«Εδώ και μερικά χρόνια δουλεύω με εικόνες. Η εικόνα μπορεί να είναι δημόσια: Οι μαντόνες του Μπεντάλα το 1999, το Αμπού Γκράιμπ το 2005.
Η εικόνα μπορεί να είναι ιδιωτική, προσωπική, μύχια. Υπάρχει η εικόνα και το εικονιζόμενο. Εκεί όπου αυτά τα δύο συναντώνται, έρχεται η ανάγκη της γραφής.
Μου λένε συχνά ότι η σταθερά στη δουλειά μου, είναι το σώμα. Αλλά το να σκέφτεσαι, είναι υπόθεση του σώματος. Να σκέφτεσαι, να επιθυμείς, να ζεις και να γράφεις. Εκεί όπου υπάρχει η εικόνα, υπάρχει και το σώμα. Όταν διακυβεύεται το σώμα, αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι. Αυτό σε κάνει να γράφεις.
Η εικόνα της αμερικανίδας στρατιωτίνας, που σέρνει με το λουρί έναν φυλακισμένο Άραβα άνδρα, είναι μία εικόνα χωρίς παρηγοριά. Ο έρωτας δεν έχει παρηγοριά. Η οδύνη. Η ομορφιά. Η ταπείνωση. Η απουσία. Η ντροπή.
Η ηδονή. Η ξετσιπωσιά. Το τερατώδες. Εκεί, έχεις να γράψεις.»
Claudine Galea – remue.net, mars 2007
σχόλια