«Ο μπάφος δεν περνάει»
Αθήνα για Πρωτοχρονιά. Του φίλου του Notebook, Τάκη Πατάκη.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΔΥ ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙ ΕΚΑΝΑ· μάλλον έκλαιγα σε κάποιο μπαλκόνι. Το δεύτερο, όμως, μετά από ένα πλήρως αποτυχημένο πάρτι –αλλά με καλή παρέα–, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα γνωστό μαγαζί του Μεταξουργείου. Βαριόμουν, αλλά σκέφτηκα πως τουλάχιστον θα έβλεπα τα κορίτσια. Πήγαμε, ήπιαμε όση σκούρα τεκίλα είχε απομείνει μέχρι τις 4 τα ξημερώματα και χτυπηθήκαμε σαν βλαμμένα. Μετά από 3 ώρες χορού, γκόμενοι: 0.
Κάπου εκεί εκνευρίστηκα, αλλά ευτυχώς… Τι μυρίζω; Το αγαπημένο μου άρωμα – όχι κολόνια, ούτε ανδρικός ιδρώτας, αλλά αυτή η ριγανάτη απόλαυση που όλοι θα έπρεπε να μοιραζόμαστε, δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο κόσμος γενικότερα, αλλά και το αντρικό φύλο ειδικότερα. Εγώ δεν καπνίζω, αλλά η έλλειψη ενδιαφέροντος από το «πλέον ασθενές φύλο» δεν μου άφηνε άλλη επιλογή.
Μπάφο δεν έχουν, αλλά τουλάχιστον δεν θα νιώθω μαλάκας που δεν πήγα κι εγώ γυμναστήριο να γίνω ντούκι και ετεροκανονικός (όπως κάποιες- κάποιες...) για να με παίζουν τα άλλα αγοράκια.
«Είναι μπαφουλίνι;», ρωτάω με ένα γλυκό χαμόγελο το παιδί που κάπνιζε δίπλα μου. «Όχι, συγγνώμη, τσιγάρο είναι», απαντάει. Δεν πτοούμαι. Συγχύζομαι, βέβαια, που δεν μου έπιασε κουβέντα (δεν θυμάμαι καν πώς έμοιαζε, αλλά στις 6 το πρωί, στο γνωστό μαγαζί που προανέφερα, άντρας να 'ναι κι ό,τι να 'ναι), αλλά έχω έναν στόχο που με έχει συνεπάρει.
Κοιτάω γύρω γύρω με λύσσα, σαν να είμαι πρωταγωνιστής σε ταινία του Gaspar Noé ή μια αγριεμένη σκύλα, και ιδού! Ένα από τα αούγκανα – κουκούλα, καπέλο και γυαλί στις 6 τα ξημερώματα, μέσα στο θεοσκότεινο κλαμπ.
«Συγγνώμη, αγόρια, μήπως μπορώ να κάνω μια τζούρα;»
«Ο μπάφος δεν περνάει», λέει ένας με ένα χαζό γέλιο. Αυτό το γέλιο που πάντα κάτι υπονοεί. Δυστυχώς, ξέρω ακριβώς τι.
Μένω παγωμένος. Όχι απλά παγωμένος, αλλά καρα-παγωμένος. Τι πάει να πει αυτό; Μήπως μου κάνει πλάκα ο βλαμμένος; Βγαίνω έξω, φουρκισμένος και με νεύρα.
«ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΜΟΛΙΣ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ Ο ΜΠΑΦΟΣ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ», φωνάζω έξαλλος σε μια παρέα αγνώστων έξω από το κλαμπ.
Εκεί ο μπάφος, από ένα ωραίο φυτό που καμιά φορά τυλίγουμε σε λεπτά χαρτάκια με φίλους, έγινε σύμβολο της απόρριψης. Από τα αγόρια που δεν με άφηναν να παίξω με την μπάλα τους στο δημοτικό, μέχρι τον πορτιέρη του Island και του Lohan που δεν με άφηναν να μπω επειδή φορούσα off-the-shoulder μπλούζα, μέχρι τον Φρίξο που δεν με προσέλαβε γιατί δεν είμαι γυναίκα (το τελευταίο καταλαβαίνω ότι είναι αμφιλεγόμενο, αλλά εγώ αυτό σκέφτομαι, αυτό γράφω).
Αν ήμουν γκόμενα, θα μου δίνανε; Αν φορούσα κι εγώ καπελάκι και κουκούλα; Μήπως απλά είναι μαλάκες;
Αλλά, για όνομα του Θεού, καπνίζεις μπάφο μέσα στο μαγαζί. Είναι τουλάχιστον αγένεια όταν σου ζητάνε μια τόση δα τζούρα να αρνηθείς. Τα παιδιά αυτά δεν είχαν μανάδες που διάβαζαν Μπαμπινιώτη; Και, τέλος πάντων, άνθρωποι δεν είστε;
Τελικά, την τελευταία μου μέρα, σε ένα γιορτινό τραπέζι, μια από εμάς έκανε αναφορά σε AI dating apps. Ειλικρινά πιστεύω πως, έτσι όπως έχουν καταντήσει οι άντρες, ειδικά οι Έλληνες, ίσως αυτή να είναι η λύση. Μπάφο δεν έχουν, αλλά τουλάχιστον δεν θα νιώθω μαλάκας που δεν πήγα κι εγώ γυμναστήριο να γίνω ντούκι και ετεροκανονικός (όπως κάποιες-κάποιες...) για να με παίζουν τα άλλα αγοράκια.
