10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix

10 κινηματογραφικά διαμάντια που μπορείτε να δείτε τώρα στο Ertflix Facebook Twitter
0

Γίνεται καλή δουλειά στην πλατφόρμα του Ertflix το τελευταίο διάστημα. Είναι εμφανές ότι υπάρχει ένα στοιχειώδες curation και, σε μια εποχή που το σινεμά για τις μεγάλες πλατφόρμες του εξωτερικού μοιάζει σαν να ξεκίνησε το 2000, μπορείς να βρεις μεγάλες αλλά και λιγότερο γνωστές στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου, από κλασικά αμερικανικά νουάρ και μελοδράματα μέχρι Μπέργκμαν και Φασμπίντερ. Και αυτό χωρίς να υποτιμάται το σύγχρονο εμπορικό σινεμά – είναι και αυτό απαραίτητο για το σινεφιλικό μας διαιτολόγιο.

Το κοινό έχει αγκαλιάσει το εγχείρημα, το συνειδητοποιείς όταν βλέπεις να ανοίγει κουβέντα στα social media από το πουθενά για μια ταινία που, θεωρητικά, δεν σχετίζεται με την επικαιρότητα, καθώς και όταν βλέπεις τις αναγνώσεις κριτικών και άρθρων γι' αυτή να ανεβαίνουν κατακόρυφα την επομένη της προσθήκης της στην πλατφόρμα. 

Από τον πλούσιο κινηματογραφικό κατάλογο του Ertflix, που ανανεώνεται διαρκώς, επιλέξαμε δέκα ταινίες που θα βρίσκονται για περισσότερο διάστημα στην πλατφόρμα – αν και υπάρχουν εξαιρετικές επιλογές που κάνουν σύντομα περάσματα από αυτόν. Δέκα ταινίες με μικρή διάρκεια, αλλά μεγάλο κινηματογραφικό εκτόπισμα ή έστω κάτι που να τις καθιστά προβολές απαραίτητες και ξεχωριστές.

Κραυγές και Ψίθυροι

(Cries and Whispers, 1972) 

κραυγες και ψιθυροι Facebook Twitter
Το κόκκινο χρώμα της οργής και του πόνου, το λευκό της περισυλλογής και της κάθαρσης, σε ένα από τα πιο έντονα και δύσθυμα μπεργκμανικά ψυχοδράματα.

Τρεις αδελφές, η ασθένεια της μίας, οι ψίθυροι ενός τραυματικού παρελθόντος που κραυγάζουν μέσα τους, το κόκκινο χρώμα της οργής και του πόνου, το λευκό της περισυλλογής και της κάθαρσης, σε ένα από τα πιο έντονα και δύσθυμα μπεργκμανικά ψυχοδράματα. Έχοντας κλείσει το ζήτημα της ύπαρξης του Θεού και της σχέσης μας με Εκείνον με την εκκωφαντική «Σιωπή» του, ο Μπέργκμαν έριξε το κέντρο βάρους και πάλι στις μεταξύ μας σχέσεις. Αφού δεν είναι ούτε ο Θεός, ούτε ο Διάβολος –βλέπε η «Ώρα του Λύκου»– εκείνος που μας βασανίζει, ίσως ο υπεύθυνος να κρύβεται δίπλα μας κι εντός μας.  

Το Αίνιγμα

(Garde a Vue, 1981)

Σπάνια θα δείτε αναφορές της κριτικής και της θεωρίας στον Κλοντ Μίλερ, έναν Γάλλο δημιουργό που τίμησε το σινεμά είδους στο σύνολο της καριέρας του και κάποτε κατάφερε κι αληθινά διαμάντια, σαν αυτό εδώ, μία από τις μεγάλες, σχετικά άγνωστες στιγμές του γαλλικού policier, οπλισμένη με ένα σενάριο υπολογισμένο με μαθηματική ακρίβεια μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας και ευλογημένη με ένα καταπληκτικό μουσικό score του Ζορζ Ντελερί, που υπαγορεύει τον τόνο. Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς και, κατά τη διάρκεια μιας ανάκρισης σε αστυνομικό τμήμα, ξετυλίγεται όχι ένα αστυνομικό μυστήριο, αλλά μια ερωτική τραγωδία, με φόντο το μελαγχολικότερο μοβ που είδες ποτέ στο σινεμά.

Σε Ακολουθεί

(It Follows, 2014)

Βραδυφλεγές σαν ένας αργόσυρτος και ατέλειωτος εφιάλτης, που βρίσκει τέλειο τοπίο δράσης και σχεδόν μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό στο Ντιτρόιτ της οικονομικής κρίσης, το ατμοσφαιρικό φιλμ του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ αποτελεί μία από τις καλύτερες προτάσεις του σινεμά τρόμου μέσα στον 21ο αιώνα. Το πανταχού παρόν Κακό μπορεί να διαβαστεί κυρίως ως το καλωσόρισμα της ενήλικης ζωής, από τη στιγμή που «γεννιέται» με τη σεξουαλική πράξη και μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο, ο οποίος, όχι τυχαία, μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή.

Το Μπλε Δωμάτιο

(La Chambre Bleu, 2014)

το μπλε δωματιο Facebook Twitter
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μεταφορές Ζορζ Σιμενόν στο σινεμά.

Σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μεταφορές Ζορζ Σιμενόν στο σινεμά, δυο παντρεμένοι, ο Ζουλιάν και η Εστέρ, συναντιούνται κάθε Πέμπτη στο δωμάτιο του τίτλου. Όταν ο πρώτος συλλαμβάνεται και ανακρίνεται για φονικό, ο σκηνοθέτης Ματιέ Αμαλρίκ ξεσκεπάζει σαμπρολικά τον μικροαστισμό της κοινωνίας που περιβάλλει το ζεύγος και μας βυθίζει στο πάθος του ήρωα, μέσω συνειρμικής αφήγησης και μοντάζ, που οδηγούν πάντα στους υγρούς, ερωτικά φορτισμένους τοίχους εκείνου του «μπλε δωματίου». Ένα δωμάτιο που ο ήρωας δεν εγκατέλειψε ποτέ, κι ας δηλώνει πεισματικά το αντίθετο.

Το Μικρό Νησί

(La Isla Minima, 2014)

Sleeper hit του καλοκαιριού μέσα στο οποίο προβλήθηκε, βγαλμένο, θαρρείς, από την ίδια πρέσα που γέννησε το αμερικανικό «True Detective», αλλά με τις ιστορικές πληγές της Ισπανίας να ενσωματώνονται εμπνευσμένα στη δραματουργία, το «Isla Minima» απευθύνεται στους λάτρεις του αστυνομικού θρίλερ και των ισπανικών ταινιών είδους και θα τους αποζημιώσει με την ατμόσφαιρά του, με την ηλεκτρισμένη ερμηνεία του Χαβιέ Γκουτιέρεζ και με έναν Θεό που κοιτάζει διαρκώς μα δεν παρεμβαίνει ποτέ, όπως στο φιντσερικό κινηματογραφικό σύμπαν – αλλά και στον κόσμο μας.

Ερμιτάζ: Η Δύναμη της Τέχνης

(Hermitage: Τhe Power of Art, 2019)

Ο Τόνι Σερβίλο δεν έχει στην κατοχή του μόνο τα κλειδιά των ιστορικών μνημείων της Ρώμης, όπως στην «Τέλεια Ομορφιά» του Πάολο Σορεντίνο, αλλά και εκείνων της Αγίας Πετρούπολης, και έτσι μας ξεναγεί στην επονομαζόμενη «Βενετία του Βορρά» και στο πολιτιστικό στολίδι της, το μουσείο Ερμιτάζ. Στο εξαιρετικά δυσεύρετο αυτό ντοκιμαντέρ επιχειρείται μια αναδρομή στη ρωσική ιστορία με ερέθισμα τα εκθέματα του μουσείου και συνοδό τα υπέροχα πιανιστικά θέματα του Νμίτρι Μιάκιν, αλλά και γνώριμες δόξες της συμφωνικής μουσικής. «Ρωσική Κιβωτός» δεν είναι, αλλά για το ευρύ κοινό αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. 

Ελπίδα

(Hope, 2019)

Η «ελπίδα» στο ημιαυτοβιογραφικό καρκινικό δράμα της Μαρία Σοντάλ ξεπηδά μέσα από αδυσώπητες στιχομυθίες και οδυνηρές εξομολογήσεις. Είναι μια ελπίδα που μπορεί να προκύψει μόνο μέσα στον απόλυτο τρόμο του ναδίρ, να γεννηθεί στο σημείο που δεν υπάρχει τίποτε άλλο να χάσεις εκτός από το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις: τον χρόνο που απομένει. Κάτι που ισχύει έτσι κι αλλιώς, ανεξαρτήτως ιατρικών απροόπτων – είναι ασθένεια να μεγαλώνεις. Και το «Hope» έρχεται να μας το υπενθυμίσει όχι με πατερναλιστική φόρα, όχι με μελοδραματική επικάλυψη, ούτε σαν διδασκαλία, αλλά σαν ένα χρονικό βιωματικών απολήξεων, απογυμνωμένο, σαφές, αγαπητικό μέσα στην οξύτητά του και πέρα για πέρα ανθρώπινο, από το οποίο καθένας μπορεί να αντλήσει πράγματα που τον αφορούν.

Μόνο Αυτοί είδαν τον Δολοφόνο

(Seules le Betes, 2019)

Οι φαν διαπλεκόμενων ιστοριών και απίθανων συμπτώσεων, σαν εκείνες που συναντάς στις κοινές δημιουργίες του Ινιάριτου και του Αριάγκα, θα μείνουν ευχαριστημένοι από την πολυπρόσωπη δημιουργία του Ντομινίκ Μολ, η οποία παίρνει το λακανικό ρητό «έρωτας είναι να δίνεις στον άλλο εκείνο που δεν έχεις» και το αντιστρέφει, ισχυριζόμενη ότι οι εκπρόσωποι της φυλής μας στην πραγματικότητα παίρνουν από τον άλλο εκείνο που δεν έχει, πειθαναγκάζοντάς τον να το βρει και να τους το φέρει. Στο καστ συναντάμε και τη Λορ Καλαμί, σε έναν από τους πρώτους σημαντικούς ρόλους της στο σινεμά μετά την επιτυχία του «Call my Agent».

Σουπερνόβα

(Supernova, 2020)

σουπερνοβα Facebook Twitter
Κόλιν Φερθ και Στάνλεϊ Τούτσι στους κεντρικούς ρόλους.

Η επίσκεψη ενός ερωτευμένου ζευγαριού μεσηλίκων –εξαιρετικοί οι Κόλιν Φερθ και Στάνλεϊ Τούτσι– σε μέρη και φίλους του παρελθόντος, πριν η άνοια στερήσει τη μνήμη του ενός για πάντα, αφορά λιγότερο τη θυσία της αγάπης και περισσότερο τον εγγενή φόβο μας απέναντι σε εξομολογητικές συναισθηματικές εκδηλώσεις. Ο τίτλος δεν αναφέρεται σε αστερισμούς και γαλαξίες αλλά σ’ εκείνο το σύμπαν που κρύβουμε εντός μας και διστάζουμε να εξερευνήσουμε και να φανερώσουμε, ώστε να μην πληγώσουμε και να μην πληγωθούμε – μέχρι να έρθει η ώρα που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. 

Μικρή Μαμά

(Petite Maman, 2021)

Από το παγωμένο δράμα και τα ακοινώνητα συναισθήματα του «Πορτρέτου μιας Γυναίκας που Φλέγεται», η Γαλλίδα Σελίν Σιαμά επιχειρεί ζεστή στροφή στο ωραιότερο ρεύμα που μας έδωσε ποτέ η εθνική της κινηματογραφία, τον μαγικό ρεαλισμό. Η δεκάχρονη Νέλι επισκέπτεται το πατρικό της μητέρας της όταν πεθαίνει η γιαγιά της και, χάρη σε κάποιο ανεξήγητο χωροχρονικό παράδοξο, βρίσκεται να παίζει με τη μητέρα της όταν ήταν παιδί. Κι εμείς, με τη σειρά μας, θυμόμαστε ότι κάποτε υπήρξαμε παιδιά και ότι μπορούσε να γίνει πολύ μοναχική εκείνη η περίοδος. Μόλις 70 λεπτά διαρκεί, όσο ένα επεισόδιο σειράς, σαν να λέμε. Δοκιμάστε το, καλό στον εαυτό σας θα κάνετε. 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

fight club

Οθόνες / «Με συνάντησες σε μια πολύ παράξενη περίοδο της ζωής μου»: 25 χρόνια μετά, ακόμα ζούμε στον κόσμο του Fight Club

Παρότι πραγματεύεται τα δεινά και τις ανησυχίες της Generation X, στα 25 χρόνια που πέρασαν από την κυκλοφορία της η ταινία έχει εισχωρήσει βαθιά στην κουλτούρα και έχει (παρ)ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«I love Lucy»: Οργή, αλκοόλ, χρήμα, ξύλο και απιστίες πίσω από το πιο διάσημο οικογενειακό σόου του κόσμου

Σαν σήμερα / Λουσίλ Μπολ: Η πιο αξιολάτρευτη νοικοκυρά της Αμερικής ήταν μια απάτη

Σαν σήμερα το 1989 πεθαίνει η Αμερικανίδα ηθοποιός Λουσίλ Μπολ, πρωταγωνίστρια της διάσημης τηλεοπτικής σειράς «I love Lucy». Αν και λατρεύτηκε από εκατομμύρια τηλεθεατές, η πραγματικότητα πίσω από το «Καλύτερο τηλεοπτικό σόου όλων των εποχών» ήταν γεμάτη βία, αλκοόλ και απιστίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Οθόνες / Η «Εκδίκηση των Σιθ» έγινε 20 χρονών και επιστρέφει στους κινηματογράφους

Το κλείσιμο μιας τριλογίας «Star Wars» που λοιδορήθηκε, για να επανεκτιμηθεί μερικώς όταν η νεότερη έπεσε θύμα των γενικευμένων culture wars και των ελάχιστων φιλοδοξιών της, επανεμφανίζεται στα σινεμά με αφορμή την επέτειο 20 χρόνων από την κυκλοφορία της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Daily / Your Friends & Neighbors: Και ο πλούσιος λευκός πενηντάρης έχει ψυχή

Ο Τζον Χαμ υποδύεται τον επιτυχημένο επενδυτή που χάνει ξαφνικά το έδαφος κάτω από τα πόδια του σ΄αυτή την εκλεκτικά διασκεδαστική, κατά τόπους δραματική και συχνά διεισδυτική σάτιρα ηθών της πλουτοκρατικής ελίτ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Κωστής Χαραμουντάνης / Κωστής Χαραμουντάνης: «Για να κάνω σινεμά μένω ακόμα στο πατρικό μου»

Ο 31χρονος σκηνοθέτης νιώθει πως ενηλικιώθηκε μαζί με την πρώτη του βραβευμένη ταινία, «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού», κινηματογραφεί τις αναμνήσεις του και είναι μία από τις πιο μεγάλες ελπίδες του ελληνικού κινηματογράφου.
M. HULOT
«Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Thalia Mavros / «Το γυναικείο σώμα είναι το πρώτο που προσπαθεί να ελέγξει κάθε εξουσία»

Η διεθνώς βραβευμένη παραγωγός και σκηνοθέτις Thalia Mavros μιλά στη LIFO για τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η «αυτοκρατορία» του Τραμπ, καθώς και για τη θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που αλλάζει - και όχι προς το καλύτερο.
M. HULOT
«The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Οθόνες / «The last of us» - S02 : Να δεις τι σου 'χω για μετά

Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της αγαπημένης σειράς του HBO λειτουργεί ως εισαγωγή, συστήνοντας νέους χαρακτήρες, το περιβάλλον της δράσης, τη σχέση των παλιών χαρακτήρων με αυτό αλλά και μεταξύ τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια ‘σύγχρονη’»

Οθόνες / «Κρίστοφερ Νόλαν, σε εκλιπαρώ, μην κάνεις την Οδύσσεια σύγχρονη»

Ο επιφανής μελετητής του Ομήρου και διευθυντής του New York Times Review of Books, Ντάνιελ Μέντελσον, περιγράφει στην εφημερίδα Telegraph τους τρεις βασικούς κανόνες που ελπίζει να τηρηθούν κατά τη μεταφορά της «Οδύσσειας» στη μεγάλη οθόνη.
THE LIFO TEAM
Movies

Οθόνες / Μια ταινία για τον Bloody Hawκ και άλλοι 8 λόγοι για να πάτε σινεμά

Αυτή την εβδομάδα έχουν την τιμητική τους τα κατασκοπικά θρίλερ, παίζει η επανέκδοση του Delicatessen και ένα ντοκιμαντέρ για τον δημοφιλή ράπερ που δεν απευθύνεται μόνο στο fan base του — όχι άλλο Minecraft.
THE LIFO TEAM
«Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Οθόνες / «Οι περισσότεροι κινηματογράφοι στην Αργεντινή έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες ευαγγελιστών»

Με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Μουσείο της Νύχτας, ο Φερμίν Ελόι Ακόστα αναδεικνύει ένα πολύτιμο φωτογραφικό αρχείο για τη Νέα Υόρκη των δεκαετιών του ’70 και του ’80, ενώ μιλά στη LiFO για την αβεβαιότητα του μέλλοντος του κινηματογράφου στην Αργεντινή και τις πολιτικές αναταράξεις στη χώρα του.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
JASON MOMOA

Οπτική Γωνία / Το σινεμά ως τοποθέτηση προϊόντος: Το «Minecraft» σπάει ταμεία

Η τεράστια επιτυχία της κινηματογραφικής διασκευής του δημοφιλούς παιχνιδιού θεμελιώνει μια νέα εποχή στο στουντιακό σινεμά που καθιστά την ταύτιση θεατή και καταναλωτή εντονότερη από ποτέ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Μυθολογίες / «Ο Βέγγος είναι το αγχολυτικό μου»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Γάλλου

Από τον Κουροσάβα και τον Μπέργκμαν, από τις ταινίες της Pixar μέχρι τα Batman του Nόλαν, ο ηθοποιός φτιάχνει μια ετερόκλητη και ειλικρινή λίστα και πιστεύει ότι «σινεμά είναι να βλέπεις άλλες πλευρές του κόσμου».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΝΕΤΤΑ ΓΙΑΚΙΝΤΖΗ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
 Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ: «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Pulp Fiction / «Αν είσαι υπαρξιστής άθεος όπως εγώ, το ανθρώπινο σώμα είναι η ζωή σου»

Ο Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ επιστρέφει με το «Ο Κύριος των Νεκρών» και μιλά στη LiFO για τις σκέψεις του πάνω στο πένθος, την τεχνητή νοημοσύνη που του έλυσε τα χέρια, και εξηγεί γιατί ασχολείται διαρκώς με τρομακτικές καταστάσεις.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ