Έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα brands του πλανήτη. Έχει δημιουργήσει για την Gap, την Pepsi, την Microsoft και την Nike . Δουλειά της μπορείς να δεις στις σελίδες των NY Times, του New Yorker, του Rolling Stone και του Time. Oι Penguin, Scholastic, DC Comics είναι μόνο μερικοί από τους εκδοτικούς οίκους που έχει παρουσιαστεί δουλειά της. Διδάσκει εικονογράφηση και παράλληλα παρουσιάζει workshops σε διάφορες χώρες του πλανήτη. Είναι σε μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας της αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της, έχει η στιγμή που αισθάνθηκε ότι πρέπει να παρατήσει τα πάντα και να κάνει restart στην ζωή της. Η Yuko Shimizu, η Γιαπωνέζα εικονογράφος με έδρα την Νέα Υόρκη, μιλά για όλα στο LIFO.gr.
— Πες μας λίγα πράγματα για εσένα και την οικογένεια σου
Κατάγομαι από την Ιαπωνία, από μια περιοχή έξω από το Τόκιο. Μεγάλωσα τον περισσότερο καιρό εκεί και εν μέρει σε ένα προάστιο της Νέας Υόρκης. Στο μέρος που ζω σήμερα (Νέα Υόρκη) μοιάζει πολύ με το σχολείο που παρακολουθούσα την δεκαετία του ογδόντα κάθε Κυριακή (υπήρχε ένα σχολείο Ιαπωνικών για όλα τα παιδιά τα οποία ήταν διατεθειμένα να παρακολουθήσουν εκπαίδευση Ιαπωνικών). Σήμερα μοιάζει τόσο σουρεαλιστικό να περπατάω μπροστά από το σχολείο που έχω περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα σε αυτό, παρατηρώντας το πόσο έχει μεταμορφωθεί η γειτονιά.(Ήταν μια άγρια περιοχή τώρα έχει μεταμορφωθεί σε μια όμορφη γειτονιά). Το κατάστημα στο οποίο αγοράζαμε σόδα τώρα έχει γίνει ένα ακριβό εστιατόριο όπου οι άνθρωποι κάνουν ουρές για το brunch του Σαββατοκύριακου. Οι γονείς μου ζουν στην Ιαπωνία και η αδερφή μου στην Νέα Υόρκη. Έχω ένα γέρικο σκυλί.
Δεν είμαι sci-fi nerd, όμως έτσι μεγάλωσα. Εξακολουθώ να αγαπώ πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα εξηγήσω με την λογική. Για να μην μακρηγορώ, δεν είμαι ρεαλίστρια. Τουλάχιστον ως καλλιτέχνης.
— Ποια είναι η πιο ζωηρή ανάμνηση που έχεις από την παιδική σου ηλικία;
Το Apollo 11 να προσγειώνεται στο φεγγάρι. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι αρκετά μεγάλη ώστε να θυμάμαι το Apollo να προσγειώνεται στο φεγγάρι, υποθέτω ότι αυτή η ανάμνηση προήλθε από τους ενήλικες μερικά χρόνια αργότερα, όμως η ανάμνηση είναι ό,τι μπορείς να θυμηθείς, έτσι θα έλεγα ότι πιθανόν αυτή είναι μια από τις πρώτες αναμνήσεις μου. Δεν είμαι sci-fi nerd, όμως έτσι μεγάλωσα. Εξακολουθώ να αγαπώ πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα εξηγήσω με την λογική. Για να μην μακρηγορώ, δεν είμαι ρεαλίστρια. Τουλάχιστον ως καλλιτέχνης.
Άλλη μια ανάμνηση μου προέρχεται από το νηπιαγωγείο σε ηλικία 4-5 ετών. Ο δάσκαλος μας ρώτησε τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Όπως μάλλον γνωρίζεις, η Ιαπωνία παραμένει μια πολύ συντηρητική- παλιομοδίτική χώρα, ιδιαίτερα ήταν έτσι εκείνη την εποχή για την οποία μιλάω. Πολλά κορίτσια είπαν: «Μια όμορφη νύφη!» (εύχομαι τα παιδιά σήμερα να μην βρεθούν σε μια τέτοια κατάσταση όπου να χρειάζεται μια «χαριτωμένη» απάντηση). Απάντησα «Ζωγράφος» και στα κρυφά, χαμηλώνοντας το βλέμμα κοίταξα τα κορίτσια που απάντησαν ότι θέλουν να γίνουν νύφες. Είπα από μέσα μου (ευτυχώς χωρίς να το ξεστομίσω!) «Κορίτσια, το να είσαι νύφη δεν είναι μια απασχόληση!» Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ!
— Γιατί έγινες εικονογράφος;
Επειδή πάντοτε μου άρεσε το σχέδιο και η ζωγραφική. Και επίσης, σπούδασα διαφήμιση και μάρκετινγκ, δούλεψα PR σε μια εταιρεία πριν επιστρέψω στις σπουδές ζωγραφικής ως ενήλικας που ξέρει τι θέλει. Ήμουν σε μια θέση όπου δούλευα με εικονογράφους στις διαφημίσεις και σε ετήσια εργασιακά προτζεκτς , και κρυφά ήλπιζα μια ημέρα να βρεθώ από την απέναντι πλευρά.
— Μίλησε μου για την ιδέα πίσω από το πρότζεκτ Fairy Tales by Oscar Wilde
Είναι ένα προτζεκτ ενός μικρού εκδοτικού του Beehive Books και κυρίως του Josh O’Neil, ο οποίος τώρα έγινε φίλος μέσα από προηγούμενα προτζεκτ τα οποία δουλέψαμε παρέα. Ήμουν σκεπτική σχετικά με το Kickstarter, ιδιαίτερα στην αρχή, όμως τώρα οι άνθρωποι ανακαλύπτουν τον τρόπο να κάνουν την δουλειά καλά τόσο για τους ανθρώπους που τρέχουν την καμπάνια όσο και για αυτούς που επενδύουν το όλο εγχείρημα. Για τους μικρούς εκδότες, είναι μια καλή πλατφόρμα για να λάβουν την χρηματοδότηση με σκοπό να κάνουν το μικρό προτζεκτ με το οποίο έχουν παθιαστεί να λειτουργήσει, ανακαλύπτοντας παθιασμένος υποστηρικτές βρίσκουν έτσι αυτούς που θα παραγγείλουν τα προϊόντα πριν ολοκληρωθεί η δημιουργία τους. Η φάση είναι win win. Ο Josh είχε βάλει σκοπό να εκδώσει τρία βιβλία τα οποία ήταν σαν τα παλιομοδίτικα παιδικά βιβλία που κυκλοφορούσαν στο τέλος του περασμένου αιώνα. Τα βιβλία δεν δημιουργούνται πια με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνουν αντικείμενο λατρείας από τους αναγνώστες.
Εμείς δημιουργούμε απλές εικόνες, έπειτα τρέχουμε το προτζεκτ στην καμπάνια του Kickstarter. Στην συνέχεια χρηματοδοτούνται, έπειτα πρέπει να το δουλέψουμε. Με αυτό τον τρόπο οι καλλιτέχνες έχουν την ελευθερία να επιλέξουν το βιβλίο για το οποίο θέλουν να δουλέψουν. Ως γυναίκα που ανήκει σε μειονότητα ήθελα να επιλέξω έναν Περιθωριακό συγγραφέα. Φυσικά υπάρχουν πολλές καλές γυναίκες συγγραφείς όμως καμία δεν με έκανε να παθιαστώ όπως ο Oscar Wilde. Είχε μια σκληρή ζωή, όμως δημιούργησε όμορφες ιστορίες. Είμαι ενθουσιασμένη που δουλεύω σε αυτό το προτζεκτ περισσότερο από καθετί που ξεκίνησα αυτό το καλοκαίρι.
— Όταν είδα για πρώτη φορά δουλειές σου σκέφτηκα ότι έχεις ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα στο κεφάλι σου έτοιμο να εκραγεί!
Σε ευχαριστώ. Δεν ξέρω. Αυτά που βλέπεις είναι αυτό που είμαι. Δεν πιστεύω κάτι ιδιαίτερο για τον εαυτό μου. Είμαι απλά εγώ. Αυτό που προσπαθώ να κάνω με κάθε δουλειά μου είναι είμαι όσο πιο αληθινή με τον εαυτό μου γίνεται. Και όσο δύσκολο και αν είναι προσπαθώ να κάνω κάτι καινούριο στα μάτια των θεατών όσο περισσότερο μπορώ, με τις περιορισμένες ικανότητες που διαθέτω. Κάθε μέρα είναι μια πρόκληση.
— Διάβασα ότι όταν έκλεισες τα τριάντα αναθεώρησες την ζωή σου. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα για αυτή την περίοδο της ζωής σου;
Δούλευα σε μια εταιρεία PR για 11 χρόνια μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου στο μαρκετινγκ και την διαφήμηση. Δεν ήταν ότι η δουλειά αυτή δεν είχε ενδιαφέρον αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν μια δουλειά με την οποία θα παθιαζόμουν. Ένιωθα ότι δεν άνηκα στον κόσμο των εταιρειών. Πάλευα για να εργαστώ σε ένα περιβάλλον γραφείου. Μπορώ να μιλάω με τις ώρες για αυτή την περίοδο της ζωής μου, ήταν δύσκολο να παραιτηθώ από την δουλειά μου, η δουλειά δεν ήταν κακή, οι άνθρωποι ήταν μια χαρά, είχε ασφάλεια, σταθερές πληρωμές και καλά επιδόματα, ήταν πολύ καλή για να την αφήσω. Όταν έγινα τριάντα η ζωή μου φαινόταν μια χαρά εξωτερικά, όμως μέσα μου υπήρχε μιζέρια. Στο τέλος έτυχε να έχω όχι ένα αλλά δυο αφεντικά τα οποία ήταν αρκετά προσβλητικά απέναντι μου, αυτό με βοήθησε πραγματικά να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμουν και να ξαναβρώ τον εαυτό μου, είμαι ενήλικας και δεν ήθελα να ζήσω μια ζωή για την οποία θα μετάνιωνα. Δεν τα ξαναείδα αυτά τα αφεντικά από τότε αλλά θα ήθελα να τα ευχαριστήσω διότι χωρίς αυτά θα παρέμενα μίζερη στο ίδιο γραφείο(μπρρρ!)
Μην με παρεξηγείς. Δεν ήταν εύκολο να παρατήσω την δουλειά μου, να πάρω όλες τις οικονομίες μου μέχρι εκείνη την στιγμή και να μετακομίσω στην Νέα Υόρκη, να γραφτώ στο καλλιτεχνική σχολή παρέα με δεκαοκτάχρονους συμμαθητές μου. Έζησα μια πραγματικά φτωχή και φτηνή ζωή για πρώτη φορά, μέχρι που αποφοίτησα και ξεκίνησα να αναλαμβάνω δουλειές ως illustrator. Αυτό κράτησε 5-6 χρόνια από την μέρα που παραιτήθηκα από την πρώτη δουλειά μέχρι που ξεκίνησα να έχω μια αξιοπρεπή ζωή από την δουλειά μου ως εικονογράφος.
Όμως εάν είχα την ευκαιρία να ξαναζήσω την ζωή μου από την αρχή δεν θα άλλαζα κάτι. Χρειαζόταν η εμπειρία στο καθετί. Στο τέλος της ημέρας, η δουλειά σου αντανακλά το πόσο ενδιαφέρουσα είναι η ζωή που έχεις ζήσει. Δεν ήταν εύκολο όλο αυτό ούτε έγινε ομαλά. Όμως η ζωή έγινε αρκετά ενδιαφέρουσα τελικά για εμένα. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
— Ποιος είναι ο ιδανικός θεατής της δουλειά σου;
Δεν έχει σημασία. Ο οποιοσδήποτε περνά χρόνο κοιτάζοντας φωτογραφίες των δουλειών μου. Εμείς, οι καλλιτέχνες, δημιουργούμε δουλειές άσχετα εάν θα τις δεις κάποιος ή όχι, όμως είναι ένα υπέροχο συναίσθημα το να δείχνει κάποιος άλλος ενδιαφέρον για τις δουλειές μου πέρα από εμένα.
—Ένα top5 με τους αγαπημένους σου καλλιτέχνες και ένα σύντομο σχόλιο για τον καθένα;
1.
Alexander Rodchenko
Ρώσος γραφίστας και φωτογράφος
Μου αρέσει η δουλειά που κάνει στην γραφιστική αλλά οι φωτογραφίες του είναι οι καλύτερες. Εκπροσωπεί την αντίληψη ότι οι καλλιτέχνες είναι καλλιτέχνες επειδή βλέπουν συνηθισμένα πράγματα από μια ασυνήθιστη οπτική. Μιλάω συχνά για την δουλειά του και οργανώνω προτζεκτς που βασίζονται στην δουλειά του, στις τάξεις μου (διδάσκω στο SVA, τις Νέας Υόρκης και κάνω workshops σε διάφορες χώρες).
2.
Wong Kar-Wai
HongKong, σκηνοθέτης, (+ Christopher Doyle, ο διευθυντής φωτογραφίας στα περισσότερα από τα φιλμ του, + WilliamChang, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, σχεδιαστής κουστουμιών και μοντερ στις ταινίες του)
Κανένας δεν δημιουργεί ταινίες όπως αυτοί. Δεν είμαι nerd των ταινιών αλλά είμαι το μεγαλύτερο nerd σε ό,τι έχει να κάνει με τον Wong Kar-Wai και την ομάδα του. Ήταν τεράστια η αίσθηση που προκάλεσε αυτή η μοναδική φωνή από το Hong Kong που ο κινηματογράφος του είναι γεμάτος με φτηνή δράση, kung fu και κωμωδίες. (Μην με παρεξηγείς αγαπώ επίσης αυτά τα φιλμ). Χρώματα, συναισθήματα, κάμερα, μονταζ και ονειρικές ιστορίες όλα αυτά ίσως να συνδυάζονται αρμονικά επειδή ο σκηνοθέτης ξεκινά να γυρίζει χωρίς oριστικοποιημένο σενάριο και δημιουργεί την ιστορία στην πορεία, είναι απλά μοναδικές οι ταινίες του και μιλούν κατευθείαν στην καρδιά μου (Days of Being Wild, ChungKing Express, Fallen Angels and In the Mood for Love, είναι οι αγαπημένες μου).
3.
Katsushika Hokusai
Γιαπωνέζος καλλιτέχνης από την περίοδο Edo που δημιουργούσε πάνω σε ξύλινα καλούπια
Χρειάζεται να εξηγήσω; Αισθάνομαι ερωτευμένη με την δουλειά του, από την πρώτη φορά που είδα αναδρομική του έκθεση, όταν ήμουν στο λύκειο.
4.
Jean Paul Gaultier
Γάλλος σχεδιαστής μόδας
Αγαπώ την προσωπική του ματιά στα πράγματα. Την αίσθηση του χιούμορ και τα ρίσκα που παίρνει. Η μόδα σήμερα δεν είναι όπως ήταν παλιότερα. Αυτό είναι αρκετά θλιβερό.
5.
Albrecht Durer
Γερμανός Αναγεννησιακός καλλιτέχνης
Είναι ο παλιότερος στη λίστα, αλλά από τους πέντε η πιο πρόσφατη εμμονή μου. Έχω ένα βιβλίο με τους πίνακες του, τους οποίους κοιτάζω επίμονα καθημερινά. Έχω την φήμη ότι η δουλειά μου είναι «αρκετά Ιαπωνική». Φυσικά δεν χωρά αμφιβολία σε αυτό. Όμως δεν αγαπώ τις ταμπέλες, και όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να με κατατάξουν σε ταμπέλα, η αντίδραση μου είναι να προδώσω αυτή την ταμπέλα που έχουν στο μυαλό τους για εμένα και να κάνω κάτι καινούριο. Τότε ανακάλυψα ξανά τον Durer. Τώρα έχω αρκετή δουλειά η οποία βασίζεται στον Durer ή σε παρόμοιο στυλ που παραπέμπει στους ζωγράφους της Αναγέννησης. Ήμουν στον παράδεισο όταν επισκέφτηκα το μουσείο στην Αμβέρσα στο Βέλγιο. Εάν δεν το έχετε δει, αξίζει http://www.museumplantinmoretus.be/en
— Η δουλειά σου για mainstream περιοδικά όπως το Men’s Health μου δημιουργεί την εντύπωση ενός ασυμβίβαστου καλλιτέχνη. Αισθάνεσαι ελεύθερη να δημιουργείς σε mainstream περιοδικά;
H εικονογράφηση είναι δουλειά, έτσι δεν μπορούμε οι illustrators να κάνουμε ότι θέλουμε και να πληρωνόμαστε για αυτό. Όμως, υπάρχουν τρόποι να παρουσιάσεις την δουλειά σου, και να είσαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται με τον εαυτό σου, έτσι ο στόχος είναι να αναλαμβάνεις projects τα οποία σου ταιριάζουν καλά. Για παράδειγμα, σε ένα από τα τελευταία προτζκετς για το Men’s Health είχα να εικονογραφήσω ένα θέμα για τον πνιγμό στην θάλασσα. Έχω σοβαρή υδροφοβία, και ως αποτέλεσμα αυτής της φοβίας, σχεδιάζω πολλές εικόνες που συνδέονται με το νερό, την θάλασσα, και ότι συμβαίνει κάτω από το νερό. Γνώριζαν ότι το προτζέκτ είναι ακριβώς αυτό που ταιριάζει σε εμένα
— Πες μας για το αγαπημένο σου μέρος στην Νέα Υόρκη και το αγαπημένο σου μέρος στην Ιαπωνία
Υπάρχουν αρκετά μέρη στη Νέα Υόρκη. Τα indie βιβλιοπωλεία είναι τα αγαπημένα μου μέρη, όπως το Strand Bookstore στη Union Square και επίσης το Book Culture στην γειτονιά μου με κάνουν και χαλαρώνω. Μου αρέσει επίσης το πρωινό τρέξιμο ή να περπατώ γύρω από το Riverside Drive. Πολλά από τα παλιά όμορφα κτίρια, το πάρκο και το ποτάμι. Στην Ιαπωνία έχω πολύ καιρό να πάω και έτσι δεν έχω ένα αγαπημένο μέρος.
— Στείλε ένα μήνυμα στον δεκαεξάχρονο εαυτό σου
«Ζήσε το καθετί». Βασικά, αυτό δεν θα το έλεγα στον δεκαεξάχρονο εαυτό μου αλλά σε κάθε δεκαεξάχρονο.
— Θα μπορούσες να στείλεις μια φωτογραφία με κάτι που αγαπάς;
Info
