Το τελευταίο εξάμηνο η ζωή μου άλλαξε ριζικά. Για την ακρίβεια, συνέβησαν μαζεμένες όσες αλλαγές δεν είχα βιώσει τα τελευταία 26 χρόνια.
Ένα απόγευμα Πέμπτης θεώρησα πως είχε έρθει επιτέλους η στιγμή να πάψω να ντρέπομαι, να σηκώσω το τηλέφωνο και να κλείσω την πρώτη συνεδρία ψυχοθεραπείας – ήταν μία από τις καλύτερες ιδέες που είχα το 2022; Σίγουρα. Ένα πρωί Τρίτης ανακάλυψα εντελώς τυχαία ένα διαμέρισμα, στο οποίο μετακόμισα μέσα σε ελάχιστες μέρες, χωρίς να έχει λήξει το συμβόλαιο του σπιτιού όπου ήδη έμενα – ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει; Ενδεχομένως. Και ένα βράδυ Τετάρτης υιοθέτησα μια γάτα – ήταν αυτό που περίμενα; Καθόλου.
Ήξερα πως το Ρόζμαρι θα γινόταν μέρος της ζωή μου από τη μέρα που γεννήθηκε στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας. Γνώριζα και τη μαμά της, που μόνη της θα έπρεπε να τα βγάλει πέρα με έξι μωρά – ο πατέρας ήταν άφαντος. Μάλιστα, είχα καταστρώσει σχέδιο: θα περίμενα να απογαλακτιστεί, στη συνέχεια θα την έβαζα ήρεμα σε ένα κουτί και, τέλος, θα την έπαιρνα μαζί μου. Η ζωή μας θα ήταν ονειρική – ή έτσι νόμιζα. Θα παίζαμε, θα κοιμόμασταν αγκαλιά, θα γουργούριζε τρυφερά όλη μέρα, κάθε μέρα. Φυσικά, τίποτα δεν πήγε σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Μεγαλώνοντας, το Ρόζμαρι απέδειξε ότι η συμβίωσή μας δεν θα γίνει ποτέ εύκολη υπόθεση. Τη μία στιγμή θα τη βρεις να κοιμάται ήρεμη στον καναπέ και την ακριβώς επόμενη να σου επιτίθεται χωρίς λόγο. Θα έρχεται να τριφτεί στα πόδια σου όλο νάζι και, αν τολμήσεις να της αγγίξεις την πλάτη, θα μεταμορφωθεί σε γκρέμλιν.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι ένοικοι της πολυκατοικίας ανακοίνωσαν πως σε καμία περίπτωση δεν θα φιλοξενούσαν τα νεογέννητα γατάκια σε μια κούτα, έστω για λίγο, στην αποθήκη τους. Το Ρόζμαρι, λοιπόν, βρέθηκε άστεγο, από τη μια μέρα στην άλλη, έχοντας μόλις ανοίξει τα μάτια του. Με πήραν τηλέφωνο, μου εξήγησαν τι είχε συμβεί, κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση μέσα σε δευτερόλεπτα, όπως και έγινε. Τόσο απλά, μετακόμισε μαζί μου. Και έγινα γατομάνα πριν την ώρα μου. Και άκουγα ξανά και ξανά το «Love grows where my Rosemary goes» – αναπόφευκτα, αυτό θα ήταν το όνομα του κατοικιδίου μου. Έκτοτε, η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη.
Η σχεδόν ανθρώπινη προσωπικότητα
Το Ρόζμαρι έχει γνώμη για τα πάντα. Ακούει Rosalia, την ηρεμούν οι Villagers of Ioannina City, απεχθάνεται τον Andrea Bocelli – ναι, τα έχουμε δοκιμάσει όλα. Είναι εξαιρετικά κτητική, προσπαθώντας να δείξει σε όσους μας επισκέπτονται ότι τα πάντα, ανάμεσά τους κι εγώ, είναι ιδιοκτησία της, ενώ μεταμορφώνεται σε νίντζα αν δει κάποιον να πλησιάζει τα παιχνίδια της.
Η διαρκής ανάγκη για προσοχή
Είχα διαβάσει τα άρθρα, είχα δει τα βίντεο – όλα τους εξηγούσαν πόσο αυτόνομες είναι οι γάτες. Στη δική μου περίπτωση κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Βρέθηκα να συγκατοικώ με μια κατάμαυρη χνουδωτή μπάλα, της οποίας το φύλο δεν γνώριζα ακόμη, που φώναζε διαρκώς. Τυλιγμένη στην κουβέρτα της, πάντα δίπλα στη σόμπα, γιατί χρειαζόταν ζέστη, ηρεμούσε μόνο όταν εμφανιζόμουν κάπου στον χώρο. Σήμερα, έφηβη πια, δεν έχει ανεξαρτητοποιηθεί καθόλου. Αδυνατεί να διαχειριστεί ακόμα και τα δέκα λεπτά που χρειάζομαι για να κάνω μπάνιο, με περιμένει έξω από την πόρτα κλαίγοντας δραματικά, ενώ στη συνέχεια με αγνοεί επιδεικτικά – για αντίποινα, ίσως; Κανείς δεν ξέρει.
Η (χαριτωμένα) ανικανοποίητη όρεξη για φαγητό
Είχα μια ιδέα για το πόσο λαίμαργο μπορεί να είναι ένα ζώο, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια θα παραδεχτώ πως σε καμία περίπτωση δεν ήμουν έτοιμη γι’ αυτό που με περίμενε. Αν ψυλλιαστεί πως πηγαίνω προς την κουζίνα, το Ρόζμαρι με ακολουθεί και νιαουρίζει με παράπονο, γνωρίζοντας καλά ότι δεν την αφορά το περιεχόμενο του ψυγείου. Το επισκέπτεται συχνά, ωστόσο, κάνοντας την προσπάθειά της να μπει μέσα και να το εξερευνήσει. Δεν σταματά να τρώει, αν δεν αδειάσει το μπολ της, και έχει εμμονή με το πατέ με γαλοπούλα.
Τα mood swings
Μεγαλώνοντας, το Ρόζμαρι απέδειξε ότι η συμβίωσή μας δεν θα γίνει ποτέ εύκολη υπόθεση. Τη μία στιγμή θα τη βρεις να κοιμάται ήρεμη στον καναπέ και την ακριβώς επόμενη να σου επιτίθεται χωρίς λόγο. Θα έρχεται να τριφτεί στα πόδια σου όλο νάζι και, αν τολμήσεις να της αγγίξεις την πλάτη, θα μεταμορφωθεί σε γκρέμλιν.
Το πραγματικό μέγεθος της ευθύνης
Το να έχεις κατοικίδιο θέλει χρόνο και αφοσίωση, κι αυτό είναι κάτι που δεν συζητάμε αρκετά. Από το πιο απλό, να φύγω ένα Σαββατοκύριακο χωρίς να χρειαστεί να ζητήσω από φίλους μου να κάνουν cat-sitting, μέχρι τα ραντεβού με τον κτηνίατρο (με τον οποίο τα πηγαίνει ανέλπιστα καλά), δεν είχα προετοιμαστεί ψυχικά για όσα θα έρχονταν στη ζωή μου, παρέα με το Ρόζμαρι. Χρειάζεται ειδική τροφή, ενώ καταλήγω να επισκέπτομαι το pet shop στην ίδια, περίπου, συχνότητα με το σούπερ μάρκετ, πότε για παιχνίδια, πότε για σνακ, πότε για άμμο – ποτέ, όμως, για όλα ταυτόχρονα.
Η αγάπη
Η πολλή αγάπη, για την ακρίβεια, και όχι μόνο από τη δική μου πλευρά. Συχνά θα με πιάσω να ανησυχώ αν τύχει να λείψω όλη τη μέρα χωρίς να το έχω σχεδιάσει ή να αναρωτιέμαι πώς περνά τον χρόνο του αυτό το γατί, όταν δεν κάνουμε παρέα. Αισθάνεται μοναξιά ή απλώς κοιμάται; Εκείνο, όταν είναι στις καλές του, τυλίγεται γύρω από τον λαιμό μου, γουργουρίζει και μου δίνει φιλιά στη μύτη. Αυτό αρκεί για να τελειώσει καλά η μέρα – μόνο και μόνο για να ξυπνήσω την επομένη από τις δαγκωματιές της, επειδή απλώς θα πεινάει.
