To Α Chiara είναι η νέα προσθήκη στο «διευρυμένο κινηματογραφικό σύμπαν» του Xoνάς Καρπινιάνο. Πρόκειται για την τρίτη ταινία που εξελίσσεται στην ίδια κωμόπολη της Καλαβρίας, εμφανίζονται, δε, χαρακτήρες και από τις προηγούμενες, π.χ. ο πιτσιρικάς του A Ciambra, που έχει μεγαλώσει στο μεταξύ, μοιράζεται μερικά λόγια με τη βασική ηρωίδα.

 

Η τελευταία είναι η δεκαπεντάχρονη Κιάρα. Η ταινία ξεκινά με ένα ασφυκτικό κοντινό πλάνο στο πρόσωπό της κι εκείνη να ξεφυσά. Στο αμέσως επόμενο πλάνο διαπιστώνουμε ότι βρίσκεται στο γυμναστήριο και κάνει διάδρομο ανέμελη, με ακουστικά στα αυτιά, αγνοώντας οτιδήποτε συμβαίνει γύρω της. Πρόκειται για μια εικόνα που συμβολίζει τη γενικότερη κατάστασή της. Όταν λέει επιθετικά σε ένα κορίτσι Ρομά να φύγει από ένα συγκεκριμένο σημείο του λιμανιού, γιατί αυτό είναι το μέρος όπου συχνάζει η παρέα της, δεν καταλαβαίνει γιατί εκείνη υπακούει και αποχωρεί αδιαμαρτύρητα, το θεωρεί αυτονόητο. Πλην μιας (υγιούς) κόντρας με τη μεγαλύτερη αδελφή της, που έχει το πάρτι γενεθλίων της, η Κιάρα μοιάζει να ζει μια ανέφελη ζωή, με έναν πατέρα τον οποίο έχει εξιδανικεύσει.

 

Μια έκρηξη έξω από το σπίτι της θα της αποκαλύψει την αλήθεια. Ο πατέρας της είναι ένας τοπικός ναρκέμπορος που καταζητείται από την αστυνομία. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ο Καρπινιάνο αντιμετωπίζει όσα βιώνει η ηρωίδα πρωτίστως ως ξύπνημα στον εφιάλτη και δευτερευόντως ως ιστορία ενηλικίωσης. Η γραφή του έχει τα στοιχεία του (νεο)ρεαλισμού, μα η μουσική και ο ήχος δίνουν σε σημεία μια υπερβατική αίσθηση, σαν η ηρωίδα να πιστεύει ότι βρίσκεται σε ένα κακό όνειρο, από το οποίο περιμένει να ξυπνήσει.

 

Αυτό που δίνει πραγματικό ενδιαφέρον στην ταινία του είναι ότι, αν και άμεσα σχετιζόμενη με τη μαφία, εστιάζει σε ένα πρόσωπο από εκείνα που συνηθίζουν να μένουν στο περιθώριο σε αντίστοιχες κινηματογραφικές ιστορίες. Και το συγκεκριμένο πρόσωπο φέρει τα χαρακτηριστικά της Σουάμι Ροτόλο, μιας φωτογενέστατης νεαρής πρωταγωνίστριας, που αποτελεί την πρώτη πραγματική ερμηνευτική ανακάλυψη του σκηνοθέτη ‒ στις δύο προηγούμενες ταινίες ο ερασιτεχνισμός των πρωταγωνιστών ήταν εμφανής, πλην εξυπηρετούσε το σκηνοθετικό όραμα.

 

To φινάλε βρίσκει την Κιάρα και πάλι να τρέχει, μα αυτήν τη φορά χωρίς ακουστικά στα αυτιά. Είναι δύσκολο να πούμε με βεβαιότητα αν είναι και πάλι ανέμελη, όπως στην εισαγωγή, με βάση όσα έχουν προηγηθεί αλλά και με όσα στοιχεία μας δίνει η ταινία. Αν όντως είναι, αυτήν τη φορά η «ανεμελιά» της δεν είναι προϊόν αφέλειας αλλά γνώσης και συνειδητής απόφασης. Άρα (και) ενηλικίωσης.