Η πανδημία προκάλεσε μια συμπιεσμένη κατάσταση γρήγορων μεταβολών και αλλαγών σε όλα τα επίπεδα. Καταρχάς, άλλαξαν οι άνθρωποι, επηρεάζοντας όλες τις εκφάνσεις των δραστηριοτήτων τους, με την αναψυχή να αποτελεί την πιο συμπυκνωμένη μορφή αυτών των εκφάνσεων. Ο μονοδιάστατος τύπος του παρελθοντικού, μη τεχνολογικά διασυνδεδεμένου κόσμου δεν υπάρχει πλέον. Η ύπαρξη σε μια αεικίνητη, οικουμενικά δικτυωμένη πραγματικότητα έχει αναδείξει έναν νέο τύπο ανθρώπου που σχετίζεται περισσότερο με μια πολλαπλότητα και εκφράζεται στο ανοιχτό πλαίσιο μιας σύγχρονης νομαδικής κουλτούρας. Νέες ανάγκες και επιθυμίες αναδύονται από τον καινούργιο, ευέλικτο και ρευστό τρόπο ζωής.
Το να σχεδιάζουμε με βάση τις ιδέες που έχουμε για τον χώρο σε ένα αχρονικό, ασύνδετο και αυτοαναφορικό πλαίσιο είναι κάτι που κανείς δεν έχει ανάγκη! Αυτό που χρειαζόμαστε πλέον είναι η προσωποποιημένη απάντηση στο ερώτημα που θέτει η κοινωνία και διέπει όλες τις θεματικές του σχεδιασμού.
Διαμετρικά αντίθετες έννοιες όπως ο μη τόπος και ο τόπος ενυπάρχουν περισσότερο από ποτέ σε μια συγκυρία άμεσα συνυφασμένη με τη σύγχρονη εμπειρία σε ανοίκεια, ομογενοποιημένα περιβάλλοντα μετακίνησης και με τον ψηφιακό εκμηδενισμό των απτών ερεθισμάτων. Από τη μια, το πρώτο επίπεδο κατανόησης της αρχιτεκτονικής βασίζεται στη σχέση του σχεδιασμού με τον σύγχρονο άνθρωπο στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού «catch me if you can», όπου η έννοια της πολυτέλειας αποτελεί έναν επιφανειακό σχεδιασμό που σαγηνεύει τον πελάτη και τον «αιχμαλωτίζει» σε μια εικόνα. Από την άλλη, υπάρχει κάτι βαθύτερο που ανταποκρίνεται στο πρόταγμα «understand me if you can», όπου ο σχεδιασμός έχει τον ρόλο της εκπλήρωσης της πρωταρχικής ανάγκης σε έναν πολυσχιδή κόσμο, η οποία δεν είναι άλλη από την εξατομίκευση του σχεδιασμού. Ο αρχιτέκτονας καλείται να κατανοήσει τις διαφορετικές ανάγκες κάθε ατόμου ξεχωριστά και το έργο του να αποτελέσει το χωρικό υπόβαθρο εκπλήρωσης των ατομικών επιθυμιών. Η έννοια της πολυτέλειας, λοιπόν, εστιάζει πιο ουσιαστικά στον άνθρωπο και όχι σε μια μυωπική αντιμετώπιση του ομογενοποιημένου σχεδιασμού.
Με αφορμή την έννοια της ομογενοποίησης, είναι σημαντικό να αναφερθεί πως μια προέκταση του σχεδιασμού της εικόνας αποτελεί η απώλεια ενός ουσιαστικού «sense of place». Μια υβριδική κουλτούρα στο πλαίσιο της οικουμενικότητας μπορεί να ευδοκιμήσει εάν δεν αποτελεί μια αυθαίρετη υπόσταση ασύνδετη με τη διαδικασία εξέλιξης του πολιτισμού.
Οι υπόσκαφες κατοικίες στην Αντίπαρο αποτελούν ένα έργο φορτισμένο πολλαπλά με έννοιες τοπικής αρχιτεκτονικής και ένταξης στο τοπίο. Σε αυτή την περίπτωση ο τόπος δεν λειτούργησε ως ένα απρόσιτο υπόβαθρο αλλά αποτέλεσε κομμάτι της εμπειρίας. Η επιθυμία των πελατών ήταν ένα ήσυχο καταφύγιο όπου θα μπορούσαν να ξεφύγουν για λίγες μέρες από την πολυάσχολη και αγχώδη επαγγελματική καθημερινότητά τους. Η δομή των κατοικιών είναι τέτοια που εστιάζει σε αρχετυπικά στοιχεία όπως το θρόισμα των φύλλων σε μια συστάδα δέντρων, μια ροδιά τους καρπούς της οποίας μπορεί κάποιος να γευτεί επί τόπου και η δομή μιας όψης που αποτελεί το γεωμετρικό ανάλογο του βράχου∙ αυτά εκπλήρωναν την επιθυμία των πελατών να είναι κοντά στο φυσικό τοπίο ευρισκόμενοι σε ένα ιδιωτικό καταφύγιο. Από την άλλη, στο ξενοδοχείο NYX, πρώην Esperia, έχουμε έναν άλλο τύπο φιλοξενίας, αστικό και πιο ευρύ, όπου το ίδιο το αρχιτεκτονικό εγχείρημα δημιουργεί μια ροή γεγονότων που εξερευνά τα γεγονότα της νύχτας σε έναν από τους πιο ζωντανούς δρόμους της Αθήνας.
Ο ρόλος μας ως αρχιτεκτόνων είναι να ακούμε τα μηνύματα που μας μεταφέρει η ίδια η κοινωνία και μέσα από αυτά να απαντάμε στα ερωτήματα τα οποία μας τίθενται. Το να σχεδιάζουμε με βάση τις ιδέες που έχουμε για τον χώρο σε ένα αχρονικό, ασύνδετο και αυτοαναφορικό πλαίσιο είναι κάτι που κανείς δεν έχει ανάγκη! Αυτό που χρειαζόμαστε πλέον είναι η προσωποποιημένη απάντηση στο ερώτημα που θέτει η κοινωνία και διέπει όλες τις θεματικές του σχεδιασμού. Παρατηρώντας τις αλλαγές στον χρόνο και κάνοντας τους παραλληλισμούς, βλέπουμε ότι πριν από εκατό χρόνια οι επιλογές στους τύπους των αυτοκινήτων ήταν ελάχιστες. Τώρα υπάρχει μεγάλη ποικιλία που ανταποκρίνεται στην εκάστοτε ιδιαιτερότητα, στην ανάγκη και στον χαρακτήρα του καθενός. Το άτομο και οι ανάγκες του είναι η σημαντικότερη παράμετρος στον σχεδιασμό και η εξατομίκευση αποτελεί τη μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη εξέλιξης. Ο κόσμος διαρκώς μεταβάλλεται και αν παρατηρήσουμε αυτή του την πορεία, η αρχιτεκτονική μας σκέψη θα είναι πάντοτε σύγχρονη και καινοτόμα.
Η πολυτέλεια και η καλοπέραση, λοιπόν, σε έναν αεικίνητο κόσμο είναι μια εμπειρία μη εικονικής υπόστασης που βασίζεται στον συγχρονισμό του γρήγορου τέμπου του σύγχρονου ανθρώπου με μια παύση σε ένα άρτια σχεδιασμένο περιβάλλον πολυτέλειας και άνεσης, με τον πελάτη να αποτελεί τον απόλυτο ενορχηστρωτή της δικής του μελωδίας.
