Ο Απρίλιος εφάνη
Παίζει η πάπια στα νερά
Χλόη πράσινη βλαστάνει
Άνοιξη και Πασχαλιά.
Ούτε κρύο ούτε ζέστη
Και τας ώρας ποθητή
Καί μ΄αυτήν Χριστός Ανέστη
Και μεγάλη εορτή.
❦
Οι παραπάνω στίχοι είναι από ένα τραγουδάκι που τραγουδούσε ο παππούς μου, ο μπαρμπ’ Αντώνης, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, καθώς πήγαινε με το άλογο του από τη Νάουσα προς το αμπέλι του στο Σωληνάρι, πολύ κοντά στη Σχολή του Αριστοτέλους.
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ
ΚΑΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αυτός ο Μεγάλος Άγιος της Μακεδονίας
λέει πως Πάσχα σημαίνει διάβαση της φύσεώς μας εν Χριστώ από τον
θάνατο προς την ζωή, από τη φθορά προς την αφθαρσία. Από το σκοτάδι
στο φώς. Πάσχα είναι η μυσταγωγία στα ουράνια αγαθά, είναι εορτή
διαβάσεως. Πάσχα σημαίνει διάβαση-πέρασμα. Μια διάβαση που μπορεί
να κάνει ο κάθε άνθρωπος, από το ‘φαίνεσθαι’, στον έσω άνθρωπο, στο
‘είναι’ του ανθρώπου. Έχει την δυνατότητα δηλαδή ο καθένας, να δει που
μπορεί να φτάσει, πόσο καλά γνωρίζει τον εαυτό του ή πόσο καλά θέλει
να τον γνωρίσει.
Φοβόμαστε να ερωτευτούμε τον εαυτό μας και κατ΄επέκταση τον
απέναντι. Να αγγίξουμε την ψυχή του, την καρδιά του, το ‘είναι’ του.
Τρομάζουμε σήμερα μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα που ζει όλη
η οικουμένη και η Ελλάδα. Αυτή την οικονομική κρίση που ουσιαστικά
είναι στημένη. ΑΝ ΖΟΥΜΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΟΥ
ΠΑΣΧΑ-ΔΙΑΒΑΣΗ-ΠΕΡΑΣΜΑ, τότε τα υλικά αγαθά δεν θα τα
απολαμβάνουμε μόνοι μας, ξεχνώντας το διπλανό μας. Η ‘κρίση’ είναι
ηθική και προσωπική γιατί πρόκειται για τη μη διάβαση του εαυτού μας
από την μία κατάσταση στην άλλη, από την αδιαφορία στην Αγάπη.
Αν μπορέσει ο άνθρωπος να περάσει απέναντι σίγουρα η ζωή του θα
είναι πολύ πιο όμορφη. Θα πορεύεται με τα λιγότερα αλλά θα έχει
ελπίδα. Το αύριο δεν μας ανήκει. Μας ανήκει αυτή η στιγμή. Αυτή την
στιγμή που ζούμε ας προσπαθήσουμε να κάνουμε την διάβαση. Να
αγγίξουμε τον απέναντι. Να πάμε από το εγώ στο εμείς.
Ἡἡμέρα τῆς Λαμπρῆς
Καθαρότατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
τῆς αὐγῆς τὸ δροσάτο ὕστερο ἀστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε
τ’ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη,
καὶ ἀπὸ ἐκεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
τόσο γλυκὸ στὸ πρόσωπο τ' ἀέρι,
ποὺ λὲς καὶ λέει μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα
"γλυκειὰ ἡ ζωὴ κι ὁ θάνατος μαυρίλα".
Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι καὶ κόραις
ὅλοι, μικροί, μεγάλοι ἐτοιμασθῆτε,
μέσα στὶς ἐκκλησιὲς τὲς δαφνοφόραις
μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχθῆτε,
ἀνοίξατε ἀγκαλιὲς εἰρηνοφόραις
ὀμπροστὰ στοὺς Ἁγίους, καὶ φιληθεῖτε,
φιληθεῖτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
πέστε Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.
Δάφναις εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
καὶ βρέφη ὡραία στὴν ἀγκαλιὰ οἱ μαννάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας ταῖς ζωγραφι-
σμέναις εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες,
λάμπει τὸ ἀσήμι, λάμπει τὸ χρυσάφι
ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ' τ' ἁγιοκέρι,
ὁποὺ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ στὸ χέρι.
Διονύσιος Σολωμός
