Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται το «Φοβάμαι» της Angie από τα τέλη του '80 – από το '88 για την ακρίβεια. Κάπου το πήρε τ' αυτί μου πριν λίγες μέρες, στο ραδιόφωνο, στο αυτοκίνητο, κι ένοιωσα κάτι, χωρίς να μπορέσω να το προσδιορίσω ακριβώς. Αν και είχα σχεδόν 30 χρόνια να τ' ακούσω, το θυμήθηκα αμέσως. Δεν είμαι σίγουρος πόσο «μεγάλη επιτυχία» ήταν (αν εξαργυρώθηκε δηλαδή στα ταμεία), ξέρω όμως ότι το άκουγα συνέχεια σε μια καφετέρια που σύχναζα στα τέλη των έιτις (μαζί με το «Δικαίωμα για μία + μία» του Ρακιντζή και το «Άσπρο μαύρο» της Αλέξιας), όπως και στο ραδιόφωνο, στο άρτι τότε «ελεύθερο», αλλά και στο κρατικό – παρότι δεν πρέπει να είχα δει το βιντεοκλίπ, που το είδα για πρώτη φορά τώρα στο YouTube και θα το σχολιάσουμε στη συνέχεια.
Η Άντζι ήταν ένα κορίτσι της εποχής, μαθήτρια (Λυκείου) προφανώς, που έσκασε από το πουθενά με δυο απανωτά δισκάκια. Μεγάλους δίσκους εννοώ. Ο ένας ήταν το "Angie" [EMI/ Columbia, 1988], το άλμπουμ στο οποίο υπήρχε το «Φοβάμαι», και το «Μη μου λέτε... μη» [ΕΜΙ], την επόμενη χρονιά, το 1989, που έβγαλε κι εκείνο μια μικρότερη επιτυχία.
Κακή εποχή τα τέλη έιτις – αν θες να το δεις και έτσι. ΠΑΣΟΚ σε διάλυση και κοινωνία κάπως στα κάγκελα, πάντα Αυριανή, Κοσκωτάς, ακόμη πιο φτηνές βιντεοταινίες, φτηνή λαϊκοπόπ για τις κλαδικές, glossy και ΚΛΙΚ με το κιλό, κεκαρμένος Σαββόπουλος κι ένα νέο οικογενειακό και κοινωνικό μοντέλο, που αρχίζει να παρουσιάζει σημάδια φθοράς από τη γέννησή του κιόλας.
Στίχοι απλοί και κάπως cult, είναι αλήθεια, αλλά ο στόχος δεν χανόταν –το σύνολο κοιτάμε–, καθώς όταν η Angie τραγουδούσε «φοβάμαι» και «για να μην τρελαθώ» αποδεικνυόταν πειστικότατη, και μάλιστα δίχως να βοηθιέται από την ερμηνευτική της γκάμα.
Κι έρχεται ένα τραγουδάκι λοιπόν (μουσική Παναγιώτης Ρουμελιώτης, στίχοι Παύλος Μπέλλος) να πει μιαν ιστορία από τη μεριά ενός παιδιού, μιας έφηβης, που ζει μέσα σε μια διαλυμένη οικογένεια και που την κάνει (την έφηβη) να τρελαίνεται και να φοβάται.
Μουσικά το τραγούδι μπορεί να παραπέμπει στο "Shadow on the wall" (1983) του Mike Oldfield και του Roger Chapman, ενσωματώνοντας όμως πολύ επιτυχημένα τους πιο μοντέρνους, τότε, ήχους από τα σύνθια, που, μαζί με τις σλαπιές και τα rock passages στην κιθάρα, ενδυνάμωναν την αγανάκτηση και την απελπισία που άφηναν τα λόγια.
Στίχοι απλοί και κάπως cult, είναι αλήθεια, αλλά ο στόχος δεν χανόταν –το σύνολο κοιτάμε–, καθώς όταν η Angie τραγουδούσε «φοβάμαι» και «για να μην τρελαθώ» αποδεικνυόταν πειστικότατη, και μάλιστα δίχως να βοηθιέται από την ερμηνευτική της γκάμα.
Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσωπο – για ένα ποπ τραγούδι λέμε εξάλλου, που αγαπήθηκε στα έιτις και που, και τώρα, διατηρεί ακέραια τα vibes του.
Γυρίστηκε και βιντεοκλίπ, κατά τα ειωθότα της εποχής (προβλήθηκε και στην κρατική TV στην εκπομπή του Θάνου Μικρούτσικου για το ελληνικό τραγούδι «Το θέμα είναι») κι εδώ υπάρχει η προσπάθεια να απεικονιστεί ο εσωτερικός κόσμος της Angie, μέσα από ένα σκηνικό που παρέπεμπε σε κάτι ανάμεσα από... Cronenberg, David Lynch και Tobe Hooper, με τους ψυχαναλυτικούς συμβολισμούς να είναι κάπως χονδροειδείς, αλλά όχι χονδροειδέστεροι εκείνων των ταινιών του Δαλιανίδη π.χ. (δες «Ισόβια», 1988). Η ατυχής στιγμή του βίντεο είναι πάντως εκεί προς το τέλος, όταν ξεσκίζεται η Angie στο χορό κοπιάροντας τη Μαντόνα. Αχρείαστο, χωρίς τούτο να σημαίνει πως θα έπρεπε να... πηδήσει κι απ' το Ζάλογγο.
ANGIE-ΦΟΒΑΜΑΙ-1988
Είχε βγει και σε 12ιντσο maxi (με τέσσερα κομμάτια) το «Φοβάμαι», για χρήση στα κλαμπ και, περιττό να το πω, η κριτική της εποχής το είχε θάψει. Ο Αργύρης Ζήλος, για παράδειγμα, στον Ήχο (Δεκέμβριος '88) είχε γράψει: «ANGIE 'Φοβάμαι/ Όχι-όχι' EMI: Χορευτικά τραγουδάκια για προσχολικές ηλικίες», βαθμολογώντας το με 1 αστέρι στα 10. Εντάξει, κι εγώ, τότε, δεν θα έβαζα... έναν ουρανό μ' αστέρια, αλλά σίγουρα θα 'ριχνα κάτι παραπάνω απ' τον Αργύρη. Anyway...
Άντζι σήμερα γουστάρω πολύ το τραγούδι σου, παρότι τότε το αντιμετώπιζα και κάπως σαν earworm. Ιδίως όταν σ' ακούω να τραγουδάς «ποιος θα βάλει τάξη, ποιος θα τα ταιριάξει;»... μελαγχολώ και μ' αρέσει.
σχόλια