ΚΙΝΗΣΗ

Άντονι Τρόλοπ: Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της βικτωριανής εποχής για πρώτη φορά στα ελληνικά

Άντονι Τρόλοπ: Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της βικτωριανής εποχής για πρώτη φορά στα ελληνικά Facebook Twitter
Η γραφή του Τρόλοπ, πνευματώδης, καυστική και ανατρεπτική διαθλάται μέσα από τις σκέψεις των ηρώων του.
0

Ο Άντονι Τρόλοπ (Anthony Trollope, 1815-1882), Άγγλος συγγραφέας της βικτωριανής εποχής, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μέσα από τα δύο πιο χαρακτηριστικά και δημοφιλή μυθιστορήματά του: Ο Επίτροπος (1855) και η συνέχειά του Οι πύργοι του Μπάρτσεστερ (1857) σε μεταφράσεις της Σάντυς Παπαϊωάννου και Ισμήνης Καπάνταη, αντιστοίχως, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Gutenberg (τόμοι 22 & 23, σειρά Orbis Literae).

Εδώ ο Τρόλοπ καταπιάνεται με την κοινωνική ζωή του κλήρου της Εκκλησίας της Αγγλίας, ένα ασυνήθιστο θέμα για μυθιστόρημα. Το ιστορικοπολιτικό πλαίσιο τόσο του Επιτρόπου όσο και των Πύργων του Μπάρτσεστερ περιγράφεται αναλυτικά, από τους ειδικούς στον Τρόλοπ και τη βικτωριανή λογοτεχνία καθηγητές David Skilton και John Sutherland, στις εισαγωγές των δύο μυθιστορημάτων, που συναποτελούν μέρη της εξάτομης σειράς Τα χρονικά του Μπάρτσεστερ.


Ο Τρόλοπ τοποθετεί στον πυρήνα του Επιτρόπου τον κύριο Σέπτιμο Χάρντινγκ, έναν μειλίχιο, ευσυνείδητο ιερέα, πρωτοψάλτη της επισκοπής του Μπάρτσεστερ και επίτροπο ενός κληροδοτημένου Γηροκομείου, που εγκλωβίζεται σε ένα περίπλοκο ηθικό δίλημμα.

Ο Τύπος με εκπρόσωπο την εφημερίδα Τζούπιτερ, δηλαδή Ολύμπιος Δίας, που παραπέμπει στην παντοδύναμη (και τότε) εφημερίδα Times, καταλύει οποιαδήποτε άλλη δύναμη, όπως της Εκκλησίας ή του Κοινοβουλίου, όταν ο κύριος Χάρντινγκ βρίσκεται ως «καταχραστής» στο στόχαστρο δημοσιευμάτων που σχολιάζουν με επιθετικό τρόπο την «αργομισθία» του.

Ο Πόλεμος της Κριμαίας δεν αναφέρεται από τον Τρόλοπ ως γεγονός στα δύο μυθιστορήματα. Μεταφέρεται όμως η αίσθηση του πολέμου στις εσωτερικές διαμάχες της Αγγλικανικής Εκκλησίας που, παραδόξως, αποτελούν υλικό μιας από τις σπουδαιότερες κωμωδίες της αγγλικής λογοτεχνικής παραγωγής.

Ανάμεσα σε έναν κυκεώνα επιχειρημάτων, πρωτάκουστων για τον κύριο Χάρντινγκ, προκύπτει πως τα χρήματα που καρπούται ο επίτροπος για τη διαχείριση του Γηροκομείου θα έπρεπε να μοιράζονται, αν όχι εξίσου, έστω και μερικώς στους δώδεκα γέροντες τροφίμους, πράγμα που δεν διατυπώνεται με σαφήνεια στη διαθήκη του δωρητή Χάιραμ.

Ο κύριος Χάρντιγκ, που σημαίνει καρτερικός, αγόγγυστος (ο Τρόλοπ χρησιμοποιούσε τα επίθετα ως ειρωνικά σχόλια) αποφασίζει να παραιτηθεί από τη θέση του επιτρόπου.

Στον μεγαλοεισαγγελέα της Βουλής Αβραάμ Χαπχάζαρντ (ο αμέθοδος, απρόσεκτος, τσαπατσούλης), που τον συμβουλεύει να μην κάνει τίποτα χωρίς την έγκριση των φίλων του διότι «ο άνθρωπος δεν είναι ποτέ ο καλύτερος κριτής της δικής του θέσης», ο επίτροπος απαντά ότι: «Ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος κριτής των όσων αισθάνεται ο ίδιος. Θα προτιμούσα να ζητιανεύω το ψωμί μου ώσπου να πεθάνω παρά να διαβάσω άλλο ένα άρθρο σαν κι αυτά που δημοσιεύτηκαν και να νιώσω, όπως νιώθω, πως ο συντάκτης έχει την αλήθεια με το μέρος του» (κεφ. 17).


Μέσα από την απολαυστική διακωμώδηση της αντιπαράθεσης μεταξύ του απρόθυμου να υπερασπιστεί τον εαυτό του κύριου Χάρντινγκ, παρότι οι καταγγελίες εναντίον του θίγουν την ευσυνειδησία και αξιοπρέπειά του ως κληρικού, και του γαμπρού του αρχιδιακόνου δόκτορα Γκράντλι, συντηρητικού αξιωματούχου της οπισθοδρομικής Αγγλικανικής Εκκλησίας, αποφασισμένου να διατηρήσει τον έλεγχο απέναντι σε όποια μεταρρύθμιση μπορεί να διαταράξει την εξουσία του θεσμού, ο συγγραφέας διχάζει αριστοτεχνικά το αίσθημα του αναγνώστη να διαλέξει πλευρά.

Και αυτό γιατί ο απολιτικός ιερέας που υποφέρει από τη σύγκρουση συντηρητικών και μεταρρυθμιστών, εκφράζει τον διφορούμενο Τρόλοπ που αρνείται την ύπαρξη τέλειων ηρώων και απόλυτων καθαρμάτων.

Ο Τρόλοπ δεν διστάζει να κάνει κριτική, σχεδόν αρνητική, στους διάσημους συγχρόνους του συγγραφείς δόκτωρ Πέσιμιστ Άντικαντ (Τόμας Κάρλαιλ) και κύριο Πόπιουλαρ Σέντιμεντ (Τσαρλς Ντίκενς): τόσο ο Κάρλαιλ με την απαισιόδοξη ματιά του στα νέα ήθη, όσο και ο Ντίκενς με τα πολυάριθμα μυθιστορήματα σε τεύχη, συγκινούν πλήθος αναγνωστών την εποχή εκείνη και προκαλούν το δημόσιο αίσθημα σε τέτοιο βαθμό που οδηγούν σε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις ιδρυμάτων, όπως πτωχοκομεία και δικαστήρια.

Ακόμη, ο Τρόλοπ σαρκάζει τον δημοσιογράφο που τάχα μου «κρύβει» τις πηγές του ενώ ήταν «αρκούντως πρόθυμος» να πάρει τα λόγια του ανθρώπου που είχε καταγγείλει τον κύριο Χάρντινγκ και χωρίς άλλη μαρτυρία πέρα από μια συμπτωματική συζήτηση, να παρουσιάσει στο κοινό τον επίτροπο σαν απατεώνα.

«Τι είναι ένα δημόσιο ζήτημα παρά συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων; Τι είναι ένα οποιοδήποτε άρθρο παρά έκφραση μονόπλευρων απόψεων! Αλήθεια! Χρειάζεται ένας αιώνας ολόκληρος για να εξακριβωθεί η αλήθεια σε όποιο ζήτημα! Η έμπνευση του Τομ Τάουερς να μιλήσει περί δημοσίων κινήτρων και αγνούς σκοπούς! Μπα, δεν θα τον προβλημάτιζε ούτε για μια στιγμή ν'αλλάξει αύριο την τοποθέτησή του, αν το απαιτούσε η εφημερίδα» (κεφ.15).


Η γραφή του Τρόλοπ, πνευματώδης, καυστική και ανατρεπτική διαθλάται μέσα από τις σκέψεις των ηρώων του.

O δόκτωρ Γκράντλι, του οποίου το όνομα είναι παραλλαγή του grandly, δηλαδή φιλόδοξος, μεγαλεπήβολος, σπουδαιοφανής, κατεβαίνοντας στο Γηροκομείο να δει πως πάνε τα πράγματα με τους ξεσηκωμένους γέροντες τροφίμους, διασχίζει «τον καθαγιασμένο περίβολο» κοιτάζοντας τα κοράκια που «έκρωζαν με ιδιαίτερη ευλάβεια», σκεπτόμενος «πιο καυστικά τους ασεβείς εκείνους που αποτολμούσαν να χαράξουν την ευπρόσωπη χάρη των καθεδρικών ιδρυμάτων», δηλαδή τους μεταρρυθμιστές.

Άντονι Τρόλοπ: Ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της βικτωριανής εποχής για πρώτη φορά στα ελληνικά Facebook Twitter
Ο Άντονι Τρόλοπ το 1860.

Ο δόκτωρ, δεινός ρήτωρ ακόμα και στους συνειρμούς του, συλλογίζεται: «Ποιος δεν θα ένιωθε τη χριστιανική χάρη που έχει ο μισθός ενός ιερωμένου, την ώρα που διασχίζει εκείνον τον γαλήνιο, ατελείωτο διάδρομο στο Γουίντσεστερ, όταν αντικρίζει εκείνα τα έξοχα οικήματα, εκείνη την περιποιημένη χλόη και αισθάνεται, όπως πρέπει να κάνει κανείς, τη σοβαρή, νοικοκυρεμένη άνεση του τοπίου!

Ποιος θα έκρινε σκληρά τον πρωτοσύγγελλο που περιδιαβάζει στον ευχάριστο περίβολο του καθεδρικού του Χέρεφορντ και αναγνωρίζει πως, σ'αυτόν τον περίφρακτο χώρο, πνεύμα και χρώμα, σχεδιασμός και ύφος, βαρύ καμπαναριό και ιστορημένο παράθυρο, είναι όλα σε ομοφωνία και πλήρη εντέλεια!

Ποιος μπορεί να χαρεί τα αίθρια των μοναστηριών του Σάλσμπερι και να περιεργαστεί τη βιβλιοθήκη του επισκόπου Τζον Τζούελ κι εκείνο το απαράμιλλο κωδωνοστάσιο χωρίς να νιώσει πως μερικές φορές, ναι, είναι δίκαιο οι επίσκοποι να είναι πλούσιοι!»

Και παρεμβαίνοντας εδώ ο πανταχού στο μυθιστόρημα συμμετέχων Τρόλοπ σχολιάζει, έτσι ώστε να εξισορροπήσει τον ξεστρατημένο οίστρο του ήρωά του: «Το πνεύμα με το οποίο σκεπτόταν ο αρχιδιάκονός μας δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Έβγαινε μέσα από το θέριεμα αιώνων εκκλησιαστικής επιρροής» (Κεφ. 5).

Το παραπάνω απόσπασμα θα μπορούσε να συγκριθεί με την «ονειροπόληση» του Τρόλοπ για τον καθεδρικό ναό, την ώρα που βρισκόταν πάνω στη γέφυρα του Σάλσμπουρι, όπου εμπνεύστηκε τον Επίτροπο και τη σειρά των μυθιστορημάτων σχετικά με το Μπάρτσεστερ, όπως αναφέρει στην Αυτοβιογραφία του.

Βέβαια, στην Εισαγωγή του ο John Sutherland σημειώνει ότι κατά την περίοδο 1855-1857 της συγγραφής του Επιτρόπου και των Πύργων του Μπάρτσεστερη Εκκλησία της Αγγλίας έδινε σκληρές μάχες σε τέσσερα μέτωπα: οι Τρακταριανοί (Tractarians) της Οξφόρδης έγραφαν φυλλάδια (tracts) με τα οποία διέδιδαν την άποψη ότι η Αγγλικανική Εκκλησία έπρεπε να ενωθεί με την Καθολική.

Οι σχισματικοί αντι-παπιστές αντιδρούσαν στα τελετουργικά του λιβανωτού και των γονυκλισιών των εκκλησιασμάτων της Άνω Εκκλησίας (Αγγλικανική, πλην όμως με Καθολικά στοιχεία).

Οι πρώτες επιστημονικές αντιπαραθέσεις είχαν ενισχύσει τον αγνωστικισμό και τον ωφελιμισμό με την ρηξικέλευθη Καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου (1859) που χώρισε αργότερα την Εκκλησία στα δύο. Οι πολιτικοί κύκλοι και ο Τύπος (κυρίως οι Times) με πληθώρα παραδειγμάτων κακοδιαχείρισης του πλούτου της Εκκλησίας τροφοδοτούσαν τη γνώμη του κόσμου.


Η παλιά Αγγλία της πνευματικότητας, της αισθητικής ομορφιάς και της διανόησης είναι τελικά η πλευρά του Αγγλικανισμού που ελκύει τον Τρόλοπ περισσότερο.

Στους Πύργους του Μπάρτσεστερ οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις διανθίζουν τους προβληματισμούς που πρωτοσυναντάμε στον Επίτροπο.

Με πρώτο τον ευγενικό και αξιαγάπητο κύριο Χάρντινγκ, τις μουσικές του ικανότητες και τον ρομαντικό του ψυχισμό (κάθε φορά που πιέζεται η συνείδησή του, εκείνος παίζει νοερά βιολοντσέλο!), ο Τρόλοπ φαίνεται να υποστηρίζει τους γνήσιους κληρικούς και «κυρίους» (gentlemen) που θα ήταν θεμιτό να υπηρετούν την Εκκλησία.

Στους Πύργους του Μπάρτσεστερ, ο κύριος Άραμπιν, μετά από πολλές περιπέτειες παρερμηνείας των αισθημάτων της Έλινορ, χήρας του μεταρρυθμιστή Μπολντ, την παντρεύεται και γίνεται πρωτοσύγγελος.

Ο χαρακτήρας του είναι πρότυπο ιερέα: διανοούμενος, τίμιος, ειλικρινής, με σέβας για την παράδοση της Εκκλησίας.

Θυμίζει τους ευγενείς ευπατρίδηδες στα μυθιστορήματα της Τζέιν Όστιν που παντρεύονται τις πανέξυπνες με ήθος και προσωπικότητα ηρωίδες της. Μια τέτοια ηρωίδα είναι η Έλινορ.


Η κυρία Πράουντι και η Σινιόρα Βέζι Νερόνι είναι επίσης εντυπωσιακές ως πρωταγωνιστικό γυναικείο καστ του Μπάρτσεστερ. Θα λέγαμε ότι επιβάλλουν την παρουσία τους με τρόπους ιδιαίτερους, απρόβλεπτους και εκκεντρικούς.

Ο χαρακτήρας τους είναι πολυεπίπεδος, επινοητικός, αποφασιστικός.

Στους αντίποδες, είναι κυριαρχικός, ματαιόδοξος, κυνικός. Η αρνητική γυναικεία όψη εκφράζεται απόλυτα μέσω της κυρίας Πράουντι (η περήφανη) που συνδιοικεί με τον επίσκοπο άνδρα της, εντελώς ανήμπορο να της εναντιωθεί σε οτιδήποτε εκείνη αποφασίσει: «Είχε όμως μάθει πολύ καλά το μάθημά του, ότι οι επαγγελματικές κινήσεις του, δηλαδή, ήταν στενά συνδεδεμένες με την γκαρνταρόμπα της κυρίας Πράουντι.

Ποτέ ξανά δεν διανοήθηκε να την παρακούσει, ούτε έμοιαζε ότι επιθυμούσε να διευθύνει απολυταρχικά την Επισκοπή.

Αν ποτέ περνούσε από τον νου του η σκέψη περί ελευθερίας, τη σκεφτόταν όπως οι άνθρωποι σκέφτονται τη χιλιετία, σαν κάτι καλό που ενδεχομένως έρχεται, αλλά κανείς δεν περιμένει να γίνει κάτι τέτοιο όσο ζει.

Για την κυρία Πράουντι θα μπορούσαμε ίσως να πούμε ότι συνέχιζε να ακτινοβολεί και ήταν σε κάθε περίπτωση δυνατή, ώστε ο επίσκοπος δεν είχε λόγο να φοβάται ότι θα βρεθεί σύντομα βυθισμένος στην πίκρα της χηρείας» (κεφ.51).

Και η Σινιόρα Βέζι Νερόνι είναι εκείνη που με τρόπο εντελώς ασύμβατο κατατροπώνει τον γλοιώδη, μηχανορράφο, τάχα μου «μεταρρυθμιστή» της Κάτω Εκκλησίας Οβαδία Σλόουπ.

Φανερώνει τις ποταπές του φιλοδοξίες μπροστά στους δύο τζέντλεμεν Άραμπιν και Θορν, γιατί η ίδια η Σινιόρα, με οξύνοια και σθένος έχει υπερβεί τον σωματικό και ψυχολογικό τραυματισμό που της είχε αφήσει ο Ιταλός άνδρας της στα νιάτα της.

Ανάπηρη, με ένα πόδι (από το πολύ ξύλο σάπισε το άλλο, γαγγραίνιασε, το κόψανε) μονίμως μεταφέρεται από ντιβάνι σε ντιβάνι, να κοιτάζει με τεράστια γοητευτικά μάτια, σωστή Μελουσίνα (γοργόνα), βάζοντας στο στόχαστρο κάθε λογής κολακεία ή υποκρισία.


Ο Άντονι Τρόλοπ συγγράφει τον Επίτροπο και τους Πύργους του Μπάρτσεστερ την ώρα που μαίνεται ο Πόλεμος της Κριμαίας. Το 1854 ξεσπούν οι εχθροπραξίες, ενώ το 1855 η πολιορκία της Σεβαστούπολης συνεχίζεται με φοβερό κόστος σε ζωές Άγγλων στρατιωτών.

Τότε το Υπουργείο Συνασπισμού του λόρδου Άμπερντιν καταρρέει με την κατηγορία της κακοδιαχείρισης του πολέμου. Στην Κριμαία έχουμε την πρώτη αποτελεσματική πολεμική ανταπόκριση, τα ρεπορτάζ του William Howard Russell στους Times και για πρώτη φορά στην ιστορία των πολέμων, φωτογραφική καταγραφή (Eισαγωγή John Sutherland).


Ο Πόλεμος της Κριμαίας δεν αναφέρεται από τον Τρόλοπ ως γεγονός στα δύο μυθιστορήματα. Μεταφέρεται όμως η αίσθηση του πολέμου στις εσωτερικές διαμάχες της Αγγλικανικής Εκκλησίας που, παραδόξως, αποτελούν υλικό μιας από τις σπουδαιότερες κωμωδίες της αγγλικής λογοτεχνικής παραγωγής.

Βιβλίο
0

ΚΙΝΗΣΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Μαγιακόφσκι της επανάστασης και του έρωτα αποκαλύπτεται σε μια νέα βιογραφία

Βιβλίο / Ο Μαγιακόφσκι της επανάστασης και του έρωτα αποκαλύπτεται σε μια νέα βιογραφία

Στη βιβλίο «Φλέγομαι», ο Σουηδός Τούρμπγιερν Σέβε περιγράφει το προφίλ του αιώνιου αγκιτάτορα που αρνήθηκε το Κόμμα, αλλά εμπνεύστηκε από την επανάσταση και ήταν πάντα αθεράπευτα ερωτευμένος
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πρώτα διαβάζουμε κλασικούς και μετά τα υπόλοιπα

Βιβλίο / Πρώτα διαβάζουμε κλασικούς και μετά τα υπόλοιπα

Στο τελευταίο τεύχος του «New Yorker» υπάρχει ένα εκτενές αφιέρωμα στους κλασικούς, στους οποίους επιστρέφουμε διαρκώς, απόδειξη οι νέες μεταφράσεις σπουδαίων έργων στα ελληνικά που μας θυμίζουν γιατί το κλασικό είναι τελικά αδιανόητα μοντέρνο
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ο Νίκος Μάντης έγραψε ένα από τα πιο φιλόδοξα ελληνικά μυθιστορήματα των τελευταίων ετών

Βιβλίο / Ο Νίκος Μάντης έγραψε ένα από τα πιο φιλόδοξα ελληνικά μυθιστορήματα των τελευταίων ετών

Μια συζήτηση με τον νέο συγγραφέα για την Αθήνα, τις νευρώσεις των Nεοελλήνων και τις θεωρίες συνωμοσίας με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Οι Τυφλοί»
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
Οι πενήντα αποχρώσεις του ροζ: ας μιλήσουμε, επιτέλους, για τη γυναικεία λογοτεχνία!

Βιβλίο / Οι πενήντα αποχρώσεις του ροζ: ας μιλήσουμε, επιτέλους, για τη γυναικεία λογοτεχνία!

Οι γυναίκες διαβάζουν για γυναίκες, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο. Πώς από τα βιβλία της Τζέιν Όστεν περάσαμε στα chick lit και γιατί αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα βιβλία γυναικείας λογοτεχνίας στην Ελλάδα, όπου θα υπερτερούν για πάντα η τραγωδία και το δράμα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ