Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει.

Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει. Facebook Twitter
0

Ανάμεσα σε ένα τσάι κι ένα ποτηράκι ρακί. Στο παιχνίδι ενός πανέμορφου χαδιάρη γάτου και στον βαθύ του ύπνο δίπλα στη σόμπα. Στο απογευματινό φως που, έξω από την μπαλκονόπορτα, πέφτει γλυκά ενισχυμένο από τα εορταστικά λαμπάκια και ύστερα σβήνει. Σε μάλλον αγχώδεις ερωτήσεις και σε ήσυχες, κατασταλαγμένες και συνοπτικές απαντήσεις. Ανάμεσα σ’ αυτά κύλησε ήρεμα ο χρόνος αυτής της κουβέντας με την Άννα Κοκκίνου. Κι ήταν αυτά τα καθημερινά πράγματα που οριοθέτησαν τη διάρκειά του.

 

Γιατί, κατά τα άλλα, ο χρόνος παύει να είναι γραμμικός όταν αυτή η κουβέντα κινείται μεταξύ του 5ου αι. π.Χ., του δύσκολου παρόντος και ενός δυστοπικού μέλλοντος. Αφορμή είναι ο Θουκυδίδης και ο λόγος του. Και, βέβαια, το «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» που επιστρέφει στο Θέατρο Σφενδόνη για 9 παραστάσεις, ξεκινώντας από αυτό το Σάββατο (26/12 κι ακόμα: 27, 28/12 και 2, 3, 4, 8, 9/1).

 

Πρόκειται, φυσικά, για το έργο που πρωτοανέβηκε την άνοιξη του 2014 στη Σφενδόνη, περιόδευσε έκτοτε σε γυμνάσια και λύκεια όλης της χώρας (χάρη στην υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση) και βασίζεται σε μια επιλογή κειμένων από την «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» του Θουκυδίδη. Όχι, βέβαια, σε μορφή θεατρικού αναλογίου (για την Κοκκίνου μιλάμε!). Την ιστορία αφηγείται ένας ήρωας που μοιάζει βγαλμένος από εφιάλτη του Ρίντλεϊ Σκοτ: είναι ένας αινιγματικός, φουτουριστικός «Τειρεσίας», καθισμένος σε ένα high-tech αμαξίδιο, εξοπλισμένο με μεγάλα, παράξενα φτερά. Ο ίδιος, ενταγμένος σε ένα άγνωστο χωροχρονικό «τοπίο» (αυτό που υπαινίσσονται οι ταυτόχρονες βιντεο-προβολές), αφηγείται με φωνή «ρομποτική» και άφυλη όσα συνέβησαν τότε. Ή μήπως όσα συμβαίνουν τώρα; Ή μήπως όσα θα συμβούν στο μέλλον; 

 

—Διάβαζα ότι ο Θουκυδίδης ήταν μια παλιά σας επιθυμία και αγάπη. Τι σας έδωσε το έναυσμα να την υλοποιήσετε τελικά;

Τα τελευταία χρόνια που άλλαξε η πολιτική ζωή τόσο, αλλά και επειδή εγώ τον Θουκυδίδη τον διάβαζα συχνά (κάθε καλοκαίρι επέστρεφα σ’ αυτόν και διάβαζα και λίγο), ήρθε κάποια στιγμή η ώρα του.  

 

—Αυτήν τη μοναχική έκθεση στη σκηνή με ένα τόσο ισχυρό κείμενο τη φοβηθήκατε; Η είχατε την εμπειρία καταρχάς λόγω του τόσο επιτυχημένου «πειράματος» με τον Βιζυηνό;

Όχι, αντιθέτως. Είχα και εξαιρετικούς συνεργάτες. Τον Νίκο Φλέσσα, που με στήριξε πολύ. Επίσης, είχαμε την εξαιρετική μετάφραση του κυρίου Σκουτερόπουλου. Τον Μηνά Εμμανουήλ και τον Δημήτρη Ιατρόπουλο που δόθηκαν ολόψυχα στη προσπάθεια.

 

Διάβασα ότι το Ίδρυμα Ωνάση υποστηρίζει το πρόγραμμα παρακολούθησης της παράστασης «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» από γυμνάσια και λύκεια όλης της χώρας.

Πάντοτε λέω ότι είναι πραγματικά αξιέπαινη η ιδιωτική πρωτοβουλία. Εν προκειμένω, είναι πολύ σημαντικό πουτο Ίδρυμα Ωνάση έκανε δεκτό το σχετικό αίτημά μου αμέσως. 

 

—Θα ευχόταν κάποιος, ωστόσο, μια και πρόκειται για τον Θουκυδίδη, να ήταν το υπουργείο Παιδείας εκείνο που θα είχε αυτή την πρωτοβουλία. Μέσω της θεατρικής γλώσσας τα παιδιά θα μπορούσαν να προσεγγίσουν αυτά τα κείμενα με έναν μη ακαδημαϊκό τρόπο.

Ναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και ότι δεν υπήρξε ανταπόκριση παντού, από όλα τα σχολεία. Αναρωτήθηκα γιατί. Και υπάρχει κάποια αιτία που συνδέεται με το θέμα της παιδείας και τα πολλά που γίνονται σε βάρος της. Βέβαια,υπήρχαν σχολεία που ανταποκρίθηκαν άμεσα.

 

—Κάτι που λέγεται για τις νέες γενιές είναι ότι διαβάζουν λιγότερο. Δεν ξέρω αν ισχύει κι αν τους αδικεί…

Δεν είναι κι αυτό κομμάτι της έλλειψης παιδείας;  

 

—Κι όμως, αυτή η παράσταση έχει κι ένα ακόμα όφελος για τα παιδιά, τη γνωριμία με τη σύγχρονη θεατρική «γλώσσα» και σκηνική αντίληψη.

Την «απάντηση» τη δίνει ίσως ένας μαθητής 15-16 χρόνων που ήρθε και μου είπε: «Ξέρετε γιατί είχε αξία αυτή η παράσταση; Γιατί ήταν πολύ ζωντανός ο Θουκυδίδης». 

 

Άννα Κοκκίνου: Η Τέχνη μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει. Facebook Twitter
Είμαστε μια χώρα όπου οι πολιτικοί πάντα έβαζαν το κόμμα τους πάνω από το συμφέρον της πατρίδας. Και είμαστε ένας λαός με έλλειψη παιδείας. Όταν εκλείπει η παιδεία, όλα τα ελαττώματα είναι αχαλίνωτα. Έτσι δεν είναι;... Η Άννα Κοκκίνου στο "Εγώ ο Θουκυδίδης ένας Αθηναίος"

 

Η Αριστερά δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι κάτι ζωντανό. Η Αριστερά είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, μια νοοτροπία, ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα, ένας τρόπος να πραγματώνεσαι. Αριστερά σημαίνει κάτι για το οποίο διαρκώς παλεύεις να βελτιώσεις και να ενώσεις. Η Αριστερά είναι κάτι σε διαρκή κίνηση και ανατροπή. Αν δεν υπάρχουν αυτά, Αριστερά δεν υπάρχει.

 

—Νομίζω ότι είναι σταθερή σας επιδίωξη τον πρωταγωνιστικό ρόλο να τον έχει ο λόγος.

Α, ναι! Πάντα. Διότι ο λόγος είναι το εργαλείο. Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για τη δουλειά μας. Σκεφθείτε να ρωτάγατε έναν Άγγλο ηθοποιό αυτό που ρωτήσατε εμένα. Αλλά έχουμε συνηθίσει οι σχολές να μη μαθαίνουν τίποτα για το θέμα αυτό στους νέους ηθοποιούς. 

 

—Τώρα πια «εκτίθεστε» υπό ακόμα δυσκολότερες συνθήκες. Τολμάτε τη μοναχική αναμέτρηση με τέτοια κείμενα στη σκηνή.

Έχω ανεβάσει και πολυπρόσωπα έργα. Αλλά όσες φορές επέλεξα το μοναχικό, το έκανα για λόγους οικονομικούς. Τουλάχιστον, αυτό λέω στον εαυτό μου.

 

—Γιατί αποφασίσατε να εντάξετε τον λόγο του Θουκυδίδη σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον και, τελικά, σε ένα δυστοπικό μέλλον;

Είναι κάτι που έγινε από μόνο του. Επί χρόνια αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσε να ανέβει ο Θουκυδίδης. Και μετά, το ένα έφερε το άλλο. Το μηχάνημα που εγώ αποκαλώ «μηχανή πολέμου» έγινε σχεδόν από μόνο του. Ένας άνθρωπος,λοιπόν, πάνω σε αυτό είναι σαν να φορά ένα είδος προσωπείου. Δεν μπορούσε, συνεπώς, η φωνή μου να είναι η φυσική. Κι όπως προανέφερα, το ένα έφερε το άλλο. Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει πάντα. Όταν όμως έχεις την τύχη να βρεις μια γερή βάση, μετά τα πράγματα γεννιούνται από μόνα τους.

 

—Η «μηχανή του πολέμου» θα έκανε ίσως ευτυχείς τον Κιούμπρικ και τον Ρίντλεϊ Σκοτ.

Θα την εξελίξω κι άλλο... Αυτό που θα ήθελα είναι να φτιάξω και ένα πάτωμα από πλεξιγκλάς! 

 

—Τι «σκηνικό» είχατε την πρώτη φορά που διαβάσατε Θουκυδίδη;

Τη Γαύδο, το 1995. Και θυμάμαι ότι πρωτοδιάβασα Θουκυδίδη από τις εκδόσεις του Γαλαξία, με την απόδοση του Άγγελου Βλάχου. Με συνεπήρε.

 

—Παρότι είναι μια παράσταση που έχετε παίξει τα τελευταία χρόνια, φαντάζομαι ότι λόγω του διαχρονικού, πυκνού και πολυεπίπεδου κειμένου του Θουκυδίδη, είναι κάθε φορά ικανή να συνομιλεί διαφορετικά με την επικαιρότητα…

Το προηγούμενο εξάμηνο, που μόλις είχε εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ήταν σε εξέλιξη οι διαπραγματεύσεις, ήταν διάχυτη μια μεγάλη αισιοδοξία. Τότε τα λόγια «καίγανε», και ειδικά ο διάλογος Αθηναίων-Μηλίων. Όπως, επίσης, το 2014, προεκλογικά, «έκαιγε» ένα άλλο κομμάτι που μίλαγε για τα κόμματα και για το πώς δεν κοιτούν το συμφέρον της πατρίδας αλλά μόνο το δικό τους.

 

—Αυτήν τη στιγμή ποιο κομμάτι «καίει»;

Αυτό πάλι, με τα κόμματα! Το κείμενο απευθύνεται από μόνο του στον ακροατή. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς τον νου του στο πώς θα απευθύνει τα νοήματα. «Γίνονται» από μόνα τους…

 

—Το γεγονός, όμως, ότι όλα αυτά ισχύουν τόσο πολύ και σήμερα δεν είναι κάπως πικρά ντετερμινιστικό;

Κι όμως, ισχύουν τόσο πολύ! Η διχόνοια, για παράδειγμα! Μήπως και ο Πελοποννησιακός Πόλεμοςδεν ήταν ένας μεγάλος εμφύλιος; 

 

—Αφορά, όμως, μόνο την Ελλάδα; Οι άνθρωποι, παντού, δεν φαίνονται ικανοί να διδαχθούν από την Ιστορία.

Ο Θουκυδίδης λέει αυτή την τρομερή φράση, ότι αυτά θα γίνονται, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο άγρια, όσο η φύση του ανθρώπου θα παραμένει ίδια. Με διαφορές στις εκφάνσεις, ανάλογα με τις μεταβολές των καταστάσεων. Απλώς οφείλει κανείς να προσπαθεί. Κι αυτό, φαίνεται, είναι το σημαντικό. Ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να υπερβεί τη φύση του. 

 

Μίλαγα πρόσφατα με έναν σοφό γιατρό που επισκέπτομαι και του έλεγα: «Μα, τι γίνεται; Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να ασχοληθούν με την πολιτική;». «Υπάρχουν», μου απάντησε, «αλλά δεν εμφανίζονται. Φοβούνται ότι θα διαλυθούν».

 

—Σήμερα, αν εμφανιζόταν ένας καινούργιος Περικλής, θα καταφέρναμε να τον αναγνωρίσουμε;

Το σκεφτόμουν αυτό. Μίλαγα πρόσφατα με έναν σοφό γιατρό που επισκέπτομαι και του έλεγα: «Μα, τι γίνεται; Δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι να ασχοληθούν με την πολιτική;». «Υπάρχουν», μου απάντησε, «αλλά δεν εμφανίζονται. Φοβούνται ότι θα διαλυθούν».

 

—Το κείμενο λειτουργεί, λοιπόν, αυτόνομα. Εσείς, πάλι, ανακαλύπτετε σ’ αυτό κάθε φορά καινούργια πράγματα;

Πάντα γίνεται αυτό. Και από μέρα σε μέρα, κάτι λίγο να αλλάξει, παραδείγματος χάριν μια λέξη που τη λες πιο αργά ή πιο γρήγορα, τότε αποκαλύπτεται ένα άλλο νόημα. Όλα «χρωματίζονται» αλλιώς. 

 

—Σε ό,τι αφορά αυτήν τη σύλληψη της ένταξης του Θουκυδίδη σε ένα φουτουριστικό/τεχνολογικό περιβάλλον, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως οι σύγχρονοι πόλεμοι πραγματοποιούνται και σε ένα ηλεκτρονικό περιβάλλον.

Ναι. Αλλά εντάσσοντας την τεχνολογία στην παράσταση, κυρίως απέφυγα αυτό που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν απλώς ένας άνθρωπος του σήμερα, ο οποίος θα μίλαγε. Αν, όμως, ο αφηγητής είναι ένα πρόσωπο από το μέλλον, τονίζεται η απελπιστικήδιαχρονικότητα του κειμένου.

 

—Δεν είναι, πάντως, έστω και ερήμην σας, ένα σχόλιο για ό,τι μας συμβαίνει; Π.χ. αυτήν τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά πολωμένη. Κι αυτή η πόλωση εκφράζεται κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εσείς τα παρακολουθείτε;

Ναι, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό. Ομολογώ, όμως, ότι σπάνια αγοράζω εφημερίδα.

 

—Μια που μιλάμε για τα μέσα, αναρωτιόμουν αν ο επιβεβλημένος τρόπος έκφρασης σε αυτά (σύντομος, συνοπτικός ή και κωδικοποιημένος, όχι αναλυτικός) δεν επηρεάζει τελικά και τον λόγο ή τον τρόπο σκέψης μας.

Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα εξελιχθεί. Είναι κάτι φοβερό. Και σε μικρογραφία, το παρατηρώ και στον εαυτό μου. Δηλαδή, όταν λίγο το παρακάνω, βλέπω πώς επηρεάζει τη σκέψη μου.

 

—Κινδυνεύει η αναλυτική σκέψη;

Αυτό που είναι σπουδαίο στα αρχαία κείμενα είναι ότι οι συλλογισμοί τους έχουν μάκρος. Η επιχειρηματολογία δεν είναι ένας μακρύς συλλογισμός; Κι αυτό σε κάνει να συγκρίνεσαι αμέσως: οι δικοί μας συλλογισμοί είναι κοντοί.

 

—Αλλά ο πολιτισμός μας μέχρι στιγμής στηρίχθηκε σε μακρείς συλλογισμούς.

Ξέρετε κάτι; Εμένα αυτοί οι προβληματισμοί μπήκαν στη ζωή μου σχεδόν απρόβλεπτα, όταν άρχισα να μιλάω στους μαθητές πριν από την παράσταση. Στην αρχή νόμιζα ότι θα πηγαίνω και θα παίζω. Τα παιδιά όμως, έτσι όπως ήταν, κατά κανόνα εντελώς απροετοίμαστα, δεν άκουγαν τίποτα.

 

—Η δική σας εισαγωγή τι αποτέλεσμα έφερε;

Δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να προσπαθώ να υποψιάσω λίγο τα παιδιά γι’ αυτό που θα δουν. Ε, λοιπόν, είναι απίστευτο το πώς ανταποκρίνονται! Ήταν μια τεράστια έκπληξη για εμένα. Ποτέ άλλοτε δεν μου έχει επιστραφεί κάτι τόσο αφοπλιστικά. Αλλά είναι αλήθεια! Όταν τα παιδιά πιάνουν κάτι, είναι αφοπλιστικός ο τρόπος που το ανταποδίδουν! 

 

—Επιστρέφουμε, λοιπόν, στη διαπίστωση ότι είναι κρίμα αυτό να μην καλλιεργείται συστηματικά.

Πιστεύω ότι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει είναι η ατομική πρωτοβουλία. Εννοώ το τι κάνει ο καθένας μόνος του, τι καλλιεργεί και τι προσφέρει από τη θέση που βρίσκεται. 

 

—Η οικονομική κρίση έπληξε, βέβαια, και την Τέχνη. Για κάποιους έθεσε την επιχορήγησή της υπό αμφισβήτηση, ως όχι άμεσης προτεραιότητας. Τι σκέφτεστε;

Η Τέχνη είναι το μόνο πράγμα που μας φέρνει σε επαφή με το αόρατο. Χωρίς αυτό, πάντα κάτι λείπει. 

 

—Η παιδεία, πάντως, είναι μια πολιτικά «εύκολη» λέξη που έρχεται και επανέρχεται, αλλά…

Κανείς δεν νοιάζεται σε βάθος. Δείτε τι γίνεται τώρα με τον Λούκο. Είναι πολύ απελπιστικό αυτό που συμβαίνει. Αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς απέναντί του, και μάλιστα από μια τέτοια κυβέρνηση που ουσιαστικά τον πιέζει να παραιτηθεί! Τον θεωρώ μια πράξη βίας. Και πολύ δυσοίωνο. Αισθάνομαι σαν να ετοιμαζόμαστε να μπούμε σε μια σκοτεινή περίοδο. Κι όλο αυτό με δηλητηριάζει! Το λέω, λοιπόν, ξεκάθαρα, η απομάκρυνση του Λούκου είναι ένα μεγάλο πλήγμα για τον πολιτισμό μας.

 

—Και έχει προκαλέσει και έναν σιωπηρό εμφύλιο.

Πάμε προς τα πίσω…

 

—Κάτι άλλο που συζητήθηκε πολύ στον χώρο του πολιτισμού ήταν η άποψη που εξέφρασε ο υπουργός Αριστείδης Μπαλτάς περί της «αυτοανάπτυξης του πολιτισμού». Τι σκέφτεστε για έναν «αυτοαναπτυσσόμενο» πολιτισμό;

Μου δημιουργεί μια θυμηδία. Ας αφήσουν, λοιπόν, και το κράτος να αυτοαναπτυχθεί.

 

Και από την άλλη πλευρά, πώς μπορεί κάποιος να προτείνει «αυτοαναπτυσσόμενο» πολιτισμό, ενώ ταυτοχρόνως δαιμονοποιείται ο ιδιωτικός τομέας − όχι πάντα αδίκως, αλλά… αδίκως και όταν γίνεται τόσο ισοπεδωτικά;  

Συμβαίνει σε όλους τους τομείς…

 

—Ως προς τον χώρο του πολιτισμού, είχατε μεγαλύτερες προσδοκίες από αυτή την κυβέρνηση;

Στην αρχή, φυσικά. Φυσικά!

 

—Η Αριστερά χρόνια διεκδικούσε τη σχέση της με τον πολιτισμό…

Η Αριστερά δεν είναι κάτι δεδομένο. Είναι κάτι ζωντανό. Η Αριστερά είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, μια νοοτροπία, ένας τρόπος να βλέπεις τα πράγματα, ένας τρόπος να πραγματώνεσαι. Αριστερά σημαίνει κάτι για το οποίο διαρκώς παλεύεις να βελτιώσεις και να ενώσεις. Η Αριστερά είναι κάτι σε διαρκή κίνηση και ανατροπή. Αν δεν υπάρχουν αυτά, Αριστερά δεν υπάρχει.

 

—Να γυρίσουμε σ’ εσάς. Γεννηθήκατε στο Κάιρο. Έχετε πάει εκεί τον τελευταίο καιρό;

Για πρώτη φορά έχω να πάω δέκα χρόνια. Όχι λόγω της πολιτικής κατάστασης στην Αίγυπτο, καθαρά για οικονομικούς λόγους.

 

—Θητεύσατε, πάντως, στον κοσμοπολιτισμό του Καΐρου εκείνης της εποχής.

Η γειτονιά μου είχε Ιταλούς, Αρμένηδες, Μαλτέζους…

 

—Δεν είναι αυτό ένα εφόδιο; Η έννοια της πολυφυλετικής κοινωνίας στην Ελλάδα είναι ακόμα υπό διαπραγμάτευση.

Ναι, ίσως γιατί εδώ είναι ακόμα κάτι καινούργιο. Και έγινε κάτω από δύσκολες συνθήκες.

 

—Άλλα είναι υπό διαπραγμάτευση και άλλοι, υπό ένα καθεστώς νεο-σκοταδισμού. Διαβάσατε για τις πένθιμες καμπάνες με τις οποίες θα υποδεχθεί ο μητροπολίτης Αμβρόσιος την ψήφιση του Συμφώνου Συμβίωσης; 

Α, γέλασα πολύ! Νομίζω ότι είμαστε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που επιτέλους υπογράφουμε αυτό το σύμφωνο.

 

—Γιατί, λοιπόν, στην Ελλάδα είμαστε συχνά αναγκασμένοι να διαπραγματευόμαστε ό,τι αλλού θεωρείται αυτονόητο;

Φταίει το επίπεδο. Κι εγώ άργησα πάρα πολύ να το καταλάβω αυτό. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να το αντιλαμβάνομαι. Ελπίζω αυτή η κρίση, που έχει γίνει πια και κρίση ταυτότητας (Τι είναι ο Έλληνας; Τι είμαστε;), να βγάλει κάτι.

 

—Τι είμαστε όμως; 

Είμαστε μια χώρα όπου οι πολιτικοί πάντα έβαζαν το κόμμα τους πάνω από το συμφέρον της πατρίδας. Και είμαστε ένας λαός με έλλειψη παιδείας. Όταν εκλείπει η παιδεία, όλα τα ελαττώματα είναι αχαλίνωτα. Έτσι δεν είναι;

 

—Σας απελπίζει αυτό εσάς που κάνετε θέατρο; 

Από τη μια με απελπίζει. Από την άλλη, όμως, με κάνει να λυσσάω! 

 

—Η παράσταση υπαινίσσεται ένα δυστοπικό μέλλον. Αυτό θα είναι το μέλλον μας; 

Είναι δυσοίωνο το μέλλον. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσπαθήσουμε πιο σκληρά. Να δουλέψουμε πιο σκληρά. Να κάνουμε προσωπικές υπερβάσεις. 

 

—Τον πρώτο καιρό της κρίσης υπήρξε, ωστόσο, και η αισιόδοξη άποψη ότι αυτή θα ήταν μια ευκαιρία για ένα υγιές ξεκαθάρισμα διαφόρων παθογενειών. Έγινε αυτό; 

Το μόνο που έγινε είναι ότι βγήκαν όλα στη φόρα. Όλο το υπόβαθρο είναι πλέον φανερό. Υποκρισία δεν μπορεί, πια, να υπάρχει. Ας ελπίσουμε ότι αυτό καθένας μας θα μπορέσει να το εκμεταλλευτεί θετικά. Το πιστεύω, μάλιστα, αυτό. Γι’ αυτό η λέξη «απογοήτευση» δεν με βρίσκει σύμφωνη.

 

—Τι θα αντιπροτείνατε; 

Τώρα που «είδαμε», θα πρότεινα να προχωρήσουμε, με τόλμη και αποφασιστικότητα! Κι ύστερα, έχω την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή αυτό που ζούμε θα αλλάξει. Μπορεί να αργήσει λίγο, αλλά θα γίνει. Είμαι βέβαιη πως κάτι καλό προετοιμάζεται από τους νεότερους.

 

—Μια τελευταία ερώτηση. Πολιτικοί έχουν έρθει να δουν τον Θουκυδίδη; 

Όχι. Κανένας.  

 

 

 

Το φιλμ της Στέγης για την προώθηση της περιοδείας του έργου ανά την Ελλάδα

 

info:

Μετάφραση: Ν. Μ. Σκουτερόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Κοκκίνου - Νίκος Φλέσσας
Σκηνοθεσία: Άννα Κοκκίνου
με τη συνεργασία του Νίκου Φλέσσα
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Ιατρόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χρήστος Τζιόγκας
Σκηνικό - κουστούμια: Άννα Κοκκίνου
οι χάρτινοι τοίχοι είναι από μια ιδέα του Νίκου Αλεξίου
Σχεδιασμός μηχανισμού φτερών: Δημήτρης Κορρές
Ηλεκτρονικός σχεδιασμός φωνών: Μηνάς Εμμανουήλ
Φωτογράφιση: Σπύρος Στάβερης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λία Ανδρέου
Ηθοποιός: Άννα Κοκκίνου

ΘΕΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

Μέρες Παραστάσεων:
26, 27, 28 Δεκεμβρίου / 2015
2, 3, 4 Ιανουαρίου / 2016
8, 9, 10 Ιανουαρίου/ 2016

Ώρα έναρξης: 8 μ.μ.

Κρατήσεις: τηλέφωνο θεάτρου 215 515 8968

Ώρες Ταμείου: 2:00 μ.μ. – 8:00 μ.μ.

Τιμές Εισιτηρίων:
12 ευρώ κανονικό
10 ευρώ φοιτητικό
5 ευρώ μαθητικό και ανέργων

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ