1.
Βlade Runner
Ridley Scot (1982)
Νομίζω είναι δύσκολο να μιλήσεις κανείς γι’ αυτή την ταινία χωρίς να πλατειάσει, θα περιοριστώ μόνο να πω ότι ο τρόπος με τον οποίο ερωτεύονται η Rachael και ο Deckard είναι φανταστικός. Ήθελα στην «Ησυχία» η Άννα και ο Άρης να ερωτεύονται με τον ίδιο τρόπο: χωρίς να το καταλάβουν και όντας μέσα σε έναν παράξενο, εχθρικό, sci-fi κόσμο. Two lovers on the run.
(Ένα από τα πρώτα πλάνα της «Ησυχίας», όπου ο ήρωας βλέπει για πρώτη φορά τις κεραίες, είναι απευθείας αφιέρωση.)
2.
Ζama
Lucrecia Martel (2017)
α. Η παραληρηματική ατμόσφαιρα του «Zama».
β. Όπως ο πρωταγωνιστής της Martel, έτσι και ο ήρωας της «Ησυχίας» έχει κάτι από έργα του Μπέκετ ή του Κάφκα, περιμένει μια απάντηση από έναν παράλογο γραφειοκρατικό μηχανισμό και κινείται –ή μάλλον περιμένει– σε έναν κόσμο ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση, σε ένα Καθαρτήριο.
γ. Στο sound design του «Zama», οι ήχοι σχεδόν διαφωνούν με την εικόνα, σε κάνουν διαρκώς να αμφισβητείς την πραγματικότητα του πλάνου, να θέλεις να κοιτάξεις πέρα από το προφανές, πίσω από την εικόνα. Αυτή η τακτική ήταν οδηγός για το sound design στην «Ησυχία».
3.
Τop Secret!
Jim Abrahams, David Zucker & Jerry Zucker (1984)
Το ξέρω, είναι ίσως μια χαζή ταινία, με πολύ αμφιλεγόμενης ποιότητας χιούμορ (χιούμορ λυκείου μάλλον, το ξέρω επίσης). Αλλά έχω γελάσει πολύ, μου έχει μάθει το deadpan και μου υπενθυμίζει πάντα πόσο απαραίτητο και ανακουφιστικό είναι το χιούμορ, ακόμα και μέσα στην πιο δραματική συνθήκη/αφήγηση.
4.
Τoo old to die young
Nicolas Winding Refn (2019)
Η σειρά του Nicolas Refn έχει φωτογραφία ασύλληπτη, η βραδύτητα της σκηνοθεσίας και των πλάνων και η σκηνογραφία δίνουν αμέσως ένα δεύτερο επίπεδο στο σύγχρονο Λος Άντζελες και σε μια κατά τ’άλλα ρεαλιστική συνθήκη. Εξίσου ιδιότροπη είναι η υποκριτική προσέγγιση: η αποστασιοποίηση στον λόγο, με σώματα που είναι σχεδόν παγωμένα σε μερικά πλάνα, σαν να μην μπορούν ή να μη θέλουν να κινηθούν σε κανονικό ρυθμό. Μια γενική αντίσταση ούτως ώστε οι ηθοποιοί να μην ενδώσουν στη δράση ή στη συγκίνηση της στιγμής. Όλα αυτά μαζί με μια αίσθηση graphic novel.
5.
Dog
Andrea Arnold (2001)
Η έφηβη αυτής της μικρού μήκους της Andrea Arnold έχει μια συγκεκριμένη αντίδραση προς το τέλος της ταινίας, που μένει αξέχαστη ως προς το πώς μια παράλογη αλλά απλή δράση μπορεί να προκαλέσει τόση συγκίνηση και να οδηγήσει τον θεατή σε τέτοιο βάθος τόσο γρήγορα. Δεν το έχω ξαναδεί πουθενά.
6.
Tropical Malady
Apichatpong Weerasethakul (2004)
Οι δύο ερωτευμένοι ανταλλάσσουν κασέτες, κάθονται δίπλα-δίπλα χωρίς να αγγίζονται πολύ, οι χειρονομίες τους μοιάζουν εφηβικές και όχι ενήλικες, ο έρωτάς τους φαινομενικά δεν θα προχωρήσει πέρα από αυτές τις λίγες και δειλές συναντήσεις. Βλέποντας για πρώτη φορά το «Tropical Malady» είχα συγκινηθεί με την ιδέα αυτή, να αφηγηθεί κανείς έναν ενήλικο έρωτα μέσα από εφηβικές, ντροπαλές, αβέβαιες χειρονομίες. Η Άννα και ο Άρης φέρονται κάπως έτσι. Ώσπου, όπως και στην ταινία του Apichatpong, ο ένας από τους δύο εξαφανίζεται.
1.
Angelica Liddell (1966-)
Ισπανίδα συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτις θεάτρου. Η «Ησυχία» της χρωστάει πολλά ως προς τον τόνο μερικών κειμένων. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι φοβάμαι. Όχι που είμαι εδώ. Αλλά που θα ξυπνήσεις.
2.
Tarjei Vesaas (1897-1970)
Νορβηγός συγγραφέας που το μυθιστόρημά του «Η Πυρκαγιά» δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, ούτε καν στα αγγλικά. Το διάβασα στα γαλλικά. Ένας άντρας φτάνει σε μια παράξενη πόλη, ένα μικρό κορίτσι τον υποδέχεται και τον ξεναγεί. Συναντά διάφορους ταραγμένους ανθρώπους μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι έχει εξαφανιστεί ένα κορίτσι εκεί.
Δεν ξέρω αν το βιβλίο μου φάνηκε παραισθησιογόνο επειδή είναι όντως γραμμένο έτσι ή αν ήταν όλο μια δική μου προβολή/παρεξήγηση λόγω των μέτριων γαλλικών μου, γεγονός όμως παραμένει ότι η «Πυρκαγιά» ήταν για καιρό ο κορμός του σεναρίου της «Ησυχίας 6-9».
3.
Francesca Woodman (1958 – 1981)
Οι φωτογραφίες της είναι –στο μυαλό μου– οι φωτογραφίες της πρωταγωνίστριας της «Ησυχίας».
Η ταινία «Ησυχία 6-9» προβάλλεται στους κινηματογράφους.