Στo Mεγάλο Μήλο το ελληνικό χρώμα συνομιλεί με τις διεθνείς τάσεις

Στo Mεγάλο Μήλο το ελληνικό χρώμα συνομιλεί με τις διεθνείς τάσεις Facebook Twitter
Ιωάννα Πανταζοπούλου - A.M.T.P. Φωτο: Jeffrey Apoian
0

O στολισμός στα αστραφτερά πολυκαταστήματα έκανε τη νύχτα μέρα. Στο παγοδρόμιο του Ροκφέλερ οι ουρές για μια selfie ήταν ατελείωτες. Στα πεζοδρόμια της 5ης Λεωφόρου χρειαζόταν αστυνομική επιτήρηση για να «τιθασεύσει» τους χιλιάδες πιστούς που κατέφθαναν ευλαβικά στην καρδιά του Μανχάταν.

Στα λαμπερά ξενοδοχεία του Μανχάταν (όπως το New York Palace και το Plaza) οι προτάσεις γάμου πλάι στα φορτωμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα σχεδόν αποκτούσαν διαστάσεις ιεροτελεστίας. Γύρω από τη Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης έχουν στηθεί περίπτερα με λιχουδιές που έστελναν μυρωδιές ως τους τελευταίους ορόφους των ουρανοξυστών.

Οι βιτρίνες των βιβλιοπωλείων ήταν γεμάτες με τα πιο βαθιά σημάδια της χρονιάς που φεύγει: τις απώλειες (αδύνατον να μην ξαναξεφυλλίσεις τη νέα εμπλουτισμένη εκδοχή του «Kitchen Confidential» του Αντονι Μπουρντέν), τις εξομολογήσεις (στοίβες παντού με τη βιογραφία της Μισέλ Ομπάμα), τις κατακτήσεις (όλοι οι φεμινιστικοί τίτλοι ξεσκονίστηκαν και ξαναμπήκαν στις βιτρίνες λόγω #metoo).

Ενώ οι Αμερικανοί υποκλίνονταν στα έργα του Ντελακρουά –μεταξύ αυτών και στον διάσημο πίνακά του «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου»–, πειραματικές παραστάσεις, ομιλίες, ενδιαφέρουσες εκθέσεις, εγκαταστάσεις καθώς και μια ποπ όπερα με έναν αβανγκάρντ Οιδίποδα πρόσθεταν ελληνικό χρώμα σε αυτό το σαρωτικό χριστουγεννιάτικο καρναβάλι.

Οι θερμοκρασίες που χάιδευαν πια τους 0 βαθμούς είχαν αρχίσει να ξεγυμνώνουν το Central Park, καθώς Ευγένιος Ντελακρουά και Αντι Γουόρχολ, από το βορινό Μητροπολιτικό Μουσείο ο ένας και από το νέο Whitney στο νότιο άκρο ο άλλος, εγκλώβιζαν αιώνες τέχνης στις αχανείς λεωφόρους της μαγικής πόλης. Κι ενώ οι Αμερικανοί υποκλίνονταν στα έργα του Γάλλου ρομαντικού –μεταξύ αυτών και στον διάσημο πίνακά του «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου»–, πειραματικές παραστάσεις, ομιλίες, ενδιαφέρουσες εκθέσεις, εγκαταστάσεις καθώς και μια ποπ όπερα με έναν αβανγκάρντ Οιδίποδα πρόσθεταν ελληνικό χρώμα σε αυτό το σαρωτικό χριστουγεννιάτικο καρναβάλι.

Το Ίδρυμα Ωνάση της Νέας Υόρκης με διαφορετική φιλοσοφία, στόχευση, νέα πρόσωπα, συνεργασίες που εκτοξεύουν το βαθμό πρόκλησης, συμμαχίες με ό,τι συνιστά πρωτοπορία σήμερα στο Μεγάλο Μήλο, φαίνεται πως γυρίζει σελίδα.

«Είμαστε εδώ για να παράσχουμε τα κατάλληλα εργαλεία σε όλους όσοι το χρειάζονται κατά την προάσπιση των δικών τους σκοπών και στόχων. Αλλά πώς ορίζεται ο "δίκαιος σκοπός"; Ποιος αποφασίζει τι σημαίνει και τι ακριβώς προασπίζεται; Οι στόχοι συνοψίζουν ευρύτερες έννοιες που περιγράφουν τη δράση μας: πολιτισμός, εκπαίδευση, υγεία και κοινωνική αλληλεγγύη. Προκειμένου να μη χάσουμε τo αληθινό τους νόημα, μπορεί απλώς κανείς να κοιτά στη λέξη που περικλείει τα πάντα: ανθρωπιά. Παρατηρώντας, λοιπόν, τις παραγωγές του Ιδρύματος της Νέας Υόρκης, διακρίνω πως στην ελληνική κουλτούρα συνδυάζεται μοναδικά ο στόχος με την καινοτομία» εξηγούσε στο πρόγραμμα για τις φθινοπωρινές εκδηλώσεις του Ιδρύματος ο πρόεδρός του, Αντώνης Παπαδημητρίου. Από μια πρωινή βόλτα στα ανανεωμένα γραφεία τους στην 5η Λεωφόρο άρχισε να ξετυλίγεται και για μας το κουβάρι.

Στo Mεγάλο Μήλο το ελληνικό χρώμα συνομιλεί με τις διεθνείς τάσεις Facebook Twitter
Η ομιλία της Αν Κάρσον. Φωτο: Sarah Stacke

Πρωινό στο Ίδρυμα

Ανάμεσα σε βραβεία που της παρέδωσε ο Μπαράκ Ομπάμα, φωτογραφίες με τη Χίλαρι Κλίντον, μια κορνίζα με ιδιόχειρη αφιέρωση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ένα υπέροχο αντίγραφο της Νίκης της Σαμοθράκης να κοντράρεται δίπλα στα παράθυρα με τη θέα στην 5η Λεωφόρο και μπόλικη αυτοπεποίθηση που της χαρίζουν τα 36 χρόνια που παρέμεινε στο τιμόνι του BAM (Brooklyn Academy of Music), η Κάρεν Μπρουκς Χόπκινς, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος, καταρτίζει με την υπόλοιπη ομάδα τη στρατηγική για την ελληνική καλλιτεχνική επέλαση.

Τον Σεπτέμβριο το «Gospel at Colonus», εμπνευσμένο από τον «Οιδίποδα επί Κολωνώ», γέμισε το ανοιχτό Delacorte Theatre του Σέντραλ Παρκ σε μια «υπέροχη βραδιά, με όλη την καλλιτεχνική κοινότητα παρούσα και δύο χιλιάδες κοινού σε μια πραγματική έκσταση», μας λέει η επιδραστική Νεοϋορκέζα για τη ημέρα που ο λόγος του Σοφοκλή, η γκόσπελ μουσική και τα πολύχρωμα κοστούμια των ερμηνευτών κατέκλυσαν το πάρκο.

Εκείνη η βραδιά είναι η πυξίδα. Ωστόσο, την εκκίνηση όλης αυτής της συλλογικής προσπάθειας η Κάρεν Μπρουκς Χόπκινς την τοποθετεί νωρίτερα. «Τα "Πουλιά" και ό,τι δημιουργήθηκε γύρω από αυτά ήταν μια πολύ σημαντική αρχή κι απέδειξαν πόσα πολλά έχει να δώσει η σύγχρονη ελληνική παραγωγή. Ήταν κομβικό ότι είχαμε τους Έλληνες καλλιτέχνες εδώ στη Νέα Υόρκη γιατί ήταν και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δει το αμερικανικό κοινό ό,τι πιο κοντινό έχουμε σε αρχαίο θέατρο, σε avant garde ανέβασμα», λέει για τους «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου που πέταξαν τον Μάιο πάνω από τη Γέφυρα του Μπρούκλιν και σήκωσαν τόση σκόνη που ακόμα δεν έχει κατακάτσει. Διόλου τυχαία το Vulture (πολιτιστικό τμήμα του New York Magazine) συμπεριέλαβε την παράσταση στη 10άδα των πιο ξεχωριστών παραγωγών που παίχτηκαν στην Αμερική το 2018.

«Η εκδοχή του Νίκου Καραθάνου για την αριστοφανική κωμωδία ήταν μια ψυχεδελική, ξεδιάντροπη/αδίσταχτη απόλαυση, μια καταϊδρωμένη γιορτή, που έκλεινε σατιρικά το μάτι στο διεφθαρμένο κυνήγι του ανθρώπου για την ευτυχία μέσα στο πανηγύρι. Έφυγα νιώθοντας πραγματικά ζαλισμένη, κάτι απολύτως φυσικό μετά από μια επίσκεψη στη χώρα της Νεφελοκοκκυγίας», ανέφερε η κριτικός θεάτρου Sara Holdren.

Η Κάρεν Μπρουκς Χόπκινς, από τους πρώτους ανθρώπους που πίστεψαν στους «Όρνιθες», αν μη τι άλλο έχει το ένστικτο να εντοπίζει τις παραγωγές που θα προκαλέσουν το ενδιαφέρον των Νεοϋορκέζων. Άλλωστε υπήρξε κι αυτή από τα πρόσωπα που συνέβαλαν στην αναγέννηση της ευρύτερης περιοχής του Μπρούκλιν, διοικώντας έναν οργανισμό που επί δεκαετίες αποτέλεσε μοναδική εστία καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.

«Το ΒΑΜ υπήρξε το κέντρο της ζωής μου επί 36 χρόνια. Πλέον είμαι ευτυχής που μπορώ να συνεχίζω να εργάζομαι σε ένα διεπιστημονικό πεδίο τεχνών. Νιώθω άνετα στην καλλιτεχνική κοινότητα και μπορώ να ανακαλύπτω την ελληνική τέχνη. Έχω μια σχετική εμπειρία από το θέατρο αλλά με τους υπόλοιπους τομείς γνωρίζομαι σιγά σιγά. Το ελληνικό σύμπαν με ιντριγκάρει πολύ: είναι πιο διεθνές και πατά σε ένα ιστορικό πλαίσιο που απέχει από το αμερικανικό παρελθόν».

Προφανώς, όμως, η στόχευση δείχνει προς το μέλλον. «Η σύγχρονη τέχνη και η εναλλακτική ματιά σε αιώνια θέματα ή ελληνικά έργα μας ενδιαφέρουν πολύ. Όχι μόνο για τον τρόπο που εσείς τα αντιμετωπίζετε αλλά και για το πώς συνομιλούν άλλοι λαοί μαζί τους. Σε διαρκή επικοινωνία με τη Στέγη θα συνεχίσουμε να φέρνουμε Έλληνες καλλιτέχνες στην Αμερική –άλλωστε έχετε πολλούς ενδιαφέροντες– και μάλιστα ενταγμένους σε φεστιβάλ με προσέγγιση διαφορετική, να κάνουμε συμπαραγωγές, να κρατάμε το νήμα με το παρελθόν, να χτίσουμε ένα παγκόσμιο πρόγραμμα, να γίνει το Ίδρυμα πιο ζωντανό και δραστήριο, να μην περιορίζεται μόνο στις αρχαιολογικές εκθέσεις».

Στo Mεγάλο Μήλο το ελληνικό χρώμα συνομιλεί με τις διεθνείς τάσεις Facebook Twitter
Disassembler. Φωτο: Natalia Bougatellis

Τα απογεύματα στο Μπρούκλιν

Μια δημιουργική σύνθεση αρχαίου μύθου και λονδρέζικης ποπ κουλτούρας ήταν το «Greek». Σε ένα γεμάτο BAM, o μοντέρνος «Οιδίποδας Τύραννος» σε μεταγραφή και μουσική Μαρκ Αντονι Τουρνάτζ διαδραματιζόταν στο ανήσυχο Λονδίνο της δεκαετίας του '80 κι έμοιαζε περισσότερο με σχόλιο πάνω στους οικογενειακούς δεσμούς: ο πρωταγωνιστής φορούσε φόρμες adidas, δούλευε σε ένα συνοικιακό καφέ, αντιμετώπιζε με την παρέα του την αστυνομική βία και τον ρατσισμό της εποχής, χόρευε υπό τους πανκ-ροκ ήχους (εξαιρετική η μουσική που έγραψε για το ιδιαίτερο μιούζικαλ ο Τουρνάτζ), ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή σε ένα αδίστακτο κοινωνικό περιβάλλον. Αλλά τα όσα του εξομολογήθηκε ένα μέντιουμ επιβεβαιώθηκαν κι έτσι κατέληξε κι αυτός ο cockney Οιδίποδας στο κρεβάτι της μητέρας του...

Ξέρει το BAM να ανατρέπει τα δεδομένα και να χαρίζει έμπνευση για νέες αναγνώσεις. Μια τέτοια επιχείρησε –σε μια άλλη γωνιά του οργανισμού– η Ελληνίδα καλλιτέχνις Ιωάννα Πανταζοπούλου, στήνοντας τη δική της δημιουργική, ποπ, τρελή εγκατάσταση που βάφτισε «A.M.T.P. (A Mad Tea Party)». Αξιοποιώντας τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα φτερά ξεσκονίσματος, καρέκλες, τσαγιερά, φλυτζάνια από καρύδες –και όχι πορσελάνες– και μερικές ακόμα «τροπικές» λεπτομέρειες, δημιούργησε αντικείμενα που κρεμασμένα από το ταβάνι μοιάζουν να ισορροπούν μαγικά, ενώ τα κομμάτια από καθρέφτες που υπήρχαν σε όλα τα γλυπτά μεγέθυναν το αίνιγμα.

«Είναι ένα ζωντανό παραμύθι που δένει με τον πολυεθνικό χαρακτήρα της περιοχής, την επικρατούσα διαφορετικότητα και το παρελθόν του χώρου» μας είπε η ίδια όσο το βλέμμα μας περιεργαζόταν το τρελό, upside down πάρτι που είχε στήσει στην καρδιά του Μπρούκλιν να ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο στροβίλισμα στον κόσμο της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων».

«Θέλω να φεύγει κάποιος από εδώ κρατώντας μια μικρή αισιόδοξη σκέψη» είπε καθώς μας αποχαιρετούσε χαμογελαστούς στην παραμυθένια vintage σκάλα του Harvey Theater.

Στην άλλη άκρη του Μπρούκλιν το σκηνικό άλλαζε εντελώς: Διαφορετικά υλικά, άλλες αναφορές, ιδιαίτερη χρήση τεχνολογίας και φωτογραφικούς συνδυασμούς διέκρινε κανείς στην εγκατάσταση μιας άλλη Ελληνίδας της Μαρίας Αντελμαν, που εκείνες τις μέρες παρουσίαζε στο υπέροχο βιομηχανικό χώρο Pioneer Works μια σειρά γλυπτών με τίτλο «Disassembler». Χωρισμένα σε δύο ορόφους τα έργα (βίντεο που προκύπτουν από κολάζ) είχαν αναφορές που ξεκινούσαν από την αμερικανική Δύση, την τεχνολογική έκρηξη και το animation κι έφταναν ως τις πρώιμες αναγνωριστικές πτήσεις στο διάστημα.

Στo Mεγάλο Μήλο το ελληνικό χρώμα συνομιλεί με τις διεθνείς τάσεις Facebook Twitter
Η παράσταση «Greek». Φωτο: Richard Termine

Ένα βράδυ στην κλειστή Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης

Με οδοιπορικό σε έναν μυθιστορηματικό κόσμο, όμως, έμοιαζε και η ξενάγηση που μας επιφύλασσε ο Πολ Χόλντενγκραμπερ στα άδυτα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης. Πολύτιμος συνομιλητής, διανοούμενος, δεινός interviewer, ο επί 14 χρόνια επικεφαλής των παράλληλων εκδηλώσεων και υπεύθυνος για την περίφημη σειρά συνεντεύξεων στον ιστορικό χώρο αποχαιρέτησε την περασμένη εβδομάδα μια σπάνια καριέρα που τον ανέδειξε σε περσόνα των γραμμάτων, καθώς τα νέα του καθήκοντα στο Ίδρυμα Ωνάση τον θέλουν πια στη Δυτική Όχθη ...

Λίγο πριν κλείσει για τελευταία φορά την πόρτα της βιβλιοθήκης πίσω του, μας ξενάγησε στα απόκρυφά της. Το κοινό αποχωρούσε γιατί είχε πια νυχτώσει, στον επιβλητικό χώρο κυριαρχούσε η σιωπή κι η μυρωδιά από τους χιλιάδες τόμους βιβλίων και η διαδρομή μας ξεκινούσε με την πιο λαμπρή, απρόσμενη συντροφιά: τη Λόρι Αντερσον που με αφοσίωση άκουγε τις ιστορίες κι απαθανάτιζε τους θησαυρούς της πόλης που την ανέδειξε σε εκκεντρική ιέρεια της αβανγκάρντ μουσικής, τον πρόεδρο και τα μέλη του Ιδρύματος Ωνάση, την ποιήτρια Αν Κάρσον που λίγο μετά θα μάγευε το κοινό με μια ομιλία που έπλεκε προσωπικά της βιώματα με τον μύθο του Οδυσσέα, τον Αριστοτέλη και τον Σοφοκλή, τον Μπέκετ και τον Μπόρχες.

Με σκόρπιες γαλλικές λέξεις να σπάνε πού και πού τη νεοϋορκέζικη προφορά του (το Παρίσι της δεκαετίας του '70 όπου σπούδασε προφανώς έχει καθορίσει την φιλοσοφική του σκέψη), ο Πολ Χόλντενγκραμπερ μας έδειξε μυστικές πόρτες, μας άνοιξε απόκρυφες αίθουσες, μας άπλωσε πάνω στα ξύλινα τραπέζια μερικά από τα πιο σπάνια τους εκθέματα: μια πρώτη εκδόσεις της Έρημης Χώρας του Τ.Σ. Έλιοτ με τις χειρόγραφες διορθώσεις του πλάι στο κείμενο, μια τούφα από τα μαλλιά της Έμιλι Μπροντέ, το ξύλινο βαλιτσάκι με τις προσωπικές της κάρτες και τα σημειωματάρια, ένα γράμμα της Βιρτζίνια Γουλφ, μια από τις πρώτες εκδόσεις της Οδύσσειας...

Η Οδύσσεια στην αμερικανική πόλη για το Ίδρυμα Ωνάση είναι φανερό πως έχει ακόμα πολλά κεφάλαια να μας χαρίσει.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Με Μαρμαρινό, Κουρεντζή, Ράσσε, Mouawad και Ζυλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Πολιτισμός / Μαρμαρινός, Κουρεντζής, Ράσε, Mouawad και Ζιλιέτ Μπινός στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου

Καλλιτέχνες με ιστορικό ίχνος στην Επίδαυρο θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους δίπλα σε ξένους και άλλους Έλληνες δημιουργούς, ενώ στις 19 Ιουλίου θα ακούσουμε την ορχήστρα Utopia υπό τη διεύθυνση του Θ. Κουρεντζή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ