμε ξεχάσει την πρόσφατη ιστορία.

• Η πρώτη δουλειά μου ήταν στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας στις αρχές του '90, όταν με κάλεσε ο Γιάννης Κακλέας να κάνω ένα παιδικό του Τριβιζά. Από κει κι έπειτα δεν χρειάστηκε να κυνηγήσω δουλειά. Αυτό που έπρεπε να κάνω από μια στιγμή και μετά ήταν να πείσω άλλους δέκα ανθρώπους να κάνουμε κάτι. Λένε ότι σκηνοθέτης είναι τελικά αυτός που μπορεί και πείθει δέκα ανθρώπους να ανεβάσουν μια παράσταση.

Ήμουν πολύ περισσότερο ψώνιο στα είκοσι πέντε. Το ψώνιο μετατρέπεται σιγά σιγά σε μια εσωτερική φιλοδοξία, που και αυτή με τη σειρά της σβήνει και σε πιάνει στο τέλος μια ανάγκη να αποκτήσουν όλα ένα νόημα συλλογικό παρά προσωπικό. Αυτήν τη στιγμή θα ήθελα να αφήσω τη δουλειά μου, παρά το γεγονός ότι την αγαπώ. Δεν έχω σχέση εξάρτησης και ταύτισης. Απλώς δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Δεν είναι ότι βαριέμαι, αλλά δυσκολεύομαι να είμαι μονίμως με πάρα πολύ κόσμο.

Καταλήγω, σε εποχές που δεν δουλεύω, να κλείνομαι μέσα στο σπίτι και να μη βλέπω κανέναν. Η υπερέκθεση είναι κάτι το σοβαρό. Είσαι διαρκώς σε εντάσεις, με πολύ κόσμο, και κάποια στιγμή δεν βρίσκεις πού είναι το δημιουργικό σου κομμάτι. Από την άλλη, μην τρελαινόμαστε, γκρινιάζω. Οι χαρές που μου δίνει η δουλειά μου σε σκοτεινές εποχές είναι πολύ περισσότερες από ό,τι αν ήμουν κλεισμένος σε ένα γραφείο, οπότε είναι λίγο αλαζονικό να το λέω αυτό.

• Φέτος το καλοκαίρι που εργάστηκα στον Καναδά συνειδητοποίησα κάτι καταπληκτικό: οι χαρακτήρες των ανθρώπων διαμορφώνονται από το πόσο βασανισμένη είναι η χώρα τους. Έβλεπα να έχουμε τρομερές συγγένειες με τους μαύρους, τους εβραίους, τους Ιρλανδούς, και πολύ λιγότερο με τους υπόλοιπους Σάξονες. Εμείς είμαστε και μιζεροκακόμοιροι.

Υπάρχει, όμως, ένα στοιχείο που είναι και πάρα πολύ σημαντικό. Ο ευρωπαϊκός Νότος είναι διαφορετικός από τον Βορρά. Αν είχαμε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για το πόσο ζωντανό είναι αυτό το κύτταρο, θα ήμασταν πολύ πιο οργανωμένοι και όχι υποχείρια. Απλώς, ένα μέρος της νότιας Ευρώπης είναι και το χάος. Στην Ιταλία, όπου έκανα όπερα τον χειμώνα, δεν βρήκα καμία διαφορά στον τρόπο δουλειάς. Απλώς, έχει μια διαφορετική καθημερινότητα.

Στον Καναδά ήταν τεράστια η διαφορά. Επειδή οι άνθρωποι έπρεπε να συμβιώσουν έχουν δημιουργήσει σαφή όρια, χωρίς, όμως, να αισθάνονται ότι πνίγονται. Είναι τρομερά επαγγελματίες. Οι Έλληνες, από την άλλη, είναι μεγαλοφυείς ερασιτέχνες. Γι' αυτό βλέπεις πως εκτός Ελλάδας μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να διαπρέψει, γιατί έχει τον σπινθήρα που μπορεί να τροφοδοτήσει έναν μηχανισμό.

Εδώ δεν υπάρχει μηχανισμός, γι' αυτό βλέπουμε τα πράγματα να αλλάζουν διαρκώς και να μη μένει τίποτα. Πρέπει να βρούμε τη μέση λύση. Τα τελευταία τριάντα χρόνια είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση ότι κάτι μας οφείλεται και πληρώθηκε με αυτό τον τρόπο. Όλη η ταλαιπωρία ξεπληρώθηκε με μια φούσκα. Έτσι, χάσαμε το μεράκι μας. Ευτυχώς, μάθαμε με την κρίση πως η πενία τέχνας κατεργάζεται και αυτό είναι πολύ χρήσιμο.

• Διαλέξαμε το Mistero Buffo του Ντάριο Φο γιατί υπάρχει η ανάγκη να ανέβουν πιο κοινωνικοπολιτικά έργα. Το γεγονός ότι αυτό συνδυάζεται με χιούμορ είναι θετικό. Βρήκα το έργο σ' ένα βιβλιοπωλείο στην Κρεμόνα και αυθόρμητα το πρότεινα στην ομάδα μας. Δεν εκλογικεύω πάρα πολύ τις επιλογές μου.

Προσπαθώ να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου και το περιβάλλον. Έχει ανάγκη αυτού του είδους το θέατρο αυτή την εποχή ο κόσμος. Το έχω ανάγκη κι εγώ. Δεν το διάλεξα επειδή είναι έτσι τα πράγματα, αλλά επειδή, τέτοια που είναι η εποχή, ο κόσμος βλέπει ότι το έργο έχει σχέση με αυτήν. Τα σημαντικά έργα είναι αυτά που μπορούν να ταιριάξουν με οποιαδήποτε εποχή.

• Μέσα στα άσχημα της κρίσης γίνεται κι ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα. Ας ξαναδούμε λίγο ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, γιατί παρα-αυνανιστήκαμε μου φαίνεται. Και σήμερα υπάρχουν δουλειές άρπα-κόλλα και πάντα θα υπάρχουν. Απλώς, τώρα η βιτρίνα έχει ντυθεί με τον λαϊκισμό της εποχής. Όλα είναι γεμάτα με συνθήματα που ζητούν τη συντριβή του κατεστημένου, γιατί αυτό ζητά και ο κόσμος.

Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει, όμως, ποτέ τίποτα. Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με την τέχνη. Το μόνο που μπορεί να κάνει η τέχνη είναι να δώσει δύναμη σε κάποιες συνειδήσεις. Να ενδυναμώσει αυτόν που αισθάνεται αδύναμος.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ