Η Μικρή Γοργόνα: Μια άνυδρη live-action διασκευή του αγαπημένου ντισνεϊκού animation

μικρη γοργόνα Facebook Twitter
Kαι να μην υπήρχε η ταινία είμαστε πεπεισμένοι ότι δε θα έλειπε σε πολλούς αλλά και οι διαφωνούντες στο μέλλον θα επιστρέφουν στο πρωτότυπο και όχι στη live action κόπια του.
0


ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ τα ντισνεϊκά animation, κυρίως εκείνα της «αναγεννησιακής» περιόδου των ’90s, έχουν αποτελέσει τη μαγιά για επιτυχημένα μιούζικαλ του Broadway και του West End. Δύο οι βασικοί παράγοντες της γοητείας τους: o ένας ότι οι θεατές ξέρουν τα τραγούδια καλά και διατηρούν αγαπητική σχέση με το υλικό και ο άλλος ότι έχουν την περιέργεια να δουν πώς θα γίνει η ανάπλαση του animated φιλμικού σύμπαντος σε ένα format με πολύ μεγαλύτερους περιορισμούς. Η εφευρετικότητα με την οποία η σκηνοθεσία μεταφέρει στο σανίδι σκηνές από την ταινία μέσω μιας αναλογικής σκηνογραφίας, χειροποίητων κατασκευών και υποβλητικών φωτισμών – η επιδρομή των Γκνου στον Βασιλιά των Λιονταριών της Τζούλι Τέιμορ αποτελεί ένα μικρό αριστούργημα‒ επαναφέρει την αίσθηση του δέους στον θεατή, καθώς ο τελευταίος επεξεργάζεται τη σύλληψη της δημιουργίας σε ένα (πιο) πρωτογενές επίπεδο και επειδή γεννώνται στο κεφάλι του τα βασικά ερωτήματα που κάνουμε όλοι σε σκηνές οι οποίες μας μένουν αξέχαστες: «μα πώς το σκέφτηκαν αυτό»; Το αποτέλεσμα, όταν η διασκευή είναι πετυχημένη, προσφέρει μια απολαυστική, πλην ετερόφωτη εμπειρία στον θεατή – χρειάζεται και η γνώση του πρωτοτύπου, ώστε να γίνει η αντιπαραβολή.

Εκεί που στο πρωτότυπο το «Under the sea» αποτελούσε ένα πραγματικό οπτικοακουστικό πανηγύρι, εδώ μετατρέπεται σε μια άνευρη παρέλαση του θαλάσσιου πληθυσμού, καμωμένη με απλώς ανεκτό CGI, η οποία κορυφώνεται με εικόνες που στα χαρτιά και στο μυαλό του Ρομπ Μάρσαλ και των τεχνικών του ίσως να παρέπεμπαν σε καλειδοσκοπική πανδαισία αλά Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, αλλά στο πανί μεταφράζονται σε οπτική… χασμωδία.

Οι live-action διασκευές αγαπημένων animated τίτλων του καταλόγου της Ντίσνεϊ στο πανί λειτουργούν περίπου με τον ίδιο τρόπο. Με την εξαίρεση μερικών «φρέσκων» ανήλικων θεατών, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θέλει να δει την αναπαράσταση μιας αγαπημένης του ταινίας κινουμένων σχεδίων με ηθοποιούς και πραγματικά σκηνικά. Όταν όμως ένα μεγάλο μέρος της ταινίας είναι ψηφιακό, μπορούμε να κάνουμε λόγο για live action; Είναι live-action το Lion King του Φαβρό, που είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένο από CGI και αποτελεί μια φωτορεαλιστική αναπαράσταση του animated περιβάλλοντος; Και, μια και το ’φερε η κουβέντα, για να περάσουμε και στη Μικρή Γοργόνα, δεν θα απαντούσε ικανοποιητικά στην απορία μας πώς θα ήταν ο Σεμπάστιαν της ταινίας αν έμοιαζε με αληθινό καβούρι μια απλή φωτογραφία που θα σκάρωνε κάποιος στον υπολογιστή του; Διάολε, για ντισνεϊκό παραμύθι πρόκειται, να τη βράσουμε τη φωτορεαλιστική απεικόνιση, είναι ένα καβούρι που μιλάει, στερώντας του την εκφραστικότητα για να το φέρεις πιο κοντά στην πραγματικότητα του αφαιρείς και τη μαγεία.

ουρσουλα Facebook Twitter
H ΜακΚάρθι απλώς μιμείται φωνητικά την Ούρσουλα του animation.

Αυτό ακριβώς είναι που λείπει από τα περισσότερα σχετικά εγχειρήματα που πατούν πιστά στο πρωτότυπο, η μαγεία. Αποτελούν άνυδρες εκδοχές μιας πιο φανταχτερής, πιο ζωηρής, πιο σκερτσόζικης δημιουργίας και, ειδικά σε περιπτώσεις που το περιβάλλον είναι ψηφιακό –εδώ ο βυθός‒ δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί τους περιορισμούς της ζωντανής δράσης έναντι της σκιτσαρισμένης ως δικαιολογία. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι προϊόν συνειδητής δημιουργικής επιλογής με γνώμονα τον ρεαλισμό. Και κάπως έτσι ο βυθός της Μικρής Γοργόνας αποκτά μια κατασκότεινη όψη και το οπτικό σκέλος των μουσικοχορευτικών νούμερων ωχριά σε ευρήματα σε σχέση με τον προκάτοχό του. Κλείνεις τα μάτια και ακούς τον Σεμπάστιαν στο οσκαρικό «Under the sea» να προσπαθεί να πείσει τραγουδιστά την Άριελ ότι στον βυθό είναι όλα καλύτερα σε σχέση με την επιφάνεια, τα ανοίγεις και με αυτό που βλέπεις στην οθόνη δεν απορείς που η Άριελ θέλει να φύγει για τη στεριά μια ώρα αρχύτερα. Θα μείνουμε στο συγκεκριμένο τραγούδι, καθώς αποτελεί μια μικρογραφία της συνολικής φιλμικής εμπειρίας. Εκεί που στο πρωτότυπο το «Under the sea» αποτελούσε ένα πραγματικό οπτικοακουστικό πανηγύρι, εδώ μετατρέπεται σε μια άνευρη παρέλαση του θαλάσσιου πληθυσμού, καμωμένη με απλώς ανεκτό CGI, η οποία κορυφώνεται με εικόνες που στα χαρτιά και στο μυαλό του Ρομπ Μάρσαλ και των τεχνικών του ίσως να παρέπεμπαν σε καλειδοσκοπική πανδαισία αλά Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, αλλά στο πανί μεταφράζονται σε οπτική… χασμωδία. Επίσης, ο Μάρσαλ θα πρέπει να καταλάβει κάποτε ότι δεν ταιριάζει σε όλα τα μιούζικαλ η «μπομπφοσική» χορογραφία μέσω του μοντάζ, μια επιλογή που εδώ σίγουρα λιγοστεύει τις πιθανότητες θαυμασμού της εικονογραφίας, αν και κατορθώνει να κρύψει και μερικές ατέλειές της.

μικρή γοργόνα Facebook Twitter
Kαταλαβαίνεις απόλυτα γιατί πήρε τον ρόλο η Χέιλι Μπέιλι όταν τραγουδά.

Ως προς το casting, καταλαβαίνεις απόλυτα γιατί πήρε τον ρόλο η Χέιλι Μπέιλι όταν τραγουδά, η ΜακΚάρθι απλώς μιμείται φωνητικά την Ούρσουλα του animation, όπως κάνουν οι ηθοποιοί στις θεατρικές διασκευές που αναφερθήκαμε στην αρχή δηλαδή, ενώ ο Μπαρδέμ είναι στιγμές που αισθάνεσαι ότι αναρωτιέται τι δουλειά έχει εκεί πέρα.

Από τα καινούργια τραγούδια, κρατάμε μάλλον το «Wild uncharted waters», που χαρίζει στον πρίγκιπα Έρικ μια eurovision-ική μπαλάντα, και θα θέλαμε να ξεχάσουμε το «Scuttlebutt», το οποίο ακούγεται σαν να ζήτησε κάποιος από την ΑΙ να γράψει μια bossa nova με τη χιπχοπάδικη πρόζα του Λιν-Μανουέλ Μιράντα. Η αλήθεια είναι ότι και να μην υπήρχαν, φανταζόμαστε πως δεν θα έλειπαν σε πολλούς. Το αυτό ισχύει και για την ταινία και είμαστε πεπεισμένοι ότι ακόμα και οι διαφωνούντες στο μέλλον θα επιστρέφουν στο πρωτότυπο και όχι στη live action κόπια του. Αυτό συνέβη, άλλωστε, με όσα αντίστοιχα φιλμ είδαμε τα τελευταία χρόνια και δεν χάραξαν τον δικό τους δημιουργικό δρόμο σαν το Κρίστοφερ Ρόμπιν, ακόμα κι αν έσπασαν τα ταμεία όταν βγήκαν στις αίθουσες.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό νέο ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Η φωνή του «τέρατος»: Ο Μάνσον με τα δικά του λόγια σ’ ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ

Ένα νέο ντοκιμαντέρ εξετάζει και αμφισβητεί όλα όσα νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τη διαβόητη φιγούρα, παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ηχογραφημένες συνομιλίες του σε διάστημα είκοσι ετών.
THE LIFO TEAM
Τα γεγονότα της ζωής

Οθόνες / Κασσαβέτης, Σκορσέζε, Ερίθε: 10 άχαστες προβολές στο φετινό Πανόραμα

Πρεμιέρες, παράλληλες εκδηλώσεις, αφιερώματα: Από τις 21 ως τις 27 Νοεμβρίου, οι κινηματογράφοι Τριανόν, Newman και Στούντιο φιλοξενούν το μακροβιότερο αθηναϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Οθόνες / Πάνος Χ. Κούτρας: Queer before it was cool, νυν και αεί

Ο αγαπημένος Έλληνας σκηνοθέτης ξεδίπλωσε σημαντικές στιγμές από τη ζωή και την πορεία του και αφηγήθηκε πολύτιμες ιστορίες που διαμόρφωσαν το queer σινεμά του στο φετινό Iconic Talks Powered by Mastercard που πραγματοποιήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Τα δέκα αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

Μυθολογίες / Τα 10 αγαπημένα animation του Αλέξανδρου Βούλγαρη (aka The Boy)

«Κάθε φορά που το βλέπω προσπαθώ να καταλάβω πώς έχει οργανωθεί αυτό το χάος»: Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης μάς καλεί να ανακαλύψουμε δέκα animation διαφορετικών τεχνικών, που τον έχουν επηρεάσει βαθιά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Οθόνες / 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Όσα ξεχώρισαν κοινό και επιτροπές

Η Fischer, επίσημος χορηγός των Βραβείων Κοινού εδώ και μια δεκαετία, στήριξε για μία ακόμη χρονιά τον θεσμό, απονέμοντας πέντε βραβεία στις ταινίες που συγκέντρωσαν τις περισσότερες ψήφους των θεατών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM
Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

The Review / Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιωσηφίνα Γριβέα συζητούν για την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς, που έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες στα social media, για τη φεμινιστική της διάσταση και για τις γυναικείες φωνές στο σινεμά, που επιτέλους ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ