Το σπίτι της εικαστικού Στέλλας Καπεζάνου είναι σαν ένα αγαπησιάρικο ησυχαστήριο. Βουλιάζεις στον καναπέ της και γύρω σου απλώνεται ένα πολύχρωμο σύμπαν με έργα τέχνης δικά της και φίλων της που επιβάλλονται δυναμικά στον χώρο και μοιάζουν να ακολουθούν μια αέναη χορογραφία.
Έχει κάνει δώδεκα μετακομίσεις και ετοιμάζεται για την επόμενη. Δεν είναι υπέρ της ιδιοκτησίας και νιώθει ότι, αλλάζοντας σπίτια, είναι σαν να κάνει μια νέα αρχή. Τα σπίτια μπορεί να αλλάζουν, αλλά η αγάπη της για το Κολωνάκι, που το αισθάνεται γειτονιά της, μένει σταθερή.
Στο συγκεκριμένο σπίτι, στον πεζόδρομο της Χάριτος, μετακόμισε μέσα στην πανδημία και σε λιγότερο από δύο βδομάδες το καθετί ήταν στη θέση του.
Τη ρωτάω τι της έχουν μάθει οι τόσο πολλές μετακομίσεις. «Είμαι πολύ οργανωτική ως άνθρωπος, όποτε μεθοδεύω τη μετακόμιση σωστά. Με τον καιρό, όμως, κατάλαβα ότι οι κουρτίνες είναι πάντα πρόβλημα όταν μετακομίζεις τόσο συχνά. Στο ένα σπίτι θα είναι πιο κοντές, στο άλλο πιο μακριές, έτσι στο επόμενο αποφάσισα να βάλω στόρια και να τελειώσει εκεί το θέμα. Δεν ξαναβάζω κουρτίνες και φωτιστικά», μου λέει αποφασιστικά. «Μόνο σποτ και επιδαπέδια».
«Τα πιο αγαπημένα μου έργα είναι τα πιο δύσκολα να φύγουν. Όμως τελικά ουδέν κακό αμιγές καλού, γιατί καταλήγουν σπίτι και τα χαίρομαι η ίδια», λέει με πονηρό χαμόγελο.
Τη ρωτάω για τα έπιπλα. Τα βασικά τα πηγαινοφέρνει από σπίτι σε σπίτι. Κάποια είναι από το πατρικό της, κάποια της γιαγιά της και μερικά τα έχει αγοράσει η ίδια. Παρατηρώ μια κουνιστή καρέκλα που την έχει αφήσει με το καρό μαξιλαράκι και φωνάζει «γιαγιά». Μου λέει ότι η γιαγιά της είναι παρούσα στον χώρο.
Μου δείχνει τα ξύλινα κουτιά που εκείνη μάζευε και την κουνιστή της πολυθρόνα, μου δείχνει και μια μικρή φωτογραφία της που έχει σε κορνίζα. «Την αγαπούσα πολύ, έχω το όνομά της. Ζούσε στην Ιερουσαλήμ τα τελευταία 28 χρόνια και πηγαινοερχόμουν για να τη βλέπω».
Τη ρωτάω τι στυλ σπιτιών της αρέσει. «Μου αρέσει το ξύλο, δεν θέλω μέταλλο ή τζάμι. Δεν μου αρέσει ο μινιμαλισμός. Προτιμώ τα μαλακά υφάσματα και το ξύλο, που δίνουν ζεστασιά. Θέλω το σπίτι να ’ναι σαν αγκαλιά, όχι σαν μουσείο».
«Αγαπώ πολύ τα φυτά», λέει· το μπαλκόνι της είναι πράγματι μια μικρή ζούγκλα. «Μέσα και έξω από το σπίτι έχω φυτά, τα μεγαλώνω σαν να ’ναι μωρά, από μικρά, μόνη μου. Είναι όλα άσχετα μεταξύ τους. Κάποια τα αγοράζω, κάποια άλλα τα “κλέβω”. Έχω στο μπαλκόνι μου λεμονιά, συκιά, καμέλια, νυχτολούλουδο, μπλε γιασεμί, βουκαμβίλιες, καπένσιες και άλλα, που τα ψάχνω με πάθος σε φυτώρια σε χωριά.
Ό,τι μου αρέσει, κρατάω σημειώσεις, και μετά το ψάχνω. Έτσι έχω και frangipani, γιούκα, φίκους λυράτους και κάποια άλλα εξωτικά που δεν συγκρατώ το όνομά τους. Τις Παρασκευές, δε, πάντα αγοράζω λουλούδια απ’ τη λαϊκή. Θέλω οπωσδήποτε ο χώρος μου να είναι ανθισμένος».
Μιλάμε για την τέχνη που τόσο αγάπα και είναι κυρίαρχη στον χώρο της. Παρατηρώ ότι έχει και πολλά δικά της έργα. Τη ρωτάω πώς έγινε η επιλογή. «Τα έργα που έχω εδώ είναι έργα που αγαπάω και ξεχωρίζω, αλλά για κάποιον λόγο δεν τα ξεχώρισε κανένας άλλος. Το ίδιο συμβαίνει και στο στούντιο, τα πιο αγαπημένα μου έργα είναι τα πιο δύσκολα να φύγουν. Όμως τελικά ουδέν κακό αμιγές κάλου, γιατί καταλήγουν σπίτι και τα χαίρομαι η ίδια», λέει με πονηρό χαμόγελο.
Στο τραπέζι που έχει στο καθιστικό της έχει κάποια ωραία κεραμικά βάζα από παλιότερες δουλειές της αλλά και κεραμικά φίλων της. Συνέχεια της δείχνω έργα και τη ρωτάω «ποιανού είναι αυτό;». Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή με έργα του Τρανού, του Ακριθάκη, του Μανουσάκη, του Χαδούλη, του Αλέξανδρου Γεωργίου, του Χατζαρά, του Τσεριώνη.
Της λέω ότι είναι τυχεροί οι καλλιτέχνες που κάνουν ανταλλαγές έργων μεταξύ τους. «Κάθε φορά που μου φέρνουν κάτι δικό τους χοροπηδάω από χαρά σαν παιδί. Το βρίσκω υπέροχο γιατί τίποτα δεν είναι πιο προσωπικό. Και είναι τόσο ωραία να έχεις μέσα στο σπίτι σου την τέχνη φίλων σου. Πέφτει το μάτι σου στα έργα τους, σκέφτεσαι αμέσως αυτόν που τα έφτιαξε και είναι σαν να έχεις καθημερινά διάλογο μαζί τους».
Η Στέλλα έχει πολλά αντικείμενα και από ταξίδια της. «Τα τελευταία χρόνια μαζεύω θεούς», λέει. Έχει πράγματι πολλούς θεούς, αγάλματα μικρά και μεγάλα. «Μου αρέσει να συλλέγω και διάφορες Παναγίες, έχω μέχρι και από τη Γουαδελούπη. Θεές, γυναίκες, αγαλματάκια και εδώλια».
Τη ρωτάω αν αλλάζει συχνά τη διακόσμηση. Μου λέει ότι όταν τα πράγματα βρίσκουν τη θέση τους, θέλει να κρατάει αυτή την ισορροπία, άλλα συχνά αλλάζει χρώμα τους τοίχους, έτσι το σπίτι αποκτά μια εντελώς διαφορετική αίσθηση.
Τη ρωτάω ποιο χρώμα τής πέτυχε περισσότερο. «Αυτό το μπλε», λέει και μου δείχνει την τραπεζαρία και πράγματι αυτό το σχεδόν ραφ χρώμα έχει δέσει ωραία με το ξύλο της βιβλιοθήκης αλλά και με ένα digital έργο της. Τι είναι για εκείνη το σπίτι;
Η ηρεμία της. «Έρχομαι εδώ και ανασυγκροτούμαι. Δεν είμαι πολύ του σπιτιού, άλλα ακόμα και για μία ώρα να γυρίσω στο σπίτι νιώθω ότι γεμίζω ξανά τις μπαταρίες μου». Τη ρωτάω σε ποιον χώρο κάθεται πιο πολύ.
«Στην τραπεζαρία», εξομολογείται, «τη χρησιμοποιώ κυρίως ως γραφείο». Δίπλα της κάθεται η ολόμαυρη γάτα της που τη λένε «καλαμάρι». «Εδώ γράφω, τρώω, διαβάζω και περνάω τις περισσότερες ώρες μου». Για να μην κάθεται συνέχεια η γάτα στην αγκαλιά της και εμποδίζει τις κινήσεις της, τοποθέτησε πάνω στο τραπέζι το κρεβατάκι της, έτσι έρχεται και κάθεται δίπλα της· ακόμα και αυτή η καθημερινή συνήθεια με τη γάτα δίπλα στον υπολογιστή την κάνει να νιώθει θαλπωρή. «Αυτό το γλυκό γατάκι έχει δώσει χαρά στο σπίτι», λέει και χαδεύει την εβένινη ολόμαυρη γάτα.
«Στην κουζίνα περνάς χρόνο;» τη ρωτάω. Γνέφει «όχι». Μου εξηγεί ότι δεν της αρέσει να μαγειρεύει και όταν το κάνει, είναι από ανάγκη. Μαγείρευε μόνο στον γιο της και πάντα τα πολύ βασικά. Εκείνος, όμως, ενηλικιώθηκε και έφυγε φέτος για σπουδές.
Τη ρωτάω πώς νιώθει μ’ αυτή την αλλαγή και πώς είναι χωρίς παιδί στο σπίτι.
«Τα παιδιά δίνουν ζωή στο σπίτι. Νιώθεις ότι κάποιος είναι εκεί ακόμα και όταν είναι κλεισμένος στο δωμάτιό του· ήταν ωραίο που ήξερα ότι είναι μέσα. Και υπάρχει αυτή η αίσθηση της προσφοράς: θα έπλενα, ας πούμε, σταφύλια για μένα και αυτόματα θα έλεγα “Κάρολε, θες σταφύλια;” Είναι ωραία η ροή της αγάπης στο σπίτι».
Τη ρωτάω αν έχει design έπιπλα. «Αν είχα να διαθέσω χιλιάδες ευρώ, δεν θα έπαιρνα design έπιπλα, θα επένδυα σε τέχνη. Ναι, μου αρέσουν και οι ακριβές τσάντες και ορισμένα design έπιπλα, αλλά στην πραγματικότητα δεν θα ξόδευα για όλα αυτά. Άλλωστε, με τόση τέχνη στο σπίτι, τι να τα κάνεις τα design έπιπλα, θα ήταν υπερβολή».
Η τέχνη και τα εικαστικά μπήκαν κάπως αργά στη ζωή της. Στην Καλών Τεχνών μπήκε όταν απέκτησε παιδί, έχοντας ήδη μια επιτυχημένη καριέρα ως μοντέλο. «Ζωγράφιζα από πολύ μικρή και ξεκάθαρα ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη, αλλά η μητέρα μου έλεγε ότι η ζωγραφική δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι και κάπως με επηρέασε τα πρώτα χρόνια, έτσι καθυστέρησα κάπως μέχρι να κυνηγήσω το όνειρό μου».
«Σου συγχώρησαν το ότι ήσουν μοντέλο ή σε περίμεναν στη γωνία οι άνθρωποι του σιναφιού σου;» τη ρωτάω. «Έπρεπε να αποδείξω διπλά την αξία μου. Μετά από υποτροφίες, βραβεία, εκθέσεις στο εξωτερικό και τόσα άλλα, δεν ξέρω αν έχουν σταματήσει να μιλάνε, και ορισμένοι να με κοιτούν με μισό μάτι». «Την ομορφιά δεν σου τη συγχωρεί κανένας», της λέω με στόμφο. «Ναι, αλλά μικρό ταλέντο κουράζεται, μεγάλο επιμένει» – απαντά με Χριστιανόπουλο και έχουμε συνεννοηθεί.
«Πιστεύεις ότι μπορεί να μπει κάποιος στο σπίτι και να σου χαλάσει τη ροή;» «Όχι, καθόλου, άλλωστε είμαι Σαββατογεννημένη», απαντά με χιούμορ. Από μικρή είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο του Καστανιέτα ότι αν κλείσουμε νοητά τα μάτια και μπούμε σε ένα αυγό, τα βέλη δεν θα φτάνουν σ’ εμάς αλλά θα γυρίζουν πίσω σε αυτούς που τα έστειλαν. «Ιδού, λοιπόν, η προστασία», λέει. «Ας κάνουν ό,τι θέλουν, ας λένε ό,τι θέλουν. Δεν θέλω να σκέφτομαι άσχημα για τους άλλους, γιατί επιβαρύνω το κάρμα μου. Δεν το κάνω από καλοσύνη αλλά γιατί ξεκάθαρα θέλω καθαρές σχέσεις. Ζω τη ζωή χωρίς επικρίσεις, κουτσομπολιά, μικρότητες».
Από το ροζ, ωραίο υπνοδωμάτιό της έρχεται μια απαλή μουσική. «Ακούς μουσική στο σπίτι;» τη ρωτάω. «Ναι, συνέχεια και συνήθως Classic fm», λέει. «Νetflix βλέπεις;» Όχι, δεν έχει συνδρομή, δεν ξέρει καν πώς ανοίγει η τηλεόραση. «Πατάς ένα κουμπί», της εξηγώ και γελάμε. Αu revoir, όμορφη Στέλλα, το σπίτι σου είναι ήρεμο, πολύχρωμο και φιλόξενο, όπως εσύ.
