Ανθρώπινη Φωνή είναι ένα μονόπρακτο του Ζαν Κοκτό με ηρωίδα μια απελπισμένη γυναίκα στο τηλέφωνο, έναν ρόλο που κάθε ηθοποιός θέλει κάποτε να παίξει, έστω κι αν δύσκολα θα φτάσει το συναισθηματικό ξεγύμνωμα της Μανιάνι στο L’Amore του Ροσελίνι – ζήτημα να έχουμε δει άλλες δέκα φορές κάτι αντίστοιχο στο σινεμά. Στο Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης η Κάρμεν Μάουρα είναι η Πέπα, μια απελπισμένη voice actress που προσπαθεί να βρει στο τηλέφωνο τον εραστή της και να μάθει για ποιον λόγο την εγκαταλείπει. Ναι, το θεατρικό του Κοκτό εμπνέει τον Αλμοδόβαρ, όχι όμως για να γυρίσει δράμα αλλά κανονικότατη φάρσα, καθώς μέσα σ’ αυτό το 48ωρο αναζήτησης κάθε καρυδιάς καρύδι θα περάσει από το διαμέρισμα της Πέπα, εμπλέκοντάς τη σε ολοένα πιο εξωφρενικές καταστάσεις. Σε αντίθεση με την ηρωίδα του Κοκτό, όμως, που καταλήγει στη συντριβή, από την αλληλεπίδραση της με αυτούς τους ανθρώπους η Πέπα συνειδητοποιεί πως χρειάζεται μεν τους άνδρες αλλά κανέναν ξεχωριστά – ίσως και ότι άντρας της ζωής της είναι η ίδια. Η ταινία αποτέλεσε το εισιτήριο του Πέδρο Αλμοδόβαρ για διεθνή καριέρα, φτάνοντας μέχρι τις υποψηφιότητες του Ξενόγλωσσου Όσκαρ και εμπνέοντας, με τη σειρά της, ένα επιτυχημένο θεατρικό. Το παράλογο και το camp στοιχείο υπερισχύουν έναντι του κωμικού ευρήματος, τα ντεσιμπέλ βρίσκεται στα γνώριμα, πρώιμα αλμοδοβαρικά επίπεδα, το αμίμητο στυλιζάρισμα έχει κατακτηθεί, η δημιουργική ωριμότητα θα περίμενε λίγα χρόνια ακόμα – από το Μυστικό μου λουλούδι κι έπειτα ξεκινά ένα λαμπρό σερί που, με πολύ μικρά και ουδέποτε ενοχλητικά διαλείμματα, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.