Έρημο και ρημαγμένο σαν να έπεσε βόμβα χωρίς προειδοποίηση, το Αγκίστρι λειτουργεί ως τέλειο, μελαγχολικό, σιωπηλό σκηνικό για το ζευγάρι που πάει όχι ακριβώς να τα βρει, αλλά να τα πει για μια τελευταία φορά, πριν πέσουν οι τελικές υπογραφές του προδιαγραφόμενου διαζυγίου του. Το κλίμα είναι βαρύ και συχνά εκρηκτικό: σε μια συνεχή διελκυστίνδα ενόχλησης και σύγχυσης, ο άνδρας (Κωνσταντίνου) μοιάζει να κάνει μια προσπάθεια να καταλάβει, ενώ η γυναίκα (Παπούλια) δεν έχει όρεξη για λεκτικές πρωτοβουλίες, κοιτάζοντας να αποφύγει, να αντιδράσει, να φύγει αλώβητη από μια σχέση που δεν πάει άλλο. Όχι ακριβώς. Το Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά αποπειράται να εμβαθύνει με αίσθημα σε κάτι που δεν επιθυμεί να περιγράψει ή να προσδιορίσει ευκρινώς με πλοκή, προχωρώντας από τη μία σκηνή στο επόμενο, διαφορετικό τοπίο, όπως περίπου συμβαίνει με τις αυξομειώσεις του ετοιμόρροπου ζεύγους. Οι μεταπτώσεις υποδηλώνουν, ενίοτε εμφατικά, μια αγάπη απομακρυσμένη, ένα σωρό αντιφάσεις που μπερδεύονται με τύψεις και την αποπροσανατολιστική μνήμη του έρωτα.

 

Έχοντας συγγράψει το σενάριο μαζί με τους ηθοποιούς της, η Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν στην τέταρτη ταινία της πειραματίζεται με αυτοσχεδιασμό στο κομμάτι της υποκριτικής. Η σκηνοθεσία του χωροχρόνου ευστοχεί, ενώ οι διάλογοι ακούγονται «παιγμένοι», περισσότερο σαν να δοκιμάζουν οι δυο χαρισματικοί ηθοποιοί διαφορετικές και όχι πάντα τελικές εκδοχές του σωστού και του αληθινού, παρά σαν φυσικό ζευγάρι που βγάζει τα σωθικά του στη φόρα.