Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
0
Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
BlitzTheatre Group. Από την παράσταση Vanya. Δέκα χρόνια μετά που ανεβαίνει στο Θέατρο Τέχνης. Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

Οι όπερες των ζητιάνων (2005)
«Δύο πράγματα χαρακτηρίζουν το στίγμα μας: το πρώτο είναι η ανεπιφύλακτη πεποίθηση πως η όπερα δεν είναι μουσειακό, ιδρυματοποιημένο θέαμα, αλλά καίρια και αειθαλής μορφή τέχνης που μας αφορά άμεσα και αδιαμεσολάβητα. Το δεύτερο είναι η άποψη πως οποιοσδήποτε έχει τη φωνή και το όραμα δικαιούται να αναμετρηθεί τόσο με το κλασικό ρεπερτόριο όσο και με τη σύγχρονη μουσικοθεατρική δημιουργία, ανεξάρτητα από τον βαθμό πρόσβασής του στο χρήμα και τα μέσα παραγωγής. Επιδιώκουμε, δηλαδή, μια "απογκουρμεδοποίηση" της όπερας, αναζητώντας δρόμους και τρόπους ώστε αυτή να λειτουργήσει πέρα από την ασφάλεια της "υψηλής αισθητικής απόλαυσης", ως τέχνη που τσιγκλάει, αφυπνίζει, ακόμη και ενοχλεί. Πιο χαρακτηριστική μας παραγωγή θα λέγαμε ότι είναι το Yasou Aida!, μια μεταμοντέρνα διασκευή της Αΐντα του Βέρντι και μια ειρωνική ματιά στα στερεότυπα της κρίσης».

Εταιρεία Θεάτρου Χώρος (2004)
«Αναζητήσαμε και συνεχίζουμε να αναζητούμε μεθοδολογία που να βασίζεται σε πραγματικά μεγέθη και να συνιστά μέθοδο με αρχή, μέση, τέλος. Με όχημα τη λογική του μπουλουκιού γυρίσαμε παντού, από το Νευροκόπι μέχρι το Τορόντο, ψάχνοντας από παράσταση σε παράσταση την άμεση επικοινωνία με το κοινό, τη ζωντανή σχέση με τους κώδικες της σκηνικής γλώσσας που μας ενδιέφερε. Οι παραστάσεις ήταν ο τρόπος να χρηματοδοτείται η έρευνα – βασικά, οι άνθρωποι που κάνουν την έρευνα, η ομάδα και οι ειδικοί της συνεργάτες. Νομίζουμε ότι τελικά δεν μας χαρακτηρίζουν οι μάσκες, η ανοιχτή επικοινωνία με το κοινό, το ποιητικό θέατρο και άλλα πράγματα με τα οποία ασχοληθήκαμε, αλλά το ρίσκο της διαφορετικής προσέγγισης. Ό,τι έγινε, έγινε στον βωμό της γνώσης. Αν και η Γκόλφω μάς μεγάλωσε και υπήρξε το πεδίο πολλών πειραματισμών, θα λέγαμε ότι το Λιωμένο Βούτυρο είναι η αντιπροσωπευτικότερη δουλειά μας, γιατί ήταν η μόνη φορά όπου οι περισσότεροι παράμετροι της εργασίας μας συναντήθηκαν ταυτόχρονα».

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
Η κολεκτίβα του Μπαγκλαντές

Bijoux de Kant (2010)
«Η bijoux de kant γεννήθηκε με ρομαντική προδιάθεση και μεγαλώνει με ρομαντική εμμονή. Θεωρούμε τη μελαγχολία επαναστατική πρακτική. Αγαπάμε τους κεκοιμημένους, τους αποσυνάγωγους, τους ποιητές. Αναζητoύμε την ελληνικότητα του σήμερα μέσα στον διεθνισμό του αύριο. Θεωρούμε τον Γκαίτε Έλληνα και τις επιγραφές νέoν κτερίσματα. Ακολουθούμε ευλαβικά τις εμμονές μας, έχοντας μικρή ιδέα για τον εαυτό μας και μεγάλη για την τέχνη. Ο λόγος μας είναι πρωτίστως σωματικός και τα τοπία μας ψυχικά. Επανεγγράφουμε στον παρόντα χρόνο τη μυθολογία του χθες, παραμένοντας συνειδητά παλαιομοντέρνοι. Οι παραστάσεις μας είναι τεχνολογίες μνήμης. Από τις μέχρι τώρα δουλειές ξεχωρίζουμε το Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα και το Στέλλα travel: η γη της απαγγελίας. Το πρώτο, γραφές του Γιώργου Ιωάννου, το δεύτερο της Μπασδέκη. Οδυνηρά έργα και τα δύο, αλληγορίες ανάστασης επί της ουσίας. Οι αναστάσεις στο μανιφέστο μας είναι συνώνυμες της ιστορικής ανατροπής».
Bijoux de Kant, «Αχ!» της Γλυκερίας Μπασδέκη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη από 21/11, στο υπόγειο του ΙΜΚ

Helter Skelter Company (2010)
«Βασικός μας στόχος, μέχρι στιγμής, είναι να βρούμε έναν τρόπο να συνδιαλλαγούμε με κείμενα της κλασικής δραματουργίας. Ο πυρήνας της έρευνάς μας καταρχάς αφορά την αρχαία ελληνική τραγωδία. Προσπαθούμε να δούμε τα κείμενα αυτά μέσα από μια προσωπική οπτική που βασίζεται σε έναν δημιουργικό διάλογο πολλών τεχνών, με άξονα περισσότερο τη σκηνική πράξη και όχι τόσο τον λόγο. Μέσα από τη θεωρητική ενασχόληση με το μυθικό και το ιδεολογικό υπόστρωμα της κάθε τραγωδίας, εντοπίζουμε αυτό που πιστεύουμε πως είναι ο κεντρικός θεματικός πυρήνας του κάθε έργου και στην πορεία προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα αυτόνομο θέαμα. Η τελετή, η εικαστικότητα, η στοχευμένη χρήση του λόγου, οι εναλλαγές των σκηνικών χώρων και όλα τα επιμέρους μέσα της θεατρικής γλώσσας χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν πάνω στη σκηνή έναν αυτόνομο κόσμο, τον κόσμο του τραγικού προσώπου. Πιο συγκεκριμένα και πιο καθαρά, αυτό που μας αφορά ως κατεύθυνση έχει αποτυπωθεί στις παραστάσεις Venison και Pedestal, πρώτο και δεύτερο κομμάτι τριλογίας με βάση την Ορέστεια του Αισχύλου, που θα ολοκληρωθεί με το τρίτο και τελευταίο κομμάτι αυτού του κύκλου, το Colossus».

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
Bijoux de Kant. Από την παράσταση Αχ!

Sforaris (2006)
«Η Sforaris δημιουργήθηκε από 5 ανθρώπους που έπεσαν από το θέατρο ρεπερτορίου που είχαν διδαχτεί στο ΑΠΘ και την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη σε μια χαώδη και φωνακλάδικη θεατρικά Αθήνα, όπου για να επιβιώσεις έπρεπε να προλάβεις να καπαρώσεις έναν επιθετικό προσδιορισμό για το θέατρο που κάνεις. Βασική μας αρχή ήταν και παραμένει να μην αποκτήσουμε κανέναν υφολογικό ή θεματικό προσδιορισμό στη δουλειά μας, αλλά να εμβαθύνουμε στις ιδέες που θεωρούμε ενδιαφέρουσες τις διάφορες περιόδους της ζωής μας και να οδηγούμαστε σε πρωτότυπες παραστάσεις. Αυτό που θέλουμε, κι ελπίζουμε πλέον ότι μας ξεχωρίζει, είναι η δημιουργία διαφορετικών παραστάσεων εκ του μηδενός, η συγγραφή των κειμένων γύρω από τις αρχικές ιδέες και μια σκηνική γλώσσα που περπατάει στα όρια αφήγησης-αναπαράστασης, ρεαλισμού-ποιητικότητας και συνεχίζει να ψάχνει τον τρόπο πρόκλησης έντονου συναισθήματος με ελάχιστα μέσα και ακαριαίο τρόπο. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάποια από τις δουλειές μας, αφού η καθεμία ήταν αντιπροσωπευτική της στιγμής κατά την οποία δημιουργήθηκε».
Sforaris «Αβελάρδος και Ελοΐζα» σε σκηνοθεσία Γιάννη Καλαβριανού έως 28/12, στην κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου

Βlitz Τheatre Group (2004)
«Γράφουμε και σκηνοθετούμε δικά μας κείμενα. Ακόμα και στις περιπτώσεις που έχουμε ασχοληθεί με έργα του κλασικού ρεπερτορίου, τα αντιμετωπίζουμε μάλλον ως πηγή έμπνευσης παρά ως τελικό προϊόν, όπως στην περίπτωση του Θείου Βάνια ή του Φάουστ παλιότερα. Προσπαθούμε πολύ ώστε το θέατρο που κάνουμε να είναι "επείγον" και να αλλάζει έστω και λίγο τον τρόπο που οι θεατές αντιλαμβάνονται τον κόσμο και την πραγματικότητα. Βαριόμαστε τα γνωστά "όπλα" του θεάτρου και προσπαθούμε να βρούμε καινούργια, άλλοτε με επιτυχία κι άλλοτε όχι. Ξεκινάμε κάθε φορά χωρίς να έχουμε ιδέα πού θα καταλήξουμε. Τις περισσότερες φορές μένουμε κι εμείς οι ίδιοι έκπληκτοι στο τέλος. Μας ενδιαφέρει η ζωή περισσότερο από την τέχνη, αν και μάλλον τα καταφέρνουμε καλύτερα στη δεύτερη. Όλες οι παραστάσεις μας είναι το προϊόν της ανάγκης μας, της σκέψης μας, της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε κάθε εποχή, της αντίδρασής μας στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Είναι, λοιπόν, μάλλον αυτονόητο ότι η πιο αντιπροσωπευτική μας παράσταση ως προς το ύφος είναι αυτή που δουλεύουμε τώρα».
Blitz «Vanya. Δέκα χρόνια μετά», εμπνευσμένο από τον θείο Βάνια» τουΤσέχοφ από 27/11, στο Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου

 

Θεατρικές ομάδες που έχουν κάτι να μας πουν Facebook Twitter
Sforaris. Από την παράσταση Αβελάρδος και Ελοΐζα

 

Η κολεκτίβα του Μπαγκλαντές (2014)
«Στόχος μας είναι να παλέψουμε με όλες τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται σε πρακτικά ζητήματα. Το στίγμα μας πιστεύουμε ότι το δίνουμε μέσα από τους πειραματισμούς των περφόρμανς που κάνουμε, χωρίς παράλληλα να νιώθουμε την ανάγκη να γεμίσουμε μια μεγάλη ή μικρότερη αίθουσα. Η διάθεση συνεργασίας είναι απαραίτητη ώστε να μην καταλήξουμε να τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του. Θέση μας είναι η δουλειά μας να έχει σχέση με όσα βιώνουν οι μετανάστες που ζουν στο κέντρο της πόλης. Θέλουμε να δίνουμε απαντήσεις σε πάγια προβλήματα που μας απασχολούν, χωρίς να πρέπει να λογοδοτούμε πουθενά».

Vasistas (2005)
«Κάθε φορά δημιουργούμε στη σκηνή ένα σύμπαν αυθύπαρκτο όσο και διαστρεβλωμένο, που κινείται στα όρια του πραγματικού και του αλλόκοτου, μπορεί να λειτουργήσει ως παραμορφωτικός καθρέφτης και είναι πάντα σε άμεση σχέση με το παρόν. Κάτι σαν μουσική χορογραφία, σε παρόντα χρόνο. Χαρακτηριστικό στοιχείο στις παραστάσεις μας είναι η πρόσμειξη διαφορετικών υλικών (λόγος, μουσική, κίνηση, εικόνα) με τρόπο τέτοιο που να συνθέτουν μια γλώσσα, έναν κώδικα αναγνωρίσιμο, ο οποίος απευθύνεται τόσο στη νόηση όσο και στις αισθήσεις. Χαρακτηριστική είναι και η καθαρή και απλή παρουσία των ηθοποιών επί σκηνής, χωρίς συναισθηματική, ψυχολογική ή άλλης φύσης επιτήδευση. Οι συνεργάτες όλοι είναι σταθεροί και ενεργητικοί συνομιλητές στην κάθε δημιουργία, μέχρι η ζωή να υποδείξει κάτι διαφορετικό. Κάθε καινούργια μας δουλειά θεωρείται αναπόφευκτα η πιο αντιπροσωπευτική, γιατί αυτή εκφράζει το παρόν μας. Τα Αίματα είναι τώρα η πιο αντιπροσωπευτική μας».

Vasistas «Domino», σε σκηνοθεσία Aργυρώς Xιώτη στις 22/11, στο θέατρο Le Phénix στη Valenciennes

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Θέατρο / Μια νέα παράσταση χαρτογραφεί το χάσμα μεταξύ γενιάς Z και γενιάς X

Μέσα από την εναλλαγή αφηγήσεων, εμπειριών, αναπαραστάσεων, χορού, βίντεο και ήχου, η παράσταση του Γιώργου Βαλαή αναδεικνύει τις διαφορές αλλά και τις συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των δυο διαφορετικών γενεών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρομέο Καστελούτσι: «Όπου παρεμβάλλεται το κράτος, δεν υπάρχει χώρος για τον έρωτα. Ο έρωτας είναι εναντίον του κράτους και το κράτος εναντίον του έρωτα».

Θέατρο / Ρομέο Καστελούτσι: «Πάντα κάποιος πολεμά τον έρωτα. Και οι εραστές είναι πάντα τα θύματα»

Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης, λίγο πριν επιστρέψει στην Αθήνα και στη Στέγη για να παρουσιάσει τη «Βερενίκη» του, μας μίλησε για τον έρωτα, τη γλώσσα και τη μοναξιά, την πολιτική και την ανυπέρβλητη Ιζαμπέλ Ιπέρ.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
CHECK How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της συστημικής ιστορίας

Θέατρο / How soon is now: Μια παράσταση για τους μετεξεταστέους της Iστορίας

Σκηνοθετημένη από έναν νέο δημιουργό, η παράσταση που βασίζεται στο τελευταίο κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη επιχειρεί έναν διάλογο με μία από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ελληνικής ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αγορίτσα Οικονόμου

Αγορίτσα Οικονόμου / «Πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι ότι κάτι έχω κάνει καλά»

Βρέθηκε να κυνηγάει το όνειρο της υποκριτικής, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο, αλλά με τη βεβαιότητα ότι δεν ήθελε ποτέ να μείνει με την απορία «γιατί δεν το έκανα;». Μέσα από σκληρή δουλειά και πολλούς μικρούς ρόλους, κατάφερε να βρει τον δρόμο της στην τέχνη, στον οποίο προχωρά και αισθάνεται τυχερή. Η Αγορίτσα Οικονόμου είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ 

Θέατρο / «Αν κλάψω με ένα έργο, είμαι σε καλό δρόμο»

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που έχει σκηνοθετήσει με επιτυχία δύο έργα φέτος, του Βιριπάγιεφ και της Αναγνωστάκη, εξηγεί γιατί τον ενδιαφέρουν τα κείμενα που μιλάνε στον άνθρωπο σήμερα, ακόμα κι αν σε αυτά ακούγονται ακραίες απόψεις που ενοχλούν και τον ίδιο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Να είσαι γκέι στη Νέα Υόρκη

Θέατρο / «Η Κληρονομιά μας»: Τι αποκομίσαμε από την εξάωρη παράσταση στο Εθνικό

«Μία ποπ queer saga, παραδομένη πότε στη μέθη των κοκτέιλ Μανχάταν και πότε στο πένθος μιας αλησμόνητης συλλογικής απώλειας» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το πολυβραβευμένο έργο του Μάθιου Λόπεζ, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Γιάννη Μόσχο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή ούτε αιρετική»

Θέατρο / «Δεν είμαι ασεβής, ούτε ιδιοσυγκρασιακή, ούτε αιρετική»

Μετά την Ορέστεια του Στρίντμπεργκ και τις πρόβες για το έργο του Βασίλη Βηλαρά, η Λένα Κιτσοπούλου μιλάει για προσδοκίες και αποφάσεις, για επιτυχίες και απορρίψεις, για το «σύστημα» μέσα στο οποίο δουλεύει και για όλους εκείνους τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ