ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΣΤΑ social media ότι έφυγε «ο τελευταίος μεγάλος» (Αμερικανός συγγραφέας). Δεν ισχύει νομίζω, όσο σπουδαίος κι αν ήταν ο Κόρμακ ΜακΚάρθι, όσο κι αν ήταν ο πιο άξιος απόστολος του Μέλβιλ και του Φόκνερ, όπως είχε γράψει πριν από μερικά χρόνια ο Χάρολντ Μπλουμ, λίγο πριν αποχωρήσει κι εκείνος. Δόξα τω θεώ, ο Τόμας Πίντσον και ο Ντον Ντε Λίλο ζουν ακόμα.
Λιγότερο «ερημίτης» από τον πρώτο και περισσότερο «απόμακρος» από τον δεύτερο, ο ΜακΚάρθι είχε δώσει ελάχιστες συνεντεύξεις στη ζωή του, ακόμα κι όταν, σε μεγάλη σχετικά ηλικία, είχαν αρχίσει να αναγνωρίζονται (και να διαβάζονται, επιτέλους) τα βιβλία του. Μια από αυτές τις σπάνιες φορές ήταν το 2007, όταν απάντησε (με το ζόρι) σε κάποιες ερωτήσεις της Wall Street Journal…
— Είναι δύσκολο να διαβαστούν στην εποχή μας μυθιστορήματα των χιλίων σελίδων;
Για τους σύγχρονους αναγνώστες, ναι. Μόνο αστυνομικά / μυστηρίου διαβάζει ο κόσμος ανεξαρτήτως μεγέθους. Όσο πιο μεγάλο, τόσο το καλύτερο. Αν όμως νομίζει κανείς ότι μπορεί να γράψει σήμερα τους «Αδελφούς Καραμαζόφ» ή τον «Μόμπι Ντικ», ας το κάνει. Κανείς δεν θα το διαβάσει. Δεν με νοιάζει πόσο καλό είναι ή πόσο ξύπνιοι μπορεί να είναι οι αναγνώστες. Οι προθέσεις τους, τα μυαλά τους είναι διαφορετικά.
«Οτιδήποτε δεν παίρνει χρόνια από τη ζωή σου και δεν σε οδηγεί στην αυτοκτονία, δεν αξίζει τον κόπο».
— Πόσο έχει επηρεάσει το έργο σας η ιδέα των γηρατειών και του θανάτου;
Το μέλλον σου στενεύει διαρκώς και το αναγνωρίζεις. Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμιά επιθυμία να κάνω τίποτε άλλο εκτός από το να δουλεύω και να περνάω χρόνο με τον γιο μου. Δεν έχω καμιά διάθεση να πάω ταξίδια. Η ιδανική μου μέρα είναι μέσα σ' ένα δωμάτιο με ένα λευκό χαρτί μπροστά μου. Αυτό είναι ο παράδεισος, αυτό είναι χρυσάφι και όλα τα άλλα είναι χάσιμο χρόνου… Δεν μ’ ενδιαφέρει να γράψω διηγήματα. Οτιδήποτε δεν παίρνει χρόνια από τη ζωή σου και δεν σε οδηγεί στην αυτοκτονία, δεν αξίζει τον κόπο.
— Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν αποδειχθεί πολύ παραγωγικά για σας. Υπήρξαν αδρανείς περίοδοι στο παρελθόν;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει γόνιμη ή αδρανής περίοδος στο γράψιμο. Η πιο πολυάσχολη σου μέρα μπορεί να περάσει παρακολουθώντας μυρμήγκια να κουβαλάνε ψίχουλα. Κάποιος είχε ρωτήσει τη Φλάνερι Ο’ Κόνορ γιατί γράφει, κι εκείνη είχε απαντήσει «επειδή είμαι καλή σ’ αυτό». Νομίζω ότι αυτή είναι η σωστή απάντηση. Μιλώντας σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που έζησαν καλές ζωές, οι μισοί αναπόφευκτα θα σου πουν: «το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου είναι ότι υπήρξα εξαιρετικά τυχερός/-ή». Και όταν το ακούς αυτό, ξέρεις ότι ακούς την αλήθεια.
— Η δική σας σχέση με την τύχη ποια είναι;
Δεν έχει υπάρξει πιο τυχερό άτομο από μένα. Δεν μου έχει συμβεί τίποτα που να μην ήταν τέλειο. Δεν το λέω επιπόλαια. Πάντα κάτι ερχόταν όταν ήμουν άφραγκος και στα κάτω μου. Ξανά και ξανά και ξανά. Μπορεί να σε κάνει προληπτικό κάτι τέτοιο.
— Νιώθετε ότι με το πέρασμα του χρόνου επιχειρείτε με τη γραφή να απαντήσετε στα ίδια μεγάλα ερωτήματα, αλλά με διαφορετικό τρόπο;
Η δημιουργική εργασία συχνά πηγάζει από τον πόνο. Αν δεν έχεις κάτι να σε τρελαίνει στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, μπορεί να μην κάνεις τίποτα. Δεν είναι ωραία διαδικασία. Έχω γράψει για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν καθόλου πλέον, ήταν σημαντικά όμως πριν γράψω γι’ αυτά. Υπάρχει κάτι στο γράψιμο που τα ισοπέδωσε, που εξάντλησε τη χρήση τους. Λέω στον κόσμο ότι δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένα βιβλίο μου και νομίζουν ότι τους δουλεύω…