Είναι η πρώτη Παρασκευή του πιο αμήχανου και άχαρου Νοέμβρη που μπορώ να θυμηθώ, λίγες ώρες πριν από το νέο lockdown. Η Nalyssa έρχεται για τη φωτογράφιση (στην ταράτσα της LiFO) ντυμένη στα κίτρινα, αρκετά ψύχραιμη και πολύ πιο σοβαρή από την προηγούμενη συνάντησή μας. Έχει μόλις ανέβει το νέο της τραγούδι «Μπλε Τροχιά», ένα ζεϊμπέκικο με το πιο ελληνότροπο ρεφρέν που έχει γράψει ποτέ, το οποίο χαρακτηρίζει «το μεγαλύτερο προσωπικό στοίχημα».
Είναι το δεύτερο δείγμα από το νέο της άλμπουμ, το δεύτερο ελληνόφωνο, με τίτλο «Ταξίδι Αστρικό», που θα κυκλοφορήσει στις 4 Δεκεμβρίου, καθυστερημένα, λόγω της κατάστασης. Είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει κάνει μέχρι τώρα, ένα άλμπουμ με συνοχή και ξεκάθαρο το ελληνικό στοιχείο, πολύ πιο εσωτερικός και εσωστρεφής από το «Μπλουμ».
«Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου τα δύο χρόνια που τον δούλευα», λέει, «και με πολύ σκοτεινά πράγματα. Αυτός ο δίσκος φέρει το vibe αυτής της περιόδου της προσωπικής μου ζωής κι αυτό φαίνεται στα τραγούδια, στον τρόπο που τα έχω γράψει αλλά και στο πώς αποφασίσαμε να ενορχηστρωθούν. Στο "Μπλουμ" είχα την όρεξη και την ορμή να τα κάνω όλα, και το ποπ και την μπαλάντα, και είχα μαζέψει τα ελληνόφωνα κομμάτια μου από διάφορες εποχές, από πάντα. Τα τραγούδια του νέου δίσκου γράφτηκαν όλα μαζί, σε πιο συμπυκνωμένο χρόνο, γι' αυτό είναι λίγο πιο συγκεντρωμένο το ύφος. Και είναι ένας δίσκος με λιγότερο αστικό στοιχείο απ' ό,τι του "Μπλουμ"».
Με ενδιαφέρει το λαϊκό τραγούδι, οι φόρμες του, και ήθελα κάπως να το κοιτάξω αλλιώς, να το ενσωματώσω στη δική μου αισθητική, να μπουν στα τραγούδια μου στοιχεία από το καθαρόαιμο ελληνικό λαϊκό τραγούδι που μου αρέσουν.
Η αναφορές στη φύση και στην εξοχή είναι ξεκάθαρες στους στίχους, που έχουν αστέρια, πλανήτες και πουλιά και τα αγαπημένα της λουλούδια, που δεν λείπουν ποτέ από τα κομμάτια της. Κι ένα φως που τα φωτίζει, από αμυδρά έως έντονα, για το οποίο τραγουδάει στο ομώνυμο κομμάτι.
«Το "Φως" είναι μια στιγμή απόλυτα φωτεινή και αισιόδοξη, έχει μια γαλήνη ότι όλα είναι σωστά και στη θέση τους», λέει, «χρώματα και μια αέναη λούπα που γυρνάει ψυχεδελικά, αλλά πολύ όμορφα. Βέβαια, στο τέλος έχει κι ένα μικρό σκοτεινό ταξίδι, γιατί το φως, χωρίς σκοτάδι, δεν έχει καμία αξία».
Φως
Το «Αστρικό ταξίδι» ξεκινάει με μια αχτίδα αισιοδοξίας, «θέλει ένας ήλιος να τρυπώσει απ' το παράθυρο, να μπει εδώ μέσα, να στεγνώσει ό,τι άχαρο, και όπως περνάω για την κουζίνα μπροστά απ' την τηλεόραση, μεταμορφώνεται το σύμπαν σε κάτι εξωτικό κι αρχίζω ένα ταξίδι αστρικό. Ειν' το χαλί μου ένας κήπος μες στα αρώματα, κι ο γάτος μάγος, κεντημένος χίλια χρώματα, κάνω να κάτσω στην καρέκλα και παίρνω μιαν απόφαση, πάω να βουτήξω στα τσιμέντα, στον μαγικό βυθό κι αρχίζω ένα ταξίδι αστρικό» ‒ αλλά, όσο κι αν φαίνεται αρχικά, συνολικά δεν είναι ένας χαρούμενος δίσκος. Έχει στιγμές τρυφερότητας αλλά και μια θλίψη που είναι διάχυτη σε όλα τα κομμάτια, η οποία κρύβεται επιμελώς πίσω από τις «ανέμελες» μελωδίες και τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις. Αν δεν προσέξεις τι λένε οι στίχοι, δύσκολα την εντοπίζεις.
«Το αστρικό ταξίδι είναι μέσα στο σπίτι», εξηγεί, «ένας εντελώς εσωτερικός χώρος ‒ κάτι γίνεται και ξεκινάει αυτό το ταξίδι. Παίζει ρόλο αυτό που είναι απόλυτα εσωτερικό, δηλαδή το σπίτι, το μυαλό σου, η σκέψη σου, το προς τα μέσα, που καταλήγει σε μια εκτόξευση στο υπερπέραν, στο σύμπαν».
Ακούμε τον δίσκο, που γίνεται όλο και καλύτερος όσο προχωρούν τα κομμάτια, με ποπ τραγούδια υψηλής αισθητικής, όπως το απίθανο «Διάφορα Πουλιά» με τη γοητεία του καταραμένου (επειδή καταλήγει σε θάνατο): «Διάφορα πουλιά φωνάζουν κάτω απ' το μπαλκόνι σου, η νύχτα προχωρά μαζί σου ή χωρίς εσένα, δίπλωνα τα ρούχα σου με τάξη, έτσι για να είμαστε εντάξει, κάθομαι σε στοίβες τώρα πάνω, κι είν' κατάλληλη η ώρα να πεθάνω. Κι έτσι τώρα πια δεν ξέρεις πού μπορεί να είμαι, και σε ποιο βαθύ μνήμα έτσι απλά να κείμαι».
Οι στιγμές συναισθηματικής έντασης είναι συνεχόμενες και ακόμα και όταν οι ρυθμοί κατεβαίνουν, έρχονται οι βαθιά ερωτικοί στίχοι και σε διαλύουν: «Δάχτυλα που τραγουδάνε περπατάνε σε δέρμα λευκό, θα 'θελα να μ' ακουμπάνε και να βγάζουνε ήχο ζεστό, το ξέρω πως μ' αγαπάς και μου δείχνεις μπλε κοράλλια, το ξέρω πως μ' αγαπάς όταν είναι όλα χάλια μα... Δεν θέλω να βρεις ούτε ένα δάκρυ, είμαστε πολλοί κι είναι μία η αγάπη» τραγουδάει στα «Κοράλλια», ενώ στη μινιμαλιστική «Ανακύκλωση» οι παύσεις δίνουν έναν δραματικό τόνο στο spoken word που συνοδεύει το ρεφρέν: «Πες πως η ζωή ανακυκλώνεται, νιώθω την ψυχή μου να σηκώνεται, να πέφτω βαθιά, σε τρύπα ξανά, κι αν θέλεις να 'ρθεις, δεν ξέρω αν μπορείς...».
Η επιρροή της από τις θεατρικές παραστάσεις στις οποίες συμμετέχει τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής στα κομμάτια. «Σίγουρα κάτι μου έχει κάνει το θέατρο, το κάνω αρκετά χρόνια αυτό» λέει. «Συνήθως, όμως, γράφω, ακολουθώντας το όραμα του σκηνοθέτη. Έχω μια κεντρική ιδέα και το πού θα φτάσει το κομμάτι εξαρτάται από μένα, αλλά με ενδιαφέρει να μου δίνουν οδηγίες και να υπάρχει συνεισφορά».
Το «Μια νέα ζωή» είναι γραμμένο για την παράσταση «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ. «Τους στίχους», εξηγεί, «τους έγραψα με αφορμή κάποιες λέξεις από το κείμενο. Λένε ότι ο Ιβάνοφ πήγε στο δάσος πάνω στην τρέλα του και γελούσαν μαζί του τα πουλιά και τα δέντρα. Αυτό το τραγούδι μού κάνει πολύ φύση, πολύ δάσος, βλέπω μια εικόνα μέσα στο δάσος κι ένα μικρό φωτάκι σε ένα πολύ σκοτεινό σκηνικό, μια νέα ζωή που περιμένει κάπου εκεί. Στο κομμάτι έχουν συμμετάσχει οι φίλες μου, η Δεσποινίς Τρίχρωμη και η Κατερίνα (Tango with Lions), που έχουν κάνει τα φωνητικά».
Σχολιάζει την ξεκάθαρη πρόθεσή της να γίνει ο δίσκος όσο πιο ελληνικός γίνεται. «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτό τα τελευταία χρόνια κι αυτό γέννησε τον δίσκο. Με ενδιαφέρει το λαϊκό τραγούδι, οι φόρμες του, και ήθελα κάπως να το κοιτάξω αλλιώς, να το ενσωματώσω στη δική μου αισθητική, να μπουν στα τραγούδια μου στοιχεία από το καθαρόαιμο ελληνικό λαϊκό τραγούδι που μου αρέσουν. Και ρίξαμε πολλή δουλειά πάνω σ' αυτό και με τον παραγωγό μου, τον Βασίλη Ντοκάκη, για το πώς θα γίνει, για να κρατηθεί το ύφος το δικό μου και γενικά της μουσικής που κάνουμε. Ψάχναμε μια πρόταση για να δούμε πώς μπορούμε εμείς να αισθανόμαστε οικεία. Θέλαμε το ελληνικό στοιχείο να βγει απενοχοποιημένα ελληνικό, αλλά να είναι και δικό μας. Στο "Ναι μεν αλλά" φτιάξαμε ένα σχεδόν ζεϊμπέκικο (λείπει ένα χτύπημα) με μπουζούκι, ερωτικό στιχουργικά, που είναι από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου».
Εδώ η φύση είναι πρωταγωνίστρια στο background: «Βγαίνεις μέσα απ' το ποτάμι και τινάζεις τα νερά, βγαίνεις μέσα απ' το ποτάμι και με παίρνεις αγκαλιά, βγαίνεις μέσα απ' το ποτάμι, ξεσηκώνεις τα νερά, βγαίνεις μέσα απ' το ποτάμι, δέρμα βράχια και φωτιά».
Το προσωπικό μου highlight του δίσκου είναι το τραγούδι που τον κλείνει, το θανατερό «Μη με ξεχάσεις», ένα τραγούδι για την αυτοχειρία. «Ήμουν σε ένα μπαρ με φίλους κι έρχεται μια φίλη και ρωτάει "ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να αυτοκτονήσεις;"». «Και της λέει ο ένας φίλος, "α, έχω τον καλύτερο τρόπο! Θα πας σε ένα ανθοπωλείο και θα πάρεις όλα τα λουλούδια, θα γεμίσεις το δωμάτιο παντού, θα κλείσεις πόρτες και παράθυρα και θα πέσεις για ύπνο. Το πρωί θα έχεις πεθάνει". Δεν ισχύει, φυσικά, επιστημονικά, αλλά ήταν μια πολύ ωραία ιδέα για να γραφτεί ένα βαλσάκι: "Να γεμίσω το δωμάτιο με γαρδένιες και τουλίπες, ανεμώνες, ορχιδέες κι όλα τ' άνθη που 'χεις δει, με βιολέτες και μιμόζες, γαζίες και χρυσάνθεμα, να πνίξω κάθε χώρο με ολάνθιστη οσμή. Παπαρούνες να με λούζουν και τριφύλλια σκουλαρίκια, με κυκλάμινα να τυλιχτώ, γεράνια, γιασεμί, να με πνίξουν τα γαρίφαλα, μες τους κρίνους να βουτήξω, και οσμή από υάκινθο να 'χει η τελευταία πνοή, σε μπιγκόνιες να ξαπλώσω, τριαντάφυλλα να σκεπαστώ, να με κρύψουν ηλιοτρόπια και νούφαρα υγρά, και τα μάτια να μου κλείσουνε νυχτολούλουδα, καμέλιες, μαργαρίτες και ασφόδελοι, χαμομήλια και σκυλάκια, πικροδάφνες, βουκαμβίλιες και πετούνιες κι όλα αυτά. Θα 'ναι ο ύπνος μου αιώνιος, θα 'ναι ο ύπνος μου μυρωδικός, είναι ο ύπνος μου αβάσταχτος και απλός και ήσυχος ‒ μη με ξεχάσεις..."».
Μπλε Τροχιά
Το άλμπουμ της Nalyssa Green "Αστρικό ταξίδι" κυκλοφορεί στις 4/12 από την Inner Ear.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια