Όλα όσα μας απασχόλησαν μουσικά περισσότερο από τη διεθνή σκηνή το 2021. Αν και η φετινή χρονιά ξεκίνησε με αβεβαιότητα για τη μουσική σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο περνούσαν οι μήνες έβγαιναν σημαντικές κυκλοφορίες ακόμη και από ονόματα που δεν το περίμενες. Ακολουθούν σε τυχαία σειρά όσα πρόσωπα συζητήθηκαν περισσότερο την περίοδο που μας πέρασε:
Η απελευθέρωση της Britney Spears. Χωρίς αμφιβολία ήταν το σημαντικότερο μουσικό πρόσωπο που μονοπώλησε το ενδιαφέρον του κόσμου ολόκληρου το 2021. Μπορεί η συμπαθής σταρ να μην έβγαλε κάτι καινούργιο, αλλά είναι δύσκολο να παραβλέψεις την πληθώρα συζητήσεων που προκάλεσε η προσωπική της ζωή. Ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο, μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ «Framing Britney Spears», που έκανε ευρέως γνωστή την κατάσταση επιτροπείας που βίωνε η 39χρονη και την έθετε υπό τον έλεγχο του πατέρα της ολοκληρωτικά. Επιπλέον, έριχνε νέο φως σε ολόκληρη την καριέρα της και στον σεξισμό που έχει δεχτεί από τα πρώτα της βήματα μέχρι σήμερα. Ίσως μία από τις πιο παρεξηγημένες ερμηνεύτριες της μουσικής βιομηχανίας που, ευτυχώς, προς το τέλος του χρόνου η ιστορία της είχε αίσιο τέλος, με την ίδια να δικαιώνεται τόσο σε προσωπικό όσο και σε δικαστικό επίπεδο και πλέον να έχει κερδίσει επίσημα την ελευθερία της.
Το k-pop φαινόμενο. Οι BTS έσπασαν και φέτος το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, κυριαρχώντας στα τσαρτ παγκοσμίως. Αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη. Φέτος έβγαλαν το «Βutter», το δεύτερο αποκλειστικά αγγλόφωνο κομμάτι τους μετά το περσινό «Dynamite», και συνεργάστηκαν με τους Coldplay στο «My Universe», ενώ στο τέλος Νοεμβρίου έδωσαν την πιο πολυσυζητημένη συναυλία της χρονιάς, με τους κριτικούς να γράφουν για υποβλητική εμφάνιση διάρκειας δυόμισι ωρών.
Η σιωπηρή επιτυχία της Taylor Swift. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες φέτος, συναντούσες το όνομά της. Κάτι καινούργιο δεν κυκλοφόρησε, αντίθετα ανέβηκε στα τσαρτ με τις πρώτες και πολυαναμενόμενες δικές της βερσιόν δύο παλιών άλμπουμ της, του «Fearless» του 2008 και του «Red» του 2012. Όπως είχε υποσχεθεί, ξαναηχογράφησε από την αρχή τα συγκεκριμένα άλμπουμ μετά το σκάνδαλο με την πρώην εταιρεία της, που πούλησε τα masters όλων των δίσκων που είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στον Scooter Braun. Επίσης, προς το τέλος της χρονιάς την κατηγόρησαν για κλοπή των στίχων του κομματιού «Shake it οff», αλλά για την πλουσιότερη μουσικό στις ΗΠΑ αυτήν τη στιγμή αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, ακόμα κι αν χάσει τη δίκη.
H ενηλικίωση της Billie Eilish. Μέσα στο 2021 η Billie Eilish κυκλοφόρησε το «Happier than ever», το δεύτερο άλμπουμ της καριέρας της, κι έτσι απλά παρουσίασε μια δουλειά καλύτερη από το ντεμπούτο της. Φέτος έκλεισε τα δεκαεννιά, ενηλικιώθηκε, ωρίμασε και αυτό πέρασε και στη μουσική της, με έμφαση στις πιο κλασικές μελωδίες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασε τη μοναδικότητά της.
Η απρόσμενη επιτυχία της Olivia Rodriguo. H πρωτοεμφανιζόμενη πιτσιρίκα έκανε την έκπληξη της χρονιάς και ξεπέρασε κάθε προσδοκία με το ντεμπούτο της «Sour». Η alternative ποπ της και ένα κομμάτι χωρισμού, το «Drivers License», ήταν αρκετά για να στεφθεί η νέα βασίλισσα της Gen Z και του TikTok. Το «Sour» ήταν το εμπορικότερο άλμπουμ της χρονιάς διεθνώς, ενώ φιγουράριζε σχεδόν σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα φέτος.
Η queer υπεροχή του Lil Nas X. Το 2021, όμως, ήταν η χρονιά και του Lil Nas X. Κι αυτός κυκλοφόρησε το νέο άλμπουμ «Montero», στο ίδιο ύφος με το «Sour» της Rodriguo, γνωρίζοντας την ίδια αποδοχή και ξεσηκώνοντας και προκαλώντας κόσμο και θεοσεβούμενος, όπως έκανε η Μαντόνα παλιότερα. Queer και ράπερ ήταν ένας αχτύπητος συνδυασμός που έσπαγε οποιαδήποτε στερεότυπα σχετικά με την ποπ και τη μουσική βιομηχανία, με αρκετά πιασάρικα τραγούδια, όπου η σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα ενός γκέι άνδρα βρίσκονται στο επίκεντρο, κάτι αδιανόητο για το mainstream πριν από μερικά χρόνια.
H άνευρη επιστροφή της Adele. Τo τελευταίο διάστημα πάντως ανήκει στην Adele, που επέστρεψε στη δισκογραφία με το «30», και μέσα σε τρεις ημέρες από την κυκλοφορία του έκανε τις περισσότερες πωλήσεις στις ΗΠΑ για το 2021. Βέβαια, σε αυτό κάνει ό,τι έκανε πάντα: βγάζει τα σώψυχά της, μαζεύοντας τους καλύτερους παραγωγούς γύρω της, αλλά η ουσία είναι ότι απευθύνεται σε κόσμο που γενικά δεν ακούει μουσική και αγοράζει άλμπουμ όπως αγοράζει ροζ λογοτεχνία. Είναι οι μόνοι που αντέχουν τους φωνητικούς αυνανισμούς της και ένα άλμπουμ που δεν είναι κακό, αλλά κουράζει.
ABBA, 40 χρόνια μετά. Καλή η Adele, αλλά η επιστροφή της χρονιάς ανήκει δικαιωματικά στους ABBA μετά από 40 χρόνια με το «Voyager» και νέα τραγούδια, που ναι μεν είναι λίγο παλιομοδίτικα και δεν αφορούν ούτε στο ελάχιστο τη νέα γενιά, αλλά είναι αρκετά τίμια, ώστε να μην αμαυρώνουν τον θρύλο τους, έστω και στη δύση της καριέρας τους.
H απότομη πτώση του Travis Scott. Η τραγωδία στο Astroworld ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές στην ιστορία των μουσικών φεστιβάλ. Το τραγικό περιστατικό προκλήθηκε από τον συνωστισμό που δημιουργήθηκε μπροστά στη σκηνή σε συναυλία του ράπερ Τravis Scott κατά την εναρκτήρια βραδιά του μουσικού Φεστιβάλ Astroworld. Δέκα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ ο αριθμός των τραυματιών έφτασε τουλάχιστον τους 300. Ο ράπερ ισχυρίστηκε ότι δεν άκουσε τις κραυγές του κοινού του στο Χιούστον για βοήθεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα ανακάμψει η καριέρα του μετά από αυτό.
Kanye vs Drake. Τέλος, το 2021 σήμανε τη λήξη ενός μακροχρόνιου και πολύκροτου beef στην ιστορία του χιπ-χοπ. Ο Κanye West τα βρήκε με τον Drake για καλό σκοπό. Έδωσαν και μια συναυλία φιλανθρωπικού χαρακτήρα, όπου τραγούδησαν μαζί, αφού πρώτα έθαψαν ο ένας τον άλλον στα φετινά άλμπουμ τους: o Kanye στο «Donda» και ο Drake στο «Loverboy».
Τέλος, το 2021 ήταν και η χρονιά των Mustafa, Self Esteem, Sam Fender, Little Simz, The Weather Station, ενώ η συνεργασία της χρονιάς ήταν του Floating Points με τον Pharaoh Sanders.
TA AΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Tyler the Creator – Call Me If You Get Lost
Με άξονα το «διαβόητο» παρελθόν του, ο Tyler εμπνέεται από τον Σαρλ Μποντλέρ, του οποίου τα «Άνθη του Κακού» είχαν ταράξει την κοινωνία της Γαλλίας, και δημιουργεί μια νέα περσόνα, αυτήν του Tyler Beaudelaire, ενώ δίνει μαθήματα αισθητικής. Η έκτη δισκογραφική δουλειά του αποφεύγει τις παραδοσιακές φόρμες με απρόβλεπτα σόουλ και τζαζ samples «από άλλο κόσμο». Συμμετέχουν οι DJ Drama, Lil Uzi Vert και Pharrell Williams. Χωρίς υπερβολή, ίσως το καλύτερο ραπ άλμπουμ για φέτος.
Dry Cleaning - New Long Leg
Το New Long Leg είναι το ντεμπούτο άλμπουμ των Dry Cleaning από το νότιο Λονδίνο και μπορεί ο post-punk ήχος τους να είναι κάτι χιλιοακουσμένο, η frontwoman τους, όμως, Florence Shaw, τον πάει σε άλλο επίπεδο. Βέβαια, τη διαφορά κάνουν οι στίχοι της, ένα κολάζ από πράγματα που μαζεύει από εφημερίδες, σχόλια στο YouTube, διαφημίσεις ή που θυμάται από συζητήσεις και μετατρέπει σε ποίηση, η οποία αντικατοπτρίζει, παραδόξως, την επιφανειακή ρευστότητα του εικοστού πρώτου αιώνα. Έπειτα, είναι ο τρόπος που τους αποδίδει, με ειρωνεία, ανέκφραστο, αυστηρό πρόσωπο και παγερή αδιαφορία απέναντι στα πάντα.
Yu Su - Yellow River Blue
Γεννημένη στην Κίνα και με έδρα το Βανκούβερ στον Καναδά, η Yu Su δεν είναι ακριβώς καινούργια στην ηλεκτρονική σκηνή της πόλης της. Έκανε μουσική για εκθέσεις και έπαιζε σε κλαμπ πριν κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ «Yellow River Blue». Και τι άλμπουμ είναι αυτό! Ένα καλειδοσκοπικό ταξίδι σε μουσικά είδη από το ambient στο dub, τη synth pop και το trip-hop. Οργανικοί ψυχεδελικοί ρυθμοί που σε αφήνουν άφωνο, με μια έξτρα δόση ασιατικού μυστικισμού.
Playboi Carti – Whole Lotta Red
Κανείς ράπερ δεν ακουγόταν σαν τον Playboi Carti το 2021. Ένα από τα πολυαναμενόμενα ραπ άλμπουμ, το «Whole Lotta Red», είναι η δεύτερη δισκογραφική δουλειά του, δύο χρόνια μετά το πολυσυζητημένο «Die Lit», που ενθουσίασε, απογοήτευσε και ενόχλησε αρκετούς όταν πρωτοκυκλοφόρησε πέρσι, ανήμερα τα Χριστούγεννα. Σκοτεινό, δύσκολο, αλλοπρόσαλλο, γεμάτο κραυγές, ψιθύρους, μουγκρητά και βραχνιασμένες, αγχωτικές ρίμες. Πρωταγωνιστής πάντα το απερίγραπτο μοναδικό τσιριχτό flow του σε συνδυασμό με μια παραγωγή και μελωδίες που κάνουν τα κομμάτια ακόμα πιο εξωγήινα.
L’Rain – Fatigue
Ορισμένοι δεν χρειάστηκε να είναι στην κορυφή του Wire φέτος με τα καλύτερα για να αγαπήσουν ή να ανακαλύψουν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Ευτυχώς, όσοι το πήραν χαμπάρι νωρίς μέσα στο μουσικό χάος του διαδικτύου δεν υπήρχε περίπτωση να μην το έχουν στις λίστες με τα καλύτερα του 2021. Αυτή η στοιχειωτική υπέροχη αίσθηση που σου δημιουργεί το δεύτερο άλμπουμ της Taja Cheek σε ακολουθεί για καιρό. Ένα φιλόδοξο, πολύπλευρο έργο, επηρεασμένο από το shoegaze, το soft rock και τη νεοψυχεδέλεια των Animal Collective ή, ακόμη πιο πίσω, από τον Syd Barrett, χωρίς να γυρνάει στο ελάχιστο την πλάτη στο γκόσπελ, την τζαζ, τη neo-soul και το R&B.
Dean Blunt – Black Metal 2
Όποτε βγάζει άλμπουμ ο Dean Blunt, γράφουμε πάνω-κάτω τα ίδια: ένας από τους πιο ασυμβίβαστους δημιουργούς του εικοστού πρώτου αιώνα. Ένας αινιγματικός, απροσπέλαστος, μερικές φορές προκλητικός μαύρος crooner που πάει ενάντια σε κάθε ρεύμα της εποχής. Το «Black Metal 2» είναι το sequel ενός άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2014. Συμμετέχουν η Joanne Robertson, που κάνει φωνητικά σε έξι κομμάτια, και η Mica Levi, που ερμηνεύει ορισμένα ορχηστρικά κομμάτια. Από τις πιο άμεσες και προσβάσιμες δουλειές του, αν αναλογιστεί κανείς ότι πέρσι κυκλοφόρησε το «Stalker», μια λούπα που διαρκούσε μία ώρα και ακουγόταν μέχρι αηδίας η φράση «I’ve been watching you».
Tirzah – Colourgrade
Στο «Colourgrade» η Tirzah συνεργάζεται ξανά με τ@ Mica Levi και τον Coby Sey για να φτιάξουν το ιδανικό μετα-Covid σάουντρακ, παράξενα τραγούδια απίστευτης τρυφερότητας που μιλούν για την αγάπη, για τα μικρά καθημερινά πράγματα της ζωής της και τη μητρότητα, χωρίς να έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, αδιαφορώντας αν ξεφεύγουν από κλασικές φόρμες, αν τα κομμάτια ακούγονται ερασιτεχνικά, αν κάποια δεν είναι καν ολοκληρωμένα. Δεν είναι ένας χαρούμενος δίσκος και η φωνή της ακούγεται θλιμμένη και σοβαρή σε όλη του τη διάρκεια, γι’ αυτό ίσως αποτελεί την πιο ειλικρινή μουσική κατάθεση που θα ακούσεις φέτος.
Dawn Richard – Second Line
«I don’t need a genre / Fuck it / I am the genre», τραγουδάει η Richards στο κομμάτι που ανοίγει το «Second Line»: «Δεν χρειάζομαι ένα είδος / Γαμάτο / Είμαι μια κατηγορία (από μόνη μου)». Και το αποδεικνύει στο έπακρο στη συνέχεια. Κανείς δημιουργός φέτος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το αφροφουτουριστικό r&b της Dawn Richards, και δεν είναι μόνο αυτό που χαρακτηρίζει αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο. Το «Second Line» δανείζεται στοιχεία από το χιπ-χοπ, τη house, τη σόουλ, την electrpop. Είναι ένας απαιτητικός δίσκος, χορευτικός, funky, που σε κάνει να κουνηθείς όπου κι αν βρίσκεσαι.
Mdou Moctar - Afrique Victime
Δεν είναι τυχαίο που συναντάς το «Afrique Victime» σε κάθε λίστα με τα καλύτερα φέτος, από τους «New York Times» και την «Guardian» μέχρι το Pitchfork. Ακόμη και ο Barack Obama το έβαλε στα αγαπημένα τους της χρονιάς. Ο λόγος γίνεται προφανής όταν ακούσεις το άλμπουμ που κερδίζει απόλυτα το ενδιαφέρον σου. Καιρό είχε να εμφανιστεί ένας τόσο εκρηκτικός ψυχεδελικός δίσκος από έναν αριστοτέχνη των μπλουζ της ερήμου, όπως έχει χαρακτηριστεί ο Mdou Moctar. Αριστερόχειρας και αυτοδίδακτος, είναι από τους πιο σημαντικούς κιθαρίστες διεθνώς. Είναι ενεργός δισκογραφικά από το 2008, αλλά είναι η πρώτη φορά που η μουσική του εκτοξεύεται σε τέτοια δημιουργικά ύψη και αξίζει κάθε λέξη που γράφεται γι’ αυτόν.
Ghetts – Conflict of Interest
Ένα αρκετά σημαντικό άλμπουμ για τη grime σκηνή που πήρε διθυραμβικές κριτικές, αλλά δεν το βρίσκεις πουθενά και σε καμία λίστα φέτος, ούτε καν στης «Guardian», που το αποθέωνε. Είναι άξιο απορίας αλήθεια επειδή για τη γενιά που μεγάλωσε με grime και τραπ το «Conflict of Interest» άνετα είναι ό,τι ήταν το «Blue Lines» των Massive Attack για τη γενιά που μεγάλωνε με ραπ και τον ήχο των πειρατικών σταθμών τη δεκαετία του ’80. Δεν είναι κάτι σοκαριστικά καινούργιο, αλλά σε αυτό συνυπάρχουν underground τάσεις και ρυθμοί που κάποτε ήταν αλλόκοτοι και πρωτοποριακοί, αλλά σήμερα εντελώς «χωνεμένοι» από το mainstream: οι ήχοι της μειονότητας, των μεταναστών με αφρικανικές ρίζες που μεγάλωσαν στις αγγλικές πόλεις, των συνοικιακών κλαμπ, αλλά και οι ήχοι των ραδιοφωνικών επιτυχιών του Ed Sheeran, του Stormzy, του Skepta και του Giggs δίπλα στη νέα γενιά των ράπερ που ορίζουν σήμερα τον «μαύρο» ήχο, όπως ο Pa Salieu και ο Dave.
Ελληνικά άλμπουμ
Evripidis and his Tragedies – Neos Kosmos
Στο πέμπτο του άλμπουμ, που ονομάζεται «Νέος Κόσμος», o Ευριπίδης φαντασιώνεται αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, έναν καινούργιο κόσμο, όπου η τραγωδία μπλέκει με τη χαρά της ζωής. Σηματοδοτεί μια μεγάλη αλλαγή σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, όπου μια πληθώρα μουσικών συμμετείχε στα κομμάτια του. Τον «Νέο Κόσμο» τον ηχογράφησε μόνος, στο σπίτι του, παίζοντας τα πάντα σε συνθεσάιζερ, δουλεύοντας τα ορχηστρικά ντέμο μαζί με τον σύντροφό του Marc Ribera. Οι γλυκόπικροι queer στίχοι του, π.χ. στην «Κανονικότητα», το μόνο ελληνόφωνο τραγούδι του άλμπουμ, όπου τραγουδά «Κανονικότητα, 12 γράμματα φτάνουν να χτίσουν μια φυλακή», σε συνδυασμό με τον φουλ συνθετικό ήχο, εντείνουν τη μελαγχολία αυτού του έντονα νοσταλγικού δίσκου.
Λένα Πλάτωνος – Εξισορροπιστές
Τo «Balancers» είναι μια σειρά κομμάτια που έγραψε η Πλάτωνος την περίοδο μεταξύ του 1982 και 1985. Οι συγκεκριμένες συνθέσεις δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ πριν τις μαζέψει η ανεξάρτητη δισκογραφική Dark Entries, που έχει έδρα στο Σαν Φρανσίσκο, και βγάλει αυτήν τη συλλογή, την οποία η ίδια η Πλάτωνος χαρακτήρισε ως «μια αμιγώς ηλεκτρονική δουλειά, με κάπως πιο προσωπικούς ήχους». Και εδώ η συνθέτρια εξερευνά γνώριμα θέματα, όπως η τεχνολογία, η ταυτότητα, οι μύθοι και ο έρωτας μέσα από την ποίηση, με τη χαρακτηριστική φωνή της να παρεμβάλεται ανάμεσα σε μινιμαλιστικούς και ατμοσφαιρικούς συνθετικούς ήχους. Ένας φανταστικός δίσκος, με την Πλάτωνος πιο πειραματική από ποτέ. Φυσικά, το ερώτημα για ποιον λόγο χρειάστηκε τόσο καιρός για να βγει στο φως παραμένει.
ATC Nico – Gango
Ό,τι γνωρίζεις για τον ATC Nico, έναν από τους πιο αινιγματικούς Έλληνες ράπερ της γενιάς του, είναι μέσα από τη μουσική του, π.χ. ότι γεννήθηκε ή μεγάλωσε στο Σικάγο. Δεν δίνει γενικά συνεντεύξεις (ακόμη) και το μόνο που είναι γνωστό είναι ότι είναι μέλος της οικογένειας των ΑΤC, μαζί με τoυς ΑΤC Τaff, ATC Toro και ΑΤC Coco. Πέρα, όμως, από αυτά, στο «Gango», το πρώτο του σόλο άλμπουμ, συναντά κανείς τρία από τα πιο εθιστικά χιτ της νεας ελληνικής χιπ-χοπ σκηνής («Gango», «2Ηigh» και «Alaska»). Μπορεί οι ρίμες του ανά στιγμές να μην ξεφεύγουν από τα γνωστά ραπ στερεότυπα, η πλούσια αφήγησή του, όμως, είναι αυτή που σε κρατάει, μαζί με ένα αψεγάδιαστο flow, εντελώς προσωπικό και από τα καλύτερα που συναντάς στην Ελλάδα.
Gost – A spiritual explosion into Greek Soundtracks (1975-1989)
Τέσσερα χρόνια, επιμονή και έρευνα χρειάστηκε ο Γιάννης Βεσλεμές για να μαζέψει το υλικό για τη συγκεκριμένη συλλογή που περιέχει δεκαεπτά κομμάτια με σπάνιες και άγνωστες πτυχές της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής. Τα κομμάτια στην πλειονότητά τους είναι ακυκλοφόρητες (και χαμένες) ηλεκτρονικές συνθέσεις που ακούγονταν σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’70 και του ’80. Οι απόκοσμοι ήχοι και ο έντονος πειραματισμός δημιουργούν υβρίδια μουσικών ειδών και ακόμα και δημοφιλείς συνθέτες, όπως ο Διονύσης Σαββόπουλος ή ο Γιάννης Χατζηνάσιος, ξεφεύγουν αισθητά από αυτό που μας έχουν συνηθίσει. Βέβαια, την παράσταση κλέβει με διαφορά η παρουσία της Θέσιας Παναγιώτου.
Christos Chondropoulos – Relics
Έναν χρόνο μετά το «Οn Nature», ο περκασιονίστας Χρίστος Χονδρόπουλος επιστρέφει με δύο εξαιρετικές κυκλοφορίες φέτος, το «Relics» στην Death of Rave και το «Athenian Primitivism» στη σκωτσέζικη 12th Isle. Δεν είναι τυχαίο που το όνομά του παίζει τόσο πολύ στους ανεξάρτητους κύκλους του εξωτερικού. Με κάθε καινούργια του κυκλοφορία εξελίσσεται, ενώ δημιουργεί ένα καθαρά προσωπικό νεοδημοτικό στυλ, μπερδεύοντας φολκ και ηλεκτρονική μουσική με απρόσμενα αποτελέσματα. Στο «Relics» συνεχίζεται η εμμονή του με αρχαίους και απαγορευμένους ανατολικούς ρυθμούς και βγάζει πάλι ένα σαγηνευτικό αποτέλεσμα, άλλοτε new age, άλλοτε πιο νεοψυχεδελικό ή φουτουριστικό, άλλοτε εντελώς παγανιστικό. Είναι δύσκολο να περιγράψεις ακριβώς τι ακούς ή τις επιρροές του, αλλά εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία.
Athens Computer Underground - The Crying Came
H τρίτη κυκλοφορία της Won Ton Records είναι το dance πρότζεκτ του Παντελή Θεοδωρίδη των Regressverbot. Στη νέα του αυτή απόπειρα αγκαλιάζει τον ήχο του TB 303 και την acid ηλεκτρονική μουσική. Τo λες και εξέλιξη του synth/punk χαρακτήρα των Regressverbot – ωστόσο δεν αποχωρίζεται εντελώς τα στοιχεία που έκαναν τόσο μοναδικό τον ήχο τους. Η μελαγχολία κυριαρχεί και εδώ, μόνο που δεν γίνεται ποτέ ζοφερή και οι απόηχοι των Stereo Nova είναι έκδηλοι. Συμβαίνει κάτι περίεργο με το «Crying Came»: ακόμα κι αν ερχεται σε μια εποχή που το drum ‘n’ bass αναβιώνει, ακούγεται εντελώς έξω από αυτό, σαν να μην ακολουθεί απλώς το ρεύμα αλλά να προσπαθεί να διαφοροποιηθεί και αυτό είναι που το κάνει απόλυτα γοητευτικό.
Light – Immortale
O Light είναι με διαφορά ο καλύτερος Έλληνας ράπερ εκεί πέρα έξω. Με το Immortale το αποδεικνύει. Φαίνεται ότι διανύει την καλύτερη περίοδο του με μια σειρά από δυναμικά κομμάτια ενώ η παραγωγή του ξεπερνά κατά πολύ τις ανάλογες στο εξωτερικό. Το flow του έχει ωριμάσει αλλά το πρόβλημα παραμένει: οι στίχοι του συνεχίζουν να είναι προκλητικοί και σεξιστικοί χωρίς λόγο και αιτία. Είναι ίσως το μόνο μείον σε μια κατά τ’ άλλα εξαιρετική κυκλοφορία.
