Το καταφύγιο της οδού Βύσσης

Το καταφύγιο της οδού Βύσσης Facebook Twitter
Την ώρα που το Κίεβο ισοπεδώνεται και βλέπω φωτογραφίες με νεογέννητα σε σταθμούς του μετρό σκέφτομαι το καταφύγιο της οδού Βύσσης διαφορετικά.
0



ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ
 βρέθηκα σε ένα παλιό πολεμικό καταφύγιο. Πολλά, κυρίως μεσοπολεμικά, κτίρια στο κέντρο της Αθήνας έχουν καταφύγιο. Όλα τα κτίρια που χτίστηκαν από το 1938 έως το 1940 είχαν, υποχρεωτικά, καθώς η χώρα προετοιμαζόταν για μια πιθανή επίθεση. Άλλα φτιάχτηκαν τα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου τη δεκαετία του ’50. 

Ήμασταν στην οδό Βύσσης, κοντά στο Μοναστηράκι. Από πάνω υπήρχε ένα μαγαζί με πόμολα, στον πρώτο όροφο γραφεία, ο δεύτερος όροφος ήταν μια αποθήκη με στοιβαγμένες καρέκλες. Κατεβήκαμε δύο ορόφους κάτω από το υπόγειο. Το καταφύγιο ήταν ένας μεγάλος σκοτεινός χώρος που σχημάτιζε ένα μακρόστενο Π. Μου θύμισε κλιμακοστάσιο παλιάς πολυκατοικίας. Ήμουν με δύο αρχιτέκτονες – είχαν πιάσει τεχνική συζήτηση για την αντισεισμική προστασία και τα θεμέλια. Ένιωσα από αμηχανία μέχρι κλειστοφοβία, είχα αργήσει σε ένα ραντεβού.

Ξαναθυμήθηκα το καταφύγιο που μου είχε φανεί τόσο εξωτικό μέσα στην αφέλειά μου, βλέποντας τους Ουκρανούς να συνωστίζονται· μάνες, παιδιά, οικογένειες ολόκληρες σε υπόγεια, άνθρωποι που την προηγούμενη εβδομάδα ζούσαν περίπου σαν κι εμάς και που το τελευταίο πράγμα που περίμεναν ήταν να τρέχουν να κρυφτούν από τις βόμβες.

Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι ο πόλεμος είναι σχεδόν ξεπερασμένος, πως δεν μας αφορά. Μακάρι να είχαμε δίκιο.

Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι ο πόλεμος είναι σχεδόν ξεπερασμένος, πως δεν μας αφορά. Μακάρι να είχαμε δίκιο, αλλά κοιτάζοντας πίσω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, περίμενε κάποιος από μας μια οικονομική κρίση που θα φτωχοποιούσε τη χώρα σε τέτοιο βαθμό ή μήπως ότι θα περνούσαμε για χρόνια ολόκληρα μια θανατηφόρα πανδημία; Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα εντελώς καινούργιο και εξαιρετικά επικίνδυνο γεωπολιτικό τοπίο. Όλα μοιάζουν ρευστά και πιθανά ακόμα μια φορά.

Την προηγούμενη Τετάρτη, τη μέρα που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, δεν κοιμήθηκα σχεδόν καθόλου. Τα τελευταία δέκα χρόνια οι μεγαλύτερες αϋπνίες μου ήταν για λόγους πολιτικούς. Δεν κοιμήθηκα το βράδυ που η Χρυσή Αυγή έβγαλε ποσοστό 12%, δεν κοιμήθηκα το βράδυ που ψηφίστηκε το δεύτερο μνημόνιο, το βράδυ που εκλέχτηκε ο Τραμπ, το βράδυ που προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα. (Ελπίζω να μη χρειαστεί να απολογηθώ σε κάποιον για τις αϋπνίες μου, γιατί ξαγρύπνησα τότε και όχι τότε, αν και στην Ελλάδα ποτέ δεν ξέρεις.)

Συνήθως, μετά τις αϋπνίες, έρχεται η απελπισία και μετά, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ένα σχέδιο διαφυγής. Το 2012 είχα σκεφτεί ότι ίσως να πρέπει να γυρίσω στο σπίτι όπου μεγάλωσε ο πατέρας μου στην Κέρκυρα. Σε ένα αγροτικό παραλήρημα, είχα αρχίσει να βλέπω και βίντεο στο ΥouΤube για το πώς φυτεύουμε πατάτες, πώς κλαδεύουμε ελιές. Σίγουρα δεν ήμουν η μόνη. Άπειροι άνθρωποι της γενιάς μου έφυγαν ή επέστρεψαν στην επαρχία κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης.

Η εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία με έχει οδηγήσει σε βαθιά απελπισία και νέες φαντασιώσεις διαφυγής. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να στοκάρω κεριά, φακούς και κονσέρβες, ενώ η φαντασίωσή μου για την αγροτική ζωή στην Κέρκυρα έχει εμπλουτιστεί πλέον («Να πάρουμε ένα γουρούνι να το σφάζουμε;» - «Εξαιρετική ιδέα. Κάθε χρόνο θα σφάζουμε το ίδιο γουρούνι ή θα πολλαπλασιάζεται μόνο του, σαν την αμοιβάδα;»). Ψάχνω στο Google αν η Ελλάδα έχει πυρηνικά καταφύγια. Στέλνω μηνύματα στις φίλες μου που προσφέρονται να έρθουν μαζί μου να φυτεύουμε πατάτες, αν επιζήσουμε βέβαια. Μάλλον δεν είμαι η μόνη που κάνει σχέδια διαφυγής.

Την ώρα που το Κίεβο ισοπεδώνεται και βλέπω φωτογραφίες με νεογέννητα σε σταθμούς του μετρό σκέφτομαι το καταφύγιο της οδού Βύσσης διαφορετικά. Με παρηγορεί το ότι οι πόλεις είναι πολλές φορές αόρατες και συνεχείς, πολλές πόλεις σε μία, πως κάτω από το καταφύγιο της οδού Βύσσης υπάρχει ίσως μια πόλη βυζαντινή, πιο κάτω μια πόλη ρωμαϊκή και ακόμα παραπέρα μια πόλη αρχαία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πρακτικά Νομικά: Θα πάω φυλακή αν σκοτώσω τον θύτη μου; 

Οπτική Γωνία / Θα πάει φυλακή μια γυναίκα που θα σκοτώσει τον κακοποιητή της;

Μια συζήτηση με τη δικηγόρο Μαριάννα Βασιλείου για το «Σύνδρομο Κακοποιημένης Γυναίκας», τη δευτερογενή θυματοποίηση, και τη σημασία της άμυνας στο ελληνικό ποινικό δίκαιο.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Οπτική Γωνία / Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Ο Θανάσης Κοντάρης ήρθε από τη Σουηδία για να συμβάλει στη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας στις Κυκλάδες, μετέτρεψε την κλινική της Σερίφου σε μια πρότυπη μονάδα, αλλά αναγκάστηκε να φύγει ξανά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Ρεπορτάζ / Αντιμόνιο στη Χίο: Τοξική πληγή ή πηγή πλούτου;

Η προκήρυξη διαγωνισμού για την εξόρυξη αντιμονίου στη Βόρεια Χίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση την τοπική κοινωνία με την κυβέρνηση. Τι υποστηρίζει κάθε πλευρά και πόσο πιθανός είναι ο περιβαλλοντικός κίνδυνος;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Τις επόμενες μέρες Θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη / «Τις επόμενες μέρες θα δούμε περισσότερη βία, συλλήψεις και οργή»

Ερντογάν εναντίον Ιμάμογλου: Η αρχή ή το τέλος μιας σκληρής σύγκρουσης; O διευθυντής της Milliyet, ο ανταποκριτής της «Süddeutsche Zeitung» και πολίτες περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί στην πόλη και το χάος που απειλεί τη χώρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Eνηλικίωση, αυτή η αναπόφευκτη

Οπτική Γωνία / «Όταν, μεγάλος πια, χάνεις έναν γονιό, είσαι πολύ μεγάλος για να μεγαλώσεις»

Βγάζεις ταυτότητα στα 12, παίρνεις δίπλωμα οδήγησης μετά το λύκειο, έχεις δικαίωμα ψήφου στα 17. Όμως η αληθινή ενηλικίωση έρχεται όταν δεν είσαι πια το παιδί κάποιου.
ΛΙΝΑ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ
Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη» Ή «Δεν λείπει η άποψη αλλά η έρευνα και η νηφάλια σκέψη»

Συνέντευξη / Μιχάλης Τσιντσίνης: «Σοβαρή ενημέρωση δεν σημαίνει και ξενέρωτη»

Ο διευθυντής σύνταξης της κυριακάτικης έκδοσης της «Καθημερινής» δίνει την πρώτη του συνέντευξη και μιλά για το μέλλον των εντύπων, την ποιοτική δημοσιογραφία, τα social media αλλά και την κριτική που έχει δεχθεί κατά καιρούς το μέσο στο οποίο εργάζεται. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ