55' με τη Ζωή Λάσκαρη

55' με τη Ζωή Λάσκαρη Facebook Twitter
0
55' με τη Ζωή Λάσκαρη Facebook Twitter

Σάββατο βράδυ στη Σκηνή «Ζωή Λάσκαρη» στην Αθηναΐδα, στον Βοτανικό. Μπαίνοντας και διασχίζοντας τον διάδρομο του πολυχώρου βιαστικά, καθώς είχα αργήσει, βλέπω στα δεξιά μια κοσμοπλημμύρα για τα εγκαίνια έκθεσης φωτογραφίας και στα αριστερά μια γαμήλια δεξίωση. Στο βάθος, η φωτογραφία της Ζωής. Φτάνω ακριβώς την ώρα που μπαίνει μέσα το κοινό, το οποίο αποτελείται από όλες τις ηλικίες: νεότερους, μεσήλικες, αλλά και κυρίες καλοντυμένες, που παραδοσιακά κατακλύζουν τις παραστάσεις του κέντρου. Εφόσον η αγαπημένη τους πρωταγωνίστρια κατέβηκε σ' αυτή την πλευρά της πόλης, την ακολουθούν. Το έργο Ωραία Χρόνια (Old Times) του Χάρολντ Πίντερ είναι από τα πιο αινιγματικά του νομπελίστα Άγγλου συγγραφέα. Πίσω από τη βασική πλοκή μοιάζει να κρύβονται αρκετές πιθανές ερμηνείες. Ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, ένα ζευγάρι σε αναμονή. Περιμένουν από στιγμή σε στιγμή την άφιξη της καλύτερης φίλης της γυναίκας, με την οποία συγκατοικούσε στα νιάτα της στο Λονδίνο αλλά που έχει να δει είκοσι χρόνια. Οι δύο γυναίκες δεν είναι πια τα ανέμελα κορίτσια που ήταν κάποτε και ο άντρας μοιάζει να ανησυχεί για την έκβαση της επίσκεψης. Τελικά, παρακολουθούμε ένα ανθρωποφαγικό παιχνίδι κτητικότητας και εξουσίας.

Το καμαρίνι της Λάσκαρη, όπου θα βρεθώ αργότερα, είναι ένας χώρος στον οποίο μοιάζει να έχει επενδύσει συναισθηματικά. Σαν να σε καλωσορίζει στον πιο προσωπικό της χώρο. Ένα μικρό σαλόνι για φίλους. Τοίχοι φορτωμένοι με κάθε λογής φωτογραφίες και αντικείμενα, όπου κυριαρχούν οι αγιογραφίες. Κατά τ' άλλα, τίποτα το εξεζητημένο – δεν θα το έλεγες καν πολυτελές. Ένα ζεστό περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσες να περάσεις ώρες συζητώντας. Η «Ζωίτσα», όπως την αποκαλούν οι παλιότεροι, παραμένει μια λαμπερή προσωπικότητα. Όσο θα μιλάμε, και για πολλή ώρα, θα βουρτσίζει τα μαλλιά της κοιτώντας τον καθρέφτη. «Τι σημαίνει για εσάς η φιλία;» ρωτάω, μια και είναι το βασικό θέμα του έργου. «Πριν κάνω οικογένεια, θεωρούσα ότι οι φίλοι και οι φίλες μου ήταν ό,τι σημαντικότερο είχα. Και τώρα το ίδιο πιστεύω, αλλά βάζω πια πρώτα την οικογένειά μου». Η αλήθεια είναι ότι είχα ξανακούσει πόσο γενναιόδωρη υπήρξε ανέκαθεν με όσους την περιέβαλαν. «Ποιες φιλίες όμως κρατάνε;» επιμένω. «Αυτές που οι άνθρωποι που την αποτελούν δεν έχουν πεθάνει. Δυστυχώς, οι δικοί μου φίλοι έχουν πεθάνει όλοι. Και νιώθω ένα απέραντο κενό» μου απαντάει, χωρίς να μου αποκαλύψει ποιους εννοεί. Ο τίτλος της παράσταση Ωραία Χρόνια, όπως τον μετέφρασε ο Σταμάτης Φασουλής, διαφέρει ίσως από τον πιο ακριβή «Παλιοί Καιροί. Όπως και να 'χει, παραπέμπει στα ανέμελα χρόνια της νιότης. «Τα παλιά μας χρόνια είναι τα ωραία χρόνια» μου λέει. «Στο έργο έχουμε δύο τρελές με την τέχνη, που πήγαιναν στην όπερα, στις γκαλερί, έτρεχαν παντού». «Εσείς τι κρατάτε από τα δικά σας "ωραία χρόνια";» ρωτάω. Γυρίζει από τον καθρέφτη και λέει, υψώνοντας τον τόνο της φωνής της: «Α, δεν αναπολώ. Ούτε θα 'θελα να ξαναγυρίσω πίσω. Πέρασα καλά, πέρασα άσχημα, πέρασα πολλά και είμαι καλά. Δεν αισθάνομαι τόσο γριά. Θα περιμένω να το κάνω στα 90 μου, όταν αράξω σπίτι μου. Γιατί πρέπει να αποσυρθώ τώρα;». Η απάντησή της με αποστομώνει κάπως. Νόμιζα ότι, έχοντας ζήσει έντονα και επεισοδιακά μια μυθική ζωή, θα αποτολμούσε έναν απολογισμό. «Μα, δεν κοιτάτε ποτέ πίσω;». Σχεδόν κραυγάζοντας: «Ούτε κατά διάνοια! Καθόλου! Μόνο μπροστά, μπροστά. Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Δεν είναι από σκέψη αυτό, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου».

55' με τη Ζωή Λάσκαρη Facebook Twitter

«Με ποιους έχετε κάνει τις ωραιότερες συζητήσεις;» ρωτάω, αυτήν τη φορά επηρεασμένος από το έργο του Πίντερ. «Με πάρα πολλούς. Ήταν ένας μαραγκός στη Θεσσαλονίκη και καθόμασταν στον δρόμο και μιλούσαμε. Από αυτόν άκουγες πράγματα. Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη σοφία» μου λέει. Της κάνω μια νύξη σχετικά με το αν την έχουν απογοητεύσει οι διανοούμενοι. Εκρήγνυται. «Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου! Oι renomé με κουράζουν, είναι σε τετραγωνάκια. Δεν με αφορούν. Εμένα με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που έχουν ζήσει καταστάσεις, έχουν διαβάσει, ξέρουν πράγματα, έχουν να σου πουν κάτι. Τι να τον κάνω τον διανοούμενο; Να μου πει αυτά που μπορώ να διαβάσω; Εγώ είμαι μαθήτρια της ζωής. Σαφώς πήρα πάρα πολλά από τον Μινωτή, αλλά είχε βιώματα. Τη ζούσε τη ζωή. Όλη η ιστορία του ελληνικού θεάτρου ήταν ο Μινωτής».

Η Ζωή Λάσκαρη μεταπήδησε από τον κινηματογράφο στο θέατρο με το τέλος της «χρυσής εποχής» του παλιού δημοφιλούς κινηματογράφου της Φίνος Φιλμ. Εδώ και χρόνια υπηρετεί ένα απαιτητικό ρεπερτόριο με «δασκάλους» εξαιρετικούς σκηνοθέτες. «Πότε νιώσατε ότι κατακτήσατε το θέατρο;». «Δεν υπάρχει αυτό. Κάθε φορά ξεκινάς σαν άγραφο χαρτί. Διαβάζεις, έχεις καλούς σκηνοθέτες, μαθαίνεις» μου απαντάει. «Και ποιος είναι ο ορισμός του καλού σκηνοθέτη;» της λέω. «Ο σκηνοθέτης που δεν είναι τροχονόμος, που αναλύει, ακούς και μετά πηγαίνεις στο σπίτι σου να προβληματιστείς. Να μάθεις για να γίνεις ο ρόλος, όχι για να τον παίξεις. Γιατί όταν παίζω, υποδύομαι, που είναι άλλο από το "είμαι". Με ενδιαφέρει να ευφραίνεται κάθε βράδυ η ψυχούλα μου. Αυτή είναι η ιστορία μου εμένα». Θέλω να μάθω τη γνώμη της για το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, όπου συχνά κυριαρχεί ο σκηνοθέτης έναντι του ηθοποιού. «Είχαμε τον κινηματογράφο του σκηνοθέτη και τώρα το θέατρο του σκηνοθέτη. Δεν μου αρέσει αυτό το είδος θεάτρου. Αυτό που πάντα μου έλεγε και ο Μίνως και ο Βουτσινάς και ο Κακογιάννης και τώρα ο Σαπίρο είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να φαίνεται. Το θέατρο δεν είναι εφέ, είναι λόγος, είναι εσωτερικότητα. Δεν πάω σε θέατρο εφετζίδικο, γιατί στενοχωριέμαι και δεν θέλω να στενοχωρήσω μετά και τους ηθοποιούς, λέγοντάς τους την αλήθεια – γιατί δεν μπορώ να μην πω αλήθεια. Εγώ κοιτάω να κάνω το δικό μου, να μην προσβάλω το κοινό, και από κει και πέρα, γιατί δεν είμαι και πλουσία...». «Αλήθεια; Ο κόσμος έχει άλλη γνώμη περί αυτού. Έχουν μάθει και όλα αυτά με τους celebrities...». Ξεσπάει σε γέλια. Εκείνο το χαρακτηριστικό της τρανταχτό γέλιο. «Celebrities είναι αυτοί που παίρνουν τηλέφωνα για να πουν πού βρίσκονται. Αυτοί που μιλάνε για κόκκινο χαλί. Αλλά είμαστε αστείοι. Αυτό έχουμε, αυτό δίνουμε. Τι να πω; Αφού δεν ντρέπονται που μιλάνε για κόκκινο χαλί!». Εξακολουθεί να ξεκαρδίζεται. Βέβαια, τα λέει ένας από τους τελευταίους ζωντανούς μύθους του παλιού σινεμά, που έχει περπατήσει στο κόκκινο χαλί ως σούπερ σταρ του Φίνου ακόμα και στις Κάννες. «Μας άξιζε μια κρισούλα, μπας και ταρακουνηθούμε. Είχαμε τρελαθεί κάποια στιγμή. Μπροστά στην Κατοχή αυτή η κρίση δεν είναι τίποτα». «Καταλαβαίνουν οι εξωφρενικά πλούσιοι τις ανάγκες του απλού ανθρώπου; Τι λέτε;». «Δεν νομίζω ότι δεν τον καταλαβαίνουν. Δεν τους αφορά. Κι αυτό είναι κάτι που με θυμώνει πολύ. Στενοχωριέμαι γι' αυτά που συμβαίνουν, συμπονώ. Αν μπορώ να βοηθήσω, βοηθάω. Εκείνο που με προβληματίζει με την εποχή μας είναι η απαξίωση του πολιτικού κόσμου – και δεν ξέρουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό. Περάσαμε ένα αλισβερίσι πολιτικών και πολιτών: διόρισέ με να σε ψηφίσω. Νομίζω ότι αυτήν τη στιγμή γίνεται ξεκαθάρισμα. Τελειώνει αυτή η ιστορία. Αλλά, αν απαξιώνουμε τον πολιτικό κόσμο, ποιον θα βάλουμε; Τι δημοκρατία θα έχουμε;». Πάνω στους προβληματισμούς της σχολιάζω την άνοδο του νεοναζισμού. «Μήπως μέσα στην απελπισία τους δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ψηφίζουν; Μου κάνει εντύπωση. Ο Έλληνας που πέρασε Κατοχή, που πέθανε, είναι τόσο φασίστας; Κι εγώ πιστεύω στην πατρίδα μου και τη βάζω πάνω απ' όλα, και στη θρησκεία μου. Είναι και τα δυο στο DNA του Έλληνα, μην κοιτάς που βγαίνει καμιά φορά λανθασμένα. Αν επιζήσαμε στην Τουρκοκρατία, αυτό έγινε χάρη στη θρησκεία». «Δεν έχει δικαίωμα κάποιος να μην πιστεύει;» τη ρωτάω και μου απαντάει: «Εκατό τοις εκατό, αλλιώς θα είχαμε φασισμό. Όπως πρέπει οπωσδήποτε να γίνει και ένα τέμενος. Εμείς γιατί χτίζουμε εκκλησίες όπου πηγαίνουμε;».

55' με τη Ζωή Λάσκαρη Facebook Twitter

«Τελικά, από ποια περίοδο της ζωής σας θα λέγατε ότι βγήκατε περισσότερο κερδισμένη;». «Όλα έχουν κέρδος, αγάπη μου. Και τα άσχημα και τα καλά. Αρκεί να βουτάς με τα μούτρα και να μη φοβάσαι, γιατί τότε η ζωή είναι χαμένη. Σαν να μην έζησες, σαν να ήσουν περαστικός κι έφυγες. Θέλει πολλή τόλμη. Στο κάτω κάτω, γιατί ζούμε; Γιατί να φοβόμαστε μην πονέσουμε; Δεν πονάμε πιο πολύ όταν δεν ζούμε τα πράγματα; Κατάλαβες, αγάπη μου;» μου λέει με στοχαστική τρυφερότητα. «Να μη φοβάσαι τη ζωή, προχώρα» μου λέει με έμφαση. «Έτσι είναι, αγάπη μου»...

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρία Πρωτόπαππα

Μαρία Πρωτόπαππα / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ