Οι γυναίκες του ελληνικού θεάτρου

Οι γυναίκες του θεάτρου Facebook Twitter
0

Ισότητα των φύλων στο θέατρο δεν υπάρχει και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ισοφαρίσουν τα ποσοστά της επαγγελματικής παρουσίας των γυναικών, όχι φυσικά επάνω στη σκηνή, αλλά κάτω και γύρω από αυτήν. Στο θέατρο εργάζονται χιλιάδες γυναίκες, όσο όμως ανεβαίνουμε την πυραμίδα των θέσεων ευθύνης, η παρουσία τους γίνεται όλο και λιγότερο εμφανής. Οι γυναίκες είναι αυτές που σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από τους άνδρες θέλουν να ασχοληθούν με το επάγγελμα. Κυρίως ως ηθοποιοί.

Το 2019 στην έρευνα της LiFO για τις δραματικές σχολές στην Ελλάδα είδαμε ότι από τις 1.100 αιτήσεις στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου οι 850 έγιναν από κορίτσια. Αν και το Εθνικό έβαλε ποσόστωση φύλου στις εισαγωγικές, άλλη ποσόστωση στο ελληνικό θέατρο δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιθανώς σύντομα.

Ωστόσο και το Φεστιβάλ Αθηνών και οι κρατικές σκηνές δίνουν βήμα σε περισσότερες γυναίκες δημιουργούς, ένα βήμα που οι γυναίκες του θεάτρου το κατακτούν με αληθινό κόπο, επιμονή και προσήλωση.

Οι μεγάλες πρωταγωνίστριες

Αν και οι πρωταγωνίστριες λειτουργούν ως μαγνήτης για τους θεατές, οι γυναίκες δημιουργοί είχαν και έχουν υποδεέστερο ρόλο. Οι πρωταγωνίστριες είναι μαγνήτης και για τους παραγωγούς, καθώς αποτελούν εγγύηση για την εμπορική επιτυχία μιας παράστασης.

Η Άννα Κοκκίνου, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Μπέτυ Αρβανίτη, η Όλια Λαζαρίδου, όπως και η Ελένη Ράντου, η Κάτια Δανδουλάκη, η Μιμή Ντενίση, που είναι και από τις λίγες γυναίκες επιχειρηματίες, ανάμεσα σε άλλες, έχουν κοινό δικό τους και η καθεμία αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση. Πάντως προπολεμικά και μεταπολεμικά, σε σχέση με τη σημερινή εικόνα, πολύ περισσότερες γυναίκες ηγούνταν θιάσων –κυρίως εμπορικών– στο κέντρο της Αθήνας. Από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και την Κυβέλη μέχρι την Κατερίνα Ανδρεάδη και την Τζένη Ρουσσέα.

Το θέατρο άλλαξε δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλά οξύμωρα που σχετίζονται με το φύλο. Οι γυναίκες –σε πολλές περιπτώσεις– στο θέατρο αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους. Αν τους δοθεί η ευκαιρία να σκηνοθετήσουν, οι παραγωγοί επικαλούνται ακριβώς αυτή την «ευκαιρία» που τους δόθηκε για να τις πληρώσουν λιγότερο.

Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά την ύπαρξη μιας κακοποιητικής ή υποτιμητικής συμπεριφοράς, σε επίπεδο προσωπικό, απλώς αποτυπώνει την αλήθεια, ότι το θέατρο διοικείται από άνδρες, και επιβεβαιώνει την κουβέντα της Κούλας Aντωνιάδη, της πρώτης γυναίκας που σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο το 1982 –τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη για το ΚΘΒΕ–, ότι «σε γυναίκα σκηνοθέτη δεν επιτρέπεται ποτέ να δώσει μέτρια δουλειά».

Το θέατρο άλλαξε δραστικά τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και σήμερα υπάρχουν πολλά οξύμωρα που σχετίζονται με το φύλο. Οι γυναίκες –σε πολλές περιπτώσεις– στο θέατρο αμείβονται λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους.

Γυναίκες στη σκηνοθεσία

Αν ξεκινήσουμε από την Επίδαυρο και φτάσουμε στο σήμερα, με τη σκηνοθέτιδα Κατερίνα Ευαγγελάτου να είναι η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, έχει πέσει πολύ νερό στον μύλο για να φτάσουν να σκηνοθετούν στο μικρό και το μεγάλο θέατρο της Επιδαύρου, ανάμεσα σε άλλες, η Αργυρώ Χιώτη, η Ιώ Βουλγαράκη, η Γεωργία Μαυραγάνη, η Λένα Κιτσοπούλου, που θα πάρει το βάπτισμα το 2023, ενώ πιο έντονη είναι η παρουσία των γυναικών που σκηνοθετούν στην Πειραιώς 260.

Μετά τη σκηνοθεσία της Αντωνιάδη το 1982 στην Επίδαυρο, οι επόμενες γυναίκες που σκηνοθέτησαν για λογαριασμό κρατικού θεσμού, για το Εθνικό, ήταν η Λυδία Κονιόρδου το 1996 και η Νικαίτη Κοντούρη το 1997. Καθόλου καλή επίδοση, οι γυναίκες έχουν σκηνοθετήσει σε ποσοστό μονοψήφιο στο σύνολο των εκατοντάδων παραστάσεων στην Επίδαυρο.

Ψάχνοντας δε τις παραστάσεις των τελευταίων δέκα ετών στην Επίδαυρο, τις μεταφράσεις των περισσοτέρων έργων αρχαίου δράματος –σε περισσότερες από 60 παραστάσεις– υπογράφουν σχεδόν αποκλειστικά άνδρες, με δύο μόνο εξαιρέσεις, της Νικολέττας Φριντζήλα το 2014 για το Εθνικό Θέατρο στον «Ιππόλυτο», σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, και της Παναγιώτας Πανταζή, που υπέγραψε τη μετάφραση της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι» το 2022, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη.

Η πιο σημαντική συμβολική κίνηση που αφορούσε τις σκηνοθέτιδες έγινε πριν δύο χρόνια, όταν η πρώτη γυναίκα –μεταβατική– καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Θεάτρου Έρι Κύργια έδωσε βήμα στις τρεις μεγάλες σκηνές του Ε.Θ. στην Ελένη Ευθυμίου, στη Μαρία Μαγκανάρη και στη Μαρία Πανουργιά για να σκηνοθετήσουν, εκεί που τα προηγούμενα χρόνια δεν θα μπορούσαν καν να το σκεφτούν ως ενδεχόμενο.

Πόσες διευθύντριες καλλιτεχνικών οργανισμών έχουμε σήμερα; Τη Μαριάννα Κάλμπαρη στο Θέατρο Τέχνης και έξι γυναίκες στην καλλιτεχνική διεύθυνση των ΔΗΠΕΘΕ της χώρας, από τα 14 που υπάρχουν, σε καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση, σήμερα. 

Όμως, αν ένα ΔΗΠΕΘΕ έγινε διάσημο και άφησε αποτύπωμα με το ρεπερτόριο και τις παραστάσεις του και θεωρήθηκε «θαύμα», αυτό ήταν το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας όταν από το 1988 το διηύθυνε η Μάγια Λυμπεροπούλου, μια σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου και σπουδαία δασκάλα, εξαιρετικής μόρφωσης, όπως πολλές από τις γυναίκες που είχαν και έχουν δραστηριοποιηθεί στο θέατρο, με αξιόλογες σπουδές στο εξωτερικό, από πολύ παλιά, όπως η Χριστίνα Τσίγκου, που πρωτοσκηνοθέτησε Μπέκετ στο ΚΘΒΕ το 1967 ή η Μαριέτα Ριάλδη που ανέβασε το έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ «Πετυχημένες γυναίκες» το 1983, ένα έργο βαθιά φεμινιστικό, την ίδια σχεδόν χρονιά με το Royal Court και αρκετά χρόνια πριν «ανακαλύψει» τη συγγραφέα το ελληνικό θέατρο.

Πριν τη Μαριέτα Ριάλδη η Ράια Μουζενίδου είχε σκηνοθετήσει ένα μονόπρακτο του Γεωργίου Σουρή στο Εθνικό –στην κινητή μονάδα του τότε. Όμως πέρα από τις κρατικές σκηνές, σκηνοθέτιδες όπως η Ρούλα Πατεράκη, η Ελένη Σκότη, η Έλενα Μαυρίδου, ανάμεσα σε άλλες, επιχείρησαν σε δικούς τους χώρους, ίδρυσαν θέατρα και δραστηριοποιήθηκαν και στην ελεύθερη αγορά.

Μάγια Λυμπεροπούλου Facebook Twitter
Η Μάγια Λυμπεροπούλου στην Ορέστεια το 1982.

Μια γυναίκα ηθοποιός για κάθε μέρα του Μαρτίου

Οι γυναίκες στο ελληνικό θέατρο σήμερα είναι ταλαντούχες και μορφωμένες, ικανές και φιλόδοξες, και ευτυχώς η εποχή μάς επιτρέπει να το αναγνωρίσουμε πιο εύκολα. Το βλέπουμε στη σκηνή και στον τρόπο με τον οποίο υποδύονται τους ρόλους τους. Με μια πρόχειρη ανάγνωση βλέπουμε δεκάδες αξιόλογες ηθοποιούς, όπως, ανάμεσα σε άλλες, η Αγλαΐα Παππά, η Σοφία Χιλλ, η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, η Άννα Μάσχα, η Πηνελόπη Τσιλίκα, η Θεοδώρα Τζήμου, η Μαρία Κεχαγιόγλου, η Ηρώ Μπέζου, η Ρένη Πιττακή, η Ράνια Οικονομίδου, η Λυδία Φωτοπούλου, η Λήδα Πρωτοψάλτη, η Μαρία Σκουλά, η Κάτια Γκουλιώνη, η Μαρία Κίτσου, η Έλλη Τρίγγου, η Στεφανία Γουλιώτη, η Κόρα Καρβούνη, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η Μαίρη Μηνά, η Ναταλία Τσαλίκη, η Έμιλυ Κολιανδρή, η Ελένη Ουζουνίδου, η Δέσποινα Κούρτη, η Ανθή Ευστρατιάδου, η Ιωάννα Κολλιοπούλου, η Σοφία Κόκκαλη, η Αμαλία Καβάλη, η Εύη Σαουλίδου, η Αλεξία Καλτσίκη, η Λουκία Μιχαλοπούλου, η Ελένη Κοκκίδου. Με μια ανάσα 31 ονόματα, ένα για κάθε μέρα του Μαρτίου, μήνα των γυναικών.

«Σ’ εσάς που μας ακούτε»

Όμως μια προσεκτική ανάγνωση των οδηγών θεάτρου θα δείξει ότι είναι περισσότεροι οι θίασοι με άνδρες πρωταγωνιστές ή τα έργα με ανδρικούς ρόλους που ανεβαίνουν αυτήν τη χρονιά και ελάχιστα αυτά που ανεβαίνουν με αμιγώς γυναικείους θιάσους.

Οι γυναίκες έχουν γράψει ιστορία στην πρωτοπορία του ελληνικού θεάτρου, η Ξένια Καλογεροπούλου σφράγισε με την παρουσία και το έργο της το παιδικό θέατρο, η Αλίκη Γεωργούλη παλιότερα ήταν η πρώτη που έκανε θέατρο σε αποθήκη και η Γιολάντα Μαρκοπούλου κάνει θέατρο σε ασυνήθιστους, απρόβλεπτους χώρους.

Γυναίκα η διευθύντρια της δραματικής σχολής του Εθνικού, η Δηώ Καγγελάρη, ενώ από τις 19 ανώτερες δραματικές σχολές λιγότερες από πέντε διευθύνονται από γυναίκες. Οι κινητοποιήσεις των ηθοποιών που ξεκίνησαν από τις δραματικές σχολές έχουν ως μότο τον τίτλο του έργου της πιο εμβληματικής Ελληνίδας θεατρικής συγγραφέως, της Λούλας Αναγνωστάκη, μια παράφραση του «Σ’ εσάς που με ακούτε» –το έργο μιλά για τα πολιτικά και ατομικά αδιέξοδα της σύγχρονης κοινωνίας–, με τη φιγούρα της να δεσπόζει στα πανό και τα τρικάκια.

Με το ελληνικό έργο να μην μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεγάλες σκηνές, δύο ακόμα γυναίκες ξεχωρίζουν για το ιδιαίτερο μυαλό τους, μια κατασκευή γλώσσας που γίνεται θεατρικός λόγος και τη δημιουργία ενός μοναδικού στίγματος, η Γλυκερία Μπασδέκη και η Λένα Κιτσοπούλου.

Από μεταφράστριες μάς έχει παραδοθεί και ένα μεγάλο σύνολο έργων υποδειγματικά μεταφρασμένων, π.χ. από τη Χρύσα Προκοπάκη και την Τζένη Μαστοράκη, όμως και οι σύγχρονες μεταφράσεις και οι ευκαιρίες που θα μπορούσαν να δοθούν σε περισσότερες μεταφράστριες σκοντάφτουν στην υποχρηματοδότηση του συστήματος.

Στο ελληνικό θέατρο έχουμε καταπληκτικές καθηγήτριες, κριτικούς που άφησαν εξαιρετικά θεωρητικά κείμενα, όπως η Ελένη Βαροπούλου και η Άννυ Κολτσιδοπούλου. Πάντα ήταν λιγότερες από τους άνδρες κριτικούς θεάτρου και μην ξεχνάμε ότι η Ελένη Ουράνη στην εποχή της, προφανώς για λόγους αξιοπιστίας, υπέγραφε ως κριτικός με το όνομα «Άλκης Θρύλος».

Η σκηνογραφία και η ενδυματολογία είναι πεδίο «πιο φιλικό» για τις γυναίκες δημιουργούς. Από τις ιστορικές σκηνογραφίες της Χλόης Ομπολένσκι μέχρι τη Λίλη Πεζανού, την πρόωρα χαμένη Έλλη Παπαγεωργακοπούλου και σήμερα την Εύα Μανιδάκη, την Ιωάννα Τσάμη, τη Ζαΐρα Φαληρέα, τη Μαρία Πανουργιά, την Ελένη Μανωλοπούλου, την Έφη Μπίρμπα, όλες δείχνουν σοβαρά δείγματα γραφής, αν και με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες.

Οι φωτισμοί ήταν συνήθως, όπως και όλα τα τεχνικά κομμάτια του θεάτρου, «γένους αρσενικού», ωστόσο η πιο διάσημη του κλάδου που ξεκίνησε από το θέατρο και σήμερα κάνει διεθνή καριέρα με μεγάλες διακρίσεις είναι μια γυναίκα, η Ελευθερία Ντεκώ.

Οι γυναίκες του θεάτρου Facebook Twitter
«Απόψεις ενός Κλόουν» στο Εθνικό Θέατρο, 2014.

Προς την πολυπόθητη ισότητα στο θέατρο

Μέσα στα χρόνια έχει αλλάξει ο τρόπος που κάνουμε θέατρο. Ωστόσο, και στις σημερινές ομάδες θεάτρου η παρουσία των γυναικών σε ηγετική θέση είναι μικρότερη. Σε μια εποχή που είναι επιτακτική η ανάγκη της συζήτησης για την ορατότητα, πώς θέλουμε να βλέπουμε τις γυναίκες στο θέατρο και πόσο;

Ακόμα και σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, για να σταθεί επάξια μια γυναίκα απέναντι σε έναν άνδρα σκηνοθέτη πρέπει να δουλέψει περισσότερο και να δώσει περισσότερα δείγματα γραφής πριν της εμπιστευτούν μεγάλες παραγωγές.

Τις πταίει; Η μυθοποίηση των ανδρών θεατρικών δασκάλων; Η ισχυρή ανδρική ταυτότητα που έκανε για πολλά χρόνια τις γυναίκες να μην τολμούν να δοκιμαστούν; Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες στο θέατρο εξυπηρετούν συγκεκριμένους ρόλους, της μούσας ή της πρωταγωνίστριας; Ότι προσδίδουν τη λάμψη αλλά όχι και τη στιβαρότητα που χρειάζεται μια σκηνοθεσία, για παράδειγμα; Μπορεί να υποστηρίζουμε ότι το ταλέντο δεν έχει φύλο, αλλά δεν μπορεί να μην κρίνουμε το γεγονός ότι η προσφορά θέσεων υψηλού προφίλ και ευθύνης σε άνδρες είναι πολύ υψηλότερη από ό,τι σε γυναίκες.

Υπάρχει όμως κάτι στο οποίο συμφωνούμε όλοι. Οι γυναίκες είναι το μεγάλο και σταθερό κοινό του θεάτρου. Το γυναικείο κοινό δίνει μια σοβαρή ψήφο και ένα φιλί της ζωής σε δεκάδες θέατρα. Βήμα-βήμα κάποια μέρα η δυναμική της πλατείας και η δυναμική πάνω και πίσω απ’ τη σκηνή θα συναντηθούν. Όπως γράφει ο Ευριπίδης στη «Μήδεια», «ο μακρός χρόνος έχει να πει πολλά για μας και πολλά για τους άντρες».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ