Ο Μάικλ Φασμπέντερ παίζει τον Τζορτζ και η Κέιτ Μπλανσέτ την Κάθριν, ένα παντρεμένο ζευγάρι κατασκόπων που εργάζονται μαζί, αν και σε διαφορετικές αποστολές, στη βρετανική μυστική υπηρεσία ασφάλειας (ας την πούμε ΜΙ6, γιατί έτσι την έχουμε μάθει). Ο κύριος και η κυρία Σμιθ έρχονται αμέσως στον νου, αλλά περισσότερο μοιάζουν με μια παιγνιώδη (πλήρη) αντίστιξη του Τζορτζ και της Μάρθα από το Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ: οι δυο όμορφοι, καλοδιατηρημένοι, αεράτοι τύποι είναι αξιοζήλευτα ερωτευμένοι σε έναν μικρόκοσμο βουτηγμένο στην ίντριγκα και την καχυποψία, διατηρώντας τα υψηλά επαγγελματικά τους στάνταρ και ταυτόχρονα τη συνενοχή των ανθρώπων που γουστάρουν βαθιά ο ένας τον άλλο. Η κλοπή μιας συσκευής απειλητικής για την παγκόσμια ασφάλεια ονόματι Severus, σαν τον αυτοκράτορα ή τον αείμνηστο Σνέιπ του Άλαν Ρίκμαν, αλλά σε συσκευασία αόρατου χιτσκοκικού μαγκάφιν, φέρνει τον Τζορτζ στην άχαρη θέση του ανακριτή: θα πρέπει να αποτρέψει τη φονική χρήση της αλλά και να εντοπίσει τον προδότη, κάτι που μάλλον τον «ανάβει» περισσότερο. Στη λίστα των πέντε συναδέλφων που του παραδίδεται, μαζί με έναν ανερχόμενο αναλυτή που κάποτε απέρριψε από πιθανή προαγωγή (Τομ Μπερκ, αστείος και πάντα ενδιαφέρων στις επιλογές του), την ευέξαπτη επόπτρια με την οποία έχουν δεσμό (Μαρίσα Αμπέλα), την άτεγκτη ψυχαναλύτρια της υπηρεσίας (Ναόμι Χάρις) και τον τζεϊμσποντικό νεοφερμένο (Πέιτζ), βρίσκεται και η Κάθριν! Μετά τον πρώτο γύρο ενδοσυζυγικής συνωμοτικότητας, με ένα αναγνωριστικό τραπέζι και φαγητό ποτισμένο με ναρκωτικό (που μπορεί να αποκαλύψει την αλήθεια) και μια σειρά από fun and games για ενήλικους θεατές, οι Σκιές στο σκοτάδι μοιάζουν αυστηρές και άκαμπτες, αλλά με το υποδόριο χιούμορ και τις λαμπερές ερμηνείες να κρατούν πάντα το σασπένς, χωρίς να το παρατραβάνε. Επιπλέον, ανατρέπουν, κομψά και διακριτικά, τις πολλαπλές προσδοκίες. Δεν συγγενεύουν καθόλου με τη σειρά Oceans, πάντα του μετρ της οικονομικής, συγκεντρωτικής κινηματογράφησης Σόντερμπεργκ, αφού η παρέα δεν προσπαθεί να κολλήσει αλλά κινείται φυγόκεντρα. Ο Φασμπέντερ είναι και πάλι ψυχαναγκαστικός, δυνάμει δολοφόνος, όχι όμως ο Killer του Ντέιβιντ Φίντσερ. Παρά την cool χροιά και τις γυαλισμένες επιφάνειες που σχεδιάζονται για να αποσπούν και να αποσυντονίζουν, το Black Bag (ο πρωτότυπος τίτλος αναφέρεται σε μια τυπική έκφραση υπεκφυγής και στην κωδικοποιημένη αποσιώπηση της πραγματικότητας) προσποιείται το κατασκοπικό θρίλερ, και μάλιστα το κάνει μια χαρά, με πολλούς διαλόγους και δράση που συχνά εξισώνεται με σκέψη, αλλά στην ουσία είναι μια οικογενειακή περιπέτεια δυο έξυπνων ανθρώπων που βασίζουν τον δεσμό τους στην αλήθεια και την εμπιστοσύνη, αλλά λόγω επαγγέλματος και ποιος ξέρει ποιας άλλης διαστροφής η πιθανότητα του ψέματος ξυπνάει την αληθινή τους φύση και πυροδοτεί μια τρέλα στο βλέμμα τους – η Μπλανσέτ και ο Φασμπέντερ απολαμβάνουν τα λόγια του σεναριογράφου Ντέιβιντ Κεπ και την προοπτική της έκπληξης σαν να παίζουν σε θεατρικό περιωπής.