Diabolik: Η κληρονομιά του διάσημου ιταλικού κόμικ έξι δεκαετίες μετά

Diabolik

 Η κληρονομιά του διάσημου ιταλικού κόμικ έξι δεκαετίες μετά
 

Το κόμικ δημιουργήθηκε το 1962 από την Ιταλίδα φεμινίστρια Angela Giussani παίρνοντας αφορμή από μία αιματηρή ομοφυλοφιλική ερωτική ιστορία.

Τη δεκαετία του 1960, όταν η Ιταλία ανακάλυπτε τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής, η Angela Giussani, μια νεαρή γυναίκα από την καλή καθολική κοινωνία του Μιλάνου, επινόησε τον Diabolik, έναν χαρακτήρα κόμικς που άνοιξε τον δρόμο για τους αντιήρωες των fumetti neri, των σκανδαλωδών εκείνων περιοδικών για ενήλικες που απεικόνιζαν τα κατορθώματα διεστραμμένων, σέξι και ανήθικων εγκληματιών. Με τον τίτλο Diabolik, η σειρά τραβάει βίαια τα βλέμματα με το κόκκινο λογότυπό της. Εξήντα χρόνια μετά, παραμένει δημοφιλής όσο ποτέ, με τρεις εκδόσεις το μήνα (συμπεριλαμβανομένων δύο επανεκδόσεων) και φιλόδοξες κινηματογραφικές μεταφορές από τους αδελφούς Manetti: σύντομα θα βγει στις γαλλικές οθόνες το δεύτερο μέρος της συναρπαστικής τριλογίας τους - Diabolik: Ginko all'attacco - με πρωταγωνίστρια τη Monica Bellucci στο ρόλο της συζύγου του επιθεωρητή Ginko, ορκισμένου εχθρού του Diabolik. Το Μουσείο Κόμικς του Μιλάνου της αφιερώνει επίσης μια έκθεση με τα αυθεντικά σχέδια των δύο πιο εμβληματικών επεισοδίων του έπους: το επεισόδιο αριθ. 1 (που σηματοδοτεί τη γέννηση του Diabolik) και το επεισόδιο αριθ. 3 (στο οποίο εμφανίζεται η Eva, η όμορφη ερωμένη του). Πρόκειται για την τέλεια ευκαιρία για να χαρούμε ένα έργο που παραμένει πάντα πολύ παραβατικό. [...]

Agnès Giard
Libération - Les 400 culs - 29 Απριλίου 2023

Facebook Twitter

Η Luciana Giussani μιλάει: μία "diabolikata" από τα μυστικά αρχεία του επιθεωρητή Ginko

Antonio Salvatore Sassu
Avanti! - 07.01.2019
 

O Diabolik επινοήθηκε από τις αδελφές Angela και Luciana Giussani, οι οποίες, από το πρώτο κιόλας τεύχος, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1962 και είχε τίτλο "Ο βασιλιάς του τρόμου", επιμελήθηκαν το άλμπουμ με λομβαρδική μανιακή ακρίβεια. Μετά τον θάνατο της Angela το 1987 και μέχρι το 1992, μόνο η Luciana παρέμεινε στο τιμόνι ως αρχισυντάκτρια, την οποία και συναντήσαμε στα γραφεία του εκδοτικού οίκου Astorina στο Μιλάνο.

Αυτό που θα διαβάσετε, ωστόσο, δεν είναι μια "αδύνατη συνέντευξη", ούτε κάναμε πνευματιστική συνεδρία. Από τα σκονισμένα αρχεία της αστυνομίας του Κλερβίλ αφαιρέσαμε έναν παλιό φάκελο, εκμεταλλευόμενοι μία από τις σπάνιες στιγμές απροσεξίας του επιθεωρητή Ginko, ο οποίος, πριν από χρόνια, είχε συστήσει μια ομάδα εργασίας, επιστρατεύοντας και δημοσιογράφους, για να κάνει νέες έρευνες σχετικά με τον Diabolik, για να κοσκινίσει αυτή τη μυστηριώδη εκδοτική επιτυχία, την τόσο τεράστια και διαχρονική. Και όχι μόνο στην Ιταλία, διότι εκδόθηκε επίσης στην Αργεντινή, το Βέλγιο, τη Βραζιλία, την Κολομβία, τη Δανία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, τη Γιουγκοσλαβία, το Μεξικό, τις Κάτω Χώρες, την Πολωνία, τη Ρουμανία, την Ισπανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μας ανατέθηκε η αποστολή να συναντήσουμε μία από τις δύο Μιλανέζες κυρίες, τις τόσο καλλιεργημένες και κομψές αυτές αδελφές, με το τόσο αφοπλιστικό χαμόγελο πίσω από το οποίο μπορεί να κρύβεται ένα απολύτως διαβολικό μυαλό. Αυτά για τους βιογράφους: Ο Ginko ήταν πεπεισμένος ότι ο Diabolik και η Eva Kant ήταν απλώς μάσκες κάτω από τις οποίες κρύβονταν οι ίδιες η Άντζελα και η Λουτσιάνα.

Έτσι, πήραμε συνέντευξη από τη Luciana Giussani το 1992, λίγο πριν παραδώσει το τιμόνι του Diabolik στην Patricia Martinelli. Ορισμένα μη εγκεκριμένα αποσπάσματα δημοσιεύτηκαν στο Libreria dell'Immagine No. 30 (Edizioni Borsa del Fumetto του Nessim Vaturi) και στο No. 2 του Fumetti d'Italia του Graziano Origa. Στη συνέχεια, ο Ginko, απηυδισμένος από τις  διαρροές, έκρυψε τον φάκελο.

Θυμόμαστε ότι, εκείνη την εποχή, η πλήρης συνέντευξη, χωρίς καμία επεξεργασία ή διόρθωση, απομαγνητοφωνήθηκε με τη χρήση των θρυλικών σήμερα υπολογιστών, όπως ο Commodore 64 ή ένας από τους πρώτους IBM, και εκτυπώθηκε με εκτυπωτή dot matrix. Ενώ το αρχείο είναι πάντα κλειδωμένο σε ένα χρηματοκιβώτιο, πρόσφατα εμφανίστηκε το ίδιο το τυπωμένο κείμενο του 1992, το οποίο, χάρη σε μια μικρή πονηριά, δημοσιεύουμε αποκλειστικά.

Αν και το κείμενο γράφτηκε πριν από 26 χρόνια, δεν πρόκειται για νέα έκδοση μιας παλιάς συνέντευξης. Προστέθηκαν μόνο κάποιες σημειώσεις που μας συνδέουν με το παρόν.

Facebook Twitter

Και ξεκινήσατε την επιχείρηση με το Diabolik;

Όχι. Πριν από το Diabolik, η αδελφή μου Άντζελα και εγώ εκδίδαμε ένα κόμικ που αγοράζαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Big Ben Bolt του John Collen Murphy, το οποίο ήταν όμορφα σχεδιασμένο αλλά είχε πολύ ανόητες ιστορίες. Παρόλο που η πυγμαχία στην Αμερική έχει λίγο από τον υπόκοσμο πίσω της, δεν υπήρχε μεγάλη αναφορά σε αυτόν σε αυτές τις ιστορίες, πάντα διηγούνταν την ιστορία ενός αγώνα και με την πάροδο του χρόνου αυτό κούραζε. Ακόμα θυμάμαι, ωστόσο, τα σχέδια: υπέροχα. Και όλοι οι εικονογράφοι το αγόραζαν για να αντιγράψουν κάποιες πόζες, για να πάρουν γραφιστικές ιδέες.

'Εβγαλε το χρόνο;

Τον Big Ben Bolt τον φτιάξαμε τη δεκαετία του '60 και τον κρατήσαμε για δύο χρόνια.

Και πώς προέκυψε η ιδέα του αρνητικού ήρωα;

Το άλμπουμ του Big Ben Bolt δεν πήγαινε καλά. 'Εμενε στάσιμο. Εκείνη την εποχή έδειχναν στην τηλεόραση δραματικές σειρές όπως Τα δύο μικρά ορφανά και τους Δύο λοχίες, οπότε οι γαλλικές ιστορίες με συνέχειες είχαν μυθικό κοινό, όπως οι τελενοβέλες σήμερα.

Ήταν δική σας ιδέα ή της αδελφής σας;

Η ιδέα, η διαίσθηση ότι ένας αρνητικός ήρωας θα μπορούσε να πετύχει, ήρθε από την αδελφή μου, την Άντζελα, πριν από μένα. Δεν μπορώ πραγματικά να σας πω πώς προέκυψαν ο Fantômas, ο Rocambole και ο Arsène Lupin αρνητικοί χαρακτήρες του 19ου αιώνα, όμορφοι, ίσως λίγο περίπλοκοι, αλλά συναρπαστικοί. Αρχίσαμε να διαβάζουμε μερικούς από αυτούς και, αφού μας άρεσαν, τους εκσυγχρονίσαμε.

Ποιες άλλες ιδέες βοήθησαν στη δημιουργία του Diabolik;

Ο Fantômas επίσης μεταμφιεζόταν, έβαζε ψεύτικο μούσι και η λαμπρή ιδέα της αδελφής μου ήταν να εφεύρει τις πλαστικές μάσκες. Στη συνέχεια, φυσικά, του έδωσε την Jaguar, που ήταν τότε ένα πραγματικά φουτουριστικό αυτοκίνητο, τερατώδες με αυτή τη μύτη εκεί μπροστά. Μια φορά είδα ένα και είπα, "Τι υπέροχο!", και ήταν πραγματικά υπέροχο. Ας πούμε ότι η γραμμή του είναι ακόμη επίκαιρη, τόσο φουτουριστική ήταν τότε.

Χάρη στο Diabolik, οι αναγνώστες ανακάλυψαν ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά. Ήταν και αυτό μια διαίσθηση;

Ναι. Θέλαμε να καλύψουμε μια ομάδα αναγνωστών που δεν προσέγγιζαν τα κόμικς επειδή ήταν λίγο πιο ενήλικοι, δηλαδή τους 18χρονους. Στην πραγματικότητα, το παιδί θα έπαιρνε τον Μίκυ Μάους, μετά υπήρχε το παιδί που διάβαζε γουέστερν ή πολεμικά, ενώ το αστυνομικό κόμικ είναι λίγο περισσότερο για ενήλικες, ταιριάζει περισσότερο στον αρνητικό χαρακτήρα. Έτσι γεννήθηκε ο Diabolik, ο οποίος άρεσε αμέσως.

Στην πραγματικότητα, οι πωλήσεις, μετά από κάποια αρχική αβεβαιότητα, απογειώθηκαν. Περιμένατε τόσο μεγάλη επιτυχία;

Θα σας πω ότι αμέσως είχαμε την αίσθηση ότι θα πήγαινε καλά. Μια μέρα που ήμασταν στο γραφείο σύνταξης, ήρθαν δύο αγόρια και μας ρώτησαν: "Μα πότε θα βγει το επόμενο τεύχος;", γιατί πίστευαν ότι κάποια στιγμή ο Diabolik θα συλλαμβανόταν, και όταν άκουσαν ότι αυτό δεν συνέβη, ενθουσιάστηκαν που τα άλμπουμ θα συνέχιζαν να κυκλοφορούν. Αυτά τα παιδιά, όπως και πολλοί από τους αναγνώστες μας, δεν γνώριζαν τίποτα για το γαλλικό feuilleton του 19ου αιώνα, αλλά παρόλα αυτά εθίστηκαν στις ιστορίες μας.

Κρατάτε κακία στους μιμητές του Diabolik που οργίαζαν για τόσα χρόνια;

Βλέποντάς τους να μιμούνται κάτι που έχεις δημιουργήσει και έχεις πασχίσει γι' αυτό, θυμώνεις λίγο γιατί λες "Για όνομα, βρες κάτι καινούργιο!", όπως έκανε ο Bonelli, για παράδειγμα, με τον Dylan Dog, που είναι ένας καινούργιος χαρακτήρας. Ενώ όλοι οι μιμητές μας έβλεπαν ότι ο αρνητικός ήρωας είχε πέραση και έτσι το αντέγραφαν. Κάποια στιγμή είχαμε 64 ανταγωνιστικούς τίτλους.

Τους οποίους, ωστόσο, κατατροπώσατε με την πάροδο των ετών...

Κερδίσαμε τους πάντες... τους πάντες.

Ας αλλάξουμε θέμα. Πώς αντιδράσατε εσείς και η αδελφή σας στη διαμάχη της δεκαετίας του 1960 για τους αρνητικούς ήρωες, για τα "μαύρα" κόμικς;

Αναφέρεστε στην τότε πολεμική; Πραγματικά μας κατήγγειλαν. Μετά, ευτυχώς, βρίσκαμε πάντα έναν δικαστή με το κεφάλι στους ώμους του που έλεγε: "Μα ελάτε τώρα, δεν υπάρχει κάτι εδώ!" Παίζει και ρόλο όμως, κατά τη γνώμη μου, ότι ένας αρνητικός ήρωας δεν έχει καμία απολύτως επιρροή στην εγκληματικότητα.

Με την έννοια ότι οι εγκληματίες δεν χρειάζεται να παίρνουν τις ιδέες τους από τα κόμικς;

Μα σίγουρα δεν χρειάζεται. Επειδή ο Diabolik είναι ένας αρνητικός ήρωας με τον δικό του κώδικα, δηλαδή δεν κάνει εγκλήματα όπως απαγωγές για να εκβιάζει, γιατί δεν θα το απολάμβανε. Καταλαβαίνεις; Αυτός είναι ο χαρακτήρας του Diabolik: υπάρχει ο κόμης ή ο βιομήχανος που δημιουργεί κάθε είδους αξεπέραστα μηχανήματα και απολαμβάνει να προχωράει. Η απαγωγή ενός ατόμου είναι πραγματικά το πιο κοινότυπο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς, νομίζω ότι ο καθένας θα ήταν ικανός να το κάνει, αλλά ο Diabolik δεν παίζει με τα συναισθήματα των άλλων, δεν είναι στον χαρακτήρα του.

Το θέμα και το σενάριο προέρχονται πάντα από εσάς και την αδελφή σας;

Ναι. Παλαιότερα τα έκανα με την αδελφή μου, τώρα πια μόνη μου. Στην πραγματικότητα βάζω την ψυχή μου και ο αναγνώστης μπορεί να νιώσει ότι μου παίρνει ένα μήνα να κάνω ένα θέμα, γιατί το γράφω, μετά το ξαναδιαβάζω, μετά το διορθώνω, μετά δεν μου αρέσει και το ξανακάνω από την αρχή. Δεν βγαίνει μια ιστορία που δεν μου αρέσει, παρόλο που θα συνέχιζα να τη διορθώνω χωρίς να σταματήσω ποτέ. Στην πραγματικότητα, σε κάποιο σημείο λέω αρκετά, ως εδώ, και βάζω έναν φίλο να το διαβάσει, ο οποίος μου δίνει στη συνέχεια την εγκρισή του.

Υπάρχει κάποια εξωτερική βοήθεια;

Ναι, ας πούμε ότι οι αναγνώστες μου στέλνουν θέματα, κάποια δεν αντέχουν και κάποια άλλα έχουν μέσα τους μια ιδέα που με εντυπωσιάζει, που με γοητεύει και την οποία ξαναδουλεύω, ώστε να βγει ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Στη συνέχεια, αυτοί οι αναγνώστες πληρώνονται κανονικά, αναλογικά φυσικά.

Ο κινηματογραφικός ρυθμός των ιστοριών, χαρακτηριστικός των ταινίων δράσης, έχει συμβάλει στην επιτυχία του Diabolik. Πού μάθατε την τεχνική της συγγραφής σεναρίων;

Δεν μπορείς να μάθεις ή να διδάξεις το σενάριο, πρέπει να το "νιώσεις". Κανείς δεν το έχει διδάξει ποτέ, ούτε σε μένα ούτε στην αδελφή μου, αλλά περάσαμε δύο χρόνια με ένα αμερικανικό κόμικ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αφομοιώσαμε τον αφηγηματικό ρυθμό αυτών των συγγραφέων, οι οποίοι δεν έγραφαν τόσο πολύ, γιατί έμπαινες στο νόημα ούτως ή άλλως. Στην πραγματικότητα, το κόμικ πρέπει να είναι γρήγορο, λίγο σαν τηλεοπτική σειρά. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να δημιουργείς σύγχυση στον αναγνώστη. Μερικές φορές βάζω μια λεζάντα εκεί όπου θεωρώ ότι είναι απαραίτητη. Μπορείτε να παρατηρήσετε ότι οι δικές μας λεζάντες είναι "εν τω μεταξύ", "αργότερα", "στο μεταξύ.

Τα χρησιμοποιείτε με φειδώ, στην πραγματικότητα.

Μερικές φορές τα παραλείπω τελείως γιατί ο αναγνώστης καταλαβαίνει ούτως ή άλλως, γιατί θέλω ο αναγνώστης να καταλάβει καλά την ιστορία, αλλιώς θυμώνει. Για παράδειγμα, αν αρχίσεις να πηδάς από το ένα περιβάλλον στο άλλο, υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης, γι' αυτό προτιμώ να γράφω 'εν τω μεταξύ στο σπίτι των Ρόσι'. Άλλες φορές, κοιτάζοντας τα σχέδια, λέω 'εδώ δεν μπορείς να καταλάβεις' και προσθέτω μία λεζάντα. Αυτό, ωστόσο, είναι κάτι έμφυτο, κάτι που "αισθάνεσαι".

Στην αρχή, πάντως, υπήρχαν μικρές στήλες με υπερμεγέθεις λεζάντες ...

Θα σας πω ότι τα πρώτα τεύχη του Diabolik είχαν τις μικρές επεξηγηματικές στήλες, γιατί, όταν ξεκινήσαμε, πήγαμε να δούμε τα ιταλικά κόμικς και είπαμε "ίσως για την Ιταλία είναι μια χαρά έτσι". Στη συνέχεια, όμως, είπαμε: "Τι στο καλό, είναι απολύτως κατανοητό!".

Μιλώντας για αφηγηματικούς ρυθμούς που κόβουν την ανάσα, μπορούμε να κάνουμε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στα gadgets του James Bond και τα κόλπα του Diabolik; Υπάρχει επίσης μια κάποια συγγένεια μεταξύ των δύο, γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1960, χρησιμοποιούν την τεχνολογία με ξέφρενο τρόπο και δεν έχουν φθαρεί ποτέ από το πέρασμα του χρόνου.

Δεν ξέρω. Σχετικά με τα κόλπα του Diabolik, θα σας πω ότι είχαμε τον γιατρό μας, που ήταν μεγάλο κεφάλι, και τα μελέτησε για εμάς· ας πούμε ότι είναι αληθοφανή, αλλά δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς να ξοδευτούν δισεκατομμύρια... δεν πειράζει που κλέβει χρήματα.

Μιλώντας για χρήματα, το αυθεντικό Diabolik No. 1 είναι περιζήτητο από τους συλλέκτες. Πόσα αντίτυπα έχουν απομείνει;

Φανταστείτε ότι εμείς στη σύνταξη έχουμε μόνο ένα αντίτυπο που το κρατάμε κάτω από γυαλί, κρυμμένο, και που δεν αφήνουμε κανέναν να το δει. Στείλαμε τις επιστροφές των εφημεριδοπωλείων για πολτό, κρατώντας μόνο μερικά αντίτυπα. Το 1964, όταν η διανομή πέρασε στη Sodip, κατόπιν αιτήματός τους ανατυπώσαμε το πρώτο τεύχος, αλλά με μερικές διαφορές, δηλαδή την εισαγωγή του πρωτοσέλιδου, την τοποθέτηση της τιμής στο εξώφυλλο και διορθώσαμε επίσης μερικά σχέδια απευθείας στις αρχικές πλάκες.

Ποιος σχεδίασε το πρώτο τεύχος του Diabolik;

Ξέρετε ότι τον αποκαλούσαμε "ο Γερμανός" και ότι δεν θυμόμαστε πια το όνομά του; Τον αποκαλούσαμε έτσι, παρόλο που δεν ήταν Γερμανός, αλλά είχε ξανθά μαλλιά. Έπειτα, θυμάμαι ότι ήταν καλοκαίρι και ότι εμφανιζόταν στη σύνταξη με τον γιο του ξυπόλητος και φορώντας μόνο ένα κοντό παντελόνι. Αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία δεν έχουν οι Γερμανοί, ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν έτσι"; (για τον Γερμανό και τις διάφορες εκδόσεις του πρώτου τεύχους βλ. σημειώσεις στο τέλος, εκδ.)

Ποιοι έρχονται μετά;

Μετά τον "Γερμανό", ο οποίος έκανε μόνο το πρώτο τεύχος, είχαμε τους Gino Marchesi (1939/2006), Enzo Facciolo (1931), Glauco Coretti (1922/2008), Edgardo Dell'Acqua (1912/1986) και Sergio Zaniboni (1937/2017).

Ποιος συνεχίζει να είναι ο εικονογράφος της σειράς;

Εξακολουθεί να είναι ο Zaniboni, αν και τώρα θέλει να κάνει λίγο λιγότερα, θέλει να πάει από τα επτά στα πέντε τεύχη τον χρόνο. Ποιος ξέρει αν θα τον πείσω να αλλάξει γνώμη.

Μόνο επτά τεύχη το χρόνο; Πώς γίνεται αυτό;

Μετά το θάνατο της αδελφής μου συνέχισα μόνη μου να κάνω τα σενάρια. Δεν σήκωσα πραγματικά κεφάλι στο γραφείο, εν μέρει επειδή δεν μπορώ να βγάλω μια άσχημη ιστορία. Και έτσι είπα: "Είτε θα πεθάνω εδώ στο γραφείο, είτε θα πρέπει να μειώσω τον ρυθμό." Πραγματικά δεν άντεχα άλλο, δεν μπορούσα να πάω διακοπές, ήμουν πραγματικά πιεσμένη. Έτσι είπα: "Εντάξει, θα το κάνω ανά δίμηνο και μετά το καλοκαίρι, όταν θα πουλάει περισσότερο, θα βγάλω ένα τεύχος που θα καλύπτει τους δύο μήνες".

Εκτός από τον Zaniboni ποιος κάνει τα προσχέδια με μολύβι, ποιος βάζει τις τελευταίες πινελιές στις πλάκες;

Ο Franco Paludetti (1924/2008) και ο Brenno Fiumali (1933/2006) αναλαμβάνουν το φινίρισμα των μελανιών. Ο Paludetti προσχεδίασε επίσης με μολύβι ορισμένα επεισοόδια, αντικαθιστώντας τον Zaniboni όταν αυτός μείωσε τους ρυθμούς.

Δηλαδή χρησιμοποιείτε την αμερικανική μέθοδο εξειδίκευσης ανά τομέα;

Ναι. Με αυτόν τον τρόπο το Diabolik έχει πάντα το ίδιο αποτύπωμα, δεν υπάρχει διαφοροποίηση και ο αναγνώστης βρίσκει πάντα το ίδιο ύφος.

Φέτος το Diabolik γίνεται τριάντα ετών. Έχετε κάποια συγκεκριμένα σχέδια;

Ναι, θα επιστρέψουμε στην έκθεση κόμικς της Lucca. Οι αναγνώστες που μας ακολουθούν πιστά εδώ και τόσα χρόνια το αξίζουν και, ίσως, το αξίζουμε και εμείς. Και στη συνέχεια θα υπάρξουν κάποιες αλλαγές στη συντακτική ομάδα.

Με ποια έννοια;

Συνειδητοποίησα ότι αρκεί να συμβεί κάτι σε αυτό το γραφείο και δεν μπορώ πλέον να τα καταφέρνω με το Diabolik. Γι' αυτό το πήρα απόφαση και κάλεσα μια παλιά μας συνεργάτιδα, την Patricia Martinelli, που δούλευε για εμάς πριν από πολλά χρόνια, μετά πήγε στο Intrepido [περιοδικό κόμικς - σ.σ.] και τώρα την πήρα από το Grand Hotel [γυναικείο περιοδικό -σ.σ.].

Θα γίνει το δεξί σας χέρι;

Όχι. Αν έρθει εδώ θα γίνει η νέα αρχισυντάκτρια του Diabolik και εγώ σιγά σιγά θα αποσυρθώ. Ξέρετε, καπνίζω πολύ, ευγενικά δεν ρωτήσατε την ημερομηνία γέννησής μου... Αλλά δεν θέλω να τα παρατήσω όλα... Η Πατρίσια, λοιπόν, γνωρίζει πολύ καλά το σύστημα εργασίας μας και πόσο ακριβείς, λεπτολόγοι και σχολαστικοί είμαστε.

Ας μιλήσουμε για τα κόμικς των άλλων. Αναφερθήκατε στον Dylan Dog και παρατηρώ ότι έχετε ένα αντίγραφό του στο γραφείο σας. Σας αρέσει;

Πρέπει να πω ότι έχω μια άρνηση απέναντι στα κόμικς, αλλά αυτό το συγκεκριμένο είναι συναρπαστικό, μου αρέσει.

Από πού προέρχεται αυτή η απόρριψη;

Κοιτάζω ένα και λέω ότι μου αρέσει αυτό ή ότι δεν μου αρέσει εκείνο. Αλλά μετά, αυτό ήταν, δεν το αγοράζω, δεν το συλλέγω. Κατά τη γνώμη μου, ακόμη και ο Sclavi [Ιταλός δημιουργός κόμικς - σ.σ.] δεν αγοράζει το Diabolik ή άλλα κόμικς γιατί, μετά από λίγο, έρχεται αυτή η μορφή απόρριψης.

Ξέρετε ότι υπάρχει ένα κοινό σημείο που έχουν ο Dylan και ο Diabolik; Οι απομιμήσεις που κυκλοφορούν λίγο πολύ παντού. Στην περίπτωση του Diabolik, λοιπόν, είναι σαν να κλέβεις από το σπίτι ενός κλέφτη... Ή μήπως η Astorina έχει εγκρίνει πιστές ανατυπώσεις;

Μα όχι, δεν έχουμε εγκρίνει τίποτα. Μάθαμε ότι κυκλοφορούσαν πολλά αντίτυπα του πρώτου τεύχους που πωλούνταν, εκείνη την εποχή, για 40.000 λίρες το καθένα και αναρωτηθήκαμε: "μα από πού προέρχονται;" Αν βλέπατε το πρώτο τεύχος μας, θα παρατηρούσατε αμέσως την κατάσταση του χαρτιού μετά από τριάντα χρόνια, ενώ τα άλμπουμ στα οποία αναφερόμαστε είχαν όμορφο, λευκό χαρτί. Έτσι, στο Diabolik, δώσαμε στους αναγνώστες όλες τις πληροφορίες σχετικά με αυτή την παραγωγή απομιμήσεων. Παρεμπιπτόντως, το σχήμα ήταν λίγο μεγαλύτερο από το πρώτο μας τεύχος και στο εξώφυλλο μπορείτε να δείτε μια μικρή χρωματιστή λωρίδα.

Συνεχίζουμε με τα κόμικς των άλλων. Διαβάζετε αμερικάνικους υπερήρωες;

Δεν μου αρέσουν αυτοί οι σούπερμαν εκεί που δεν πεθαίνουν ποτέ, που έχουν όλες αυτές τις υπερφυσικές δυνάμεις. Ο Diabolik αν τον πυροβολήσουν πεθαίνει, δεν πετάει, είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Πρόσφατα πήγα να δω μια ταινία, τον Μπάτμαν νομίζω, αλλά δεν μου άρεσε.

Πώς κι έτσι; Ο Μπάτμαν μοιάζει αρκετά με τον Diabolik όσον αφορά τη χρήση μασκών, τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα, παρόλο που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Και ο φόβος που προκαλούν στους ανθρώπους παίζει σημαντικό ρόλο στις ιστορίες. Έχει επίσης δεξιότητες που έχει εξασκήσει, χρησιμοποιεί τεχνολογικά gadgets, δεν πετάει ...

Αλλά αν τον πυροβολήσουν, θα πεθάνει;

Ναι, πεθαίνει.

Τότε, ίσως, θα αγοράσω ένα ...

Κλείνουμε κάνοντας αναφορά στην ταινία των αδελφών Manetti, η οποία υποτίθεται ότι είναι ένα νέο εγχείρημα και όχι αυτό που φημολογείται εδώ και χρόνια. Ενώ η σειρά κινουμένων σχεδίων, Diabolik: Track of the Panther, γυρίστηκε το 1999, αν και με ουσιαστικές αλλαγές σε σχέση με το κόμικ, επειδή απευθυνόταν σε παιδιά, για μια τηλεοπτική σειρά δράσης γινόταν λόγος τουλάχιστον από το 2012, όταν ο Sky κυκλοφόρησε ένα promo. Αλλά και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υπήρχε μία σχετική φημολογία.

Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για την τηλεοπτική σειρά Diabolik;

Αυτή η ιδέα, που τον επανέφερε στην κορυφή του κύματος, ήταν μια μεγάλη ικανοποίηση για εμάς. Δεν γνωρίζω ακόμη το καστ, αλλά ήθελα πάση θυσία να έχω το δικαίωμα να διαβάσω το θέμα και το σενάριο, το οποίο σίγουρα θα είναι πολύ διαφορετικό από το κόμικ, το οποίο είναι στατικό, ενώ στην τηλεόραση υπάρχει κίνηση.

Έχετε ήδη λάβει οπτικό υλικό;

Μόλις πριν από λίγες ημέρες έλαβα το πρώτο σενάριο, γραμμένο από έναν Αμερικανό ειδικό, τον Toad Pallenberg. Όχι, δεν είναι ένα επινοημένο όνομα, είναι πραγματικά το όνομά του. (Ο Richard - Toad - Pallenberg, είναι Βρετανός, όχι Αμερικανός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Στη φιλμογραφία του εντάσσεται και το Excalibur (1981) του John Boorman - σ.σ.). Μόλις το διάβασα, οπότε δεν μπορώ να κάνω οριστικές κρίσεις, αλλά νομίζω ότι σίγουρα θα κάνω κάποιες αλλαγές.

Πώς είναι η πλοκή;

Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι έχει πολύ ρυθμό. Και αυτό είναι που χρειάζεσαι σε μια τηλεοπτική σειρά. Δεν μπορείς να κρατάς, όπως κάνουν οι Ιταλοί σεναριογράφοι, ένα άτομο να στέκεται πέντε λεπτά εκεί με τις υπαρξιακές του κρίσεις....

Σημειώσεις

Το Diabolik No. 1 του Νοεμβρίου 1962, με τίτλο "Ο βασιλιάς του τρόμου", ήταν μισή ίντσα μικρότερο από το σημερινό σχήμα, χωρίς εξώφυλλο, με λευκό δεύτερο και τρίτο εξώφυλλο και χωρίς τίτλο στη ράχη. Ο μυστηριώδης εικονογράφος τον οποίο η Luciana Giussani αποκαλούσε "Γερμανό" ήταν ο Angelo Zarcone, ο οποίος επισήμως εργαζόταν για την Astoria του Gino Sansoni, ενώ κρυφά σχεδίαζε για τις Giussani. Μετά το πρώτο Diabolik, εξαφανίστηκε στη σκιά, ασύλληπτος όπως ο ήρωάς του, και ούτε ο ντετέκτιβ Tom Ponzi, που τον αναζήτησε για λογαριασμό της 'Αντζελα το 1982, δεν μπόρεσε να βρει το παραμικρό ίχνος του.

Ο διαφημιστικός γραφίστας που σχεδίασε και παρήγαγε τον τίτλο, ο οποίος έγινε ένα από τα σύμβολα της λαϊκής κουλτούρας στην Ιταλία του 20ού αιώνα, είναι ο Remo Berselli.

Το δεύτερο επεισόδιο, "Ο ασύλληπτος εγκληματίας", δημιουργήθηκε από την Calissa Giacobini, γνωστή και ως Kalissa, φίλη της Angela Giussani, που ήταν κομμώτρια.

Μια υπόθεση που συμμερίζονται πολλοί είναι ότι το όνομα του εκδότη Gino Sansoni, με την προσθήκη ενός κάππα, ενέπνευσε στην τότε σύζυγό του Angela Giussani το επώνυμο του επιθεωρητή Ginko - όπως και ορισμένα από τα εμπορικά του σήματα, όπως το "Astor" ή το "Astoria", μπορεί να επηρέασαν την επιλογή του "Astorina".

Η Patricia Martinelli ήταν αρχισυντάκτρια του Diabolik από το 1992 έως το 2000, ενώ μέχρι το 2008 ήταν επίσης παραγωγός σχεδόν όλων των σεναρίων.
Ένα άλλο κύμα πλαστογραφιών των πρώτων τευχών του Diabolik αναφέρθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Δείτε επίσης στο Αλμανάκ: El Internauta. To προφητικό μετα-αποκαλυπτικό graphic novel του Héctor Oesterheld.

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter

Facebook Twitter