O κύριος Ντίνος
Δυο λόγια για ένα κομβικό πρόσωπο της ζωής μου
Χαίρομαι που βλέπω αυτό το κύμα λατρείας στα σόσιαλ για τον κύριο Ντίνο. Κι ας είναι μια λατρεία ανορθόγραφη και επιλήσμων. Έτσι είναι σχεδόν όλες οι λατρείες. Τόσο από ειδήμονες, όσο κι από περαστικούς. Προτιμώ όμως να λατρεύονται οι ποιητές, από το να λατρεύονται πρόστυχα πρόσωπα.
Είναι λογικό να λατρεύεται (είτε να μισιέται) ο κ. Ντίνος. Διότι το παράδειγμα του άτεγκτου χαρακτήρα του ήταν σχεδόν μεγαλύτερο από την ποιητική σκιά του. Οι παρεμβάσεις του, οι κρίσεις του, οι συνεντεύξεις του, κυρίως όμως η στάση του, είχαν μια αγέρωχη και συγκινητική καθαρότητα (σχεδόν αγνότητα) που ενέπνευσαν πολλούς, αν και λίγοι τον ακολούθησαν στην Πύλη τη Στενή.
Όταν περάσει ο καιρός, και λείψει ο θόρυβος και οι λατρείες και τα αισχρά κουτσομπολιά, άλλοι, ψυχραιμότεροι άνθρωποι θα αποτιμήσουν την ιδιάζουσα ποίησή του, που αν μη τι άλλο, στην queer γραμματεία κατέχει ήδη εξέχουσα θέση.
Φυσικά, τον ήξερα κι εγώ, όπως σχεδόν όλη η Ελλάδα. Μόνο που για μένα στάθηκε ορόσημο. Του είχα πάρει την πρώτη μου συνέντευξη στο πρώτο τεύχος του περιοδικού «Τέταρτο», του Μάνου Χατζιδάκι. Το 1985! Η τηλεόραση δεν τον είχε δείξει ποτέ. Εκτός του συναφιού, λίγοι τον ήξεραν. Το τεύχος πούλησε 120.000 πανελλαδικά. Οι πρωτοφανείς ατάκες του κ. Ντίνου έκαναν πάταγο ― έγινε σταρ σε μια μέρα.
Έκτοτε, δημιουργήθηκε μια σχέση ωραία, με αγκάθια και ρόδα. Ήξερα πού να σταθώ και πού να προσπεράσω. Ήξερα τι έχει αξία και τι λέγεται θεατρική αδεία. Και τον αγαπούσα. Όπως με αγαπούσε και αυτός.
Γι αυτό θεωρώ όνειδος το τελευταίο βιβλίο που έβγαλε μια κυρία από την Θεσσαλονίκη με τα «επιλεγόμενά» του. Πρόκειται για έναν όγκο κοπριάς που χαρακτηρίζει την ίδια κι όχι τον κύριο Ντίνο, ο οποίος στο τέλος τα είχε χάσει― έναν όγκο κοπριάς, που για τα χρήματα, κατάφερε μόνο να αμαυρώσει την εικόνα του και να τον αποξενώσει από πολλούς φίλους του, στο τέλος της ζωής του.
Ήταν ωραία περίπτωση ο Χριστιανόπουλος. Υπέροχος. Άμοιαστος. Παραδειγματικός. Τώρα που πέθανε, συνειδητοποιώ (κι ας ακούγεται ως παραδοξότητα) ότι τον είχα λίγο σαν πατέρα μου. Ίσως γιατί του άρεσε να μού δίνει συνέχεια συμβουλές...
