» Εξαιρετικήιδέα. Προβάλλονται οι τρεις Killers,ταινίες από διαφορετικές εποχές, όλεςκινηματογραφικές διασκευές τουμυθιστορήματος του Έρνεστ Χέμινγουεϊ.Η πιο γνωστή είναι και η παλιότερη, τουΡόμπερτ Σιόντμακ από το 1946, με τον ΜπαρτΛάνκαστερ σε πρώτη εμφάνιση και τηνΆβα Γκάρντνερ. Σπουδαίο νουάρ, με υφήκαι γραφή από έναν αμετανόητο λάτρητης καλής πλοκής και της σκληρήςατμόσφαιρας.
» Λένε ότι ηδιαφορά ανάμεσα στη σωστή λέξη και τησχεδόν σωστή λέξη είναι όση ανάμεσαστην αστραπή και την πυγολαμπίδα. Κάτιτέτοιο δεν ισχύει στη περίπτωση τηςδεύτερης μεταφοράς του ίδιου βιβλίου,το 1964. Άλλο πνεύμα, με αφορμή την ίδιαπηγή. Ενώ το παλιό συνθέτει το σύμπαντου έργου και συμφωνεί με τον Χέμινγουεϊ,ο οποίος ενθουσιάστηκε περισσότεροαπ' όσο με οτιδήποτε άλλο δικό του είχεδει στο σινεμά, οι Φονιάδες του Σίγκελπάνε βαθιά στα πρόσωπα και ανακαλύπτουν,μετά από συναντήσεις και συμπλοκές,ψυχολογικές και σωματικές, για ποιολόγο το θύμα, ένας πιλότος με καριέραπου ανακόπηκε άδοξα, περιμένει παθητικάτη μοίρα του, δεν αντιδρά στη θέα τωνδημίων του, και εκείνοι ξετυλίγουν ένακαθοδικό σπιράλ, ένα απόλυτα στημένοκαι βρόμικο παιχνίδι. Δεν είμαι σίγουροςαν η ταινία αγαπήθηκε από τον Ταραντίνο,αλλά προσωπικά ανέκαθεν μου τον θύμιζε,σαν άτυπο σημείο αναφοράς του έργουτου. Οι δολοφόνοι σε σημαντικό ρόλο,πράγμα σπάνιο ακόμη και για εκείνη τηνεποχή - συνήθως ήταν τα δευτερεύοντακαθάρματα, οι σκούπες για να φαίνονταικαθαροί οι ελαττωματικοί πρωταγωνιστές.
» Την τρίτηταινία του αφιερώματος, που όμως είχεγυριστεί νωρίτερα, το 1956, δεν την έχωδει. Υπογράφεται από τρεις σκηνοθέτες,ο τελευταίος των οποίων (που έχειαναλάβει τον επίλογο, αλλά κάνει καιένα πέρασμα κάπου στην αρχή) είναι οΑντρέι Ταρκόφσκι, την εποχή που σπούδαζεκινηματογράφο υπό την καθοδήγηση τουΜιχαήλ Ρομ. Φοιτητικό πείραμα διασκευήςτου Χέμινγουεϊ που μόλις είχε μεταφραστείστη Ρωσία, διατηρώντας τα αμερικάνικαονόματα και το αντίστοιχο ντεκόρ.Bizarre.
» Από τις 8 μέχριτις 11 του μηνός θα πραγματοποιηθεί το5ο ΔιεθνέςΦεστιβάλ Ταινιών Φιλμ και Βίντεο ΜικρούΜήκους στη Νάουσα. Θα προβληθούν 250ταινίες από 50 χώρες, θα γίνουν εκδηλώσεις,συναυλίες, σεμινάρια από τον ΓιώργοΤσεμπερόπουλο, τον Κλέωνα Γρηγοριάδηκαι τον Ντίνο Αυγουστίδη, εκθέσεις,αφιέρωμα στην οπτική των νέων Ιταλώνκινηματογραφιστών και στη διαφήμισηαπό το ‘60 μέχρι σήμερα. Έμφαση θα δοθείστο τμήμα νεανικών και σπουδαστικώνταινιών καθώς και στις ταινίες απόκινητά τηλέφωνα. Φαίνεται οργανωμένοκαι ακούγεται φιλόδοξο.
» Πολύ εύστοχοςο τίτλος του αφιερώματος «40 έτη φωτόςαπό το Μάη του ‘68», που συνεχίζεταιμέχρι τις 15 του μηνός στη Θεσσαλονίκηαπό το Φεστιβάλ, με την προβολή 10 ταινιώνμε θέμα την κουλτούρα της δεκαετίαςκαι τον αναβρασμό της κοινωνίας. Όντως,έχει περάσει πολύς χρόνος από τουςΈρωτες μιας Ξανθιάς ως τα βιβλία τουΛιακόπουλου. Όχι πως δεν υπήρχε μιαακαταλαβίστικη αφέλεια, όπως ας πούμεστο ZabriskiePoint.Ή πως οι σινεφίλ της εποχής δενπροσποιούνταν οργασμό με τον Γκοντάρ- ανάθεμα κι αν τους άρεσε αυτό πουέβλεπαν. Τώρα όμως που το jumpcutαπό το Aboutdesouffleτο εφαρμόζει και ο τελευταίος μοντέρπου δένει τα φρέσκα τηλεοπτικά πλάνααπό τις απεργίες, αισθανόμαστε πως ηκοινωνία έβρασε σε λάθος ζουμί.
» Και επειδήόλοι έχουν συνηθίσει να τα βάζουν μετην τηλεόραση, ας μην πάμε μακριά. Επίμια δεκαετία, οι περισσότεροι ραδιοφωνικοίπαραγωγοί μίλαγαν μόνο για τη κίνησηστην Κηφισίας, τον καιρό που έβλεπαναπό το παράθυρό τους και την Παρασκευήπου επιτέλους έρχεται και όλοι θα έχουντην ευκαιρία να ξεσαλώσουν - «μηντολμήσετε και δεν βγείτε, παιδιά, τι θαέχουμε να λέμε τη Δευτέρα;». Γι' αυτόκαι, ανάμεσα σε πολλούς άξιους φυσικά,δεν χορταίνω να ακούω τον ΚωνσταντίνοΤζούμα, να διαβάζει αποσπάσματα άλλωνκαι σκέψεις δικές του, σαν το αεράκιπου φυσάει με πονηρό, οξυδερκές χαμόγελοαπό τον τόπο της ψυχραιμίας και τηςφαντασίας, σαν να κλείνει τα μάτια καινα βλέπει τον κόσμο με το όπλο ενόςυγιούς επιχειρήματος. Μου φαίνεταιανακουφισμένος τις τελευταίες μέρες.Μίλησε πολύ για την αυτοβιογραφία τουκαι τώρα μάλλον αδειάζει. Κάνει flexγια να γεμίσει, με νέο κύκλο παρατηρήσεων.Ευφορικών βεβαίως βεβαίως. Τι άλλο.
σχόλια