Γεννήθηκα στον Λυκαβηττό, στη Δοξαπατρή –η Νεάπολη ήταν η αναφορά μου–, σε καθαρά μικροαστικό περιβάλλον: μπαμπάς λογιστής, μητέρα νοικοκυρά, ένας αδερφός που αργότερα έγινε οικονομολόγος, ένα σπίτι όπου οι αριθμοί έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο. Δημοτικό πήγα στο 14ο στη Σίνα, το εξαιρετικό σχολείο του Πικιώνη. Ως Νεαπολίτης, υποχρεώθηκα να παρακολουθώ τους αγώνες του Παναθηναϊκού, έγινα Παναθηναϊκός, έμπαινα δωρεάν ως παιδί στις προπονήσεις και ο Λινοξυλάκης και ο Δομάζος με είχαν ξεχωρίσει ως γαβριά. Εκεί αποχαιρέτησα τον αθλητισμό γενικά.
- Η όλη μου σχέση με την τέχνη ήταν ότι νονός μου ήταν ο Μανώλης Παναγιωτόπουλος, ένας πολύ γνωστός ζωγράφος, που μαζί με τον Μπακιρτζή έκαναν γιγαντοαφίσες στους κινηματογράφους. Πήγαινα με τον πατέρα μου και τον έβλεπα να ζωγραφίζει στις αφίσες σταρ, όπως ο Κερκ Ντάγκλας, πριν αναρτηθούν στις προσόψεις των κινηματογράφων. Αν έχει ψυχαναλυτική σημασία, να πω ότι όταν έκανα την πρώτη μου δουλειά ως θεατρώνης με το Ένας βλάκας και μισός στο θέατρο Ακάδημος, έβαλα τον Κουζούνη, τον τελευταίο ζωγράφο γιγαντοαφισών, να ζωγραφίσει όλη την πρόσοψη του θεάτρου, κάτι σαν ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων.
- Η οικογένειά μου έφυγε από τον Λυκαβηττό και μετακομίσαμε στα Πατήσια, στην πλατεία Θυμαρακίων, όπου πήγα στο ιστορικό 8ο Γυμνάσιο της οδού Νικοπόλεως. Στη δική μου σειρά ήταν ο Καφετζόπουλος, ο Ζουγανέλης, ο Κοσκωτάς, ο Παπουτσής. Δύσκολα χρόνια εφηβείας και χούντας και ο μόνος τρόπος να εκφραστούμε ήταν να κάνουμε ομάδες θεάτρου. Έτσι, έφτιαξα κι εγώ μία, όχι γιατί πίστευα ότι θα γινόμουν ηθοποιός ή σκηνοθέτης, αλλά ως λάτρης του κινηματογράφου. Ήταν η εποχή των Μπιτλς και στις ντισκοτέκ στην Πατησίων γινόντουσαν κυριακάτικα πρωινά. Βρήκα τον τρόπο, καθώς είχα συμμαθητή τον Αλέκο Λειβαδά, γιο του μεγάλου θεατρικού επιχειρηματία Βαγγέλη Λειβαδά, και μας έδωσε το Αμιράλ. Ήταν ο πρόδρομος και η αιτία να ασχοληθώ με το θέατρο.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει η κωμωδία είναι η ελευθερία και η ελευθεριότητα. Η ελευθερία είναι μια κοπέλα και η ελευθεριότητα μια πόρνη. Αυτές οι δύο είναι αδελφές που μπορεί να μη συναντηθούν ποτέ, αλλά πάνε παράλληλα. Η κωμωδία μπορεί να τις ενώσει.
- Στην απόφασή μου να γίνω ηθοποιός οι γονείς δεν αντέδρασαν, το θεώρησαν ένα νεανικό σκίρτημα και με άφησαν να το κάνω για να «καώ». Το πρότυπο του άντρα ηθοποιού, τέλη δεκαετίας '60-αρχές '70, ήταν ψηλός, ξανθός ή μελαχρινός, με γεροδεμένες πλάτες. Αν δεν τα διέθετες αυτά, δεν υπήρχαν περιθώρια να κάνεις καριέρα. Εμένα δεν με έβλεπαν καν ως κωμικό τότε. Διέθετα χιούμορ, αλλά αυτό δεν προεξοφλούσε ότι θα γινόμουν κωμικός ηθοποιός. Στην προσωπική μου ζωή, άλλωστε, θέλω να πιστεύω ότι είμαι αρκετά σοβαρός, όχι σοβαροφανής, συν του ότι απεχθάνομαι τα ανέκδοτα. Προτιμώ το χιούμορ να δημιουργείται από το λογοπαίγνιο ή από το ίδιο το γεγονός. Αυτό με βοήθησε στην καριέρα μου να μπορώ να αξιοποιώ κάποιο ευτράπελο σε παράσταση, ώστε να του δίνω το μάξιμουμ κωμικότητας.
- Έδωσα στο Εθνικό, χωρίς να έχω καμία ελπίδα να μπω. Τα αγόρια τα προόριζαν για τον Χορό της αρχαίας τραγωδίας, ενώ παράλληλα υπήρχε αντιπαλότητα σε σχέση με το Θέατρο Τέχνης στο οποίο ταίριαζα περισσότερο, απλώς οι γονείς μου δεν υπήρχε περίπτωση να μου δώσουν ούτε μία δραχμή για δίδακτρα. Τότε, όπως και τώρα, έδιναν 600 μέχρι και 1.000 υποψήφιοι και περνούσαν από δύο φάσεις. Πέρασα την πρώτη, που γινόταν το ξεσκαρτάρισμα, και θα περνούσα τη δεύτερη με κείμενο που μας έδιναν εκείνοι. Συνήθως έδιναν Οιδίποδα και Αντιγόνη, αλλά ο Σωκράτης Καραντινός, διευθυντής της σχολής, έδωσε για πρώτη φορά Μολιέρο, και οι δίμετροι κούκλοι που είχα συνυποψήφιους συναδέλφους και που θεωρούσαν δεδομένο ότι θα πέρναγαν δεν είχαν καμία σχέση με την κωμωδία, και δη με τον Μολιέρο. Όχι ότι είχα εγώ, αλλά είχα την προδιάθεση, ήμουν πιο κοντά σ' αυτό το ύφος. Κι έτσι πέρασα.
- Πήγα στρατό, που συμπεριέλαβε και μια επιστράτευση, με αποτέλεσμα να υπηρετήσω 30 μήνες στα σύνορα. Όταν γύρισα, είχα ξεχάσει να παίζω. Ευτύχησα, όμως, η Ξένια Καλογεροπούλου να ανεβάσει το Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή, μια κωμωδία του Πιραντέλο, στην οποία υπήρχε και ένα παιδάκι. Πήγα στην οντισιόν και η Ξένια με είχε μαρκάρει από τις εξετάσεις του Εθνικού, όπου είχα πάει καλά και είχα αρέσει. Με πήρε, είχα καλές κριτικές και τότε ο Σπύρος Ευαγγελάτος, καθώς έστηνε το ΑμφιΘέατρο, μου ζήτησε να γίνω ιδρυτικό στέλεχός του. Το 1975 πρωτοπαίζω στον Ερωτόκριτο και ξεκινάει η καριέρα μου. Ήταν μια ομάδα που περιλάμβανε τους Λευτέρη Βογιατζή, Ηλία Λογοθέτη, Νίκο Μπουσδούκο, Δημήτρη Καταλειφό, εννοείται τη Λήδα Τασοπούλου, πολλά ονόματα που έπειτα έλαμψαν. Μεγάλο σχολείο! Ήμουν ένα παιδί-σφουγγάρι που εισέπραττε εξαιρετικά πράγματα από τον Ευαγγελάτο, ένα μεγάλο κεφάλαιο για το θέατρο και αβανγκάρντ για την εποχή του. Παίξαμε στα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού με επιτυχία, ενώ με τους Βατράχους, όπου έκανα τον Ηρακλή, μπήκε για πρώτη φορά ένας μη κρατικός θίασος στην Επίδαυρο. Η ίδια παράσταση το καλοκαίρι του 1977 αναμεταδόθηκε από το Ηρώδειο ζωντανά στην τηλεόραση. Σήμερα γίνονται ζωντανές αναμεταδόσεις μόνο ποδοσφαιρικών αγώνων και πολιτικών ομιλιών.
- Αμέσως μετά βρέθηκα στο Ελεύθερο Θέατρο, όπου βρήκα το στίγμα μου όσον αφορά την κωμικότητα και την ελευθεριότητα. Περάσαμε μαγικά και εκεί πρωτοσυνάντησα τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Γιώργο Κιμούλη, που έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Κάναμε εξαιρετικές παραστάσεις, κάτι μεταξύ παλιάς επιθεώρησης και νέας, μια αισθητική που, αν μη τι άλλο, χαρακτηριζόταν από καλό γούστο και έφερε την ιδεολογία της γενιάς μου, την αμφισβήτηση, το ότι πρέπει να λέμε τις αλήθειες, να μην τις κρύβουμε κάτω από το χαλί, όλους αυτούς τους ιδεαλισμούς με τους οποίους ξεκινήσαμε και μετά βρεθήκαμε αλλού. Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου.
- Κάνοντας μεγάλη επιτυχία σε αυτές τις μικρές μου παρουσίες –οι κωμικοί ηθοποιοί είναι πάντα ευπρόσδεκτοι–, οι θεατρώνες που έκαναν μεγάλα σχήματα, όπως ο Λειβαδάς, ο Μαροσούλης, ο Λεμπέσης, και που κατά κάποιον τρόπο έλεγχαν το ελληνικό θέατρο, καθώς είχαν στη διάθεσή τους μεγάλες σκηνές, πολλά χρήματα και δύναμη, με καλούσαν σε δουλειές τους. Ήταν πολύ σημαντικό να βρίσκεσαι σε αυτές τις δουλειές. Το θεωρούσα τιμή μου γιατί δεν ήταν εύκολο να βρεθείς εκεί, πόσο μάλλον να επιβιώσεις δίπλα σε αυτά τα ιερά τέρατα που ήταν η «Εθνική Ελλάδος» της κωμωδίας: Βλαχοπούλου, Κωνσταντίνου, Βέγγος, Μουστάκας. Αν θέλεις, έγινα ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των νέων ηθοποιών και της παλιάς φουρνιάς.
- Είχε τεράστια επιτυχία η επιθεώρηση τότε και η απήχηση δεν αφορούσε μόνο το λαϊκό κοινό. Επηρέαζε με κάποιον τρόπο και την πολιτική μας ζωή, ήμασταν διαμορφωτές πολλών κινήσεων τότε. Δεν είναι τυχαίο το ότι κατέρρευσε ένα ολόκληρο σύστημα και ανέβηκε το ΠΑΣΟΚ που, μετά, όταν έγινε κατεστημένο, χτυπήθηκε. Η διακωμώδηση έγινε από το θέατρο, και δη από την επιθεώρηση.
- Έφτασα μέχρι το Δελφινάριο, που ήταν και το τέλος της εμπορικότητας για μένα. Από τις 2.000 θέσεις βρέθηκα στο θέατρο Αποθήκη των 200 θέσεων με τη Γεωργούλη, σε κείμενα Μουρσελά και Ντάριο Φο. Το προσωπικό μου διαβατήριο είναι ότι κολλάω ένσημα, αλλά διεκδικώ την προσωπική, καλλιτεχνική μου ελευθερία και ποιότητα σε ό,τι κι αν κάνω. Το κίνητρο στο θέατρο δεν είναι μόνο υλικό, θέλει και την πνευματικότητα, που, αν απουσιάζει, είναι σαν να σου λείπει το οξυγόνο.
- Η κωμωδία βασίζεται στον δύσμορφο κωμικό, στο γκροτέσκο. Αν είσαι νάνος, πάρα πολύ ψηλός, θεόχοντρος, αυτομάτως βρίσκεις ευκολότερα δουλειά ως κωμικός και όχι ως ζεν πρεμιέ. Θεωρώ ότι έχουν τρομερό ενδιαφέρον οι ερωτικές ιστορίες αν μπορούν να υλοποιούνται από ανθρώπους που είναι δύσμορφοι. Η σύντροφός μου με πρωτοείδε όταν έκανα μια χοντρή γριά, τη Φιλιπότ, στον Ταρτούφο του Μολιέρου με το Αμφιθέατρο και τον Λευτέρη Βογιατζή στο Δημοτικό Πειραιά και επιδίωξε να με γνωρίσει. Υπ' όψιν ότι λόγω αυτού του ρόλου έγινα εξώφυλλο σε περιοδικό μόδας με ασπρόμαυρη φωτογραφία του Τάκη Διαμαντόπουλου, εγώ, ως θεόχοντρη γριά, με την Έφη Μελά δίπλα μου. Ήμουν μόλις 23 χρονών.
- Η κωμωδία είναι ένα βήμα μπροστά σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στον κόσμο και περιλαμβάνει το τραγικό στοιχείο. Πολλοί θέλουν να το αποσιωπούν αυτό για να μη δίνουν αξία στην κωμωδία. Γιατί, πέραν του τραγικού, είναι το κωμικό.
Ο αυτοσαρκασμός είναι καταλυτικό και βασικό στοιχείο της προσωπικής μου εφίδρωσης και δίνοντας τα προσωπικά μου χαστούκια στον καθρέπτη, διατηρώ την προσωπική μου ισορροπία. Πρέπει να μάθουμε να περπατάμε, να ζούμε και να αναπνέουμε με τα δικά μας όπλα και τις δικές μας δυνατότητες.
- Απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσει η κωμωδία είναι η ελευθερία και η ελευθεριότητα. Η ελευθερία είναι μια κοπέλα και η ελευθεριότητα μια πόρνη. Αυτές οι δύο είναι αδελφές που μπορεί να μη συναντηθούν ποτέ, αλλά πάνε παράλληλα. Η κωμωδία μπορεί να τις ενώσει. Η ελευθερία είναι έτσι κι αλλιώς βασικό στοιχείο στην τέχνη, ώστε ένας καλλιτέχνης να εκφράζεται και να δημιουργεί. Η ελευθεριότητα, που συμπεριλαμβάνεται στην ελευθερία της τέχνης, φέρνει στην κωμωδία και το άσεμνο, το μη-ηθικό, τη βωμολοχία, το να μπορώ να εκφράζομαι όπως επιθυμώ και θέλω, να σαρκάζω την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητά μου αλλά και την ιδιαιτερότητα των άλλων. Η κωμωδία ήταν πάντα ένα λαϊκό είδος. Υπάρχει και η αστική κωμωδία, την οποία προσωπικά απεχθάνομαι, αλλά υπάρχουν πολλά είδη κωμωδίας. Πάνω απ' όλα, όμως, υπάρχει η ελευθεριότητα. Αυτό εγώ το βρίσκω μαγικό.
- Ό,τι είναι άσεμνο είναι και κωμικό. Χτυπάει το πολιτικό σύστημα, τη θρησκεία, το στάτους ολόκληρο, τα πάντα. Το πρώτο ηχηρό χαστούκι που μπορεί να δεχτεί μια εξουσία, αν δεχτούμε ότι το επόμενο ηχηρό χαστούκι είναι η επανάσταση. Εμείς οι κωμικοί, αν ξεφύγουμε από τη νόρμα, αν κάνουμε μια παρέμβαση πολιτική, αυτομάτως «δολοφονούμαστε» με τον τρόπο της απαξίωσης, του διασυρμού, του κιτρινισμού, ακόμα και της αμφισβήτησης της προσωπικής μας αξίας. Εμένα δεν με φιλοξενούν τα ΜΜΕ. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή είμαι ένας νοήμων κωμικός με ιδεολογία και μια ταυτότητα που μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Πιστέψτε με, μπορεί να γίνω επικίνδυνος, με την έννοια ότι φέρω μια ιδεολογία και ξέρω να τη διαχειρίζομαι. Σε όσους έχουν ιδεολογία και ξέρουν να τη διαχειρίζονται, σήμερα τους επιβάλλεται εμπάργκο.
- Υποκλίνομαι στους κωμικούς της χώρας μου. Και στους παλιούς και στους νεότερους. Εμμονικά με ενδιαφέρουν οι κωμικοί και το επόμενο πρότζεκτ μου είναι μια αναφορά στους πρώτους Έλληνες κωμικούς. Κάνω έρευνα με σκοπό κάποια στιγμή αυτό να γίνει εικόνα. Έχω βρει ποιος είναι ο πρώτος μας κωμικός. Λέγεται Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ. Ένας μπουλουξής ηθοποιός που έκανε ταινίες και που στην πραγματικότητα ενώνει την παλιά ομάδα των παλιών κωμικών με το σήμερα.
- Συνέβη το εξής οξύμωρο σε σχέση με την προσωπική μου αναγνωρισιμότητα. Περιέργως πώς, η οποιαδήποτε μικρή μου παρουσία, είτε στην τηλεόραση είτε σε μια συνέντευξη, καταγράφεται σαν ένα «καταζητείται». Το θεωρώ μεγάλη μου τιμή, που έχοντας φτάσει σε μια ηλικία, δίνω σε έναν συγγραφέα το ερέθισμα να γράψει, όπως διατείνεται ο Θόδωρος Θεοδωρίδης για το Ισορροπιστής Αεροσκαφών, το έργο που παίζω τώρα. Aυτό με κολακεύει ιδιαίτερα, πόσο μάλλον που συνέβη λόγω του σωματότυπού μου. Κατά κάποιον τρόπο, νιώθω ότι εκπροσωπώ μια ολόκληρη τάξη και φυλή ευτραφών ανθρώπων. Και μου αρέσει αυτό πολύ. Ο καλός μου φίλος και εκλιπών Βαγγέλης Σειληνός, ένας από τους ωραιότερους στα νιάτα του, έλεγε «ο χοντρός και ο κωμικός παίρνει το κορίτσι στο τέλος». Τελικά, υπάρχει ελπίδα για όλους μας.
- Οι άνθρωποι είναι πάρα πολύ ρατσιστές με τους χοντρούς. Η έννοια «χοντρός», από την παιδική μας ηλικία, είναι ένας χαρακτηρισμός που μας κατατάσσει σε μια φυλή ανθρώπων. Είναι μια πρώτη, χυδαία ανάγνωση ενός ανθρώπου από τη γέννηση του, το ξεκίνημά του, στην οποία αργότερα προστίθενται και άλλες ιδιαιτερότητες. Τον ρατσισμό τον έχουμε εισπράξει όλοι και στο σχολείο και στον στρατό. Το χιούμορ υπάρχει πάντοτε αλλά είναι και μανδύας της αλήθειας, μιας αλήθειας με διακόσμηση. Το αθώο πείραγμα κάποια στιγμή θα γίνει μια κακόγουστη πλάκα. Ο «χοντρός», φέροντας και τις ψυχολογικές ιδιαιτερότητες, δεν είναι ένα αδηφάγο πλάσμα που δεν σέβεται το περιβάλλον και φέρει τη χυδαιότητα της λαιμαργίας. Μπορεί να φέρει την ιδιαιτερότητα της ευαισθησίας η οποία μεταφράζεται σε πάχος. Υπάρχει και αυτή η ερμηνεία, που πολλές φορές είναι συνήθης. Απλώς, στην κωμωδία είναι στοιχείο κωμικότητας, όπως στην περίπτωση του Χοντρού και του Λιγνού. Η απαίτηση για τέλεια κορμιά, σε τέλεια φυσική κατάσταση είναι απόλυτος φασισμός. Το πρότυπο του γυμνασμένου άντρα με τους φοβερούς μυς είναι μοντέλο περιοδικών, εφημερίδων και διαφήμισης κι έχει την απαρχή του σε ναζιστικά πρότυπα. Και στην αρχαιοελληνική τέχνη το ίδιο γίνεται, με εντελώς άλλη προσέγγιση. Το θέμα είναι το δικαίωμα της παρουσίας του κάθε ανθρώπου πάνω στον πλανήτη, με όποιο σώμα θέλει. Αυτό δεν συμβαίνει.
- Η συνεργασία μου με το Εθνικό και τον Γιάννη Χουβαρδά στον Περικλή του Σαίξπηρ, όπου έπαιξα τον Γκάουερ, ήταν η αιτία να βρεθώ και να παίξω στο Globe Theater. Μια εξαιρετική στιγμή για μένα, να βρεθώ στην Αγγλία, να διδάξω Σαίξπηρ στη χώρα του Σαίξπηρ και να με αντιμετωπίσει με τέτοια γενναιοδωρία το κοινό, με μια υπέροχη κριτική από την «Guardian» που αφορούσε και την προσωπική μου παρουσία. Ο Γκάουερ είναι ο ποιητής που συνομιλεί με το κοινό, ο μοναδικός ήρωας του Σαίξπηρ που σπάει τον τέταρτο τοίχο και μιλάει. Για κάποιους μελετητές είναι και αδυναμία του Σαίξπηρ, στον ρόλο του οποίου εγώ, με τα εφόδια του λαϊκού κωμικού που προέρχεται από το Δελφινάριο, το Παρκ και την επιθεώρηση, πέτυχα, στην πραγματικότητα, ένα εξαιρετικό το αποτέλεσμα. Είναι υπέροχο, ξεκινώντας από τα «σκουπίδια», να πηγαίνεις στα λουλούδια.
- Μεταξύ του Globe και του Δελφιναρίου υπάρχουν πολλά κοινά. Η εποχή που παίξαμε εκεί ήταν τότε που όλοι μιλούσαν για το Grexit. Υπήρχε μια σκηνή όπου ο Λούλης, ως Περικλής, έλεγε «πεινάω, έχετε κάτι να μου δώσετε;» και ο Χατζησάββας, που υποδυόταν έναν ναυτικό, έβγαζε ένα κομμάτι ψωμί και του έδινε. Στην παράσταση του Λονδίνου ένας θεατής προλαβαίνει και δίνει ένα κομμάτι τοστ στον Λούλη. Με κάποιον τρόπο, διακόπτεται η παράσταση και ο Χρήστος Λούλης, απευθυνόμενος στο κοινό, είπε στα αγγλικά: «Ευχαριστώ, αλλά κρίμα που εσείς οι Εγγλέζοι δεν είστε στο ευρώ». Το Globe απογειώθηκε. Χωρίς να το ξέρει ο Χρήστος, εκείνη τη στιγμή το Globe ήταν Δελφινάριο της εσχάτης μορφής. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι η λαϊκότητα του Σαίξπηρ της ελισαβετιανής εποχής είναι σήμερα παγκοσμίως η πεμπτουσία του πολιτισμού και της κουλτούρας. Αυτό που έγραψε τότε και ήταν λαϊκό, σήμερα δεν είναι.
- Ο αυτοσαρκασμός είναι καταλυτικό και βασικό στοιχείο της προσωπικής μου εφίδρωσης και δίνοντας τα προσωπικά μου χαστούκια στον καθρέπτη, διατηρώ την προσωπική μου ισορροπία. Πρέπει να μάθουμε να περπατάμε, να ζούμε και να αναπνέουμε με τα δικά μας όπλα και τις δικές μας δυνατότητες.
- Τελευταία, περπατώντας ανακαλύπτω ξανά το κέντρο της Αθήνας που το σώζει η νεολαία. Αυτή που μπορεί να κάνει στέκια, που αγκαλιάζει κάποιους περίεργους χώρους και αμέσως μετά έρχονται οι επιχειρηματίες και ανοίγουν μαγαζιά, που μπορεί να χαλάνε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά δεν παύουν να μετατρέπουν την Αθήνα, που με κάποιον τρόπο σε εκπλήσσει με την ποικιλία που διαθέτει, σε μια πόλη ζωντανή.
- Είμαι αισιόδοξος! Είμαι κωμικός, διεκδικώ το χαμόγελο, δεν διεκδικώ το δάκρυ.
O Δημήτρης Πιατάς πρωταγωνιστεί στην παράσταση Ισορροπιστής Αεροσκαφών του Θόδωρου Θεοδωρίδη, σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη στον πολυχώρο Αθηναΐς, 1/2-8/3, Κυριακή στις 20:00, Δευτέρα & Τρίτη στις 21:00
Πολυχώρος Αθηναΐς, Καστοριάς 34-36, Βοτανικός
