ΑΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ (κουζίνα, τουαλέτα, κινητό) χάσει ο θεατής-συνδρομητής της πλατφόρμας το πρώτο λεπτό της πιο πρόσφατης απόπειρας κινηματογραφικού πρεστίζ του Netflix, ίσως γλιτώσει έναν κάποιον αποπροσανατολισμό, ενδεχομένως όμως θα χάσει και μία από τις ιδέες που επιθυμεί να περάσει η ταινία. Ότι η πίστη μπορεί να είναι όχι μόνο απαραίτητη όσο κι ο σκεπτικισμός (αγνωστικισμός) αλλά και υπερβατική. Αντί για την χειμωνιάτικη ερημιά, τα βαλτοτόπια και το μουντό και ασκητικό σκηνικό της επαρχιακής Ιρλανδίας του 1862 όπου εξελίσσεται η νέα ταινία του Σεμπαστιάν Λέλιο (Γκλόρια, Μια Φανταστική Γυναίκα, Ανυπακοή) βρισκόμαστε σ’ ένα σύγχρονο στούντιο εξοπλισμένο με το εσωτερικό σκηνικό που απαιτεί το γύρισμα ενός τέτοιου δράματος εποχής.
Το «Θαύμα» δεν είναι του ίδιου ακριβώς επιπέδου με την οσκαρική «Εξουσία του Σκύλου», είναι όμως σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες που έχει χρηματοδοτήσει η πλατφόρμα.
Μπερδεμένος ο θεατής (μήπως πάτησα άλλη ταινία κατά λάθος; μήπως τρελάθηκε ο αλγόριθμος του Netflix, πήρε την εξουσία στα χέρια του και αποφάσισε να εκθέσει την πλατφόρμα προβάλλοντας αμοντάριστο υλικό από τα γυρίσματα;), ακούει ξαφνικά μια φωνή να του λέει καθησυχαστικά: «Γεια σας, αυτή είναι η αρχή μιας ταινίας με τίτλο ‘The Wonder’». Πάλι καλά. «Χωρίς ιστορίες δεν είμαστε τίποτα» συνεχίζει η φωνή που ανήκει σε χαρακτήρα της πλοκής όπως θα διαπιστώσουμε. «Σας καλούμε συνεπώς να πιστέψετε αυτήν εδώ». Και αφού υπογραμμίστηκε μέσω αυτού του μετα-μπρεχτικού / μεταμοντέρνου τρικ η διαχρονική και επίκαιρη διάσταση της πλοκής, η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει στοιχεία παιδικής κακοποίησης και θεοκρατικής πατριαρχίας, μεταφερόμαστε στο σκηνικό δράσης χωρίς άλλο μπρος-πίσω στον χρόνο, μέχρι και λίγο πριν το τέλος.
Ιρλανδία, μια δεκαπενταετία περίπου μετά τον Μεγάλο Λιμό του 1845-1850 που κόστισε την ζωή σε ενάμιση εκατομμύριο κατοίκους της χώρας. Σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό ένα εννιάχρονο κορίτσι δεν έχει φάει τίποτα (όπως δηλώνουν οι γονείς του) παρά μόνο «μάννα εξ ουρανού» (όπως ισχυρίζεται η ίδια) εδώ και μήνες χωρίς συνέπειες για τον οργανισμό της. Θαύμα (θρησκευτικό ή επιστημονικό), εκκολαπτόμενη Αγία ή κάτι άλλο ακόμα πιο απίστευτο; Αυτό το αλλόκοτο συμβάν που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού και του Τύπου αναλαμβάνει να εξιχνιάσει η Λιμπ, μια νοσοκόμα με προϋπηρεσία στον Κριμαϊκό πόλεμο που καταφτάνει από την Αγγλία με τα δικά της προσωπικά βάρη και θέματα, και την υποδύεται με αξιοθαύμαστο σφρίγος και προσήλωση (όταν η Λίμπ δεν καταφεύγει στη λήθη καταπίνοντας όπιο ή λάβδανο) η εξαιρετική Φλόρενς Πιού. Οτιδήποτε άλλο αποκαλύψουμε για την πλοκή, ίσως είναι spoiler, παρότι πρόκειται για βραδείας καύσης δράμα ‘γοτθικού’ μυστηρίου που δεν καταφεύγει σε πυροτεχνήματα και ανατροπές.
Τεχνικά τουλάχιστον, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Η ηχητική υπόκρουση του Mathew Herbert (στοιχειωμένη από απόκοσμους ψιθύρους και βρυχηθμούς κρουστών) και οι υποβλητικές αποχρώσεις της παλέτας που χρησιμοποιεί η διευθύντρια φωτογραφίας της Ari Wegner συντελούν τα μέγιστα στην ονειρική υφή της ταινίας και στην αίσθηση ότι τους κεντρικούς χαρακτήρες συνοδεύουν διαρκώς τα φαντάσματα χαμένων ψυχών. Η Wegner ήταν η διευθύντρια φωτογραφίας και στο περσινό επιφανές δράμα εποχής Η Εξουσία του Σκύλου που χάρισε στην σκηνοθέτριά του (την Τζέιν Κάμπιον) αλλά και στο Netflix εμμέσως, το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Το «Θαύμα» δεν είναι του ίδιου ακριβώς επιπέδου, είναι όμως σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες που έχει χρηματοδοτήσει η πλατφόρμα.
