Ο Gaia είναι μια από τις καινούριες-δυνατές φωνές της αμερικάνικης τέχνης του δρόμου. Καταγράφει με διεισδυτική ματιά τις αλλαγές μιας απρόβλεπτης εποχής. Το LIFO.gr μίλησε μαζί του για τα γεγονότα και τις εμπειρίες που επηρεάζουν την τέχνη του.
—Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης έχει κάποια υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία;
Είναι δύσκολο το να τοποθετείς γενικά σε αυτό το θέμα, επειδή οι καλλιτέχνες λειτουργούμε διαφορετικά σε διαφορετικές συνθήκες, σε αναρίθμητες κουλτούρες και κάτω από διάφορα κυβερνητικά σχήματα. Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία όπου το μεγαλύτερο βάρος ρίχνεται στα ατομικά δικαιώματα, ο καλλιτέχνης φαίνεται να λειτουργεί από την μια σαν συνείδηση της κοινωνίας και από την άλλη ως παραγωγός μέσα στην οικονομία της χώρας. Κατά την γνώμη μου, ένας καλλιτέχνης χρησιμοποιεί την γλώσσα του πολιτισμού, και συνεπώς γίνεται ένα είδος μηχανισμού που επεξεργάζεται τις αλλαγές που συμβαίνουν μέσα στο εσωτερικό μιας κοινωνίας, αλλαγές που οφείλονται στην συσσώρευση διαφόρων πολιτισμικών στοιχείων που συναντά σε αυτή.
Κάποιος που περπατά στην λεπτή γραμμή ανάμεσα στην παρανομία και τον έπαινο, ανάμεσα σε μια μονόπλευρη και πολύπλευρη γραφή. Ένας τρόπος υπάρχει για να λειτουργήσει ένας καλλιτέχνης μέσα στον κόσμο, να μιλά με τέτοιο τρόπο ώστε οι άλλοι να μην καταλαβαίνουν τι θέλει να πει, ή να έχουν πρόσβαση στις ίδιες πλατφόρμες και συνεπώς ο καλλιτέχνης να μπορεί να λειτουργεί ολοκληρωτικά σαν ένα εργαλείο για τα ανθρώπινα δικαιώματα
—Που ήσουν όταν ο Freddie Gray δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό στην Βαλτιμόρη και πως αντέδρασες;
Ήμουν εκτός της χώρας όταν συνέβη. Προετοίμαζα μια έκθεση στην Ρώμη με το 999Contemporay όταν έγινε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην σύγχρονη ιστορία της Βαλτιμόρης. Υπέφερα έχοντας μια από τις εντονότερες αισθήσεις του FοMO(σ.σ Fear of Missing Out. Το να είσαι απών από μια σημαντική εμπειρία που βιώνουν οι άλλοι. Συναίσθημα που αρκετοί άνθρωποι βιώνουν την εποχή των social media) καθώς παρακολουθούσα με υπερηφάνεια βίντεο και φωτογραφίες από τα γεγονότα στο Facebook εκθειάζοντας την ζωντάνια και την ψυχική αντοχή που παρουσίασε η πατρίδα μου στον αγώνα της για δικαιοσύνη
Σχετικά με την δική μου αντίδραση στην δολοφονία του Freddie Grey στην Δυτική Πλευρά, δεν είναι τόσο σημαντικό το τι σκεφτόμουν εγώ όσο το ότι είμαι ευτυχισμένος επειδή η τραγωδία ανάγκασε την Βαλτιμόρη, και πιο συγκεκριμένα την «καλλιτεχνική κοινότητα», να εξετάσει τις μεθόδους αποκλεισμού της και να ερευνήσει για ουσιαστικές λύσεις που κάνουν την πόλη μας δικαιότερη.
—Πως είναι τα πράγματα σήμερα στην Βαλτιμόρη;
Καμία ουσιαστική αλλαγή σε επίπεδο διακυβέρνησης δεν έχει αποδώσει καρπούς όμως πέρα από το πολιτικό, κρατικό και τοπικό επίπεδο, η βάση κάνει μια τεράστια προσπάθεια για να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό στους δρόμους. Οι άνθρωποι είναι περισσότερο πρόθυμοι να σηκωθούν και να ακουστούν δυνατά και καθαρά
—Πες μας λίγα πράγματα για την έμπνευση σου πίσω από το έργο σου #IfTheyGunnedMeDown
Πριν την σύλληψη και την δολοφονία του Freddie Grey, η κτηνωδία της αστυνομίας χτύπησε την πόρτα της Λευκής Αμερικής καθώς τα mainstream media αναγκάστηκαν να καλύψουν την ανησυχία που επικρατούσε σε ολόκληρη την χώρα μετά τις δολοφονίες των Trayvon Martin και Mike Brown και τον ερχομό της κινήματος BlackLivesMatter. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με τον φίλο μου Brandon Buckson με μια πρόταση για συνεργασία και δημιουργία παράνομων έργων στους δρόμους της Βαλτιμόρης, τα οποία θα χρησιμοποιούσαν το δυναμικό hashtag #iftheygunnedmedown για να προκαλέσουν συζήτηση γύρω από την φυλετική προκατάληψη και αντίληψη που επικρατεί στην χώρα. O Brandon και εγώ πλησιάσαμε τον CJ Lawrence ένα ασκούμενο δικηγόρο στο Missouri στον οποίο πιστώνεται η δημιουργία του hashtag η οποία έγινε viral στο Instagram και το Twitter. Τα δύο έργα που δημιουργήσαμε υπo την αιγίδα του CJ τελικά κατέληξαν στο μουσείο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που βρίσκεται στην Ατλάντα
Επειδή δεν έχουν λόγο σε αυτή την συνέντευξη οι Brandon και CJ θα χρησιμοποιήσω τα λόγια από ένα κείμενο που έχουν γράψει για το θέμα και βρίσκεται στον τοίχο της έκθεσης: «Η ιδέα για το #IfTheyGunnedMeDown προήλθε από δυο φωτογραφίες του Michael Brown που χρησιμοποίησαν τα media μετά την δολοφονία του. Αναρωτήθηκα με ποιον τρόπο θα απεικόνιζαν εμένα εάν ήμουν στην θέση του. Σκοπός μου ήταν ως μαύρος άνθρωπος, να κατηγορήσω τα media για τον τρόμο με τον οποίο μας απεικονίζουν μετά από μια δολοφονία μας. Ήλπιζα ότι θα μπορούσα να κάνω τα media να αποκτήσουν μεγαλύτερη επίγνωση του ρόλου που παίζουν σε ένα εθνικό αφήγημα. Τοποθετώντας τις δυο φωτογραφίες δίπλα-δίπλα ήθελα να δείξω ότι η εμφάνιση μας, η κοινωνική τάξη στην οποία ανήκουμε, τα ακαδημαϊκά μας προσόντα, δεν θα έπρεπε να αποτελούν παράγοντες που να προσδιορίζουν για τους άλλους τον τρόπο με τον οποίο ζούμε ή πεθαίνουμε. Είναι αδύνατο να συλλάβεις την ουσία ενός ανθρώπου με ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο, όμως αυτό συμβαίνει στα media. Πρέπει να σταματήσουμε να παρουσιάζουμε τα θύματα ως κακούς.»
—Το όνομα σου είναι εμπνευσμένο από την Ελληνική μυθολογία. Τι γνωρίζεις για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της; Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα;
Το όνομα μου είναι προφανώς γνωστό στην ποπ κουλτούρα από την Μητέρα Γη της Ελληνικής μυθολογίας και συνεπώς έχει χρησιμοποιηθεί από το New Age κίνημα στις ΗΠΑ ως ένα είδος ανθρωπομορφισμού για τον κόσμο, και κατ’ επέκταση ως σάλπιγγα για την μάχη ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Διάλεξα το όνομα στο λύκειο όταν αποφάσισα να ξεκινήσω να κολλώ τις δουλειές μου στους δρόμους παράνομα λίγο μετά την παρακολούθηση του “An Inconveniet Truth”. Από τότε, κράτησα το όνομα ώστε να διοχετεύσω την απογοήτευση της γενιάς μου για την παγκοσμιοποίηση και την ρομαντική αναζήτηση για νοσταλγία που την χαρακτηρίζει. Δεν έχω έρθει ποτέ στην Ελλάδα, όμως φυσικά θα ήθελα να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω στην χώρα σας
—Διάβασες ποτέ ένα βιβλίο που σου άλλαξε την ζωή;
To “Radicant” από τον Nicolas Bourriaud ήταν ένα παρήγορο κείμενο που ακολούθησε την έκθεση μου στην Σχεσιακή Αισθητική. Ο δημιουργός του μου επέτρεψε να δικαιολογήσω την άσκοπη ύπαρξη μου ως πολίτης μιας πολυεπίπεδης κοινωνίας, που κάποιες φορές ερχόταν σε σύγκρουση με την παγκόσμια κοινότητα παρά να υποβιβάσω την ταυτότητα μου για χάρη της σταθερότητας σε ένα κράτος.
—Ένα top5 με τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
Έχουν εμπλακεί με τέτοιο τρόπο στην τέχνη που εύχομαι να καταφέρω να κάνω και εγώ το ίδιο μια μέρα
—Πως ορίζεις την καλλιτεχνική επιτυχία;
Να μπορείς να ζήσεις μέσα από την τέχνη σου και να είσαι θέση να σε εμπιστευτούν οι κοινότητες προκειμένου να συνεργάζεσαι με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Η επιτυχημένη τέχνη ασκεί ένα είδος εξουσίας και είναι γενναιόδωρη όμως για να συμμετέχουν οι άνθρωποι σε αυτή πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους.
—Ποιος είναι ο εχθρός της street art;
Ο ίδιος της ο εαυτός φυσικά. Υποτίθεται ότι τα μέλη της συνεργάζονται μεταξύ τους, όταν οι εκπρόσωποι του κινήματος παραποιούν τον αγώνα για την επέκταση της συζήτησης. Τελικά ο κύριος εχθρός της street είναι μια Ευρωκεντρική δύναμη και η ροπή για πολιτιστική ομογενοποίηση.
—Πες μας για μια αξέχαστη ταξιδιωτική σου εμπειρία;
Ζωγράφιζα κάποτε το πορτραίτο ενός κυρίου που είχα συναντήσει στην Ρώμη στο σταθμό του μετρό Carbetella. Βρισκόμασταν πριν την προσφυγική κρίση της Συρίας που βιώνουμε στις μέρες μας, όμως πολλοί άνθρωποι από την Δυτική Αφρική, την Βόρεια Αφρική και την Μέση Ανατολή έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι διασχίζοντας την Μεσόγειο για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος στην Ευρώπη. Η μαζική εισροή ξένων είχε γεννήσει ένα κλίμα ξενοφοβίας στην Ιταλία και έψαξα να ζωγραφίσω το πορτραίτο ενός μετανάστη στις γραμμές του τρένου με σκοπό να πολεμήσω τον εθνοκεντρισμό.
Είχα ζωγραφίσει ένα αντιφασιστικό μήνυμα στην γέφυρα που οδηγούσε στον σταθμό χωρίς να έχω αντιμετωπίσει μέχρι εκείνη την στιγμή προβλήματα, όταν όμως ξεκίνησα να ζωγραφίζω το πορτραίτο με τσάκωσε η ασφάλεια από μακριά. Αντί να φύγω, προτίμησα να συνεχίσω να ζωγραφίζω, ήταν η τελευταία μου νύχτα στην Ιταλία. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα αιφνιδιάστηκα από δυο άντρες στις γραμμές που ξεκίνησαν να με κυνηγούν στις σήραγγες του Μετρό και ξέφυγα από τα χέρια τους την τελευταία στιγμή πηδώντας από μια πύλη. Είναι περιττό να πω πως θα είχα υποστεί επίθεση εάν δεν τους είχα αποφύγει.
—Ολοκλήρωσε τις φράσεις
Η ζωή μου είναι …μοναξιά
Η τέχνη είναι …η κοινωνία
Η ευτυχία είναι…η κοινωνία
