FacebookTwitter 1987. Ο Χρήστος. Χαρμάνι εξωτικό. Και η πρώτη γάτα μου. Γράφω για αυτήν ένα κείμενο λατρείας στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο Βρομόγατες - ειρωνική αντιστροφή ύφους. Κανείς δεν το παρεξηγεί- αντιθέτως. Μετά από δεκαετίες, το αναδημοσιεύω στη Lifo με πλακατζίδικες φωτογραφίες σατανικών γατιών. Mια τύπισσα που έχει ένα σάιτ αμφίβολης φιλοζωίας (γεμάτο φωτογραφίες γδαρμένων και κακοποιημένων ζώων - δήθεν για παραδειγματισμό, αλλά κατ' ουσίαν νοσηρού clickbait) διαδίδει στον όχλο των social ότι «εξολοθρεύω γάτες», απομονώνοντας φράσεις μου χωρίς την συμφραζόμενη αντιστροφή (φάση: ηλίθιος, φεγγάρι, δάχτυλο- Μια μάνα είναι κανίβαλος επειδή γαργαλώντας το μωρό της τού είπε «θα σε φάω!»). Είναι τέτοιο το μένος των αμνών του θεού, που για πρώτη φορά κατεβάζω άρθρο μου - ακόμη μερικοί πιστεύουν ότι σκίζω γάτες. Τρομακτικό συμπέρασμα: ο δημόσιος λόγος (δηλ. τα σόσιαλ) πρέπει να τσαλαβουτάει στα ρηχά λασπόνερα του προφανούς και του μπανάλ, δίχως χιούμορ, δίχως πειραματισμούς, παίγνια ή αμφισημίες, αλλιώς πρέπει απ' το πρωί ως το βράδι να αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Φαίνεται αυτό και στο πώς άλλαξαν οι τίτλοι των άρθρων. Για να γίνουν google friendly, έχουν χάσει κάθε πνεύμα, αίνιγμα ή ευστροφία, σερνάμενοι στην πεζή κυριολεξία τού πα και πι το παπί. Περιγράφουν, δεν σημαίνουν.... Τι νόημα έχει να γράφεις τότε στα σόσιαλ; Δεν έχει. Εκτός και ψάχνεις χρήματα, κάθε είδους. Ή είσαι πέραν του καλού και του κακού (0,05%).
Στάθης 
