Το «Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι» έρχεται φέτος σε 2 αίθουσες, τα θερινά Ριβιέρα και Λαΐς
Το κινηματογραφικό αφιέρωμα προβολών επιστρέφει για έκτη χρονιά από τις 29 Ιουνίου έως τις 5 Ιουλίου
Δύο από τα πλέον ιστορικά θερινά σινεμά της Αθήνας, η Ριβιέρα και το Λαΐς θα φιλοξενήσουν τη φετινή, έκτη διοργάνωση του «Ξαφνικά Φέτος Το Καλοκαίρι». Η θεματική εβδομάδα προβολών, σε επιμέλεια του κριτικού κινηματογράφου και ιδρυτή του κινηματογραφικού site freecinema.gr, Ηλία Φραγκούλη, επιστρέφει στις 29 Ιουνίου με κλασικές επιτυχίες από το παρελθόν, cult movies και σπάνιες celluloid εκπλήξεις.
Ήδη έχουν ανακοινωθεί οι αποκλειστικές και πανελλήνιες πρεμιέρες της έναρξης και της λήξης για φέτος: «Η Αποπλάνηση» (The Beguiled) της Σοφία Κόπολα (29 Ιουνίου), που τον περασμένο Μάη τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, και το κωμικό (προς το κατάμαυρο!) θρίλερ «Το Μπαρ» (El Bar) του Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια (5 Ιουλίου).
Ο Ηλίας Φραγκούλης γράφει σχετικά: «Ο πανέμορφος κήπος του θερινού κινηματογράφου Ριβιέρα (Βαλτετσίου 46) στα Εξάρχεια και η ταράτσα… με θέα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, το Λαΐς (Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου 134 – 136) στο Γκάζι, θα φιλοξενήσουν τις προβολές μας για μια ολόκληρη εβδομάδα. Η Ριβιέρα (κάποτε αρχοντικό που έγινε στάχτη από πυρκαγιά) στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου, στην καρδιά των Εξαρχείων, υπήρξε ένα από τα σινεμά που επισκεπτόμουν διαρκώς, από τα παιδικά μου χρόνια, στα 80’s. Ίσως το "κόσμημα" του αξέχαστου Θόδωρου Ρίγγα, εκείνης της κλασικής και ευγενικής φιγούρας που θυμόμαστε να στέκει είτε σε αυτή είτε στην είσοδο του γειτονικού ΒΟΞ, έπαιζε κυρίως ταινίες ρεπερτορίου και εβδομάδες αφιερωμένες σε είδη και διάσημους σκηνοθέτες, αλλάζοντας έργο κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή. Κινηματογραφικό σχολείο κυριολεκτικά, με κόπιες από φιλμ, τις τυπικές γκρίνιες κάποιων θεατών όταν οι "γραμμές" και τα απότομα "πηδήματα" στην οθόνη ήταν περισσότερα του επιτρεπτού, σε εποχές που δεν θα έλεγα ότι νοσταλγώ… "μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά". Καμία "γραφικότητα" εδώ! Η νοσταλγία συνοδεύεται από τις ταινίες, κυρίως, μαζί με το περιβάλλον και τον ρόλο που έπαιξε αυτό, συνδυαστικά. Μπορώ να θυμηθώ πόσους Χίτσκοκ έχω δει στη Ριβιέρα, πόσους Φελίνι, πόσες θρυλικές κωμωδίες του βρετανικού σινεμά, μέχρι και την αβεβαιότητα για το αν είδαμε… ολόκληρο το φινάλε της "Νύχτας των Δολοφόνων" του Ρομάν Πολάνσκι κάποια νύχτα καλοκαιριού.
Από το Λαΐς, που είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του το 1948, δεν έχω παρόμοιες αναμνήσεις, διότι έκλεισε το 1975, μην αντέχοντας τον ακόμη πιο λαϊκό σε θεάματα ανταγωνισμό της τηλεόρασης. Η ταράτσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος αποτελεί την αναδιαμόρφωση του παλιού εκείνου θερινού κινηματογράφου, που λειτουργούσε στο δώμα του κτηρίου. Εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 2010, με ανεξάρτητη είσοδο από την οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ξεχωρίζει από πολλά θερινά σινεμά της Αθήνας για το επίπεδο προβολής και τον προσεγμένο του ήχο, στοιχεία στα οποία έδινε ανέκαθεν βάρος η Ταινιοθήκη. Με συγκινεί και με τιμά ιδιαίτερα η υποστήριξη των ανθρώπων της, από την πρώτη κιόλας χρονιά του "Ξαφνικά Φέτος Το Καλοκαίρι", και όφειλε αυτή η διοργάνωση να περάσει κι από τούτον το "ναό" της 7ης Τέχνης στο Γκάζι.
Στην τελική, ένα πράγμα που αγαπάς και μοχθείς για να πραγματοποιηθεί, ετησίως, σου δίνει απεριόριστη χαρά όταν το δουλεύεις με ανθρώπους που γίνονται η "οικογένειά" σου. Και η χαρά απογειώνεται όταν η οθόνη γεμίζει κλασικές εικόνες και τα καθίσματα του σινεμά από κόσμο. Ραντεβού στις 29 Ιουνίου, λοιπόν!».
